2.2.5. Έχουν οι ψυχές μετά θάνατο γνώση του παρόντος κόσμου και έχουμε αύξηση των γνώσεών τους; Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

     Από την  παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, γίνεται φανερό ότι ο πλούσιος γνωρίζει πράγματα και του άλλου, αλλά και του παρόντος κόσμου. Στούς δεδικαιωμένους πολύ περισσότερο παρά στους άδικους, επειδή έχουν το πλεονέκτημα της μέθεξης και κοινωνίας με τον Θεό, πολλαπλασιάζονται οι γνώσεις τους και ενδυναμώνονται οι δυνατότητες  για γνώση και έτσι βιώνουν το μυστήριο της γνώσης του Θεού και εισέρχονται στο μυστήριο της δημιουργίας του κόσμου. Σ’αυτή την κατάσταση οι δίκαιοι θα μεταμορφώνονται από «δόξης εἰς δόξαν»[1] και, κατά το Αγιογραφικό, στην άλλη ζωή, «ὅμοιοι αὐτῷ( τῷ Θεῷ) ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτόν καθώς ἐστί»[2]. Έτσι οι δίκαιοι θα έχουν διαρκή και προοδευτική γνώση όχι βέβαια της φύσης και ουσίας του Θεού, αλλά των ενεργειών του, αφού η ουσία του είναι παντελώς απρόσιτη και ακατάληπτη στα κτιστά όντα, όπως διαμηνύει και ο ιερός Δαμασκηνός: «Ἄπειρον τό θεῖον καί ἀκατάληπτον∙ καί τοῦτο αὐτοῦ ἐστι καταληπτόν, ἡ ἀπειρία καί ἡ ἀκαταληψία»[3]. Έχοντας αυτή τη δυνατότητα της γνώσης πάντων των κτιστών πραγμάτων, μπορούν να παρακολουθούν και να λαμβάνουν ειδήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο και να ανταποκρίνονται στα αιτήματα και παρακλήσεις των ζώντων μελών της Εκκλησίας[4]. Παρακολουθούν με ενδιαφέρον και στοργή την πνευματική  πρόοδο των ζώντων, χαίρονται για τη θεοσεβή ζωή τους και εντείνουν τις προσευχές και δεήσεις, για τις πτώσεις τους. Εξάλλου «Ὁ ἐπίγειος θάνατος, ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα, δέν καταστρέφει τήν σχέσιν τοῦ πιστοῦ μέ τήν Ἐκκλησίαν∙ δέν ἀπομακρύνει αὐτόν ἀπό τόν οἰκεῖον του χῶρον καί τήν οἰκείαν του κατάστασιν∙ δέν χωρίζει αὐτόν ἀπό τά ἄλλα ἐν Χριστῷ ‟συμμέληˮτου»[5].

(συνεχίζεται)

---

[1] Β΄Κορ. Γ,  18.

[2] Α΄Ἰω. Γ,΄2.

[3] ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὁρθοδόξου πίστεως, P. G. 94, 800.

[4] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ,  Γιατί ὁ θάνατος,  σ. 137.

[5] Γ. ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Ἀνατομία προβλημάτων τῆς πίστεως, σ σ. 122-123.