Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἀκόμη ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, θέλωντας νὰ τονίσῃ ὅτι ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ προσευχόμαστε «ἐν πνεύματι», ἀναφέρει ὅτι πρέπει νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριο μὲ κάθε προσευχὴ καὶ δέηση νὰ μᾶς βοηθήσῃ γιὰ νὰ ἀξιοποιήσομυε τὸν πενυματικό μας ὁπλισμό, προσευχόμενοι σὲ κάθε καιρὸ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Πρέπει νὰ ἐπιμένουμε πολὺ σὲ αὐτὸ τὸ ἔργο τῆς προσευχῆς καὶ νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι μὲ κάθε ἐγκαρτέρηση καὶ μὲ δέηση γιὰ ὅλους τοὺς χριστιανούς[1].

Ἡ ἐσωτερικὴ γαλήνη καὶ εἰρήνη εἶναι ἀναγκαῖες γιὰ τὴν προσευχή. Ὁ ἀπόστολος

Παῦλος στὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ τονίζει ὅτι δὲ πρέπει νὰ ἀφήνουμε καθόλου τὸν ἑαυτό μας νὰ καταληφθῇ ἀπὸ ἀγωνιώδεις μέριμνες καὶ φροντίδες, ἀλλὰ γιὰ κάθε τι ποὺ μᾶς χρειάζεται ἢ γιὰ κάθε δυσκολία, ποὺ παρουσιάζεται μπροστά μας, νὰ γνωστοποιοῦμε τὰ αἰτήματά μας στὸν Θεὸ διὰ μέσου τῆς προσευχῆς καὶ τῆς δεήσεως, οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ συνοδεύωνται πάντοτε μὲ ἔκφραση εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας γιὰ τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά, ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός. Καὶ ἡ εἰρήνη, ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους του καὶ ἡ ὁποία, ἀφοῦ εἶναι τέλεια καὶ ὑπερφυσική, ξεπερνάει τὸν νοῦ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων, θὰ φρουρήσῃ τὶς καρδιές μας, τὰ φρονήματα καὶ τὶς σκέψεις μας διὰ μέσω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Ἐφ. 6, 18: «διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων».

[2] Βλ. Φιλ. 4, 6-7: «μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ Ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἄν ἀκολουθήσουμε τὸ ἴδιο στὴν ἴδια σειρὰ στὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, θὰ δοῦμε πόσο ἀναγαία εἶναι ἡ προσευχὴ σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις, πῶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς βοηθεῖ νὰ προσευχώμαστε, πῶς ὅλοι ὀφείλουμε νὰ προσευχώμαστε «ἐν Πνεύματι», πόσο ἀναγκαία γιὰ τὴν προσευχὴ εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ γαλήνη καὶ εἰρήνη καὶ πόσο ἀναγκαῖο εἶναι τὸ νὰ προσευχώμαστε «ἀδιαλείπτως». Ἐν κατακλείδι θὰ μπορούσαμε νὰ παρατηρήσωμε ὅτι ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ προσευχώμαστε ὄχο μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ συνάνθρωπό μας[1].

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς βοηθεῖ ἐπίσης σὲ ὅλες τὶς ἀδυναμίες μας, καὶ ἀπαλύνει τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους καὶ τὶς θλίψεις μας. Εἰδικώτερα δέ, ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε πῶς πρέπει νὰ προσευχηθοῦμε καὶ τί νὰ ζητήσουμε στὴν προσευχή μας, αὐτὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα μεσιτεύει μὲ τὸ παραπάνω γιὰ ἐμᾶς, ἐμπνέει στὶς καρδίες μας στεναγμοὺς ἱερῆς κατανύξεως, ποὺ δὲν εἶναι δυαντὸν νὰ ἐκφρασθοῦν μὲ λόγια καὶ οἱ ὁποῖοι μᾶς ὑψώνουν πρὸς τὸν Θεό[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. «Οἱ περιπέτειες ἑνὸς προσκυνητοῦ», μτφρ. Παντελεήμονος Καρανικόλα (μητρ. Κορίνθου), ἐκδ. Παπαδημητρίου ²⁰2006, σσ. 202-203.

[2] Βλ. Ρωμ. 8, 26: «Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαιες ἡμῶνˑ τὸ γὰρ τί προσευξώμεθα καθ’ ὃ δεῖ οὐκ οἴδαμεν, ἀλλ’ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Μέσα σὲ ὅλη τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἰδιαίτερα στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, περιγράφεται ἡ ἐπιμελὴς καὶ συνεχὴς ἐξάσκηση τῆς προσευχῆς, τὴν ὁποία ἐφάρμοζαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ποὺ ἦσαν ἐξαιρετικὰ φωτισμένοι, ἐξ αἰτίας τῆς πολλῆς τους πίστεως στὸν Κύριο. Στὸ βιβλίο τῶν Πράξεων τὼν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ὅτι ὅταν αὐτοὶ ἔτσι παρεκάλεσαν τὸν Θεό, ἐσείσθη ὁ τόπος, στὸν ὁποῖο ἦσαν συγκεντρωμένοι, καὶ ἔλαβαν πλουσίως ὅλοι Ἅγιο Πνεῦμα, διαποτίστηκαν ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἐκήρυσσαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ θάρρος[1]. Οἱ καρποὶ τῆς συνεχοῦς προσευχῆς ἀναφέρονται ἐδῶ, ποὺ εἶναι ἡ ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτοὺς ποὺ προσεύχονται.

Γιὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ Σίλα ἀναφέρεται ὅτι κατὰ τὸ μεσονύκτιο προσευχόντουσαν καὶ ἔψαλλαν ὕμνους πρὸς τὸν Θεό. Τοὺς ἄκουαν δὲ μὲ προσοχὴ οἱ φυλακισμένοι. Ξαφνικὰ ὅμως ἔγινε μεγάλος σεισμός, ὥστε ἐκλονίστηκαν τὰ θεμέλια τῆς φυλακῆς καὶ ἀνοίχτηκαν ἀμέσως μόνες τους ὅλες οἱ πόρτες καὶ ἔπεσαν ὅλα τὰ δεσμὰ τῶν φυλακισμένων[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Πράξ. 4, 31: «καὶ δεηθέντων αὐτῶν ἐσαλεύθη ὁ τόπος ἐν ᾧ ἦσαν συνηγμένοι, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἐλάλουν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ μετὰ παρρησίας».  Βλ. ἐπίσης «Οἱ περιπέτειες ἑνὸς προσκυνητοῦ», μτφρ. Παντελεήμονος Καρανικόλα (μητρ. Κορίνθου), ἐκδ. Παπαδημητρίου ²⁰2006, σ. 202.

[2] Βλ. Πράξ. 16, 25-26: «Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόνˑ ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι. Ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναιτὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἀνεῴχθησαν τὲ παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη».

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ Ε΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Κάποτε ρώτησαν τὸν γέροντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο τὴν ἑξῆς ἐρώτηση: «Ἔχω διαβάσει, ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔλεγε πὼς τὸ κακὸ θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τοὺς διαβασμένους. Καὶ τὸ βλέπουμε σήμερα αὐτό. Διερωτῶμαι, ἀξίζει ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ν’ ἀποκτᾶ κάνεὶς γνώσεις;» Ὁ γέροντας, μέσα ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν σοφία του, ποὺ τὸν διέκρινε, ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Ἐὰν οἱ γνώσεις βαδίζουν σὲ ἰσορροπία μὲ τὴν ἠθικὴ συνείδηση, μὲ τὴν κατὰ Χριστὸν Ζωή, δὲν κινδυνεύουμε. Ἐὰν οἱ γνώσεις βαδίζουν ἀντιθέτως ἢ ἀσχέτως πρὸς τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, ὄντως τότε τὸ κακὸ θὰ ἔλθῃ ἀπὸ τὴν γνώση. Ἐὰν ἡ ζωή μας εἶναι ΄ἐν Χριστῷ΄, ὅσο περισσότερα γνωρίζουμε, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε τὴν ἄγνοιά μας καὶ τόσο περισσότερο ταπεινούμεθα. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας ἦσαν γιὰ τὴν ἐποχή τους πανεπιστήμονες. Δὲν ὑπῆρχε ἀνθρώπινη γνώση τῆς ἐποχῆς του, ποὺ δὲν τὴν κατεῖχε ὁ Μέγας Βασίλειος. Δὲν ἦταν μόνο θεολόγος, ἢ φιλόσοφος ἢ δικανικὸς ρήτωρ∙ ἦταν καὶ ἰατρὸς καὶ φυσικὸς καὶ ἀστρονόμος, μὲ τὰ μέτρα τῆς ἐποχῆς του. Γι’ αὐτὸ οἱ ὁμιλίες του στὴν ἐξαήμερο ἐμφανίζουν μοναδικὴ πολυγνωσία μὲ τὰ τότε δεδομένα. Δὲν κινδυνεύουμε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν γνώση, ἐὰν «ἡ γνώση συνοδεύεται μὲ τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή»[1].

Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι καλές μεν οι κοσμικές γνώσεις, συμπεριλαμβανομένου και των θεολογικών γνώσεων, αλλά έχουν πέραση μόνο για τον ψεύτικο αυτό κόσμο. Μπροστά στα μάτια του Θεού, «το εν ανθρώποις υψηλόν, βδέλυγμα ενώπιον του Θεού»[2].

---

[1] Βλ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου (ἀρχιμ), Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα, καθοδηγώντας τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἔκδ. Ἱ. Η»συχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου, Τροιζῆνος, ⁶2006, σσ. 13-14.

[2] Βλ. Λουκ. ιστ΄ 15.

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Γι’ αυτό, όταν οι πατέρες της Εκκλησίας μιλούν για γνώση του Θεού, δεν εννοούν τη κοσμική γνώση, ή έστω την θεολογική κατάρτιση, αλλά την προσευχητική κατάσταση του ανθρώπου, που ζει το μυστήριο της παρουσίας του Θεού. Γι’ αυτό ο όσιος Νείλος ο ασκητής λέγει: «Εἰ θεολόγος εἶ, προσεύξῃ ἀληθῶς∙ καί, εἰ ἀληθῶς προσεύξῃ, θεολόγος εἶ»[1]. Η μόνη κατάσταση που δέχεται η Εκκλησία, ως γνώση του Θεού είναι η θεωρία των ακτίστων ενεργειών του Θεού, και όχι οι μάταιες και πρόσκαιρες κοσμικές γνώσεις, οι οποίες έχουν ημερομηνία λήξεως. Αφήνω και το γεγονός ότι ενηλικιωνόμενος ο άνθρωπος αρχίζει και ατονεί η μνήμη, αφού κυριαρχεί πλέον η κρίση.

Από την άλλη, στην περίπτωση που εμφανίζεται το πάντρεμα της «κοσμικής» γνώσης με την αγιότητα, όπως συμβαίνει στους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας μας, τότε υπάρχει μια ισορροπία των δυνάμεων του ανθρώπου και εμφανίζεται μια πιο υγιής κατάσταση. Εκεί βλέπουμε να εξαγιάζονται το σώμα και η ψυχή και επομένως ότι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, είτε αυτό ονομάζεται γνώση, είτε δεξιότητα, είτε ικανότητα, είτε οτιδήποτε άλλο, εξαϋλώνεται και πνευματικοποιείται, αφού δέχεται τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.

(συνεχίζεται)

---

[1] Οσίου και θεοφόρου πατρός ημῶν Νείλου του Ασκητού, Φιλοκαλία Α΄, σ. 182, ξα΄.

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Όμως συγκρίνοντας τον λόγιο άνθρωπο με τον απλό, «αγράμματο» άνθρωπο του χωριού, βλέπουμε ότι ο μέν χωρικός εκφράζεται άμεσα και γνήσια, χωρίς περιστροφές και καμουφλαρίσματα, ενώ ο λόγιος διά μέσου των δομών, που απέκτησε με τις γνώσεις του, καλύπτει τα κενά που έχει ο εσωτερικός του κόσμος.

Γι’ αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι για να σωθούμε πρέπει να αποβάλουμε την κοσμική γνώση και σοφία: «νῦν δὲ ἂν μή τις γένηται μωρός, τουτέστιν, ἂν μὴ πάντα λογισμὸν καὶ πᾶσαν κενώσῃ σοφίαν, καὶ τῇ πίστει ἑαυτὸν παραδῷ, ἀμήχανον σωθῆναι»[1]. Διά μέσου αυτής ο άνθρωπος σε γενικές γραμμές υποκρίνεται, παρουσιάζοντας ένα ψεύτικο εαυτό και καλύπτει τα κενά, τις ιδιοτροπίες, τα προβληματικά μέρη της ψυχής του καθώς και νευρολογικής φύσεως ασθένειες, που κρύβονται μεσα στον εσωτερικό του κόσμο.

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ὑπόθεσις τῆς πρὸς Κορινθίους πρῶτης ἐπιστολῆς, Ὁμιλία Ε΄ (β), PG, 61, 41. Βλ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ (Ἀρχιμ.), Ἄρθρα - Μελεταὶ - Ἐπιστολαί, τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 1986, σ. 33.

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Πιστεύω όμως ότι οι γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες, που αποκτά ο άνθρωπος της εποχής μας, όπως και κάθε άλλης εποχής, προσδίδουν στον άνθρωπο κάποιες συμπεριφορικές δομές. Με αυτές τις δομές ο άνθρωπος βασικά βρίσκει εναλλακτικούς τρόπους εκφράσεως του εσωτερικού του εαυτού. Παράλληλα οι τεράστιες γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες, που αποκτά κυρίως ο σημερινός άνθρωπος, καλύπτουν κάποια κενά του εσωτερικού του κόσμου, έτσι ώστε να μπορεί να κρύβει τον εσωτερικό προβληματικό του κόσμο.

Περαιτέρω ο άνθρωπος, διά μέσου των γνώσεων, καλύπτει και κάποιες νευρολογικής φύσεως ασθένειες, που κρύβονται μέσα του, έτσι ώστε στον εξωτερικό περίγυρό του να φαίνεται ένας καθώς πρέπει άνθρωπος.

(συνεχίζεται)

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ο Κύριος είπε στους μαθητές του και σ’ αυτούς που τον ακολουθούσαν ότι αν δεν γίνετε σαν αυτά τα παιδιά, δεν θα μπείτε στην Βασιλεία του Θεού[1]. Αυτό υποδεικνύει δύο τινά: Πρώτον ότι πρέπει να έχουμε απλότητα και ακακία σαν τα παιδιά και δεύτερον ότι οι κοσμικές γνώσεις, που αποκτά ο άνθρωπος ενηλικιωνόμενος, είναι ένα φορτίο στην πλάτη του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος, μεγαλώνοντας στην ηλικία, αποκτά ποικίλες γνώσεις στους διαφόρους τομείς, που εξειδικεύεται. Εξ άλλου η εποχή μας είναι η εποχή της εξειδίκευσης. Δεν μπορεί να συγκριθεί η εποχή μας με οποιαδήποτε άλλη παρελθοντική εποχή. Ένα απλό παράδειγμα: Οι σημερινοί διακεκριμένοι παγκοσμίως πιανίστες είναι ασύγκριτα καλύτεροι δεξιοτεχνικά, και πιο εξειδικευμένοι από τον κορυφαίο πιανιστα του 19^ου αιώνα Φρανς Λιστ. Επομένως ο άνθρωπος αποκτά σταδιακά περισσότερες γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις σημερινές ανάγκες της εποχής μας.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Ματθ. ιη΄ 3. Πρβλ. Μαρκ. Θ΄ 37. Λουκ. θ΄ 48.

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ Z΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Ὁ ρουμάνος ὁμολογητὴς π. Ἰωάννης τὸ 1776 ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Καλύτερα νὰ πεθάνω στὴ φυλακή, παρὰ νὰ ἀφήσω τὴ δοξασμένη πίστη μου»[1].

        Ἐντὸς τῶν πλαισίων τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ποὺ ἔλαβε χώρα στὴ Βιέννη (Ἰανουάριος 1990) καὶ Μόναχο (’Ιούνιος 1990), σὲ δύο ἐπίσημα κείμενα, ὅλα τὰ μέλη τῶν δύο ἐπιτροπῶν μετὰ ἀπὸ ἔντονη ἀντιπαράθεση θέσεων καὶ ἐπιχειρημάτων, κατέληξαν στὸ νὰ καταδικάσουν τὴν Οὐνία, ὡς μιὰ μεσαιωνικὴ μέθοδο ἑνώσεως τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Ἡ Οὐνία ἀντὶ νὰ βοηθήσῃ στὴν προσέγγιση, μεγάλωσε τὶς διαιρέσεις καὶ ἄνοιξε μεγαλύτερες πληγές.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Μεταλληνὸς Γεώργιος (πρωτοπρ.), Οὐνία, πρόσωπο καὶ προσωπείο, Ἡ Οὐνία χθὲς καὶ σήμερα, ἐκδ. Ἀρμός, Ἀθήνα 1999³.

---

[1] Στὴ Ρουμανία οἱ οὐνῖτες καταδίωκαν τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς.

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ ΣΤ.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπὶ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α΄ Παπαδόπουλου, κατὰ τὸ 1924, κατήγγειλε στὸ Ὑπουργεῖο Ἐκκλησιαστικῶν καὶ Δημασίας Ἐκπαιδεύσεως τὸν Γεώργιο Χαλαβαζῆ γιὰ τὴ δράση τῆς Οὐνίας. Ὡς γνωστὸν οἱ παπικοὶ δὲν ὑποστήριξαν τὴν Ἑλλάδα στὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ καθὼς καὶ στὸν Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Οἱ δύο ἄνδρες, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καὶ Γεώργιος Χαλαβαζής, ἀλληλογραφοῦσαν γιὰ κάποιο διάστημα.

        Κατὰ τὸ 1930 τὸ Ἐφετεῖο Ἀθηνῶν ἐπέβαλε στοὺς Οὐνῖτες νὰ μὴ φοροῦν τὸ ρἀσο, τὸ ὁποῖο φροῦσαν οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοὶ καὶ μοναχοί. Ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ἀπαγορεύσεως ἦταν διότι συγχέονταν οἱ Οὐνῖτες μὲ τοὺς ὀρθοδόξους κληρικοὺς καὶ μοναχούς. Οἱ Οὐνῖτες ὅμως δὲν ἐφάρμοσαν ποτὲ τὴν ἀπόφαση αὐτή.

(συνεχίζεται)

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ E΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Κατὰ τὸ 1907 κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους οἱ πρῶτοι Οὐνῖτες. Αὐτοὶ φοροῦσαν τὴν ἴδια περιβολή, ποὺ φοροῦσαν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι μοναχοί. Σκοπὸς τοὺς ἦταν νὰ προσηλυτίσουν ὀρθοδόξους χριστιανοὺς στὸν παπισμό.Τότε ὑπῆρξαν πολλοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι κατηχοῦντο στὶς κακοδοξίες τῆς Οὐνίας. Οἱ Οὐνῖτες ἵδρυσαν τὸ γυναικεῖο μοναχικὸ τάγμα, μὲ τὸ ὄνομα «Θεοτόκος παμμακάριστος».

        Κατὰ τὸ 1903 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐξέδωσε ἐγκύκλιο, στὴν ὁποία σκιαγραφοῦσε τὸν ὕπουλο καὶ δόλιο τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο κινοῦνταν οἱ Οὐνῖτες. Μετὰ ἀπὸ τὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922, οἱ Οὐνῖτες μεταφέρουν τὸ κέντρο δράσεώς τους ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν Ἀθήνα. Ὁ οὐνίτης ἀρχιερέας Γεώργιος Ν. Χαλαβαζὴς[1] εἶχε τεράστια δραστηριότητα, ἡ ὁποία εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ἱδρύσῃ ὀρφανοτροφεῖο, ἱεροσπουδαστήριο, τυπογραφεῖο, τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο «Καλὸς Τύπος», τὴν ἐφημερίδα Ε.Κ.Ν.Ε., ἀδελφότητα, σωματεῖα, παιδικὲς ἐξοχές, στέγη φοιτητή, στέγη σεισμοπλήκτων κορασίδων καθὼς καὶ τοῦ νοσοκομείου «Ἡ Παμμακάριστος». Στὰ χωριὰ τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως περιέθαλψε γύρω στοὺς ἑπτὰ χιλιάδες πρόσφυγες. Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ δράση τοῦ Οὐνίτη ἀρχιερέα Γεώργιου Ν. Χαλαβαζῆ, καὶ αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ παρασημοφορηθῇ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ πολιτεία. Διάφορες πόλεις στὸ ἐξωτερικὸ ὑποδέχονταν τὸν ἐν λόγῳ παπικὸ ἱεράρχη μὲ ἀνάκρουση τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ὁ ἐν λόγῳ οὐνίτης ἀρχιερέας γεννήθηκε στὴ Σύρο τὸ 1881.

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Γρηγόριος ΣΤ΄ κατὰ τὸ 1838 σὲ ἐγκύκλιό του ἀποκαλεῖ τοὺς Οὐνῖτες προβατόσχημους λύκους, δολίους καὶ ἀπατεῶνες. Οἱ Οὐνῖτες κατὰ τὴν περίοδο ἐκείνη δροῦσαν κυρίως στὴ Συρία, Αἴγυπτο καὶ Παλαιστίνη. Μετὰ τὸν κριμαϊκὸ πόλεμο[1],  ἄρχισε στὴ Βουλγαρία ἡ κρίση τῶν Οὐνιτῶν. Αὐτὴ ὁδήγησε στὸ Βουλγαρικὸ σχίσμα τοῦ 1870. Κατὰ τὸ 1897 οἱ Γάλλοι Ἀσσομψιονιστὲς μοναχοὶ ἄρχισαν νὰ ὑποστηρίζουν τοὺς Οὐνῖτες τῆς Βουλγαρίας καὶ νὰ ἐξαπλώνουν τὴν Οὐνία στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Θράκη. Ὁ πάπας Βενέδικτος ὁ ΙΓ΄ ἔδωσε ἐντολὴ σὲ λατίνους κληρικοὺς νὰ λειτουργοῦν στὰ παπικὰ σχολεῖα τῆς Κωνταντινούπολης μὲ ὀρθόδοξα ἄμφια. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος, ποὺ ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Ἰωακεὶν ὁ Γ΄ τὸ 1907 ἔστειλε ἐγκύκλιο, στὴν ὁποία στιλητεύει τὴν οὐνιτικὴ προπαγάνδα.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ὁ Κριμαϊκὸς πόλεμος ξεκίνησε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1853 και τελείωσε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1856. Στὸ ἕνα στρατόπεδο ἦταν ἡ Ρωσσικὴ αὐτοκρατορία καὶ στὸ ἄλλο οἱ συμμαχικὲς δυνάμεις τῆς Βρετανικῆς αυτοκρατορίας, τῆς Γαλλικῆς αὐτοκρατορίας, τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας και τοῦ Βασιλείου τῆς Σαρδηνίας.

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Οἱ Οὐνῖτες ἀνέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα κατὰ τὴν περίοδο τῆς δουλείας τῶν ἑλλήνων ἀπὸ τοὺς ὀθωμανούς, καθὼς καὶ κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἑνετοκρατίας, στὶς περιοχές, οἱ ὁποῖες ἦταν ἑνετοκρατούμενες. Κατὰ τὸ 1583 μ.Χ. οἱ Ἰησουΐτες ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή τους στὴν Κωνσταντινούπολη. Αὐτοὶ εἶχαν στὴ διάθεσή τους διάφορα μέσα, ὅπως χρήματα, ἐκδόσεις καὶ πολιτικὴ κάλυψη, καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐπηρέασαν πολλοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς τόσο στὰ Βαλκάνια ὅσο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία. Αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ λόγος, ποὺ τὸ 1722 μ.Χ. συγκλήθηκε ἡ πανορθόδοξη σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη[1]. Ἡ πανορθόδοξη αὐτὴ σύνοδος ἀπέστειλε ἐγκύκλιο πρὸς τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία καταδίκασε τὴν Οὐνία, ἡ δράση τῆς ὁποίας περιέκλειε πολλοὺς κινδύνους.

(συνεχίζεται)

---

[1] Στὴν ἐν λόγῳ σύνοδο ἔλαβαν μέρος ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰερεμίας ὁ Γ΄, ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἀθανάσιος ὁ Γ΄ καὶ ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Χρύσανθος.

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

        Ἡ οὐνία εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο θρησκευτικὸ καὶ πολιτικὸ σχῆμα, τὸ ὁποῖο δημιουργήθηκε ἀπὸ τὴν παπικὴ ὁμολογία γιὰ τὸν ἐκδυτικισμὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἐπιδιώκει τὴν πνευματικοπολιτικὴ ὑποταγὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴν ἐξουσία τοῦ πάπα. Ὁ ὅρος «οὐνιάτης» καὶ «οὐνιτικὸς» κάποτε χρησιμοποιεῖτο μὲ ὑπερηφάνεια ἀπὸ τοὺς παπικούς, ἀλλὰ σήμερα δὲν χρησιμοποιοῦν τὸν ὅρο, ἐξ αἰτίας τῆς ἀρνητικῆς χροιᾶς, ποὺ ἔλαβε.

        Κάθε Οὐνίτης ἔχει σὰν σκοπό του νὰ προσελκύσῃ ὀρθοδόξους χριστιανοὺς στὴν παπικὴ αἵρεση. Ἡ τάση τῶν παπικῶν νὰ εἶναι ὁ πάπας ἡ κεφαλὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας ἀρχίζει νὰ φαίνεται ἀπὸ τὸν ἕκτο αἰῶνα. Τὸ ξεκίνημα καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς Οὐνίας βρίσκεται στὴ σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ τὸ 1215 μ.Χ., καθὼς καὶ στὴν Βούλα τοῦ πάπα Ἰννοκεντίου Δ΄.

(συνεχίζεται)

Οὐνία, ὁ Δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

«Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς

ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσὶ λύκοι ἄρπαγες» (Ματθ. ζ, 15).

 

        Οἱ ἀνατολικὲς καθολικὲς ὁμολογίες εἶναι αὐτόνομα συγκεκριμένα σώματα, τὰ ὁποῖα βρίσκονται σὲ πλήρη κοιωνία μὲ τὸν πάπα. Οἱ λειτουργικὲς καὶ λατρευτικὲς παραδόσεις τους ὁμοιάζουν μὲ τὶς ἀνατολικὲς χριστιανικὲς ὁμολογίες.

        Ὁ ὅρος οὐνία ἢ οὐνιτισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸν πολωνολατινικὸ ὅρο unio, ὁ ὁποῖος σημαίνει ἕνωση. Αὐτὸς ποὺ ἀνήκει στὴν Οὐνία, λέγεται «Οὐνίτης». Χρησιμοποιήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Πολωνία, ὅπου δύο Ἰησουΐτες, ὁ Ποσσεβὶν καὶ ὁ Σάργκα, συνέλαβαν καὶ ἐφάρμοσαν σχέδιο, προκειμένου νὰ ἑνωθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὴν παπικὴ αἵρεση. Οἱ ἐν λόγῳ Ἰησουΐτες μοναχοὶ ἤθελαν νὰ ἐκλατινίσουν τοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Πολωνίας καὶ τῆς νοτιοδυτικῆς Ρωσσίας. Τὸ 1596 μ.Χ. στὴν Πολωνία πῆρε ἐπίσημα τὸ ὄνομα Unia (στὰ σλαβικὰ unija). Ἀπὸ τότε ὁ ὅρος χρησιμοποιήθηκε γιὰ νὰ χαρακτηρισθῇ ἡ κίνηση διαφόρων ἀνατολικῶν ὁμολογιῶν μὲ τὸν πάπα.

(συνεχίζεται)

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τζάννα (Οἱ Κῆποι τοῦ Παραδείσου) Ε΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει λεπτομέρειες τῆς κατάστασης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν τὴν ἀνθρώπινη μόνο περιέργεια, ἀλλὰ μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει ἀλήθειες, ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἀνθρώπινη σωτηρία: Ἀπέραντη χαρά, εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαση θὰ ἀπολαμβάνουν αὐτοί, ποὺ θὰ εἰσέλθοῦν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καινὸς οὐρανὸς καὶ καινὴ γῆ. Τὰ σύμπαντα θὰ ἀλλάξουν καὶ θὰ γίνουν ὅπως ἦταν ἡ ζωὴ μέσα στὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Τὸ ἀναστημένο σῶμα τῶν ἀνθρώπων θὰ εἶναι ὅπως τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας πρὸ τῆς πτώσεως καὶ ὅπως τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν Ἀνάσταση. Στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ὑπάρχῃ κάτι γήινο. Οἱ πιστοί, ποὺ θὰ ἀγωνισθοῦν ἐν Χριστῷ στὴν παροῦσα ζωὴ γιὰ νὰ πολεμήσουν τὰ πάθη, τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἀδυναμίες τους, καὶ θὰ ἐφαρμόσουν τὶς εὐαγγελικὲς ἀρετὲς μὲ τὶς εὐαγγελικὲς ἀσκήσεις, κατὰ τὴν Δευτέρα παρουσία θὰ κληρονομήσουν τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα ὅσοι ἐνσυνείδητα ἔζησαν μιὰ ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία ἢ ἂν ἀψήφισαν τὸν νόμο τῆς συνειδήσεώς τους, στὴ Δευτέρα Παρουσία θὰ κατακριθοῦν στὴν αἰώνια κόλαση, τόσο αὐτοὶ ὅσο καὶ ὁ προαιώνιος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ διάβολος. Αὐτὴ τὴ διδασκαλία ἔχουμε παραλάβει ἀπὸ τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Κυρίου καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τζάννα (Οἱ Κῆποι τοῦ Παραδείσου) Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι, ὅπως στὴν παροῦσα ζωὴ κυριαρχεῖ ὁ ἄνδρας, ἔτσι καὶ στὸν παράδεισο-τζάννα θὰ κυριαρχεῖ ὁ ἄνδρας, ὁ οποῖος θὰ ἀνταμειφθῇ μὲ ὄμορφες λευκὲς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες θὰ εἶναι αἰώνια νέες[1]. Οἱ ἄνδρες θὰ μποροῦν νὰ ἱκανοποιήσουν 100 γυναῖκες.

        Ἀντίθετα πρὸς τὴν ἰσλαμικὴ παράδοση, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, ἔχει πνευματικὸ χαρακτήρα. Ὁ ἄνθρωπος μέσα στὸν Παράδεισο θὰ ἀπολαμβάνῃ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ εὐφροσύνη κοντὰ στὸ Θεό. Δὲν θὰ ὑπάρχῃ διαχωρισμὸς ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέσα στὸν Παράδεισο θὰ εἶναι ὡς ἄγγελοι στὸν οὐρανό.

(συνεχίζεται)

---

[1] Βλ. Βιβλία τῶν παραδόσεων - χαντίθ, τὰ ὁποῖα ἔχουν συμπληρωματικὸ χαρατήρα στὴν ἑρμηνεία τοῦ Κορανίου.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τζάννα (Οἱ Κῆποι τοῦ Παραδείσου) Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

        Ὅπως βλέπουμε μεταξὺ τῆς ἰσλαμικῆς σωτηριολογίας καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ ὑπάρχουν ὁμοιότητες ἀλλὰ καὶ μεγάλες διαφορές. Ἡ ἀνταμοιβὴ γιὰ τοὺς ἐνάρετους ἀνθρώπους εἶναι ἡ εἴσοδος τους στὸν παάδεισο - τζάννα. Σ’ αὐτὸν οἱ ἐνάρετοι θὰ ἀπολαμβάνουν καὶ γήινες ἀπολαύσεις. Ὁ παράδεισος εἶναι πολὺ αἰσθησιακός, καὶ ὁ Θεὸς-Ἀλλὰχ θὰ ἀνταμείψει τοὺς πιστοὺς μὲ 72 παρθένες, οἱ ὁποῖες θὰ διαθέτουν μεγάλα στήθη. Οἱ γυναῖκες στὸν παράδεισο θὰ ἀνταμειφθοῦν μόνο μὲ ἕνα ἄνδρα[1]. Στὴν ἰσλαμικὴ παράδοση ἀναφέρεται ὅτι κάθε ἄνδρας, ποὺ θὰ εἰσέλθῃ στὸν παράδεισο, θὰ παντρευτῇ 72 γυναῖκες. Δύο ἀπὸ αὐτὲς θὰ εἶναι γυναῖκες τοῦ παραδείσου, μὲ θεϊκὴ ὀμορφιὰ καὶ οἱ ἄλλες 70 θὰ εἶναι κληρονομιὰ ἀπὸ αὐτές, ποὺ κατοικοῦν στὴν κόλαση. Ὅλες θὰ ἔχουν φιλήδονα ὄργανα καὶ ὁ ἄνδρας θὰ ἔχει αἰώνια στύση πέους[2].

        Ἀλλοῦ γράφει: «Ὁ προφήτης εἶπε: Ἡ ἐλάχιστη ἐπιβράβευση γιὰ τὸν κόσμο τοῦ παραδείσου-τζάννα εἶναι μιὰ κατοικία, ὅπου ὑπάρχουν ὀγδόντα χιλιάδες ὑπηρέτες, καὶ 72 οὐρί, πάνω ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὑπάρχει ἕνας θόλος διακοσμημένος μὲ μαργαριτάρια, γαλαζοπράσινος καὶ κατακόκκινος, μὲ τεράστια ἔκταση»[3]. Αὐτοὶ ποὺ θυσιάζονται γιὰ τὸ ἰσλὰμ θὰ ἀνταμειφθοῦν πολὺ περισσότερο, παρὰ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν πεθάνει φυσιολογικά.

(συνεχίζεται)

---

[1] Στὸ Κοράνιο δὲν ἀναφέρεται ὁ ἀριμὸς 72, ἀλλὰ ἁπλὰ ὅτι οἱ πιστοὶ ἄνδρες θὰ ἀνταμειφθοῦν μὲ παρθένες. Ὁ ἀριμὸς 72 ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν παράδοση-χαντίθ, καὶ ὄχι μὲ τὸ κοράνιο. Στὸ Κοράνιο ἀναφέρεται ὅτι οἱ παρθένες θὰ ἔχουν μεγάλα μάτια καὶ μεγάλα στήθη.

[2] Βλ. Σουνὰν Ἰμπν Μάτζα, μιὰ ἀπὸ τὶς ἕξι κύριες χαντίθ.

[3] Σουνὰν ἀλ Τιρμίδι, τ. 4, κεφ. 21.

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τζάννα (Οἱ Κῆποι τοῦ Παραδείσου) B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Κάρβουνο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

        Σύμφωνα μὲ τὸ Κοράνι, ὑπάρχει ἡ πίστη στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Σ’ αὐτὴν οἱ δίκαιοι θὰ κριθοῦν καὶ θὰ ἀνταμειφθοῦν μὲ τὸν αἰώνιο παράδεισο, ἐνῷ οἱ ἄδικοι θὰ καταδικαστοῦν στὴν κόλαση. Στὸ κοράνι προβάλλεται ἡ προσδοκία τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν καὶ τῆς τελικῆς κρίσης, κάτι ποὺ ἔχουν υἱοθετήσει ἀπὸ τὸ Χριστιανισμό. Τὴν ἡμέρα τῆς ἀνάστασης θὰ δημιουργηθῇ καινούργιος οὐρανὸς καὶ καινούργια γῆ. Τὸ ἀναστημένο ἀνθρώπινο σῶμα θὰ εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ προηγούμενο, ὅμως μᾶς εἶναι ἄγνωστὸ ποιὰ θὰ εἶναι ἡ φύση του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ περάσουν ἀπὸ μιὰ λεπτὴ σὰν μιὰ τρύπα γέφυρα καὶ κοφτερὴ σὰν ξίφος. Αὐτὴ ὁδηγεῖ στὸν παράδεισο ἢ στὴν κόλαση.

        Ὁ παράδεισος σύμφωνα μὲ τὸν ἰσλαμισμό, περιγράφεται σὰν κῆπος κατάφυτος καὶ δροσερός, τὸν ὁποῖο διασχίζουν ποταμοί. Ἔχει δένδρα μὲ πολλοὺς καρπούς. Αὐτοὶ ποὺ θὰ ζοῦν στὸν παράδεισο θὰ φοροῦν χιτῶνες διακοσμημένους μὲ χρυσὰ στολίδια. Νέοι θὰ τοὺς προσφέρουν κρασί, καὶ νέες θὰ τοὺς περιποιοῦνται.

(συνεχίζεται)

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τζάννα (Οἱ Κῆποι τοῦ Παραδείσου) A΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Κάρβουνο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Τὸ Ἰσλάμ, ὅπως πιστεύουν οἱ μουσουλμάνοι, δὲν εἶναι νέα θρησκεία, τὴν ὁποία ἵδρυσε ὁ Μωάμεθ, ἀλλὰ ἡ θρησκεία, τὴν ὁποία θέσπισε ὁ Θεός, ὡς φυσικὴ θρησκεία τοῦ κόσμου. Τὸ Ἰσλὰμ ἀκολουθεῖ τὴ θρησκεία τοῦ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος ἔμεινε συνεπὴς στὴν ἀληθινὴ μονοθεΐα. Οἱ δύο μονοθεϊστκὲς θρησκεῖες, Ἰουδαϊσμὸς καὶ Χριστιανισμός, δὲν εἶχαν, ὅπως πιστεύουν οἱ Μουσουλμάνοι, τὴν πληρότητα τῆς ἀποκαλύψεως καὶ νόθευσαν τὴν ἀρχικὴ ἀληθινὴ καὶ αὐθεντικὴ μονοθεϊστικὴ θρησκεία, γι’ αὐτὸ ξεπεράστηκαν ἀπὸ τὴν Κορανικὴ ἀποκάλυψη. Τὸ ἰσλάμ, σύμφωνα μὲ τὸ Κοράνι, ἔχει τριπλὴ οἰκουμενικὴ διάσταση: 1. Εἶναι θρησκεία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, 2. Καλύπτει κάθε διάσταση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ 3. ἀφορᾶ τὸν παρόντα καὶ μέλλοντα κόσμο.

        «Ἰσλὰμ» στὰ ἀραβικὰ σημαίνει «ὑποταγὴ» καὶ δηλώνει τὴν ὑποταγὴ τῶν ἀνθρώπων στὸ Θεό. «Μουσλὶμ» σημαίνει «ὑποταγμένος» καὶ δηλώνει τὸν ὑποταγμένο πιστὸ στὸ Θεό. Τὸ Ἰσλὰμ ἔχει διάσταση τόσο θρησκευτικὴ ὅσο πολιτική. Στὰ ἑλληνικὰ ἔχει τρεῖς ὀνομασίες, «ἰσλαμισμός», «Μουσουλμανισμὸς» καὶ «Μωαμεθανισμός». Τὸ ἰσλὰμ ἔχει δεχθεῖ ἐπιδράσεις ἀπὸ τὴν προϊσλαμικὴ ἀραβικὴ θρησκεία, τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸν Χριστιανισμό. Ἐπίσης ἐπηρεάστικε ἀπὸ τὴν φιλοσοφικὴ σκέψη τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη.

(συνεχίζεται)