ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ Α΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Εξήντα έξι χρόνια πέρασαν από τότε που ο Γρηγόρης Αυξεντίου έγινε ολοκαύτωμα στον άσπιλο βωμό της λευτεριάς της Κύπρου κι η αρετή του, αμάργαρη, αυτάγγελτη, το καθαρόν του ουρανού ανέβηκε ως δάδα αναμμένη να φέγγει την εθνική πορεία μας. Με το φως της ιερής μνήμης των μεγάλων ηρώων της ελληνικής Ιστορίας οδηγήθηκε στα ίδια εκείνα βήματα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, του Ανδρούτσου στη Γραβιά, του Διάκου στην Αλαμάνα και όλων εκείνων που πήρε τα ονόματά τους ο θρυλικός Διγενής, για να βαφτίσει τα παλικάρια της ΕΟΚΑ, ώστε να ζωντανέψουν τους νεκρούς προγόνους μας και μαζί τους την ιστορία, το θρύλο και την παράδοση και όσα άλλα μας ανεβάζουν ψηλά στην εθνική μας αξιοπρέπεια.

Με εμπνευστές τους αρχηγούς του Αγώνα Εθνάρχη Μακάριο και Στρατηγό Διγενή, ο λεβεντονιός της Λύσης εκεί πάνω στις κορυφογραμμές του Μαχαιρά φύλαξε τις δικές του Θερμοπύλες και σφράγισε μια από τις κορυφαίες στιγμές του κυπριακού ελληνισμού και των διαχρονικών αγώνων του Έθνους μας, «αντίδικος της λευτεριάς μέσ’ στην καρδιά της οικουμένης».

(συνεχίζεται)

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Ζ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

   Οι Άγιοι βιώνουν από τώρα τη μελλοντική ανακαίνιση της κτίσης, διότι, έχοντας το νου φωτισμένο, δεν υποδουλώνονται σ’ αυτή, αλλά βλέπουν μέσα στην κτίση την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Θεού. Έχοντας μέσα τους τη Χάρη του Θεού, ζουν  την ανάστασή τους και την ανάπλαση της κτίσης, γι’ αυτό και μπορούν και περιγράφουν τις αλλαγές και ανακαινίσεις της. Με την ενανθρώπησή Του ο Θεός Λόγος έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αποκτήσει, από τώρα, αίσθηση της ανακαίνισης της κτίσης, γι’ αυτό λέμε ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός έφερε στη γη την καινή κτίση, αλλά και την αποκαραδοκία(την έντονον αναμονή και τον μεγάλο πόθο) της μελλοντικής ανακαίνισης του κόσμου[1].  

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΕΡΟΘΕΟΥ  ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ, Ἡ ζωή μετά θάνατον, σ. 361.

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Συνεχίζοντας ο Άγιος επισημαίνει, ότι μετά την ανακαίνιση της κτίσης όλα θα λάμπουν και θα ακτινοβολούν περισσότερο, και ο ήλιος και η σελήνη και τα αστέρια, και η «Γῆ δέ ἄφραστον καί καινόν ἀναλήψεται κάλλος καί χλόης εἶδος ἀμάραντον, ἄνθεσι δηλαδή φωτοειδέσι καί ποικιλίᾳ πνευματικῇ ὡραïζομένη ἐν οἷς δικαιοσύνη, κατά τό ὅσιον λόγιον, κατοικεῖ»[1].

    Τά ίδια εκφράζει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, μιλώντας για τη μελλοντική ευφροσύνη των δικαίων, λέγοντας: «Γίνωσκε, ὦ ἀκροατά, ὅτι τήν δευτέραν παρουσίαν μέλλει νά ἀνακαινισθῇ ὁ κόσμος καί νά γίνῃ πολλά ὡραιότερος καί λαμπρότερος ἀπό τώρα. Τά στοιχεῖα θά καθαρισθῶσιν ἀπό πᾶσαν φθοράν... Ὡσαύτως καί ἡ γῆ θά λεπτύνῃ, θά γίνη καθαρά παντός ρύπου καί ὕλης βλαπτικῆς... Ὡσαύτως οἱ οὐρανοί καί ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καί τά ἄστρα νά δίδουσι λάμψιν θαυμασίαν καί περισσότερον ἑπταπλασίως, καθώς λέγει ὁ Ἡσαḯας∙ ὅτι θέλει εἶσθαι τό φῶς τῆς σελήνης, ὡς τό ἡλιακόν, καί τό φῶς τοῦ ἡλίου ἑπτάκις λαμπρότερον,... ἔτι δέ νά παύσουν τήν κίνησιν αὐτῶν... οὔτε νά ἀλλάσσουσιν οἱ καιροί,... ἀλλά πάντοτε μία ἀϊδιότης χρόνων αἰώνιος, μετά ἀπείρου εὐφροσύνης καί ἀνεικάστου ἀγαλλιάσεως...»[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] ό.π., σ. 218-220.

[2] ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν, σ σ. 398-399.

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Ε΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Ποιά θα είναι η νέα μορφή και κατάσταση της φύσης, μετά την ανακαίνισή της, δεν μπορεί να γνωρίζει η ανθρώπινη διάνοια, γιατί πρόκειται για «ὑπέρ αἴσθησιν» ένωση της επίγειας κτίσης με την επουράνια, όπως μας πληροφορεί ο Άγιος Συμεών ο Θεολόγος χαρακτηριστικά: «ἡ ἐπίγειος κτίσις, ἡ ὁρωμένη αὕτη καί αἰσθητή, ἀλλοιωθήσεται καί τοῖς ἐπουρανίοις ἤγουν τοῖς ἀοράτοις καί ὑπέρ αἴσθησιν ἑνωθήσεται...καί οἱ δίκαιοι τήν ἀνακαινισθεῖσαν ταύτην κληρονομήσουσι γῆν, ἥν οἱ μακαριζόμενοι πραεῖς παρά τοῦ Κυρίου κληρονομοῦσι»[1]. Βέβαια ο Άγιος Συμεών υποστηρίζει ότι, όταν μιλούμε για ανακαίνιση της κτίσης, δεν εννοούμε επιστροφή της στην κατάσταση που ήταν στον πρώτο Παράδεισο, προ της πτώσης, διότι ο Αδάμ τότε ήταν αισθητός και τρεπτός και είχε ανάγκη τροφής, ενώ με την ανάσταση των σωμάτων, ο Αδάμ θα είναι πνευματικός και δεν θα έχει ανάγκη τροφής, αφού και ολόκληρη η κτίση με τη Χάρη του Θεού θα μεταστοιχειωθεί « εἰς ἄϋλον καί πνευματικόν ὑπέρ πᾶσαν αἴσθησιν ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ...οἰκητήριον»[2]. Επομένως μιλούμε για πνευματικό κατοικητήριο, αφού η κτίση θα είναι πνευματική και άϋλη, όπου θα μένουν οι πνευματικοί άνθρωποι,  έχοντας ασώματα  σώματα, μη έχοντας ανάγκη υλικών και αισθητών πραγμάτων.

(συνεχίζεται)

---

[1] ό.π., σ. 220.

[2] ό.π., σ. 212-214.

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

   Ο Άγιος Συμεών  συνδέει την ανακαίνιση των σωμάτων των ανθρώπων με την ανάπλαση της κτίσης, ώστε και πάλι, «πνευματικός καί ἀθάνατος ὁ ἄνθρωπος γεγονώς ἐν ἀφθάρτῳ χωρίῳ καί ἀϊδίῳ καί πνευματικῷ κατοικῇ»[1]∙ διότι, συνεχίζει ο Άγιος, όταν ο Θεός ανακαινίσει τον άνθρωπο και τον κάνει άφθαρτο καί αθάνατο και πνευματικό, τότε «καί αὐτήν ὅλην τήν κτίσιν, φημί, σύν αὐτῷ ἀλλοιώσει καί ἀΐδιον καί ἄϋλον ταύτην ἀποτελέσει»[2]. Και όχι μόνο θα ανακαινισθούν όλα τα στοιχεία της κτίσης αλλά και «συμμεθέξει τά στοιχεῖα ταῦτα μεθ’ ἡμῶν τῆς ἐκεῖθεν λαμπρότητος»[3]. Έτσι ο Άγιος Συμεών με τις πιο πάνω τοποθετήσεις του ερμηνεύει και ταυτίζεται απόλυτα με τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου,  στην πρός Ρωμαίους επιστολή, που αναφέραμε πιο πάνω( Ρωμ. 8, 21.).

(συνεχίζεται)

---

[1] ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,  Ἅπαντα..., S.C. 122, σ. 204.

[2] ό.π., σ. 210.

[3] ό.π., σ. 206.

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Γ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Έτσι στη συντέλεια  και ανακαίνιση του κόσμου τα ουράνια σώματα θα διαλυθούν, αφού καούν, και η γη και τα έργα που θα υπάρχουν σ’ αυτήν θα κατακαούν, αλλά δεν θα εξαφανισθούν, θα ανακαινισθούν και ανακατασκευασθούν, σύμφωνα με τη θεόπνευστη καθολική επιστολή του Αποστόλου Πέτρου: «ἐν ᾗ οὐρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεῖα δέ καυσούμενα λυθήσονται, καί γῆ καί τά ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται...δι’ ἥν οὐρανοί πυρούμενοι λυθήσονται καί στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται! Καινούς δέ οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ»[1]. Σύστοιχη είναι και η διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, όπου διατυπώνει την αναγκαιότητα της καταστροφής και του θανάτου της κτίσης, λόγω του ότι «παλαιώθηκε», εξ αιτίας  του επηρεασμού της από την πτώση και την αμαρτία του ανθρώπου, προκειμένου να μεταποιηθεί και να αλλαγεί∙ «σύ κατ’ ἀρχάς, Κύριε, τήν γῆν ἐθεμελίωσας, καί ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί∙ αὐτοί ἀπολοῦνται, σύ δέ διαμένεις∙ καί πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καί ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καί ἀλλαγήσονται»[2]. Η διδασκαλία των δύο πρωτοκορυφαίων Αποστόλων, συστοιχεί με την αψευδή διδασκαλία του Χριστού, που τόνιζε  στους μαθητές του: «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσιν»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Β΄Πέτρ. 3, 10-13.

[2] Ἑβρ. 1, 10-12

[3] Ματθ. 24, 35.

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Β΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Επομένως, η κτίση ολόκληρη υποτάχθηκε χωρίς τη θέλησή της στη φθορά, από την πτώση του ανθρώπου, και συστενάζει και συνωδίνει μαζί με τον άνθρωπο, αποζητώντας και ελπίζοντας στην ελευθέρωσή της. Κατά τον Άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, η κτίση «ἐπειδή ἐπαλαιώθη καί κατεμολύνθη ἀπό τάς ἁμαρτίας μας, θέλει διαλυθῇ από τόν δημιουργόν Θεόν μέ φωτίαν, ἤγουν θέλει ξαναχωνευθῇ, καί θέλει γένῃ καινούργια, καί λαμπροτέρα ἀσυγκρίτως ἀπό αὐτήν ὁποῦ φαίνεται τώρα»[1]. Αυτό θα γίνει με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν θα περατωθεί η «ἑβδόμη ἡμέρα» με τη συντέλεια του κόσμου και θα «διασχηματισθεί», παραχωρώντας τη θέση της στην «ὀγδόην ἡμέραν»[2], όπου οι δίκαιοι και ο συμπαντικός κόσμος θα «ἀνακαινοποιηθούν», κατά τον Άγιο Κύριλλο Ιεροσολύμων: «Ἔρχεται ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐξ οὐρανῶν∙ ἔρχεται δέ περί τήν συντέλειαν τοῦ κόσμου τούτου...γίνεται γάρ τοῦ κόσμου τούτου συντέλεια, καί ὁ γενητός(κτιστός) οὗτος κόσμος πάλιν ἀνακαινοποιείται», και δικαιολογεί αυτή την ανακαινοποίηση του κόσμου, λέγοντας: «Ἐπειδή καί φθορά καί κλοπή καί μοιχεία καί πᾶν εἶδος ἁμαρτιῶν ἐχύθη ἐπί τῆς γῆς, καί αἵματα ἐπί αἰμάτων ἀνεμίχθησαν στόν κόσμο, γιά νά μή μείνει τό θαυμαστόν τοῦτο κατοικητήριο τοῦ ἀνθρώπου γεμᾶτο ἀνομίες, θά παρέλθει ὁ κόσμος αὐτός, γιά νά ἀναδειχθεῖ ὁ ἄλλος, ὁ καλύτερος»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΣΥΜΕΩΝ τοῦ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,  Μέρος Α΄, Λόγ. 45, 4, Ἅπαντα...σ. 212.

[2] Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Λόγος Α΄, Περί κατασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου, P. G. 30, 49-50.

[3] ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Κατήχησις ΙΕ΄, 3  ΒΕΠΕΣ 39, 186(37-40)-187(1-18).

2.8. Συντέλεια και ανακαίνιση της κτίσης Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Στο βιβλίο της Γένεσης αναφέρεται, ότι η δημιουργία του κτιστού κόσμου συντελέστηκε τις πρώτες έξι μέρες και, αφού δημιούργησε ο Θεός  τον άνθρωπο, βασιλιά και κύριο της κτίσης, «κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπό πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ, ὧν ἐποίησε»[1]. Με την «κατάπαυση» του Θεού συμπληρώνεται το προαιώνιο σχέδιό Του, η κατασκευή του κόσμου «ἐκ τοῦ μή ὄντος», εις «τό εἶναι» και εγκαινιάζεται η «ἑβδόμη ἡμέρα», δηλαδή το μεγάλο διάστημα που αρχίζει μετά την κατασκευή του σύμπαντος κόσμου και το οποίο διανύουμε τώρα οι άνθρωποι και η κτίση[2]. Κατά την «ἑβδόμην ἡμέρα» επισυνέβη η πτώση και αστοχία του ανθρώπου με τραγική συνέπεια να εισέλθει στον κόσμο η φθορά και ο θάνατος, αλλά και να πραγματοποιηθεί η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, προκειμένου ο Θεός να σώσει τον άνθρωπο και την κτίση. Ο Αδάμ ως βασιλιάς και κύριος όλης της κτίσης, με την πτώση του, παρέσυρε όλη την κτίση στη φθορά και τον θάνατο. Έτσι ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Ρωμαίους, κάμνει λόγο για την πτώση της κτίσης, αλλά και για την προσδοκία της, να ελευθερωθεί από τη φθορά: «Ἡ γάρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τήν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται, τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα, ἐπ’ ἐλπίδι ὅτι καί αὐτή ἡ κτίσις ἐλευθερωθήσεται ἀπό τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. οἴδαμεν γάρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] Γέν. 2, 2.

[2] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος; σ. 295.

[3] Ρωμ. 8, 19-22.

2.7.2. Η Κόλαση ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Παρόμοια τοποθετείται και ο Μ. Βασίλειος, που, ερμηνεύοντας το ψαλμικό χωρίο, «φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός», παρατηρεί ότι το πυρ που ετοιμάσθηκε για τον διάβολο και τους αγγέλους του, διακόπτεται με τη φωνή του Κυρίου. Και επειδή το πυρ έχει δύο δυνάμεις, την καυστική και την φωτιστική δύναμη και ενέργεια, οι άξιοι της φωτιάς θα αισθανθούν την καυστική ενέργειά της και οι άξιοι φωτισμού θα αισθανθούν τη φωτιστική ιδιότητα της φωτιάς. Γράφει χαρακτηριστικά: «Φωνή οὖν Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός καί μερίζοντος, ὡς ἀλαμπές μέν εἶναι τό πῦρ τῆς κολάσεως, ἄκαυστον δέ τό φῶς τῆς ἀναπαύσεως ἀπομεῖναι»[1]. Έτσι το πυρ της Κόλασης θα είναι «ἀλαμπές», θα στερείται δηλαδή της φωτιστικής ιδιότητας, ενώ το φως των δικαίων θα είναι «ἄκαυστον», θα στερείται δηλαδή της καυστικής ιδιότητας. Επομένως, ο αυτοτιμωρούμενος άνθρωπος, θα στερείται του θείου φωτός, που θα περιλούζει τους δικαίους, και θα το εισπράττει αυτό το θείο φως «ὡς πῦρ καταναλίσκον»[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ὁμιλίαι εἰς τούς ψαλμούς, 5, ΕΠΕ, σ σ. 120-122.

[2] Ἑβρ. 12, 29.

2.7.2. Η Κόλαση Ε΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, μιλώντας για τον Παράδεισο και τη Κόλαση, αναφέρεται στην αγάπη του Θεού, λέγοντας, ότι Παράδεισος είναι η αγάπη του Θεού, ενώ Κόλαση είναι η μάστιγα της αγάπης του. Γράφει σχετικά: «Ἐγώ δέ λέγω, ὅτι οἱ ἐν τῇ γεέννῃ κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται. Καί τί πικρόν καί σφοδρόν τό τῆς ἀγάπης κολαστήριον;»[1].  Συνεχίζοντας, τονίζει ο Άγιος ότι η λύπη στην καρδιά από την αμαρτία, που έγινε σε βάρος της αγάπης του Θεού, «ὀξυτέρα ἐστί πάσης κολάσεως γινομένης»[2]. Έτσι η Κόλαση είναι το μαρτύριο της αγάπης του Θεού. Ο Θεός βέβαια αγαπά όλους τους ανθρώπους, αμαρτωλούς και δίκαιους, και ο ίδιος Πατέρας τονίζει, ότι είναι άτοπο να ισχυρίζεται κάποιος ότι οι αμαρτωλοί στη γέεννα, στην Κόλαση δηλαδή, στερούνται της αγάπης του Θεού[3]. Δηλαδή και οι κολασμένοι θα δέχονται την αγάπη του Θεού, αλλά δεν θα την αισθάνονται κατά τον βαθμό και τον τρόπο, που θα την αισθάνονται οι δίκαιοι, διότι αυτούς θα τους ευφραίνει, ενώ τους αμαρτωλούς θα τους κολάζει, όπως ήδη έχουμε προαναφέρει.

(συεχίζεται)

---

[1] ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ, Ἀσκητικά , σ. 326..

[2] ό.π.,

[3] ό.π.,

2.7.2. Η Κόλαση Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Το δεύτερο χωρίο της Αγίας Γραφής που αναφέρει τη λέξη κόλαση βρίσκεται στην Καθολική επιστολή του Ευαγγελιστή Ιωάννη: «φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δέ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ»[1]. Εδώ γίνεται αναφορά για τη Κόλαση που συνδέεται με τον φόβο της ενοχής, λόγω της μη ύπαρξης της τέλειας αγάπης. Η τέλεια αγάπη εκδιώκει τον φόβο και, κατ’ επέκταση, την Κόλαση, διότι η τέλεια αγάπη στον Θεό, προϋποθέτει πνευματική αναγέννηση και καθαρότητα καρδίας, επομένως, δίνει και τη δυνατότητα κοινωνίας του Θεού.

(συνεχίζεται)

---

[1] Α΄ Ιω. 4, 18.

2.7.2. Η Κόλαση Γ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ετσι λοιπόν η Κόλαση είναι κατασκεύασμα  προσωπικό του κάθε ανθρώπου και όχι του Θεού, διότι ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, αφού δεν έχει κοινωνία και μέθεξη  του Θεού. Ο άνθρωπος γίνεται εχθρός του Θεού με την αμαρτωλή ζωή του και όχι ο Θεός, ο οποίος ουδέποτε  υπήρξε εχθρός του ανθρώπου. Κατά τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, η Κόλαση και το κακό, είναι κάτι που δεν υπάρχει ως δημιούργημα, αλλά κάτι που συμβαίνει και μπορεί  να πάθει προσωπικά ο άνθρωπος, δηλαδή να ζήσει τον τρόπο ζωής και κατάστασης πραγμάτων, χωρίς Θεό, που είναι επώδυνος και αποτρόπαιος. Λέγει χαρακτηριστικά ο Δαμασκηνός: «τήν δέ κακίαν, οὐκ οὐσίαν, ἀλλά συμβεβηκός φησιν, ἔννοιάν τινά, καί λόγον, καί πρᾶξιν παρά τόν νόμον τοῦ Θεοῦ...»[1]. Συνεχίζοντας ο Άγιος τονίζει ότι η Κόλαση είναι στέρηση των θείων αγαθών [2], και ακόμη σημαίνει, κατά τον ίδιο Πατέρα, ότι οι κολασμένοι δεν μπορούν να έχουν ούτε την απόλαυση της αμαρτίας, που βίωναν στην επίγεια ζωή τους, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Οἱ ἁμαρτωλοί ποθοῦντες τήν ἁμαρτίαν καί μή ἔχοντες τάς ὕλας τῆς ἁμαρτίας, ὡς ὑπό πυρός καί σκώληκος κατεσθιόμενοι, κολάζονται, μηδεμίαν παρηγορίαν ἔχοντες»[3].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ,  Λόγος Δεύτερος, Πρός τούς Διαβάλλοντας Ἁγίας Εἰκόνας, P. G. 94, 1285C.

[2] ΙΩ.ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Διάλογος κατά Μανιχαίων, P. G. 94, 1517A.

[3] ό.π., 36, 75 ΕΠΕ 5, 188, 238.

2.7.2. Η Κόλαση Β΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Στην Αγία Γραφή μόνο δύο χωρία αναφέρονται ρητά στην Κόλαση. Το ένα  ευρίσκεται  στην ευαγγελική περικοπή για τη μέλλουσα Κρίση, όπου ο Χριστός λέγει: «καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον»[1]. Συνδυάζοντάς το, με  προηγούμενο χωρίο της ίδιας ευαγγελικής περικοπής, όπου ο Χριστός είπε: «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[2], φαίνεται ότι η Κόλαση ταυτίζεται με το αιώνιο πυρ και, κατά συνέπεια,  με όλες τις άλλες εκφράσεις και συμβολισμούς που αναφέρθησαν πιο πάνω. Η αιώνια Κόλαση και το αιώνιο πυρ, κατά τον λόγο του Χριστού δεν έχει την έννοια της ετοιμασίας της από τον Θεό. Ο Θεός, ως πανάγαθος, τα έργα του είναι μόνο  αγαθά. Ωστόσο, ο διάβολος, ως επινοητής του κακού και λόγω της ‟συντριβήςˮ του, δηλαδή της πτώσης του, κατέστρεψε κάθε ίχνος αγαθού στο πρόσωπό του, γι’αυτό και δεν μπορεί να μετανοήσει, ενώ ο άνθρωπος, και μετά την πτώση του δεν απώλεσε το «κατ’ εἰκόνα». Γι’αυτό όσοι εκ των ανθρώπων, μετά τη πτώση των πρωτοπλάστων και την εις Άδου κάθοδο και Ανάσταση του Χριστού, επιλέγουν να μένουν αμετανόητοι και επιλέγουν να ζουν χωρίς τον Θεό και μακρυά από Αυτόν, με αμαρτωλό και μη θεοειδή τρόπο ζωής, κατασκευάζουν οι ίδιοι τη δική τους κόλαση, ζώντας την αδυνατότητά τους να μεθέξουν του Θεού που είναι η ζωή και η πηγή της ζωής και επομένως βιώνουν τη νέκρωσή τους, τον βασανιστικό και ατέλειωτο θάνατό τους[3], ακολουθώντας τον διάβολο  στο πυρ το αιώνιον.΄

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. 25, 46.

[2] Ματθ. 25, 41.

[3] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος;  σ σ. 172-173.

2.7.2. Η Κόλαση Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Η Κόλαση αναφέρεται στην Αγία Γραφή και την Πατερική Παράδοση με την έννοια της κατάστασης πραγμάτων, όπου αυτοτιμωρείται ο  άνθρωπος, εξαιτίας της μή δυνατότητάς του, να έχει κοινωνία με το Θεό. Αν ληφθεί υπόψη μάλιστα ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» του Θεού, τότε η ακοινωνησία  του με τον Θεό αποτελεί πραγματική τιμωρία.

     Η ζωή της Κόλασης, αποδίδεται στην Αγία Γραφή με διάφορες εικόνες, όρους και συμβολισμούς, όπως «πῦρ ἄσβεστον»[1], «πῦρ αἰώνιον»[2], «τόπος βασάνου»[3], «γέεννα τοῦ πυρός»[4], «σκότος ἐξώτερον»[5], «κάμινος πυρός...κλαυθμός καί βρυγμός τῶν ὀδόντων»[6], προκειμένου να ζωντανέψουν την πραγματικότητά της,  βίωμα μεγάλης οδύνης, θλίψης, πόνου, πικρίας, ονειδισμού, αισχύνης, πένθους, θανάτου αθανάτου, αγωνίας αφόρητης και ατέλειωτης απελπισίας και όλων των κακών που προκαλεί η στέρηση της δυνατότητας «τοῦ κοινωνεῖν» του Θεού.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. 3, 12, Μάρκ. 9, 43.

[2] Ματθ. 18, 8.

[3] Λουκ. 16, 28.

[4] Ματθ. 18, 9.

[5] Ματθ.  25, 30.

[6] Ματθ. 13,  42.