2.2.8. Τι γίνεται με τις ψυχές των εμβρύων που πεθαίνουν πρίν τη γέννησή τους και των « πρό ὥρας ἀφαρπαζομένων νηπίων»[1]; Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

        Η Εκκλησία δέχεται και διδάσκει ότι ο νέος άνθρωπος δημιουργείται «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», από την πρώτη στιγμή ένωσης ωαρίου και σπερματοζωαρίου. Δημιουργείται ο νέος άνθρωπος αποτελούμενος από σώμα και ψυχή, με τη συνεργασία Θεού και γεννητόρων. Η Εκκλησία απορρίπτει τις απόψεις, ότι το μικρό ζυγωτό που δημιουργείται με τη σύλληψη, είναι ένα μη εξεικονισμένο εν εξελίξει ον, που κάποτε θα γίνει άνθρωπος. Όπως αναλύσαμε και στο Α΄κεφάλαιο, η ψυχή σαν ζωοποιόν πνεύμα, είναι εκείνη που ζωοποιεί το σώμα. Αν υποθέσωμε ότι το έμβρυο δεν έχει ψυχή, τότε πώς ζεί και μεγαλώνει και αυξάνεται, αλλά τίθεται και το ερώτημα πότε και ποιός μεταδίδει στο έμβρυο την ψυχή; Επομένως τα ερωτήματα για τις ψυχές των εμβρύων και των νηπίων που πεθαίνουν αβάπτιστα παραμένουν. Πώς θα κριθούν αφού δεν πρόλαβαν να κάμουν ούτε καλά έργα αλλά ούτε και κακά; Πού θα καταταχθούν οι ψυχές τους; Έχουν αυτοσυνειδησία και επικοινωνούν με τις άλλες ψυχές; Οι Πατέρες της Εκκλησίας ομολογώντας ότι αυτά τα μεγάλα θέματα ανήκουν στις ανεξερεύνητες σκέψεις του Θεού, μας καθοδηγούν ότι οι ψυχές των εμβρύων και των αβάπτιστων νηπίων, βρίσκονται κάτω από την τέλεια πατρική πρόνοια του Θεού. Ωστόσο ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, διαπραγματεύεται το θέμα λέγοντας ότι αφού χορηγός της ζωής είναι ο ίδιος ο Θεός, που προίκησε τον άνθρωπο με το δώρο του «κατ’ εἰκόνα», έτσι και τα έμβρυα εξ αιτίας του, μοιάζουν του Θεού και η ομοιότητα αυτή, τους δίνει τη δυνατότητα « βλέπειν τόν Θεόν» και η θέα του Θεού «ἐστίν ἡ ζωή τῆς ψυχῆς»[2]. Έτσι οι ψυχές των εμβρύων και νηπίων έχουν κοινωνία του Θεού, έστω και αν δεν έχουν ενταχθεί στο σώμα της Εκκλησίας με το βάπτισμα, γιατί δεν έχουν νοσήσει, δεν έχουν γνωρίσει την αμαρτία και επομένως δεν χρειάζεται να καθαρθούν και να θεραπευθούν και κατ’επέκταση δεν θα τύχουν της ανταπόδοσης της δικαιοσύνης του Θεού, αφού δεν έχουν πράξει κάτι καλό ή κακό. Όντας οι ψυχές τους άπειρες στο κακό, ζούν στο κατά φύσιν τρέχοντας προς τον πλάστη Θεό, τον όμοιό τους και δεν εμποδίζονται απο καμμιά ψυχική ασθένεια να απολαύσουν την θεοφιλή ζωή[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΔΙΟΥ, Περί τῶν νηπίων πρό ὥρας ἀφαρπαζομένων, πρός Ἱέριον, P. G. 46, 176A.

[2] ό.π., P.G. 46, 176A.

[3] ό.π., P.G. 46, 176A.