ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ» ΠΙΣΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Δ΄

(ΣΑΒΒΑΤΟ, 31 ΜΑΪ́ΟΥ 201

ΕΝΑΝΤΙA

ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ

(ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΩΣ Λ.Ο.Α.Τ.)

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου 

Ἀγάπη γνήσια καὶ ἀνόθευτος πρὸς αὐτοὺς ποὺ καλλιεργοῦν τὸν ἔκφυλο τρόπο ζωῆς:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τὰ χαϊδολογήματα καὶ ἡ κολακία τοῦ πάθους τους,

ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ἡ σαφὴς κατονομασία καὶ στηλίτευσι τοῦ πάθους,

μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ ἀσθενῶν θὰ ἀναγνωρίση τὸ μέγεθος τῆς

«ἀσθενείας-ἁμαρτίας»,

γιὰ νὰ ἀνανήψη, νὰ μετανοήση, νὰ ἐπιστρέψη πρὸς τὸν Κύριον,

νὰ θεραπευθῆ καὶ νὰ ἀξιωθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ Στεφάνι τῆς Νίκης!

Ἀλλοίμονο ἐὰν αὐτὰ ποὺ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ

τὰ κατονομάζει σαφῶς ὡς «πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26)

ἐμεῖς, ἀντιστρατευόμενοι οὐσιαστικὰ στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ,

προσπαθοῦμε νὰ τὰ μεταλλάξουμε διαστρεβλωτικὰ

καὶ νὰ τὰ διαφημίσουμε διαβολιστικὰ

ὡσὰν… «φεστιβὰλ ὑπερηφανείας»!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ» ΠΙΣΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Γ΄

(ΣΑΒΒΑΤΟ, 31 ΜΑΪ́ΟΥ 201

ΕΝΑΝΤΙA

ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ

(ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΩΣ Λ.Ο.Α.Τ.)

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου  

Ἀγάπη γνήσια καὶ ἀνόθευτος πρὸς αὐτοὺς ποὺ καλλιεργοῦν τὸν ἔκφυλο τρόπο ζωῆς:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τὰ χαϊδολογήματα καὶ ἡ κολακία τοῦ πάθους τους,

ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ἡ σαφὴς κατονομασία καὶ στηλίτευσι τοῦ πάθους,

μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ ἀσθενῶν θὰ ἀναγνωρίση τὸ μέγεθος τῆς

«ἀσθενείας-ἁμαρτίας»,

γιὰ νὰ ἀνανήψη, νὰ μετανοήση, νὰ ἐπιστρέψη πρὸς τὸν Κύριον,

νὰ θεραπευθῆ καὶ νὰ ἀξιωθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ Στεφάνι τῆς Νίκης!

Ἀλλοίμονο ἐὰν αὐτὰ ποὺ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ

τὰ κατονομάζει σαφῶς ὡς «πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ. α´, 26)

ἐμεῖς, ἀντιστρατευόμενοι οὐσιαστικὰ στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ,

προσπαθοῦμε νὰ τὰ μεταλλάξουμε διαστρεβλωτικὰ

καὶ νὰ τὰ διαφημίσουμε διαβολιστικὰ

ὡσὰν… «φεστιβὰλ ὑπερηφανείας»!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ» ΠΙΣΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Β΄

(ΣΑΒΒΑΤΟ, 31 ΜΑΪ́ΟΥ 201

ΕΝΑΝΤΙA

ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ

(ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΩΝ ΩΣ Λ.Ο.Α.Τ.)

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου 

Ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν “μεροληπτεῖ” ἐπιλεκτικά, σὲ βάρος τῶν ὁμοφυλοφίλων. Διότι γράφει ἡ Γραφή: «Μὴ πλανᾶσθε οὔτε πόρνοι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται (= δηλαδὴ ὅσοι διαπράττουν γενετήσιες σχέσεις μὲ τὸ ἴδιο φύλο) Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (Α´ Κορινθ. στ´, 9-10).

Ἄρα: Ἡ Γραφὴ κατονομάζει ὡσὰν ἁμαρτία [ἀσθένεια ὁδηγοῦσα στὸν πνευματικὸ (καὶ ὄχι μόνον) θάνατο], ΟΛΕΣ τὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες. Δὲν “μεροληπτεῖ” ἐπιλεκτικά, μόνον κατὰ τῶν ὁμοφυλικῶν διαστροφῶν…

Λ.Ο.Α.Τ.: Λαίλαπα Ὀλέθρου Ἀναμένει Τοιούτους,

σύμφωνα μὲ τὶς προειδοποιήσεις τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Γι᾽ αὐτὸ ἂς ἐπιστρέψουμε καὶ προστρέξουμε ὅλοι μας στὸν Σωτῆρα μας Χριστό,

προτοῦ ἔλθη ὁ θάνατος καὶ θἆναι πιὰ ἀργά!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ» ΠΙΣΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Α΄

(ΣΑββατο, 31 Μαΐου 2014)

ΕΝΑΝΤΙA

στΗν προπαγΑνδα ΟμοφυλοφΙλων

καΙ Αλλων συναφΩν ΕκφΥλων

(αΥτοπροσδιοριζομΕνων Ως Λ.Ο.Α.Τ.)

Ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Ἡ «Πορεία Διαμαρτυρίας» τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι, στὴν οὐσία, Διαμαρτυρία Ἀγάπης!

Ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό μας,

Ἀγάπη πρὸς τὴν κορωνίδα τῆς Δημιουργίας, τὸν Ἄνθρωπο καὶ

Ἀγάπη πρὸς τὸν κάθε συνάνθρωπο,

ἀκόμη καὶ σ᾽ αὐτὸν ποὺ ἐπέλεξε νὰ πορεύεται ἀντίθετα

πρὸς τὶς ἅγιες καὶ θεραπευτικὲς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ μας

καὶ ἑπομένως ὁδηγεῖται μετὰ “μαθηματικῆς ἀκριβείας” πρὸς τὸν ὄλεθρο.

Καὶ συνεπῶς ἀνάγκη ὑπομνήσεως τῶν σοβαρότατων κινδύνων, ποὺ συνεπάγεται μία τέτοια ἐπιλογή, ποὺ ἀντιτίθεται στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ!

LOAD: Φορτίο βαρύτατο γιὰ ὅσους τὸ φέρουν καὶ ὑποφέρουν.

Τὰ ἀσήκωτα φορτία ὅμως, τὰ σηκώνει καὶ τὰ ἀναιρεῖ ὁ Χριστός,

γιὰ ὅσους βεβαίως θέλουν νὰ προστρέξουν πρὸς Αὐτὸν

καὶ νὰ τοὺς ἀπελευθερώση ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες τῆς σκλαβιᾶς

στὰ πάθη καὶ στὶς ἁμαρτίες!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ!

Του κ. Ανδρέα Χριστοφόρου

Κουβάλησε για έναν αιώνα όλη την Ορθόδοξη Παράδοση στους ώμους, στην καρδιά και την ψυχή του γενόμενος ο σκυταλοδρόμος της Αγιότητας των Κυπρίων Αγίων:
1.) του Αγίου Αποστόλου Βαρνάβα,
2.) του Τετραήμερου Αγίου Λαζάρου,
3.) του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα, 

4.) του Αγίου Σπυρίδωνα Τριμυθούντος,
5.) του Αγίου Επιφανίου Κωνσταντίας,
6.) του Αγίου Ιωάννη Λαμπαδιστή,
7.) του Αγίου Φίλωνα, 

8.) του Αγίου Συνεσίου, 

9.) της Αγίας Φωτούς (Φωτεινής) της Καρπασίας,

10.) του Αγίου Παναρέτου, 

11.) του αγιασμένου Χατζηφλουρέντζου, και 

12.) του Παναή της Μεσαορίας και τόσων άλλων φανερών και κρυφών Αγίων που δεν γνωρίζουμε.

Αυτή η Ιερά Παράδοση στη διαδοχή της Αγιότητας, όπου η Μετάνοια-Ελεημοσύνη και η Ταπείνωση-Άφεση Αμαρτιών είναι ο θεμέλιος λίθος της όλης Μυστηριακής και Αγιαστικής Ζωής, είναι η συνέχεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την Πεντηκοστή των Αγίων Αποστόλων μέχρι σήμερα!

Εκεί, στο Σταυροβούνι, ανάμεσα στη Λευκωσία και Λάρνακα στην καρδιά της Κύπρου, όπου είδε από τη Λεμεσό, όπου στρατοπέδευσε πορευόμενη στην Βασιλεύουσα Πόλη αποκαλυπτικά η Αγία Ελένη τον Τίμιο Σταυρό να αιωρείται, εκεί που έκτισε κατ´ εντολήν του Αγγέλου Ναό προς Τιμήν του και απέθεσε το πρώτο τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού.

Εκεί, που έγινε μετά Μοναστήρι, η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Εκεί, που μια σειρά Αγίων Ασκητών άφηναν για Αιώνες τα δάκρυα της Μετανοίας και τον Καρπό του Αγίου Πνεύματος.

Εκεί, που οι αγιασμένοι Ηγούμενοι του 20ού Αιώνα,
Βαρνάβας, Διονύσιος και Γερμανός διακονούσαν το Μυστήριο της Αγιότητας.

Εκεί, έζησε και αγίασε ο εν συνειδήσει έσχατος πάντων, ταπεινός και αφανής αόρατος χορηγός Αιωνίου Ζωής , Πατέρας μας, Γέροντας Αθανάσιος.

Καταγόμενος από την Άσσια της Μεσαορίας, δίπλα στην κατεχόμενη Τριμυθούντα, το χωριό γεννήσεως και ενταφιασμού του Αγίου Σπυρίδωνα, ποιός τον γνώρισε και δεν είπε μέσα του, πόσο θυμίζει τον Άγιο Σπυρίδωνα!

Μετά την εισβολή είχε την Χαρά να φιλοξενεί, αφού τους έδωσε το Αγγελικό σχήμα, τους πρόσφυγες γονείς του, των οποίων οι τάφοι αγιάζουν εκεί τα χώματα…

Εκεί, συνάντησα τον Πατέρα του, Γέροντα Γρηγόριο και βίωσα ζωντανά την Μετάνοια, την Ταπείνωση, την απλότητα, την αγιότητά του!

Αλλά και τον θρήνο του αγνοούμενου γιού του, του οποίου τον χαμό μπροστά μου με δάκρυα πολλά απέδιδε στην Αμαρτωλότητά του….

Πόσα έχουν να διηγηθούν πολλοί για τον Γέροντα και Πατέρα μας Αθανάσιο…

Σε μιά επίσκεψή μας με είκοσι Ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Κύπρο, εάν δεν απατώμαι το 2007, επειδή ο Γέροντας ήταν αμίλητος, θέλοντας εγώ να μας μεταδώσει λόγο Ζωής, τον ερώτησα να μας πει κάτι.

Τότε, όρθιος μέσα στο Ναό, μπροστά στον Τίμιο Σταυρό, δίπλα εγώ και απέναντι οι είκοσι Ιερείς, μας είπε ένα μεγάλο θαύμα που έγινε από τα χέρια του.

Αυτός στο Τίμιο Σταυρό το απέδωσε, αλλά χωρίς ούτε καν να το υποπτευθεί ομολογούσε την αγιότητά του, διότι από τα χέρια του το θαύμα έγινε, όπως θα καταλάβετε από την διήγηση.

«Εφέραν γιέ μου έναν τουρκοκύπριον τυφλό τζιαί έκαμνε μετάνοιες μπροστά στον Τίμιο Σταυρό.

Μόλις κατάλαβε ότι εστέκουμουν εγιώ δίπλα του τζιαί εθώρουν τον, είπε μου:
– Παπά άλειψε με, με λάδι που την καντήλαν του Σταυρού να δώ το φώς μου!

Τον άλειψα γιέ μου τζιαί αμέσως άμπλεψεν (έβλεψε- είδε)

Το διηγήθηκε με τόση συστολή και σεμνότητα που ακόμα νιώθω τις στιγμές ζωντανές στην καρδία μου".

Από το 2001-2016 πόσοι Ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος που μεταφέραμε τιμητικά στην Κύπρο μας για να γνωρίσουν την Αγιότητα και τον Ηρωισμό της, δεν πήραν την ευχή του Αγιασμένου Γέροντα Αθανάσιου Σταυροβουνιώτη!

Αν αναλογιστεί κανείς ότι είκοσι μεταφέραμε κάθε χρόνο εκτός εξαιρέσεων που πήγαμε Ιεροσόλυμα και Κωνσταντινούπολη και ότι ήταν από Μητροπόλεις όλης της Ελλάδος, μεγάλο μέρος του Ιερατείου της Ελλάδος, μετέφεραν στην Ελλάδα την ευχή της Μετανοίας, της Ταπείνωσης και των κόπων του, την ευχή όλης της εν Κύπρω Αγιότητας!

Η εκδημία του Αγιασμένου Γέροντα Αθανάσιου του Σταυροβουνιώτη μας αφύπνισε, μας ξύπνησε την Εικόνα του Θεού μέσα μας, που είναι η ταυτότητά μας, μας μετέφερε μαζί του στην Ουράνια Βασιλεία, την Αληθινή Πατρίδα μας, όπου κάθε επίγεια Πατρίδα παίρνει μέσα μας το αληθινό νόημά της!

Σκύβουμε ταπεινά και σου φιλούμε το χέρι και σε παρακαλούμε να μας μεταδώσεις τη Ζωή σου, αυτό ζητάμε, Πατέρα μας Αθανάσιε Σταυροβουνιώτη!

Αυτή τη Ζωή σου θέλουμε που είναι σάρκωση της Αιωνίου Ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!

Η Εκκλησία και ο Λαός της Κύπρου και όλο το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο, με ευγνωμοσύνη σε ευχαριστεί!

ΠΗΓΗ: pothosmetanoias

 

Ἡ ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη

Ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ μακαριστοῦ
Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτου

Ἡ ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη εἶναι ἡ φυσικὴ κατάστασι, ἐνῶ, ἀντίθετα, ἡ πτῶσι στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες εἶναι στὴν πραγματικότητα κάτι τὸ ἀφύσικο.

Σήμερα ὅμως ἔχει τόσο πολὺ παραπλανηθῆ ὁ κόσμος, ὥστε νὰ θεωρῆ τὸ φυσικὸ σὰν ἀφύσικο καὶ τὸ ἀφύσικο σὰν φυσικό! Θεωρεῖ σήμερα ὁ ἄνθρωπος τὸ φῶς σὰν σκότος καὶ τὸ σκότος σὰν φῶς!

Χαρακτηρίζει π.χ. ὁ σημερινὸς κόσμος τοὺς ἐγκρατεῖς καὶ σώφρονας ἀνθρώπους ὡσὰν ῾῾καθυστερημένους᾽᾽ καὶ ῾῾ὀπισθοδρομικούς᾽᾽, ἐνῶ αὐτούς, ποὺ κυλίονται στὸν βοῦρκο καὶ τὸν βόρβορο τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, τοὺς θεωρεῖ… προοδευτικούς! Τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς ἐκθειάζει!

Ἦλθε ἡ ἐποχή, ποὺ ἀναφέρει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὅτι θὰ βλέπουν αὐτοί, ποὺ εἶναι ἄφρονες, ἐκείνους, ποὺ σωφρονοῦν, καὶ θὰ τοὺς θεωροῦν σὰν παράφρονες, μὴ μπορώντας νὰ διακρίνουν ὅτι στὴν πραγματικότητα ἄφρονες καὶ παράφρονες εἶναι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Γ΄

 

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

Ἀνήκουν τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ διαστροφὲς

στὸ ῾῾γονιδίωμά᾽᾽ μας;

Οἱ ῾῾διαστροφικοὶ τύποι᾽᾽ μποροῦν νὰ δικαιολογοῦνται,

διότι φέρουν (τάχα) ἐκ γενετῆς τὸ πάθος τους;

  

- Γέροντα, ἐγώ, ὅταν διακατέχομαι ἀπὸ κάποιο πάθος λέγω: «Ἔτσι γεννήθηκα, ἔτσι εἶμαι, δὲν μπορῶ νὰ ἀλλάξω».

- Αὐτὸ ἔλειψε! Νὰ μᾶς πῆς ὅτι οἱ γονεῖς σου σοῦ μετέφεραν (σ.σ. κληρονομικὰ) ὅλα τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχεις… Μήπως τὰ βάζεις καὶ μὲ τὸν Θεό;

Ὅποιος λέει: ῾῾Ἐγὼ αὐτὸν τὸν χαρακτῆρα ἔχω, ἔτσι γεννήθηκα, ἔχω ἄσχημες κληρονομικὲς καταβολές, μ᾽ αὐτὲς γεννήθηκα, μ᾽ αὐτὲς τὶς συνθῆκες μεγάλωσα, ἄρα, δὲν μπορῶ νὰ διορθωθῶ…᾽᾽, εἶναι σὰν νὰ λέη: ῾῾Φταίει ὄχι μόνο ὁ πατέρας μου καὶ ἡ μάνα μου, ἀλλὰ (φταίει) καὶ ὁ Θεός᾽᾽!

Ὅταν ἀκούω τέτοια, ξέρετε πόσο στενοχωριέμαι; Ἔτσι βρίζει κανεὶς καὶ τοὺς γονεῖς του καὶ τὸν Θεό. Ἀπὸ τὴν στιγμή, ποὺ σκέφτεσαι ἔτσι, παύει νὰ ἐνεργῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

- Γέροντα, μερικοὶ λένε ὅτι, ὅταν ἕνα ἐλάττωμα εἶναι στὴν δομὴ τοῦ ἀνθρώπου (σ.σ. ὅπως λέμε σήμερα στὸ ῾῾γονιδίωμα᾽᾽, στὸ ῾῾DNA᾽᾽ του), δὲν διορθώνεται.

- Ξέρεις τί γίνεται; μερικοὶ τοὺς ῾῾συμφέρει᾽᾽ νὰ λένε ὅτι κάποιο ἐλάττωμα ὀφείλεται στὴν δομή τους, διότι ἔτσι δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν κάνουν καμμιὰ προσπάθεια νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτό….

…Δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους, ἀναπαύουν τὸν λογισμό τους καὶ βαδίζουν μὲ τὸν «χαβά» τους.

Ἐὰν ποῦμε: ῾῾αὐτὰ εἶναι κληρονομικά, τὰ ἄλλα (εἶναι) τοῦ χαρακτῆρα μου᾽᾽, τότε πῶς θὰ διορθωθοῦμε;

Αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπισι διώχνει τὴν πνευματικὴ λεβεντιά.»

 

(Ἀπὸ τὴν ἔξοχη αὐθεντικὴ σειρὰ βιβλίων τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, ΛΟΓΟΙ, Τόμος Ε´, Πάθη καὶ Ἀρετές, σ.σ. 23-25, ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ῾Ἑὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος᾽᾽, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 3η ἀνατύπωσις, 2010).

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Β΄

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

Ἀνήκουν τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ διαστροφὲς

στὸ ῾῾γονιδίωμά᾽᾽ μας;

Οἱ ῾῾διαστροφικοὶ τύποι᾽᾽ μποροῦν νὰ δικαιολογοῦνται,

διότι φέρουν (τάχα) ἐκ γενετῆς τὸ πάθος τους;

  

Ὁ Θεὸς πολὺ συγκινεῖται καὶ πολὺ βοηθάει μία ψυχή, ποὺ ἔχει μὲν κακὲς κληρονομικὲς καταβολές, ἀλλ᾽ ὅμως ἀγωνίζεται φιλότιμα στὸ οὐράνιο πέταγμα μὲ αὐτὴ τὴν ἀτροφική της φτερούγα - τὴν κακὴ κληρονομικότητα.

Γνωρίζω πολλοὺς ποὺ μὲ τὴ μικρὴ προσπάθεια, ποὺ κατέβαλαν καὶ μὲ τὴ μεγάλη βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ αὐτά.

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι γιὰ τὸν Θεὸ μεγάλοι ἥρωες.

Διότι, αὐτὸ ποὺ θὰ συγκινήση τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἐργασία (σ.σ. ὁ πνευματικὸς ἀγώνας), ποὺ θὰ κάνουμεν στὸν παλαιόν μας ἄνθρωπον.

- Γέροντα, τὸ Βάπτισμα δὲν ἐξαλείφει τὶς κακὲς κληρονομικὲς (σ.σ. γενετικὲς) καταβολές;

- Τὸ Βάπτισμα μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἁμαρτίες.

Ὅταν βαπτίζεται ὁ ἄνθρωπος, ντύνεται τὸν Χριστό, ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις. Οἱ κακὲς ὅμως κληρονομικὲς καταβολὲς μένουν. Μήπως ὁ Θεὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὶς ἐξαλείψη καὶ αὐτὲς μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα; Τὶς ἀφήνει ὅμως, γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ νικήσουμε καὶ νὰ στεφανωθοῦμε.

(συνεχίζεται)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗ

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Δρ Θεολογίας - Δρ Μουσικολογίας

Καθηγητὴς Μουσικὴ Ἀκαδημία ARTE

«Τὴν πρᾶξιν εὗρες Θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν»

(Απολυτίκιον, Ἦχος Δ΄) 

Εἶχα τὴ μεγάλη εὐλογία καὶ εὐτυχία νὰ ἔχω πνευματικό μου γιὰ πολλὰ χρόνια τὸν γέροντα Ἀθανάσιο Σταυροβουνιώτη. Γιὰ τριετία, ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ 1983, ἀνεβαίναμε στὸ Σταυροβούνι μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα γιὰ ἐξομολόγηση, μὲ ἕναν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε καὶ μοναχός. Ἀκολούθως γιὰ τέσσερα χρόνια, ἀπὸ τὸ 1983 μέχρι τὸ 1987 συνέχισε ἡ πνευματική μου καθοδήγηση ἀπὸ τὸν γέροντα Ἀθανάσιο ὡς δόκιμος καὶ ἀργότερα ρασοφόρος τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου. Εἶναι πολλὲς οἱ ἀναμνήσεις καὶ ὡς ἐκ τούτου ἕνα ἄρθρο θὰ ἦταν μικρὸ γιὰ νὰ χωρέσῃ τὸ μέγεθος καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ ἀνδρός.

Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἀρετή, ποὺ χαρακτήριζε τὸν γέροντα ἦταν ἡ σιωπή του. Ἐφάρμοζε τὸ ρητὸ «ἢ λέγε τι σιγῆς κρεῖττον ἢ σιγὴν ἔχε» (Εὐριπίδης). Πάντοτε λιγομίλητος καὶ συνεχῶς προσευχόμενος μᾶς ἔδινε τὸ καλὸ παράδειγμα μὲ τὴν ὅλη του βιωτή παρὰ μὲ τοὺς λόγους του. Στὴν ἐξομολόγηση πάλιν δὲν ἔλεγε πολλὰ λόγια, ἀντίθετα ἦταν λακωνικός, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἐφάρμοζαν πολλοὶ ἐνάρετοι πνευματικοί. Ἐφάρμοζε πάλιν τὴ ρήτρα «τὸ λακωνίζειν ἐστὶ φιλοσοφεῖν» (Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος). Στὸ μυστήριο τῆς μετανοίας - ἐξομολογήσεως δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἦταν αὐστηρός, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς ἐφάρμοζε τὴν οἰκονομία, ἐκεῖ ὅπου ἔπρεπε.

 Ἔγινε μέτοχος στὴν ἀρετὴ τόσων ἁγίων ἀνδρῶν, ποὺ ἔζησαν καὶ ἁγίασαν στὸ μοναστήρι, καὶ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία δὲν τὴν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ὡς καλὸς καὶ πιστὸς δοῦλος τοῦ Κυρίου τὴν μεταλαμπάδευσε καὶ στοὺς ὑποτακτικούς του ἀλλὰ καὶ στὰ πνευματικοπαίδια του καὶ ὄχι μόνον.

Σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἐφάρμοσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὰ πλάσματά του, ἀπέραντη ταπεινοφροσύνη, πίστη, ἐγκράτεια καὶ ἄσκηση ἦταν λίγες ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀρετὲς τοῦ γέροντα Ἀθανάσιου Σταυροβουνιώτη.

Ἡ ἄσκηση, ὅσο τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δυνάμεις του, ἦταν ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως. Ἀπὸ μικρὸς ἐργαζόταν στὰ χωράφια τῆς Μονῆς, ἐφαρμόζοντας τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «ἀλλ’ ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι» (Α΄ Κορ., 9, 27). Στὶς ἀκολουθίες πάντα πρῶτος νὰ μᾶς δώσῃ τὸ καλὸ παράδειγμα. Ὄρθιος πάντοτε, παρὰ τὴ φυσικὴ κόπωση, ἀσκοῦσε τὸ σῶμα του, ἔτσι ὥστε νὰ ὑποτάξῃ τὴν σάρκα στὸ πνεῦμα. Ἔδωσε τὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, ἐφαρμόζοντας τὴν πατερικὴ ρήση: «Δὸς αἷμα ἵνα λάβῃς Πνεῦμα». Ἄνθρωπος ἐγκρατὴς ἔφτασε στὴν ἀπάθεια, ἀφοῦ σὲ προσωπική του μαρτυρία μοῦ ἀνέφερε ὅτι δὲν γνώριζε τὶ θὰ πῇ σαρκικὸς πόλεμος, χάρισμα καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Χριστό. Ἔβλεπε τοὺς πάντες σὰν πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως φύλου.

Ἀπέραντη πίστη ἦταν μιὰ ἄλλη του ἀρετή. Δὲν περίμενε ἀπὸ ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψῃ, ἀλλὰ εἶχε ὅλη του τὴν σκέψη καὶ καρδία πρὸς τὸν Κύριο. Μιὰ φορὰ τοῦ ἀνέφερα ὅτι στὶς εἰδήσεις εἶπε ὅτι οἱ καιρικὲς συνθήκες θὰ ἦταν καλὲς ἐκείνη τὴ μέρα. Τότε ὁ γέροντας μὲ ἐπέπληξε καὶ μοῦ εἶπε ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μᾶς ποῦν γιὰ τὸν καιρό, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε τὴν πίστη μας ἀκλόνητη πρὸς τὸν Θεό.

Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ χαρακτήριζε τὸν γέροντα Ἀθανάσιο Σταυροβουνιώτη ἦταν ἡ μεγάλη του ταπεινοφροσύνη. Παρ’ ὅλη του τὴν ἀρετή, ποὺ τὸν διέκρινε καὶ τὸ ὕψος ἁγιότητας, στὸ ὁποῖο ἔφτασε, δὲν εἶχε μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ πάντοτε ἐταπείνωνε τὸν ἑαυτό του μπροστὰ στοὺς ἄλλους. Συχνὰ μοῦ ἔλεγε τὸ τοῦ προφήτου «ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν» (Ἠσαΐα, 64, 6). Προτιμοῦσε πάντοτε τὴν ἀφάνεια, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀχαρακτήριστη τακτική, ποὺ ἐπεκράτησε σήμερα, νὰ αὐτοπροβαλλόμαστε ὡς ἅγιοι, χαρισματοῦχοι, διορατικοὶ καὶ προορατικοί, ποὺ ἔχουμε δεῖ τὸ ἄκτιστο φῶς κλπ.

Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο ἦταν ἡ καθημερινὴ ἐνασχόλησή του γιὰ δεκαετίες, τόσο ὡς μοναχὸς ὅσο καὶ ὡς ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σταυροβoυνίου. Προτοῦ ἔλθουν οἱ νέοι μοναχοὶ καὶ ἐπανδρώσουν τὴ Μονή, ἔπρεπε νὰ κάνῃ τὶς ἀκολουθίες στὴν ἐκκλησία, νὰ περιποιηθῇ τους προσκυνητὲς καὶ νὰ φροντίσῃ τοὺς γέροντες μοναχούς. Αὐτὰ ὅλα τὰ ἔκανε μόνος του, μέχρι ποὺ ἀντάμειψε ὁ Θεὸς τοὺς κόπους του, μεγαλώνοντας τὴ συνοδεία τῆς Μονῆς. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸ συνάνθρωπο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐξομολογοῦσε ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως τοὺς μοναχούς, τοὺς προσκυνητὲς καθὼς καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ γυναικεία μοναστήρια τῆς Κύπρου. Μιὰ φορὰ ἀνέφερα στὸν γέροντα ὅτι ἔφερα ἕνα γλύκισμα γιὰ τοὺς πατέρες τῆς Μονῆς. Ὁ γέροντας τότε μὲ ἐπέπληξε, λέγοντάς μου ὅτι οἱ μοναχοὶ δὲν τρῶνε γλυκίσματα καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸ δώσω σὲ φτωχή οἰκογένεια.

Ἡ μεγάλη του ἀγάπη καὶ ὁ ἔρωτας πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, ποὺ ἐξασκοῦσε. Μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι προσευχόταν στὸν Θεό, λέγοντας νοερὰ τὴ μονολόγιστη εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν».

Ὅσον ἀφορᾶ τὴ ψαλμῳδία, μᾶς δίδασκε ὅτι σκοπὸς τῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ χριστιανῶν δὲν εἶναι ἡ μουσικὴ ἀλλὰ ἡ κατανόηση τοῦ ποιητικοῦ κειμένου καὶ ἡ προσευχή. Μᾶς ἔλεγε τὸ τροπάριο «Πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν, εὑρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν, τῇ μὲν γλώττῃ ἄσματα φθεγγόμενος, τῇ δὲ ψυχῇ ἄτοπα λογιζόμενος...» (ἀπὸ τὰ κατανυκτικὰ Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων τοῦ Γ΄ ἤχου).

Ἡ Μονὴ Σταυροβουνίου ἦταν καὶ εἶναι ὑπόδειγμα μοναδικῆς (μοναχικῆς) πολιτείας. Δὲν ἄρεσαν στὸν γέροντα Ἀθανάσιο Σταυροβυνιώτη τὰ γέλια καὶ οἱ φλυαρίες. Μιὰ φορὰ ποὺ μιλοῦσα μὲ ἕνα φίλο μοναχὸ καὶ γελούσαμε, μᾶς ἐπέπληξε, ἀφοῦ αὐτὸ ἦταν ἀνάρμοστο πρὸς τὴν μοναχικὴ ζωή, μιμητὴς τοῦ Κυρίου γενόμενος, ἀφοῦ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ τὸν εἶδαν πολλὲς φορὲς κλαίοντα, οὐδέποτε δὲ γελῶντα.

Συχνὰ μᾶς ἔλεγε τὴν παροιμία «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ τόπος καὶ ὁ τόπος εἶναι ἔρημος». Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ποὺ ἄρχισε νὰ ἐπανδρώνεται ἡ Μονὴ Σταυροβουνίου, φρόντισε νὰ λειτουργῇ ὁμαλὰ ὁ μοναχικὸς βίος καὶ νὰ ἔχη ὁ κάθενας τὸ διακόνημά του. Μόλις πρωτοπῆγα στὴν Μονή, μοῦ ἀνέφερε ὅτι τοῦ εἶπαν ὅτι εἶμαι καλὸς στὰ καλλιτεχνικὰ καὶ ὅτι θὰ εἶχα τὸ διακόνημα τῆς ἁγιογραφίας. Πράγματι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ μὲ ἔστειλε στὸ Ἅγιο Παντελεήμονα Ἀχερά, στὸ ἀείμνηστο γέροντα Γαβριὴλ Σιόκουρο, ὅπου καὶ ἔμαθα τὴ φιλοτέχνηση τῶν ἁγίων εἰκονων. Αὐτὸ τὸ διακόνημα ἐξάσκησα καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν τεσσάρων χρόνων, ὅπου ἐγκαταβίωσα στὴν Μονὴ Σταυροβουνίου.

        Θεωροῦμε τέλος ὡς μεγάλη εὐλογία καὶ παρρησία πρὸς τὸν Θεὸ τὸ γεγονὸς ὅτι κοιμήθηκε τὴ μέρα τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς.

Αἰνωία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

Ἀνήκουν τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ διαστροφὲς

στὸ ῾῾γονιδίωμά᾽᾽ μας;

Οἱ ῾῾διαστροφικοὶ τύποι᾽᾽ μποροῦν νὰ δικαιολογοῦνται,

διότι φέρουν (τάχα) ἐκ γενετῆς τὸ πάθος τους;

 

Μποροῦμε νὰ δικαιολογοῦμε τὰ ῾῾πάθη᾽᾽ μας, καὶ νὰ μὴν τὰ καταπολεμοῦμε, διότι (δῆθεν) τὰ φέρουμε ἐκ γενετῆς καὶ μᾶς εἶναι κληρονομικά;

Μποροῦμε νὰ τὰ θεωροῦμε σὰν ἀμετακλήτως ἀναπόφευκτα, ἀφοῦ τάχα ῾῾ἔτσι γεννηθήκαμε᾽᾽, καὶ γι᾽ αυτὸ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τὰ πολεμήσουμε;

Ἂς ἀκούσουμε καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἄκρως φλέγον καὶ πολυσυζητούμενο ἐπίκαιρο θέμα τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, διὰ στόματος τοῦ θεοφόρου συγχρόνου μεγάλου Ἁγίου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:

Διδάσκει ὁ Ἅγιος·

«Μερικοὶ λένε ὅτι τοὺς βαραίνουν πάθη ῾῾κληρονομικὰ᾽᾽ καὶ ἔτσι δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτόν τους, στὶς πτώσεις καὶ τὶς ἁμαρτίες τους.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει κληρονομικὲς καταβολὲς καλὲς καὶ κακές. Πρέπει νὰ ἀγωνισθῆ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά του καὶ νὰ καλλιεργήση τὰ καλὰ ποὺ ἔχει, ὥστε νὰ γίνη μιὰ ἀληθινὴ καὶ χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ κακὲς κληρονομικὲς καταβολὲς (σ.σ. αὐτὸ ποὺ συνηθίζεται νὰ λέγεται στὶς μέρες μας ῾῾γονιδίωμα᾽᾽ ἢ ῾῾DNA᾽᾽, κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἐμπόδιο γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο. Διότι, ὅταν ἀγωνίζεται κανεὶς ἔστω καὶ λίγο, ἀλλὰ μὲ πολὺ φιλότιμο, τότε αὐτὸς κινεῖται στὸν χῶρο τὸν πνευματικό, δηλ. στὸ θαῦμα, καὶ ὅλα τὰ ἄσχημα κληρονομικὰ τὰ διαλύει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

(συνεχίζεται)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Από τη Μονή Σταυροβουνίου στις ουράνιες Μονές του Παραδείσου

Καθηγητής Χρήστος Κ. Οικονόμου
Πρόεδρος Τμήματος Θεολογίας Πανεπιστημίου Λευκωσίας,
τ. Πρόεδρος και Κοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης

---

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος, πλήρης ημερών (1925-2021) μετέστη στις ουράνιες Μονές του Παραδείσου.

Από τα δεκαπέντε του χρόνια προσήλθε στη Μονή της Μετανοίας του, το Σταυροβούνι, το Άγιον Όρος της Κύπρου, στα δεκαοκτώ του ντύθηκε το ράσο, στα εικοσιένα του χρόνια έγινε ρασοφόρος μοναχός από τον Ηγούμενο Βαρνάβα και στα εικοσιπέντε του το 1950, το Μεγάλο Σάββατο, έλαβε το μέγα σχήμα του μοναχού από τον Ηγούμενο Διονύσιο Β΄.

Τον ίδιο χρόνο χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Κιτίου και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ΄.

Το 1957 χειροτονήθηκε ιερομόναχος και το 1967 πνευματικός από τον Μητροπολίτη Άνθιμο. Ο αείμνηστος Γέροντας Αθανάσιος εξελέγη Ηγούμενος της Μονής Σταυροβουνίου, διαδεχόμενος τον Γέροντα Γερμανό στις 12 Δεκεμβρίου του 1982.

Υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες εκκλησιαστικές, θεολογικές και πνευματικές προσωπικότητες του μαρτυρικού νησιού μας, της Κύπρου, τον 20ο και 21ο αιώνα. Πρότυπο μοναχού και Ηγουμένου, με μια μοναδική φωτεινή λάμψη στο πρόσωπο, όπως είχε χαριτωθεί με την αδιάλειπτη προσευχή, τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.

Είναι μια κλασική περίπτωση ενός σιγανομίλητου και ολιγομίλητου Αγίου ασκητή, που έβλεπες στο ειρηνικό και μειλίχιο χαμόγελό του μια ζωγραφιά του Παραδείσου. Τα λόγια του μετρημένα, οι συμβουλές του θεϊκές, αλλά δεν χόρταινες να βλέπεις αυτή τη γαλήνη, που εξέπεμπε ο ψυχικός του κόσμος, ακόμη και με τη σιωπή του. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει αυτή η μοναδική αναφορά «Πάτερ, δος μοι οράν το σον πρόσωπον και σωθήσομαι». Καθώς επίσης και την πατερική αναφορά, «σιωπηλή ευγλωττία αγίου βίου».

Γι’ αυτό τον λόγο, έβλεπες ουρές κόσμου να ανηφορίζουν στη Μονή Σταυροβουνίου, όπου φυλάσσεται κομμάτι του Τιμίου Ξύλου του Σταυρολύ του Κυρίου, για να λάβουν τη χάρη του και να συμπληρωθεί ο πνευματικός ανεφοδιασμός των πιστών χριστιανών από το βλέμμα το θεϊκό, τον λόγο παρακλήσεως, την πατρική αγάπη στην ανθρώπινη πτωτικότητα, στον ληστή, την πόρνη, τον τελώνη, τον περιθωριακό, τον πλούσιο και τον πτωχό, τον σοφό και τον άσοφο, τον μορφωμένο και τον ολιγογράμματο, τον κυβερνήτη και τον κυβερνώμενο. Τα «σπλάχνα οικτιρμών» αυτού του ταπεινού Καλόγερου, ο οποίος ήξερε να τα εκδηλώνει μονίμως με την ανοιχτή αγκαλιά του στον κάθε πονεμένο, στον κάθε πικραμένο, στον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, ήταν ο πλούτος του προσώπου του.

Πριν από λίγο καιρό, ανηφόρισα στη Μονή του Σταυροβουνίου να προσκυνήσω και να δω το σεπτό πρόσωπο και τη σιωπηλή ευγλωττία του αγίου Ηγουμένου, του Γέροντα Αθανασίου. Με δέχθηκε με πολλή χαρά και με αγάπη, παρόλο που οι ανθρώπινες δυνάμεις του φαινόταν πια ότι τον είχαν εγκαταλείψει. Το χαμογελαστό καλωσόρισμά του, με το χειροφίλημα για την ευχή του και ο ασπασμός του ήταν η απόλυτη αγκαλιά του σπλαχνικού πατέρα στο άσωτο παιδί του.

Μετρημένες λέξεις: «Ο Θεός να σε ευλογεί, παιδί μου». Οι Άγιοι διδάσκουν με το παράδειγμα και τη σιωπή τους. Εξάλλου, μέσα από τη σιωπή και την απόλυτη ηρεμία της φύσης, λάλησε ο Θεός στον Μωυσή και τους Προφήτες. Στη σιωπή μιας νύχτας στη Βηθλεέμ γεννήθηκε ο Χριστός σε μια αφιλόξενη φάτνη των αλόγων ζώων, αλλά ο ουρανός έλαμπε και στη σιγή του περιβάλλοντος δόξαζαν τον Θεό πλήθος αγγέλων (Λουκ. 2,13-14). Ακόμη και ο ουρανός, κατά την Αποκάλυψη, όταν άνοιξε ο Θεός την έβδομη σφραγίδα, επικράτησε σιγή για μισή ώρα περίπου: «Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την εβδόμην, εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον» (Αποκ. 8,1).

Κάτω από το πετραχήλι του, πόσοι άνθρωποι από την Κύπρο, από την Ελλάδα, αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο δεν άφησαν τις αμαρτίες τους, δεν ομολόγησαν τις πτώσεις τους και τις αστοχίες τους, σ’ αυτόν τον καθημερινό αγώνα με τις δαιμονικές δυνάμεις και τις ανθρώπινες αδυναμίες τους; Πάντως, η παρουσία του Γέροντα Αθανασίου, με το κομποσχοίνι του στο λόφο του Σταυροβουνιού, ήταν μια εικοσιτετράωρη ακοίμητη παράκληση στον φιλεύσπλαχνο Τριαδικό Θεό να συντμήσει τον χρόνο της δοκιμασίας του Κυπριακού λαού από την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού μας. Δυστυχώς, φθάσαμε στο μοναδικό φαινόμενο να δικαιώνεται ο θύτης και όχι το θύμα.

Δεν αναγνωρίζεται το Διεθνές Δίκαιο και διεκδικούν οι Τούρκοι δύο κράτη, οπότε τελεσίδικα δικαιώνονται οι εισβολείς, καταξιώνονται οι έποικοι και χάνει την ταυτότητά της και την αναγνώρισή της η Κυπριακή Δημοκρατία και γίνονται όχι Ομοσπονδίες, αλλά ανεξάρτητα κράτη. Αυτή την εθνική προδοσία κατανοούσε ο Γέροντας Αθανάσιος, γι’ αυτό και είχε μεγάλη ευαισθησία στους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους, τους αγνοούμενους και τους δοκιμαζόμενους της μαρτυρικής Κύπρου, όντας και ο ίδιος πρόσφυγας από την κατεχόμενη Άσσια.

Ο Γέροντας Αθανάσιος πέταξε με τη συνοδεία των αγγέλων στις ουράνιες Μονές του Παραδείσου, στην αγκαλιά του στοργικού και ευσπλάχνου Θεού Πατέρα, τον οποίο υπηρέτησε θυσιαστικά και κενωτικά σ’ όλη τη ζωή του. Οι αδελφοί της Μονής, πνευματικά παιδιά του αειμνήστου Γέροντα θα συνεχίσουν αταλάντευτα, ως παρακαταθήκη, το έργο του.

Η συμβολή του στον Κυπριακό Μοναχισμό ήταν ουσιαστική και πληθωρική. Τώρα το σώμα του αναπαύεται στην Ιερά Μονή του Σταυροβουνίου, που υπηρέτησε όλα τα χρόνια της ζωής του, και η ψυχή του αναπαύεται και αγαλλιά «εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».

Ο θεολογικός κόσμος της Κύπρου κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά σε έναν Άγιο, ο οποίος θα μεσιτεύει ενώπιον του θρόνου του Θεού για τον καθένα μας και για το μαρτυρικό νησί μας.

Αιωνία του η μνήμη. Γέροντά μας, να έχομε την ευχή σου!

 

Επικήδειος λόγος στον Γέροντα Αθανάσιο από τον Κιτίου Νεκτάριο

Ἡ σημερινή ἐπίσκεψή μας στήν Ἱερά Μονή Σταυροβουνίου δέν εἶναι ὅπως τίς προηγούμενες. Σήμερα, δέν ἤρθαμε μέ τήν εὐκαιρία ἑορτῆς ἤ πανήγυρης.

Χρέος ἱερό, ἀλλά, καί συνάμα θλιβερό ὁδήγησε τά βήματά μας σ’ αὐτό τόν ἁγιασμένο τόπο. Ἤρθαμε, γιά νά προπέμψουμε στήν αἰωνιότητα τόν, γιά σχεδόν σαράντα χρόνια, εὐλαβέστατο καί σεβάσμιο Ἡγούμενο τῆς Μονῆς αὐτῆς, Γέροντα Ἀθανάσιο. Καί ἐνῷ ἡ ψυχή τοῦ ἀοιδίμου γέροντος περιχορεύει ἐν οὐρανίοις θαλάμοις, ἐμεῖς, ἄλλοι αἰσθητώς καί ἄλλοι νοερώς, στεκόμαστε αὐτή τήν ὥρα κύκλῳ τοῦ τιμίου αὐτοῦ λειψάνου, γιά νά ἀσπαστούμε γιά τελευταία φορά τήν τιμία δεξιά του, ἡ ὁποία μᾶς εὐλόγησε ὅλους πολλές φορές. «Καὶ ἐτελεύτησε Μωυσὴς ὁ οἰκέτης Κυρίου καὶ ἔκλαυσαν αὐτόν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ» ( Δευτερονομ. ΛΔ΄, 78).

Πενθεῖ σήμερα ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς γιά τόν ἀποχωρισμό ἀπό τόν πνευματικό της πατέρα, μακαριστό Ἡγούμενο Ἀθανάσιο. Πενθεῖ ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας γιά τήν ἀπώλεια ἑνός τέτοιου μεγάλου πνευματικοῦ ἀναστήματος. Πενθεῖ ἡ Κύπρος ὁλόκληρη, κληρικοί, μοναχοί, μοναχές καί ἁπλοί ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, ὅλοι ὅσοι τόν γνώρισαν καί ἐναπέθεσαν τίς ἁμαρτίες τους στό πετραχήλι του λαμβάνοντας ἄφεση ἁμαρτιῶν καί ψυχική ἀνάπαυση ἤ μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο ἐλεήθηκαν ἀπό τόν φιλόθεο καί φιλάνθρωπο γέροντα.

Γνωρίζαμε καλά ὅτι καί ὁ ἀείμνηστος πατήρ, ὡς ἄνθρωπος, κάποτε θά ἐγκατέλειπε τόν πρόσκαιρο αὐτό κόσμο, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τό ἀποστολικό «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν» (Ἑβρ. 9, 27). Ἀνθρωπίνως θλιβόμαστε γιά τόν ἀποχωρισμό καί τή στέρηση τῆς φυσικής του παρουσίας. Παρηγορούμαστε, ὅμως, ἀπό τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, «Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καί οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ» (Θεσσαλ. 4, 13-14). καί ὁ ἀοίδιμος γέροντας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἔζησε καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐκοιμήθη. Εὑρισκόμενος, πλέον, ὁ γέροντας πλησίον τοῦ Θεοῦ θά δέεται μέ μεγαλύτερη παρρησία ὑπέρ τῶν ἀπορφανισθέντων αὐτοῦ τέκνων.

Δύσκολο νά γραφτεῖ ἐπικήδειος γιά τόν μακαριστό Ἡγούμενο Ἀθανάσιο. Αἰσθανόμαστε ὅτι ἀπορεῖ ἡ γλώσσα νά μιλήσουμε γιά τόν γέροντα. Ὅσα καί νά ποῦμε, δέν μποροῦμε νά περιγράψουμε τό μέγεθος τῆς πνευματικότητας καί τό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης του. Ἐξωτερικά ἡ ζωή τοῦ γέροντα ἦταν ἁπλή, χωρίς ἴχνος ἐκκοσμίκευσης ἤ διάθεση προβολῆς. Ὁ γέροντας συνεχίζοντας τήν παράδοση τῶν Σταυροβουνιωτῶν γερόντων του, ἔκρυβε ἐπιμελώς τήν ἀρετή του ἐφαρμόζοντας τό γραφικό λόγιο «Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. γ΄, 4). Ὅσο καί νά ἤθελε νά κρύψει τήν ἀρετή του, ἦταν δύσκολο, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου μας «Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. ε΄, 14).

Ὁ μακαριστός Ἡγούμενος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στό χωριό Ἄσσια στή Μεσαορία. Ἦταν ὁμοχώριος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τόν ὁποῖο ὑπερβαλλόντως εὐλαβεῖτο καί τιμοῦσε. Οἱ γονεῖς του, γεωργοί, ἄνθρωποι ἁπλοί καί φιλόθεοι. Ἐτελειώθησαν καί οἱ δύο διά τοῦ μοναχικοῦ σχήματος. Προτοῦ ἀκόμα ἐνηλικιωθεῖ ὁ ἔφηβος Ἀνδρέας (αὐτό ἦταν τό ὄνομα πού ἔλαβε στή βάπτισή του), ἄναψε μέσα στήν ἀγαθή ψυχή του ὁ πόθος τοῦ μοναχισμού. Ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά του στό εὐλογημένο Κοινόβιο τοῦ Σταυροβουνίου. Ἦρθε στό μοναστήρι μέ ἐφόδιο τήν ἁπλότητα καί τή λαϊκή πίστη του, πού κληρονόμησε ἀπό τούς γονεῖς του καί τήν ἐκκλησιαστική παράδοση τοῦ χωριού του. Σάν δέντρο ῥίζωσε ὁ γέροντας Ἀθανάσιος στό μοναστήρι τῆς μετανοίας του κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ «εὐσκιόφυλλου δένδρου» τοῦ «μακαρίου Ξύλου» τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ἀπό τά ἐνενῆντα πέντε χρόνια πού ἔζησε ἐπί τῆς γῆς ὁ γέροντας τά ὀγδόντα τά πέρασε στό μοναστήρι.

Ἔγινε μέλος μιᾶς ἀδελφότητας μέ ἀγωνιστές, ἀσκητές πατέρες, κληρονόμος καί συνεχιστής τοῦ ἀρχαίου ἀσκητικοῦ μοναχισμοῦ, δωρικοῦ, μέ ἁπλότητα, ὅπως τόν συναντοῦμε στό γεροντικό. Εἶναι μέσα σ’ αὐτό τό περιβάλλον στό ὁποῖο ὁ γέροντας ἔζησε καί ἀγωνίστηκε, πού ἐξυφάνθη ἡ θεοΰφαντος χλαῖνα τῶν ἱερῶν ἀρετῶν του. Πρᾶος, σεμνός καί ξένος ἀπό κάθε μορφή ἄκαιρου ζηλωτισμοῦ ἐκτιμήθηκε ἀπό τούς παλαιότερους πατέρες τῆς Μονῆς, οἱ ὁποῖοι τόν προέκριναν ὡς κατάλληλο γιά τό ὕψιστο χάρισμα τῆς ἱεροσύνης. Μέχρι τό τέλος τοῦ βίου του διατήρησε ἀμείωτη τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό γιά τούς μακαριστούς γέροντές του, τῶν ὁποίων τους πνευματικούς λόγους πάντοτε διατηροῦσε ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.

Μετά, δέ, τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Γερμανοῦ, τό 1982, καί τήν ἐκλογή τοῦ ἱερομονάχου Ἀθανασίου στή θέση τοῦ Ἡγουμένου, ὁ λύχνος «ἐτέθη ἐπὶ τὴν λυχνίαν». Ἕνας ἀκόμα κρίκος προστέθηκε στήν πολύτιμη ἁλυσίδα τῶν προκατόχων του. Ὁ γέροντας Ἀθανάσιος ἀπό τήν κορυφή τοῦ Σταυροβουνίου ἔχει ἀποτελέσει πνευματικό φάρο, πού φώτιζε τήν Κύπρο ὁλόκληρη. Ὁ Θεός τόν εὐλόγησε ἐπί τῆς ἡγουμενίας του νά δεῖ τό μοναστήρι του νά ἐπανδρώνεται μέ νέους πατέρες. Ὡς ἑπόμενος τῶν προγενέστερων μεγάλων πνευματικῶν ἀναστημάτων τῆς Μονῆς καί μέ γνώμονα τή γνήσια καί ἀνεπιτήδευτη ἀγάπη καί ταπείνωσή του, νουθετοῦσε καί καθοδηγοῦσε ὄχι μόνο τούς μοναχούς του, ἀλλά καί τά πολυάριθμα πνευματικά τέκνα του, πού ἔφταναν ἀπ’ ὅλες τίς περιοχές τῆς Κύπρου.

Πόσοι καί πόσοι δέν βρῆκαν παρηγορία καί ἀνάπαυση κοντά σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Πόσοι ἄνθρωποι δέν ἔφυγαν ξαλαφρωμένοι καί ἀνανεωμένοι μέσα ἀπό τό ἐξομολογητήριό του; Εὔσπλαχνος, ἐπιεικής καί ἀνθρώπινος. Κατά τή διάρκεια τῆς ἐξομολόγησης ἄκουγε περισσότερο καί μιλοῦσε λιγότερο, ἀλλά ὁ λόγος του ἦταν καρπός προσευχῆς. Ὁ γέροντας μιλοῦσε, ὅπως μιλοῦν οἱ τέλειοι. Καί νά μήν ἔλεγε τίποτα, σέ ἀρκοῦσε μόνο νά τόν βλέπεις. «Ἀρκεῖ μοι τὸ βλέπειν σε πάτερ» εἶχε πεῖ κάποτε ἕνας μοναχός στόν μέγα Ἀντώνιο. Στόν μακαριστό γέροντα ἔβρισκε ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου «Τίς σὲ ἰδὼν οὐκ ἠγάπηκε; Τίς δὲ συντυχὼν οὐ γεγλύκαται;».

Τό «ἄκρον ἀντικείμενον τοῦ νοός του», «τὸ μελέτημα τῆς καρδίας του» καί τό «ἐντρύφημα τῆς γλώσσης του» ἦταν ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Άγιοι. Ἀπότοκο αὐτοῦ ἦταν ἡ μεγάλη του ἀγάπη γιά τούς βίους τῶν ἁγίων καί τίς ἱερές ἀκολουθίες. Ἀγαποῦσε πολύ τούς βίους τῶν ἁγίων. Μέχρι τό τέλος τοῦ βίου του, παρόλο που ὁ ἴδιος εἶχε φτάσει «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 13), δέν σταμάτησε νά ἐντρυφᾶ στούς βίους τῶν ἁγίων. Τίς ἱερές ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου ἀνελλιπώς παρακολουθοῦσε στό καθολικό τῆς μονῆς. Ὡς ἐπί τό πλεῖστον παρέμενε ὄρθιος ἐπί τοῦ στασιδίου του καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἀκολουθίας. Ἀκόμα καί στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ὑγείας του ἐπέμενε «ὡς ζηλωτὴς μανικώτατος» νά παρακολουθεῖ καί νά συμμετέχει στίς ἀκολουθίες καί στή Θεία Λειτουργία γενόμενος τύπος ὑπομονῆς, φιλοπονίας καί ἀκρίβειας γιά τούς ὑποτακτικούς του.

Ἔτσι δίδασκε καί διοικοῦσε ὁ γέροντας. Μέ τό παράδειγμα καί κυρίως μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωσή του κατά τό βιβλικό «ἀπ’ ἐμοῦ ὄψεσθε καὶ οὕτω ποιήσετε» (Κριτ. 7, 17).

Αὐτό πού αἰσθανόμαστε ὡς ὑποχρέωσή μας νά μαρτυρήσουμε γιά τόν μακαριστό γέροντα ἐμεῖς προσωπικά, καθώς μαρτυρεῖ καί ὁ προκάτοχός μας, μητροπολίτης πρώην Κιτίου Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐνθρόνισε τόν γέροντα ὡς ἡγούμενο καί πολλά χρόνια ὑπῆρξε ἐπίσκοπός του, ἦταν ὁ σεβασμός τοῦ μακαρίου γέροντος στόν θεσμό τοῦ ἐπισκόπου. Σεβασμός καί ἀγάπη πού ἐκδηλωνόταν μέ πολλούς τρόπους. Αὐτό φανέρωνε ἀφενός τή βαθιά γνώση ἐκκλησιολογίας πού εἶχε ὁ γέροντας, λόγῳ τῆς βιωματικῆς θεολογίας, τῆς ὁποίας ἦταν κάτοχος, καί ἀφετέρου τή μεγάλη ταπείνωση πού τόν χαρακτήριζε.

Αὐτό τόν σεβασμό καί συνεργασία μέ τόν ἐπίσκοπο τόν ἐνέπνευσε καί σέ ὅλη τήν περί αὐτόν συνοδεία του.

Ὁ ἀείμνηστος ἡγούμενος Σταυροβουνίου Ἀθανάσιος ὑπῆρξε μεγάλη Ἐκκλησιαστική μορφή τοῦ αἰῶνα μας. Ἡ προσφορά τοῦ σεμνοῦ καί θεοφόρου αὐτοῦ ἀνδρός στόν μοναχισμό τῆς Κύπρου εἶναι τεράστια. Ὅταν ὁ μακαριστός καί ἐνάρετος ἡγούμενος Σιμωνόπετρας Ἁγίου Ὄρους πατήρ Αἰμιλιανός συνάντησε τόν γέροντα Ἀθανάσιο, εἶπε χαρακτηριστικά «αὐτός δέν εἶναι γέροντας, αὐτός εἶναι Ἀββάς». Ἄς δοξάσουμε τόν Θεό πού ἀνέδειξε καί στήν ἐποχή μας ἀνθρώπους αὐθεντικούς, ταπεινούς, ἀληθινούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, μέ γνήσιο ἀσκητικό φρόνημα, ὅπως τόν ἀείμνηστο γέροντα Ἀθανάσιο. Αὐτό τό πνεῦμα καταλείπει ὁ γέροντας ὡς κληρονομιά καί παρακαταθήκη στούς πατέρες τῆς μονῆς του, πού μέ πολλή ἀγάπη καί αὐταπάρνηση τόν διακόνησαν, ἰδιαίτερα τά τελευταῖα του χρόνια.

Ἀείμνηστε καί μακάριε γέροντα Ἀθανάσιε πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου.

Μακαρισθείη ἡ ψυχή σου, ἡ δὲ εὐχή σου εἴη μεθ’ ἡμῶν.