Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι. Γ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Εικόνα: Χριστόδουλου Βασιλειάδη. Σαρκώματα: π. Γαβριήλ Σιόκουρου)

Η φωνή του Ιησού υψώνεται υγιής και διαυγέστατη. «Υπόδειγμα γάρ ἐδωκα ὑμῑν ἵνα, καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῑν, και ὑμεῑς ποιῆτε”. Ιδού το υπόδειγμα της διακονίας, της εφαρμοσμένης αγάπης κι όχι τα κενά λόγια. Ο άνθρωπος γίνεται πρόσωπο, όταν υπηρετεί τους άλλους. Ο Ιησούς, ο πρώτος Διάκονος, πλένει τα πόδια των μαθητών του, αυτών, των απαίδευτων ψαράδων της Γαλιλαίας. Δέστε τη μητέρα, που διακονεί έμπρακτα στα νυχτέρια, με υπομονή αρυτίδωτη, που δεν εκπίπτει. Δέστε το δάσκαλο, που αναλίσκεται στην έδρα να διδάξει και να διαπλάσει ψυχές.

Τη νοσοκόμα στο προσκεφάλι του αρρώστου. Διακονία είναι μίμηση της πράξης του πρώτου Διακόνου, που είπε «οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι».

Αν, όπως έχει ειπωθεί, «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», τότε η διακονία είναι η ομορφιά της ζωής. Αλλά για νάχεις ζωή πρέπει ν’ αγαπάς τη ζωή και πρέπει νάχεις μέσα σου ζωή, για να δώσεις ζωή. Διακονία είναι η ζωντανή υπηρεσία, που γίνεται με χαμόγελο κι όταν ακόμα προσβάλλεται, αδικείται, διαβάλλεται, χλευάζεται, συκοφαντείται. Δεν είναι η αγιότητα. Είναι η μεγαλοφυΐα της καλοσύνης. Δεν επιζητεί επιβράβευση. Αν της προσφέρεις επιβράβευση προσβάλλεται, γιατί δεν είχε διανοηθεί να βραβευτεί. Τι ανάγκη έχει η ηλιακτίδα από το φώς;

(συνεχίζεται)