Ο άνθρωπος απο τη δημιουργία του, όπως αναφέρθηκε και στο πρώτο κεφάλαιο, συγκροτεί μια ιδιαίτερη υπόσταση –πρόσωπο, που είναι η ταυτόχρονη και ακαριαία σύμπηξη σώματος και ψυχής. Δηλαδή ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα και ψυχή που «συνεκτίσθησαν» σε μια υπόσταση, από τον Θεό κατά την αρχή της δημιουργίας του. Κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, η υπόσταση αυτή δεν διασπάται ούτε και με τον θάνατο:«εἰ γάρ καί χωρίζεται ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ θανάτῳ, ἀλλ’ ἡ ὑπόστασις ἀμφοτέρων μία καί ἡ αὐτή ἐστιν...μένει τό τε σῶμα καί ἡ ψυχή, ἀεί μίαν τήν ἀρχήν τῆς ἑαυτῶν ἔχοντα ὑπάρξεώς τε καί ὑποστάσεως»[1], έστω και αν χωρισθούν η ψυχή και το σώμα. Έτσι η ψυχή γνωρίζει και θυμάται τα στοιχεία που αποτελούσαν το δικό της σώμα, έστω και αν αναμείχθησαν με άλλα στοιχεία νερό, χώμα, αέρα ή και άλλα μέλη άλλων σωμάτων, αφού πάντοτε γνωρίζει το σώμα της γιατί είναι ενωμένη με αυτό. «Ἡ ψυχή ἀεί ἐπισταμένη τό ἴδιον, οἷόν τε συνεστώς ἐν τῷ σχήματι ἦ»[2]. Επομένως κάθε σώμα συνδέεται με μια ψυχή και κάθε ψυχή συνδέεται με ένα σώμα, που και τα δύο μαζί αποτελούν ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, μια ιδιαίτερη υπόσταση-πρόσωπο. Έτσι η διδασκαλία των Πατέρων, για τη μή κατάργηση της υποστάσεως, αναιρεί κάθε θεωρία μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης.
Στηριζόμενοι στη διδασκαλία του Χριστού μέσα από την παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου[3], πληροφορούμαστε ότι μόλις ο πλούσιος μετέβηκε στον «τόπο τῆς βασάνου», βλέπει, «ὁρᾶ», τόν Αβραάμ. Εδώ παρατηρούμε ότι ο Κύριος στην παραβολή αναφέρεται στο πρόσωπο του πλουσίου και του Λαζάρου και όχι απλώς στις ψυχές τους, γιατί ακριβώς, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, δεν καταργείται η υπόσταση του ανθρώπου με τον θάνατο. Αναγνωρίζει, λοιπόν, τον Αβραάμ, χωρίς να τον γνωρίζει προηγουμένως και τον αποκαλεί με το όνομά του, «πάτερ Ἀβραάμ». Επομένως έχει συνείδηση για το πού βρίσκεται ο ίδιος και ποιός είναι ο πατέρας Αβραάμ. Ταυτόχρονα όμως αναγνωρίζει και τον Λάζαρο που βρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ, δηλαδή συνειδητοποιεί την κατάσταση του Λαζάρου, αλλά και τη δική του, αφού παρακαλεί τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να καταψύξει τη γλώσσα του, ομολογώντας χαρακτηριστικά: «ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογί ταύτη». Άρα ο πλούσιος συνειδητοποιεί την κατάστασή του, τον τόπο που ευρίκεται, έχει αυτοσυνειδησία, αναγνωρίζει αυτούς που τους φέρθηκε άσπλαχνα και καταλαβαίνει ότι έχουν κοινωνία με τον Θεό, βλέποντας τη δόξα του Παραδείσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου