Όσα αναπτύχθησαν πιο πάνω στα τρία
υποκεφάλαια, για την επιθανάτια αγωνία, τον τελωνισμό των ψυχών και τη μέση
κατάσταση των ψυχών, αποτελούν πίστη και διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας
μας, όπως τεκμηριώνονται μέσα απο την Αγιογραφική, Πατερική και Εκκλησιαστική
παράδοσή της.
Έχουν διατυπωθεί,
ωστόσο, απο διάφορους φιλόσοφους, διανοούμενους και θρησκευόμενους, διάφορες θεωρίες για την κατάσταση της ψυχής
μετά το χωρισμό της από το σώμα, με κυριώτερες να μιλούν για μετάβαση της ψυχής
στην ανυπαρξία ή για σύνδεσή της με άλλες σαρκώσεις, δηλαδή μιλούν για
μετενσάρκωση της ψυχής ή μετεμψύχωση του σώματος.
Η θεωρία για μετάβαση
της ψυχής στην ανυπαρξία καταρρίπτεται από πλήθος Αγιογραφικών χωρίων που
δηλώνουν ότι οι ψυχές ζουν μετά θάνατο. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στη Γραφή
περιγράφονται γεγονότα νεκραναστάσεων, δηλαδή περιπτώσεων που επέστρεψαν οι
ψυχές στα νεκρά σώματα με τον λόγο του Χριστού, όπως στην περίπτωση του φίλου
Του Λαζάρου, του γιου της χήρας της Ναḯν και της θυγατέρας του Ιαείρου. Επίσης
στην Π.Διαθήκη, περιγράφεται το θαύμα της ανάστασης του γιου της χήρας στα
Σαρεπτά, ύστερα από προσευχή του Προφήτη Ηλία (Γ΄ Βας. 17, 21-23). Αυτά τα
γεγονότα δηλώνουν ότι οι ψυχές υπήρχαν για να επιστρέψουν και δεν μετέβησαν
στην ανυπαρξία, αφού και στη Μεταμόρφωση του Χριστού, εμφανίσθησαν οι δύο
μεγάλοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, που σημαίνει ότι δεν περιήλθαν στην
ανυπαρξία αλλά οι ψυχές τους είναι
ζωντανές. Και ο Χριστός πάνω στον σταυρό, διαβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό
τρόπο, ότι η ψυχή δεν χάνεται αλλά συνεχίζει να υπάρχει και να ζει, λέγοντας
στον ληστή που τον ομολόγησε: «Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔση ἐν τῷ
παραδείσῳ»[1].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου