Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΩΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ

Εἶχα τὴ μεγάλη εὐλογία νὰ μαθητεύσω στὴν ἁγιογραφία κοντὰ στὸν ἀείμνηστο γέροντα μας ἀρχιμ. Γαβριήλ Σιόκουρο. Ἦταν τότε στὸ 1983 ὅταν πῆγα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα στὸν Ἀχερά, ὅπου διέμενε ὁ γέρων Γαβριήλ, ὡς ἱερέας τοῦ μοναστηριοῦ. Παρέμεινα, ὡς φιλοξενούμενος τῆς Μονῆς, γιὰ δύο περίπου ἑβδομάδες. Ἐκεῖ ὁ π. Γαβριήλ μοῦ ἔδειξε γιὰ πρώτη γιὰ μένα φορὰ πὼς γίνεται ἡ βάση τοῦ ξύλου καὶ ἀκολούθως πὼς ἁγιογραφοῦμε μιὰ εἰκόνα.

Ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο χαρακτήριζε τὸν γέροντα Γαβριὴλ ἦταν ἡ εὐλάβεια, μὲ τὴν ὁποία φιλοτεχνοῦσε τὴν εἰκόνα, κάτι τὸ ὁποῖο δυστυχῶς λείπει ἀπὸ πολλοὺς ἁγιογράφους σήμερα. Ἄνθρωπος προσευχῆς καὶ μεγάλης ταπείνωσης, ἁγιογραφοῦσε πάντοτε ἔχοντας στὴν σκέψη καὶ στὴν καρδιά του τὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο.

Ὅταν ὁ γέροντας Γαβριήλ απῆγε γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ μάθῃ τὴν ἱερὴ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας, εἶχε μαθητεύσει κοντὰ στὴ συνοδεία τῶν Παχωμαίων. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ διήγηση ποὺ μοῦ ἀνέφερε ὅτι γιὰ πολὺ μεγάλο χρονικὸ διάστημα οἱ Παχωμαῖοι τοῦ μάθαιναν μόνο σχέδιο. Θεωροῦσαν τόσο οἱ Παχωμαῖοι ὅσο καὶ ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὅτι τὸ σχέδιο εἶναι ἡ βάση τῆς ἁγιογραφίας.

Ὡς ἁγιογράφος ἦταν πολὺ ταλαντοῦχος καὶ προικισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ χάρισμα τῆς φιλοτεχνήσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὡς πιστὸς ὑπηρέτης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὔξησε τὸ χάρισμα του καὶ τελειοποιήθηκε κοντὰ στὴν συνοδεία τῶν Παχωμαίων στὴν ἁγιογραφία.

Τὶς εἰκόνες του χαρακτηρίζει τὸ λαμπερὸ πρόσωπο, μὲ τὸν ὡραῖο γλυκασμό, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ εἰκόνες τῶν διδασκάλων του, ἀδελφῶν Παχωμαίων. Ὁ ἴδιος φρόντισε νὰ μεταλαμπαδεύσει τὸ χάρισμα, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος, καὶ σὲ ἄλλους μαθητές του, ἀντίθετα πρὸς ἄλλους σύγχρονούς του ἁγιογράφους, οἱ ὁποῖοι ἐπιμελῶς ἔκρυβαν τὴν «τέχνη» τους.

Οἱ εἰκόνες του ἀναβλύζουν τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν ἁγιότητα του βίου τοῦ σεπτοῦ μας γέροντα, ἀρχιμ. Γαβριήλ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι πολλὲς φορὲς τὰ προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἁγιογράφου διαφαίνονται στὶς εἰκόνες. Αὐτὸ συνέβαινε καὶ στὸν γέροντα Γαβριήλ. Ἡ προσωπικὴ ἁγιότητα τῆς ὅλης του ζωῆς διαφαίνεται στὶς εἰκόνες, ποὺ μὲ πολλὴ εὐλάβεια φιλοτεχνοῦσε.

Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχή του.

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΕ ΑΘΗΝΩΝ, Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΣΤΙ

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σε δηλώσεις, στις οποίες προέβη σήμερα, με θέμα τις φονικές πυρκαγιές, ο μακαριώτατος αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, δήλωσε ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι δεν τιμωρεί τους ανθρώπους. Να μας επιτρέψει ο μακαριώτατος να εκφράσουμε την έντονη αμφισβήτησή μας στην άποψη αυτή, διότι όντως ο Θεός είναι αγάπη και πλειστάκις, λόγω αυτής του της αγάπης τιμωρεί τους ανθρώπους, άλλοτε μεν παιδαγωγικά για να διορθωθούν, άλλοτε δε προειδοποιητικά, για να συνετισθούν οι καλοπροαίρετοι.

Ασφαλώς καθόλου δεν είναι πρόθεσή μας να κάνουμε το δάσκαλο στον μακαριώτατο, για να αποδείξουμε ότι, όταν ξεχυλίσει το ποτήρι της οργής του Θεού, τότε ο Θεός παιδαγωγεί τους ανθρώπους, για να τους φέρει σε μετάνοια.

Στὴν Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι ο Θεός λέγει: «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας» (Γεν. 6, 3). Ίσως ο μακαριώτατος θελήσει να ισχυριστεί ότι αυτά συνέβαιναν στην Παλαιά Διαθήκη. Όμως ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι και στην Καινὴ Διαθήκη ο ίδιος ο Κύριος αναφέρει ότι, εάν δεν μετανοήσουμε, θα έλθει η τιμωρία από τον Θεό. Αναφέρεται π.χ. στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «Κατά την ώρα που μιλούσε ο Κύριος, παρουσιάστηκαν μερικοί και του ανήγγειλαν για τους Γαλιλαίους, των οποίων το αίμα ο Πιλάτος, όταν με τους στρατιώτες του τους έσφαξε μέσα στην αυλή του ναού, το ανέμιξε με τις θυσίες, που εκείνοι πρόσφεραν την ώρα αυτή. Τότε ο Κύριος τους είπε: “από το γεγονός ότι έπαθαν αυτά, βγάζετε το συμπέρασμα ότι οι Γαλιλαίοι αυτοί υπήρξαν αμαρτωλοί περισσότερο από όλους τους Γαλιλαίους; Όχι σας λέγω. Διότι και άλλοι Γαλιλαίοι είναι επίσης αμαρτωλοί. Εάν δεν μετανοήσετε, κατά τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε, Ή νομίζετε ότι οι δεκαοκτώ άνθρωποι, πάνω στους οποίους έπεσε ο πύργος του Σιλωάμ και τους εθανάτωσε, αυτοί υπήρξαν ενώπιον του Θεού αμαρτωλοί και χρεώστες περισσότερο από όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στην Ιερουσαλήμ; Όχι σας λέγω, αλλά έπαθαν εκείνοι, για να συνέλθετε εσείς. Εάν όμως δεν μετανοήσετε όλοι κατά τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε”»[1]

Επιπροσθέτως υπενθυμίζουμε τη φράση του προφητάνακτα Δαβίδ, «ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν» (Ψαλμ. 22, 4). Επομένως υπάρχει όχι μόνο η «βακτηρία» του Θεού, που στηρίζει τον άνθρωπο, αλλά και η «ράβδος» του Θεού, η οποία παιδαγωγεί τον αμετανόητο αμαρτωλό άνθρωπο.

Όντως ο Θεός αγάπη εστί και από αγάπη ετιμώρησε τους παρεκτραπέντας ανθρώπους τον καιρό του κατακλυσμού, όπως και από αγάπη ετιμώρησε τα Σόδδομα και Γόμορρα. Η αγάπη του Θεού στους μεν πιστούς προσλαμβάνεται ως σωτήριο φως, στους δε απίστους η ίδια ακριβώς αγάπη προσλαμβάνεται ως φωτιά που καίει. Η αγάπη του Θεού είναι φως φωτίζον τους πιστούς ή πυρ καταφλέγον τους άπιστους.

---

[1] «Παρῆσαν δέ τινες ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ ἀπαγγέλλοντες αὐτῷ περὶ τῶν Γαλιλαίων, ὧν τὸ αἷμα Πιλᾶτος ἔμιξε μετὰ τῶν θυσιῶν αὐτῶν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοὶ παρὰ πάντας τοὺς Γαλιλαίους ἐγένοντο, ὅτι τοιαῦτα πεπόνθασιν; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε. ἢ ἐκεῖνοι οἱ δέκα καὶ ὀκτὼ, ἐφ’ οὓς ἔπεσεν ὁ πύργος ἐν τῷ Σιλωὰμ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτούς, δοκεῖτε ὅτι οὗτοι ὀφειλέται ἐγένοντο παρὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς κατοικοῦντας ἐν Ἱερουσαλήμ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἐὰν μὴ μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε». (Λουκ. 13, 1-5).