Οι ψυχές επικοινωνούν μετά θάνατο και με ποιούς; Β΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

   Ενώ ο πλούσιος βλέπει τη δόξα του Παραδείσου από μακριά, δηλαδή χωρίς να μπορεί να μετέχει σε αυτή, ο Λάζαρος δεν φαίνεται να βλέπει τον Άδη (σαν πρόγευση της κόλασης, αφού όλα αυτά συμβαίνουν στη μέση κατάσταση των ψυχών), διότι εκείνος που ζει μέσα στο άκτιστο Φως, στη θεωρία του Θεού, ξεχνά τον κόσμο και δεν μπορεί να δει κάτι άλλο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι δίκαιοι δεν προσεύχονται για τον κόσμο[1]. Όπως λέγει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, αυτός που βρίσκεται στο σκοτάδι, μπορεί να βλέπει τι γίνεται σε ένα διαμέρισμα φωτεινό, ενώ αυτός που βρίσκεται στο διαμέρισμα δεν βλέπει και δεν έχει αίσθηση του τι γίνεται έξω στο σκοτάδι[2].

     Ακόμη ο πλούσιος ενδιαφερόταν για τους ζώντες στον κόσμο αδελφούς του και παρακαλούσε τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο για να τους κηρύξει μετάνοια, πράγμα που καταδεικνύει ότι  έχει γνώση και κοινωνία της κατάστασης των αδελφών του και για το τι συμβαίνει στον παρόντα κόσμο. Έτσι ο λόγος του Θεού μάς πληροφορεί ότι οι ψυχές μετά θάνατο, γνωρίζουν πού βρίσκονται, επικοινωνούν μεταξύ τους, είναι σε αυτοσυνειδησία και εγρήγορση, έχοντας πλήρη συνείδηση τόσο του εαυτού τους όσο και του περιβάλλοντός τους, καθώς και «τῶν ἐν τῷ κόσμῳ συμβαινόντων». Αυτό συμβαίνει με όλες τις ψυχές των κεκοιμημένων, ανεξάρτητα απο την ηλικία που επισυνέβη ο θάνατος και την κατάστασή τους όταν τους βρήκε[3].

(συνεχίζεται)

---

[1]  ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ, Ἡ Ζωή μετά θάνατο, σ. 25.

[2]  ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΟΣΙΟΥ, Οἰκογενειακή Ζωή, Λόγοι, τόμ.Δ΄, σ. 284.

[3] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος, σ σ. 129, 130.