Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη Περὶ Προσευχῆς

Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος 

Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτη

Περὶ Προσευχῆς

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ εὐγενέστερο ἀγώνισμα τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς!

Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ κορυφαία ἐνασχόλησι μὲ τὴν ὁποία μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀσχολεῖται –καὶ μάλιστα ἀδιαλείπτως– ὁ ἀνθρώπινος νοῦς.

Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ὀξυγόνο καὶ τὸ νερὸ, ἡ τροφὴ καὶ ἡ τρυφὴ τῆς ψυχῆς.

* * *

Χωρὶς τὴν προσευχὴ εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσουμε πνευματικὰ
καὶ ἄρα εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσουμε πραγματικά!

* * *

Ἐφ᾽ ὅσον καὶ ἐν ὅσῳ προσευχόμεθα ἔχομεν λόγον ὑπάρξεως.

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποκτήσωμε γνησίαν προσευχή, ἐὰν προηγουμένως δὲν ἐγκαταλείψουμε κάθε πονηρία, κάθε κατάκρισι καὶ κάθε μνησικακία ἐναντίον ὁποιουδήποτε συνανθρώπου μας.

* * *

Ἂν θέλουμε νὰ μάθουμε ἀληθινὰ νὰ προσευχώμαστε, νὰ ἀποβάλωμε δίχως ἄλλο ἀπὸ τὴ ζωή μας τὸ καρκίνωμα τῆς καταλαλιᾶς καὶ τὸ πάθος τῆς πολυλογίας.

* * *

Καθαρὴ προσευχὴ εἶναι ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποία, ὁ προσευχόμενος νοῦς ἀποβάλλει κάθε περιττὸ περισπασμό. Καὶ ἡ καρδία τοῦ ἀληθινὰ προσευχομένου εἶναι προσκολλημένη ἀποκλειστικὰ στὸν ὑπεράγαθο Θεό.

* * *

Αὐτός, ποὺ ἀγαπᾶ εἰλικρινὰ τὸν Θεό, τὸ ἀποδεικνύει στὴν πρᾶξι μὲ τὸν ἀγῶνα, ποὺ καταβάλλει, ὥστε νὰ ἀποκτήση καθαρὰν προσευχή!

* * *

Γιὰ νὰ μάθης τὴν Ἀδιάλειπτη Εὐχή, πρέπει νὰ ἀγωνίζεσαι γιὰ νὰ ἀποκτήσης ταπείνωσι, σιωπή, καὶ προθυμία.

Συμβαίνει μάλιστα νὰ εὐκολύνεσαι στὸ νὰ μαθητεύσης στὴν “Ἀδιάλειπτη Εὐχή”, ὅταν σοῦ συμβῆ κάποια θλίψις ἢ ἔχης κάποια βασανιστικὴ καὶ πιεστικὴ ἀνάγκη. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις, ὅ,τι κι ἂν κάνης, ἡ ψυχή σου δὲν βρίσκει ἀνάπαυσι καὶ παρηγοριά, παρὰ μόνο ἂν παρακαλῆς ταπεινὰ καὶ χωρὶς ἄγχος, τὸν Θεό.

Ἀφοῦ λοιπὸν δοκίμασες σὲ καιροὺς θλίψεως τὴν “Εὐχή”, καὶ αἰσθάνθηκες, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὴν ἀνείπωτη γλυκύτητά της, ὁπωσδήποτε ὠφελήθηκες! Τότε μπορεῖς εὔκολα νὰ συνεχίσης καὶ μετά, ὅταν δηλαδὴ θὰ περάση ἡ θλῖψις, τὴν προσπάθειά σου στὸ νὰ λέγης συνεχῶς τὴν “Εὐχή”, τῆς ὁποίας τὴν ἀνείπωτη γλυκύτητα ἤδη λίγο γεύτηκες, μὲ τὴν δοκιμασία, ποὺ ἔχεις προηγουμένως περάσει.

Πολλὲς φορὲς οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες στὴ ζωή μας μπορεῖ νὰ ἀποτελέσουν τὸ πρῶτο εὐλογημένο ἔναυσμα γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ λέμε ἀδιακόπως τὴν γλυκυτάτη “Εὐχή”. Καὶ μετὰ, ἀφοῦ ἔγινε ἡ καλὴ ἀρχή, νὰ συνεχίσουμε, εἰ δυνατὸν γιὰ πάντα, νὰ λέμε τὴν “Εὐχή”!

Ἔτσι, οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες μποροῦν νὰ γίνουν διδάσκαλοί μας στὴν προσευχή!

* * *

Στὸν καιρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν, νὰ προσπίπτης στὸν Χριστό: «Ἰησοῦ μου, γλυκύτατε Χριστέ μου, Ἰησοῦ ἡ Ἀγάπη μου», νὰ Τοῦ φωνάζης μετὰ πόθου καὶ νὰ κλαίης γοερῶς.

Ὅπως συνέβη καὶ στὸν Ἠσαῦ, ποὺ εἶπε: «Οὐχ ὑπελίπου μοι εὐλογίαν, πάτερ;» (Γεν. κζ΄, 36). Ἔκλαψε γοερῶς, γράφει ἡ Γραφή!

Παρομοίως καὶ ἐσὺ νὰ κλάψης γοερῶς στὸν Ἰησοῦ γιὰ νὰ σοῦ στείλη παρηγορία, ἐλπίδα. Διότι: «Τὰ καλὰ κόποις κτῶνται καὶ πόνοις κατορθοῦνται», ὅπως λέμε καὶ στὴν ἱερὰν Ἀκολουθία τοῦ “Μεγάλου Σχήματος”.

Γράφουν ἐξ ἄλλου καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Πρέπει νὰ χύσης πρῶτα ἐσὺ “αἷμα”, γιὰ νὰ ἐκχυθῆ ἀκολούθως μέσα σου τὸ Πανάγιο Πνεῦμα»!

* * *

Ὅταν δυσκολεύεσαι νὰ προσευχηθῆς, στάσου, ὅπως σοῦ εἶπα καὶ ἄλλη φορά, μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, καὶ μὴν Τοῦ λέγης τίποτε! Μόνο ἀτένιζέ Τον, καὶ ἔτσι σιγὰ σιγὰ θὰ σοῦ μιλήση Ἐκεῖνος. Θὰ σοῦ ’πῆ: «Ἀφοῦ κοπιάζης γιὰ μένα καὶ κοιτάζης μὲ Πίστι πρὸς Ἐμένα, ἐγὼ θὰ σὲ ἀνακουφίσω, θὰ εἶμαι στὸ πλευρό σου, θὰ σὲ στηρίξω! Μὴ λυπᾶσαι!»

Ὅπως, ὁμοίως, συνέβη καὶ μὲ ἕναν ἀσκητή. Ἐνῶ ἔκλαιγε γοερῶς, προσευχόμενος, βλέπει μπροστά του τὸν Χριστό, καὶ τοῦ λέγει: «Γιατὶ κλαίεις;». Τοῦ ἀπαντᾶ ὁ ἀσκητής: «Γιατὶ σὲ λύπησα, Χριστέ μου!». «Ἔ! Ἀφοῦ τὸ κατάλαβες καὶ μετανόησες διότι μὲ λύπησες», τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, «ἐγὼ ἔπαυσα νὰ λυποῦμαι καὶ ἔτσι καὶ σὺ στὸ ἑξῆς νὰ χαίρεσαι!»

* * *

Πρέπει ἡ προσευχή μας, ὅσον εἶναι δυνατό, νὰ ἀναβλύζη μέσα ἀπὸ τὴν καιομένη ὑψικάμινο τῆς ἀγαπώσης τὸν Κύριο καρδίας μας!

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πραγματικὴ ἀξία τῆς προσευχῆς, ἂν δὲν ἐπιμένουμε σ᾽ αὐτὴν μετὰ κόπου καὶ ὑπομονῆς, μέχρις ὅτου ἀνατείλουν μέσα μας οἱ γλυκύτατοι καρποί της.

* * *

Ὅταν προσεύχεσαι, νὰ αἰσθάνεσαι μέσα στὴν καρδία σου τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ λάβης παρὰ Θεοῦ τὸ ζητούμενο.

Καὶ τὸ κύριο ζητούμενο στὴν προσευχή μας, πρέπει νὰ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ ἐν Χριστῷ, ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή! Τότε, ὅλα τὰ ἄλλα θὰ μᾶς προστεθοῦν καθὼς μᾶς τὸ ὑποσχέθηκε Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος (Ματθ. στ΄, 33)!

* * *

Ἐνῶ προσευχώμαστε, νὰ προσπαθοῦμε νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸ νόημα τῶν λέξεων καὶ φράσεων, αὐτῶν τὰ ὁποῖα λέμε στὴν προσευχή μας. Ὄχι νὰ βαττολογοῦμε, χωρὶς νὰ νοιώθουμε τί λέμε, καὶ ὁ νοῦς μας νὰ πετᾶ ἀλλοῦ.

* * *

Προσευχὴ χωρὶς Ταπείνωσι, Αὐτομεμψία καὶ Μετάνοια, μένει ἄπρακτη, ἄκαρπη καὶ ἀνενέργητη.

* * *

Ἡ προσευχὴ εἶναι Θυσία: Προσφέρουμε ἐμεῖς στὸν Θεὸ τὴν καρδία μας, κι Αὐτὸς μᾶς ἀνταποδίδει Ὑπομονή, Γλυκύτητα, Χαρά, Εἰρήνη!

* * *

Μὴν ἀκοῦς τὸν λογισμό σου, ποὺ σοῦ λέει: «Δὲν νοιώθω τώρα διάθεσι γιὰ προσευχὴ· ἂς τὸ ἀναβάλω γιὰ ὕστερα». Αὐτὸ ἀποτελεῖ τέχνασμα τοῦ διαβόλου. Μὴν ξεχνᾶς, παιδί μου, ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέγει: «Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» (Ματθ. ια΄ 12)!

* * *

Αὐτός, ποὺ ἔφθασε σὲ κάποια τελειότητα προσευχῆς, μπορεῖ καὶ προσεύχεται κι ὅταν ἀκόμα κοιμᾶται: «Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ» (ᾎσμα ᾈσμ. ε΄, 2), λέγει σαφῶς, ὁ σοφὸς Σολομών!

* * *

Ἀγάπη ἀληθινὴ πρὸς τὸν πλησίον σου σημαίνει: Νὰ προσεύχεσαι γι᾿ αὐτόν, ὅπως θὰ προσευχόσουν καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἂν εἶχες ἐσὺ ὁ ἴδιος, τὸ ἰδικό του πρόβλημα! Διότι μᾶς ἐντέλλεται ὁ Χριστός· «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ματθ. κβ´, 39)!

* * *

Λέγει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας: «Ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὖτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ἡσ. κθ΄ 13). Ἀλίμονο ἂν προσευχώμαστε ψεύτικα, δηλαδὴ μόνο μὲ τὰ χείλη μας, ἐνῶ ἡ καρδία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ πάθη, κατακρίσεις, ἀκαθαρσίες καὶ κακίες!

* * *

Νὰ προσευχώμαστε πρώτιστα, γιὰ νὰ λάμψη μέσα μας ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὄχι νὰ στεκώμαστε στὴν προσευχὴ μὲ τὸν νοῦ μας προσκολλημένο στὶς ματαιότητες τοῦ κόσμου τούτου τοῦ προσωρινοῦ.

* * *

Ὅταν συνομιλοῦμε μὲ ἀνθρώπους, μπορεῖ νὰ τοὺς ξεγελοῦμε: Δηλαδὴ νὰ τοὺς κολακεύουμε, νὰ τοὺς καλοπιάνουμε, νὰ τοὺς ὑποκρινώμαστε, ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς ἐκβιάζουμε ἢ καὶ νὰ τοὺς ἀπειλοῦμε!

Ὅμως ὅλα αὐτὰ καθόλου δὲν ἔχουν πέρασι, ὅταν συνομιλοῦμε μὲ τὸν παντογνώστη Θεό! Ὁ Κύριός μας ποτὲ δὲν “ξεγελιέται”! Γνωρίζει τὰ βάθη τῆς καρδίας μας. Ὅταν προσευχώμαστε, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε τίμιοι μαζί Του, εἰλικρινεῖς καὶ εὐθεῖς ἐνώπιόν Του. Ἀλλοιῶς δὲν εἰσακουόμαστε!

* * *

Ὅταν στέκεσαι στὴν προσευχή, νὰ συνειδητοποιῆς μὲ Ποιὸν ἔχεις νὰ κάνης, μὲ Ποιὸν συνομιλεῖς, σὲ Ποιὸν ἀπευθύνεσαι.

Ἐάν, ἐνῶ συνομιλῆς μὲ κάποιον ἄνθρωπο, οὔτε νυστάζεις, οὔτε βαριέσαι, οὔτε κουράζεσαι, οὔτε ὁ νοῦς σου τρέχει ἀλλοῦ, πόσο περισσότερο πρέπει νὰ δείχνης προσοχή, εὐλάβεια καὶ σεβασμό, ὅταν συνομιλῆς μὲ αὐτὸν τὸν Ἴδιο τὸν Παντοδύναμο Θεό!

* * *

Ὅσο μᾶς εἶναι ἀναγκαῖα ἡ τροφή, τὸ νερό, τὸ ὀξυγόνο, γιὰ νὰ ζοῦμε σωματικῶς, πολὺ περισσότερο μᾶς εἶναι ἀναγκαία ἡ προσευχή, γιὰ νὰ ζοῦμε πνευματικῶς.

* * *

Ὅπως συνεχῶς ἀναπνέουμε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε βιολογικά, παρομοίως πρέπει συνεχῶς νὰ προσευχώμαστε, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε πνευματικά!

Ὅπως τὸ ὀξυγόνο ὑπάρχει παντοῦ, ὅπου κινούμαστε, ὅπου βρισκόμαστε, ὅπου καθόμαστε, ἀπείρως περισσότερον ὑπάρχει πανταχοῦ ὁ ἄπειρος Θεός! Μήπως δὲν λέμε γιὰ τὸν Θεὸ στὴν προσευχή μας: «Ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν»;

* * *

Εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνεται ἀληθινὴ προσευχή, ποὺ νὰ εἶναι δηλαδὴ ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν Κύριο, ἐὰν, ἀφ᾽ ἑνὸς μέν, ὁ προσευχόμενος εἶναι κυριευμένος ἀπὸ σαρκικὰ πάθη καὶ ἡδονὲς καὶ ἐὰν, ἀφ᾽ ἑτέρου, ἔχη μέσα του μίσος καὶ μνησικακία ἐναντίον ὁποιουδήποτε συνανθρώπου του.

* * *

Ἡ ἀληθινὴ προσευχὴ δὲν ἐξαντλεῖται μόνο στὸ νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό.

Ἀληθινὴ προσευχὴ εἶναι ἀπαραιτήτως καὶ τὸ νὰ Τὸν εὐγνωμονοῦμε, καὶ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε, καὶ νὰ Τὸν δοξολογοῦμε!

* * *

Ἀφοῦ συνεχῶς ἁμαρτάνουμε, γι’ αὐτὸ καὶ συνεχῶς ὀφείλουμε νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ προσευχώμαστε!

* * *

Ψυχρὴ προσευχὴ σημαίνει ὁπωσδήποτε ὅτι ὑπάρχει μέσα μας πολὺς ἐγωϊσμὸς καὶ ὑπερηφάνεια.

* * *

Στὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες, στοὺς πειρασμοὺς καὶ τοὺς κινδύνους, τί σπουδαιότερο μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἀπὸ τὴν ταπεινὴ προσευχή;

* * *

Ὁ Θεός ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας μὲ ποικίλους τρόπους:

Κάποτε ἀπαντᾶ μὲ γεγονότα, ποὺ ἐνῷ τὰ νομίζουμε συμπτώσεις, ὅμως στὴν πραγματικότητα καθόλου δὲν εἶναι συμπτώσεις, ἀλλὰ εἶναι ἔργο τὴς θείας Του Πρόνοιας!

Ἀπαντᾶ ἄλλοτε καὶ μὲ μιὰ ἀπρόσμενη ἐξέλιξι τῶν πραγμάτων!

Ἀπαντᾶ πολλὲς φορὲς καὶ μὲ τὴ σιωπή Του, ἂν τοῦτο ἀπαιτεῖ τὸ βαθύτερο συμφέρο τῆς ψυχῆς μας!

* * *

Καὶ μόνη ἡ ἐπίκλησις στὴν προσευχή μας εἴτε τοῦ Παναγίου Ὀνόματος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, εἴτε τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, εἴτε τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ ἡ ἐκζήτησις τῆς βοηθείας τῆς Πανυπερευλογημένης Θεοτόκου, καθὼς καὶ τῆς μεσιτείας τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων καὶ ὁποιουδήποτε ἐκ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, προξενεῖ μέσα μας μεγάλη χαρά, ἀπερίγραπτη ἀγαλλίασι καὶ ἀνέκφραστη παρηγορία!

* * *

Τὸ νὰ ἐκφωνοῦμε καθημερινὰ τοὺς «Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας» μας, αὐτὸ μᾶς θεραπεύει ἀπὸ τὴν θλίψι, μᾶς ἀπαλάσσει ἀπὸ τὴν ἀπόγνωσι, διώχνει ἀπὸ μέσα μας κάθε ἀπελπισία καὶ μᾶς γεμίζει ἀνείπωτη χαρά!!!

* * *

Θέλεις νὰ χαίρεσαι; Τότε λέγε καθημερινὰ τοὺς «Χαιρετισμούς»!

* * *

Ὅποιος προσεύχεται μὲ αὐτοκατάκρισι, αὐτὸς γίνεται αὐτοκράτορας.

* * *

Ἡ προσευχὴ εἶναι ὄντως τὸ ὕψιστο, διότι ἐπικοινωνεῖς μὲ τὸν Ὄντως Ὕψιστον!

* * *

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξη στὸν κόσμο σημαντικότερη πρᾶξι, ἀπὸ τὴν ταπεινὴ προσευχή!

* * *

Οἱ προσευχὲς τῶν ἁγίων ἀνθρώπων, μποροῦν καὶ συνεχίζονται, ἀκόμη καὶ μετὰ τὸν σωματικό τους θάνατο!

Γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μποροῦν καὶ θαυματουργοῦν καὶ μετὰ τὴν κοίμησί τους!

* * *

Ἡ ταπεινὴ προσευχὴ συγκρατεῖ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ!

Ἡ μετὰ δακρύων προσευχὴ ἀνοίγει τοὺς κρουνοὺς τοῦ Οὐρανοῦ!

Ἡ ἁγία προσευχὴ κάποιων, ποὺ συχνὰ ὁ κόσμος τοὺς ἐκλαμβάνει “ἀφελεῖς” καὶ “ἐλαχίστους”, ἴσως καὶ “ἀνυπάρκτους”, αὐτῶν ἡ προσευχή, συμβαίνει κάποτε νὰ μεταβάλλη ἄρδην ἀκόμη καὶ τὸν ροῦν τῆς Ἱστορίας!!!

* * *

Ὡραιότερη ὥρα γιὰ νὰ φύγη κάποιος ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκαιρη ζωή, εἶναι τὸ νὰ τοῦ συμβῆ αὐτὸ, ἐνῷ προσεύχεται! Μεταβαίνει αὐτὸς πάραυτα, ἐκ τῶν προσκαίρων, καὶ διὰ “τοῦ θανάτου”, εἰς τὴν αἰώνιον Ζωή!

(Σημειωτέον ὅτι ἡ ῥῆσι αὐτὴ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας Γερμανοῦ, λειτούργησε καὶ ὡσὰν προφητεία γιὰ τὴν ἰδικήν του προσωπικὴ πορεία τῆς ζωῆς του.

“Ἔφυγε”, ὡς γνωστόν, ὁ ἅγιός μας Γέροντας, ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων, τὸ ἀπόγευμα τῆς 31ης Αὐγούστου, 1982, τὴν τελευταία δηλαδὴ ἡμέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ ἡμέρα ἀφιερωμένη κατ᾽ ἐξοχὴν στὴν Ὑπερευλογημένη Θεοτόκον, τὴν ὁποίαν ὑπερευλαβεῖτο ὁ μακαριστὸς Γέροντάς μας Γερμανός. Καὶ τοῦτο συνέβη ἐνῷ ἐπέστρεφε μετὰ ἀπὸ ὁλοήμερη σκληρὴ ἐργασία, στοὺς ἐλαιῶνες τῆς Μονῆς μας.

Ὁδηγῶντας τὸ τρακτέρ, κατέπεσε σὲ ἀπότομη χαράδρα, ὅπου βρῆκε, μονάχος κι ἀβοήθητος, θάνατο μαρτυρικό.

Μὲ τὸ τέλος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους ἐτελεύτησε ὁ μακαριστὸς Γέροντας, μιὰ αὐθεντικοτάτη ἐκκλησιαστικὴ Μορφή, τοῦ ὁποίου ἡ ζωὴ ἦταν οὐσιαστικὰ μία διαρκὴς Θυσία, μία ἀδιάλειπτος Λειτουργία, ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ τὸν Οὐρανό. Μετετέθη πάραυτα Ἐκεῖ, ὅπου τελεῖται ἡ ἀδιάλειπτος Θεία Λειτουργία, στὸ Ἄνω Θυσιαστήριο.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ τὸν ἀναζητοῦσαν ἐπίμονα ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, τὸν βρῆκαν τελικὰ τὴν ἄλλη μέρα σὲ νεκρικὴ καὶ προσευχητικὴ στάσι, μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του σταυρωμένα, ὁρατὸ κι αὐτὸ σημεῖο τῆς προσευχητικῆς του ἐργασίας, ἀκόμη καὶ κατὰ τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες ὀδυνηρὲς στιγμὲς τοῦ ὁσιομαρτυρικοῦ του θανάτου, πού, σὰν ὠδῖνες κάποιου ἄλλου τοκετοῦ, τὸν εἰσήγαγαν στὸ “ἄλλο Φῶς”, τὴν Αἰώνια, τὴν ὄντως Ἀληθινὴ Ζωή!)

* * *

Ὁ ἀδιαλείπτως προσευχόμενος, θὰ “φύγη” κατὰ συνέπειαν καὶ ὁπωσδήποτε προσευχόμενος!

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Απρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Η ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ «Μύρον ἐκκενωθὲν τὸ Ὄνομά σου!»

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

Η ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

«Μύρον ἐκκενωθὲν τὸ Ὄνομά σου!» 

(ᾎσμα ᾈσμάτων α´, 3)

Λόγος τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
μὲ ἀφορμὴν τὴν ποιητικήν του σύνθεσιν, ἔχουσαν ὡς τίτλον:

«Χαιρετιστήριοι Οἶκοι εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν»[1]

 

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (νῆσος Νάξος 1749 - Ἅγιον Ὅρος 1809), κορυφαῖος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Νωπογραφία («φρέσκο») ἀπὸ τὴν «Τράπεζα» τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου, ἔργον τοῦ Ἐργαστηρίου Ἁγιογραφίας τῆς Μονῆς μας

Η

῾ αἰτία, ἡ ὁποία μὲ ἔκαμε νὰ συνθέσω τὰς Εὐχὰς αὐτὰς εἰς τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἀδελφοί, δὲν ἦτο ἄλλη, παρὰ διὰ νὰ σᾶς παρακινήσω εἰς τὸ νὰ μελετᾶτε συχνὰ τὸ σωτήριον καὶ γλυκύτατον καὶ χαροπάροχον καὶ πάντων τῶν καλῶν πρόξενον Ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον μὲ τὸ στόμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν καρδίαν καὶ μὲ τὸν νοῦν σας.

Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ συχνὴ μελέτη τοῦ σωτηρίου Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα οὐράνια, ὑπερφυσικὰ καὶ ἀνεκδιήγητα χαρίσματα, ὁποὺ ἔχει νὰ χαρίσῃ εἰς ἐσᾶς, τὰ ὁποῖα ἀναφέρουν ὁ ἅγιος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης καὶ ὁ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, εἰς τὸ βιβλίον, ὁποὺ ὀνομάζεται Φιλοκαλία, ἐπιπροσθέτως, θὰ σᾶς ἀναβιβάσῃ ἀκόμη καὶ εἰς τὴν πλέον ὑψηλοτέραν ἀρετήν, ἡ ὁποία εἶναι ἡ θεϊκὴ Ἀγάπη, καὶ θὰ προπαρασκευάσῃ τὴν καρδίαν σας ὥστε νὰ καταστῇ ναὸς καὶ κατοικητήριον τοῦ ἁγίου τούτου Ὀνόματος, τόσον ἐνόσῳ ζῆτε, ὅσον καὶ μετὰ θάνατον.

Καὶ ἂν ἀμφιβάλλετε γι᾽ αὐτὸ τὸ θαυμάσιο γεγονός, ἂς πάρετε μίαν μικρὰν γεῦσιν ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα τρία ὡραιότατα καὶ γλυκύτατα παραδείγματα, τῶν ὁποίων γλυκύτερα καὶ ὡραιότερα δὲν εὑρίσκονται εἰς ὅλας τὰς ἀπ’ αἰῶνος ἐκκλησιαστικὰς ἱστορίας!

* * *

Α Ἡ Θεοπυρίκαυστος καρδία

τοῦ ὄντως Θεοφόρου
Ἁγίου Ἰγνατίου!

«Ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ εἰμι·

πηγὴ κήπου καὶ φρέαρ Ὕδατος ζῶντος» (ᾎσμα ᾎσμ. ε´, 8· δ´, 15)

πρωτον παράδειγμα ἂς εἶναι ὁ ὄντως Θεοφόρος Ἰγνάτιος, ὁ ὁποῖος μὲ τὸ νὰ ἐμελέτα συχνὰ εἰς τὴν καρδίαν του τὸ γαλακτομελίρρυτον Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόσον ἄναπτεν ἡ ψυχή του καὶ ὅλα τὰ ἐντός του εἰς τὴν θεϊκὴν ἀγάπην καὶ τὸν θεῖον ἔρωτα, ὁποὺ ἐγίνετο ὡσὰν ἔξω τοῦ ἑαυτοῦ του ὅλος! Καὶ διὰ τοῦτο, ἄλλοτε μὲν ἐφώναζε: «Δὲν ὑπάρχει μέσα εἰς ἐμένα καμμία φωτιὰ καὶ καμμία ἐπιθυμία, ποὺ νὰ ἀγαπᾷ ὁποιοδήποτε πρᾶγμα τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ μέσα εἰς τὴν καρδίαν μου εὑρίσκεται ἕνα Θεϊκὸν Νερόν, ὁποὺ πάντοτε ἀναβρύζει καὶ πάντοτε ἀναβράζει ἀπὸ τὸν ἔνθεον ἔρωτα. Κι αὐτὸ τὸ Πνευματικὸ Νερόν, ποὺ εἶναι μέσα μου, φωνάζει συνεχῶς καὶ μοῦ λέγει· “τί κάθησαι ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον; Ἔλα νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα”. Καὶ ἐγὼ δὲν γλυκαίνομαι πλέον οὔτε εἰς τὰ φθαρτὰ φαγητά, οὔτε εἰς τὰς ἡδονὰς τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλὰ θέλω καὶ ἐπιθυμῶ διακαῶς τὸ Νερὸν τῆς Ζωῆς, καὶ τὸ Νερὸν τὸ Ἀθάνατον, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ παντοτινὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωὴ ἡ ἀθάνατος».

Ἄλλοτε δὲ πάλιν ὁ ἴδιος θεοφόρος ἅγιος Ἰγνάτιος ἔλεγεν: «Ὁ ἐδικός μου Ἔρωτας ἐσταυρώθη, ἡ ἐδική μου Ἀγάπη ἀπέθανεν (ὀνομάζωντας ἔτσι τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν)».

Τέτοια λόγια τὸν ἐπαρακίνει νὰ λέγῃ ἡ ἄσβεστος ἐκείνη φλόγα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἄναπτε μέσα εἰς τὴν καρδίαν του! Καὶ διὰ τοῦτο, ὅταν ἐμαρτύρησεν εἰς τὴν ῾Ρώμην, ὅλα μὲν τὰ ἄλλα του μέλη καὶ τὰς σάρκας τὰ κατέφαγον οἱ λέοντες, τὴν δὲ ἁγίαν του καρδίαν δὲν ἀπετόλμησαν νὰ φάγουν, ἀλλὰ τὴν ἀφῆκαν ἀκεραίαν! Τὴν ὁποίαν, παίρνοντές την οἱ στρατιῶται καὶ ἀσεβεῖς, καὶ σχίζοντές την εἰς τὰ δύο, ὢ τοῦ θαύματος! Εὑρῆκαν γεγραμμένα μὲ χρυσᾶ γράμματα, εἰς μὲν τὸ ἕνα μέρος τῆς καρδίας ΙΗΣΟΥΣ, εἰς δὲ τὸ ἄλλο μέρος ΧΡΙΣΤΟΣ.

* * *

Β Ὁ ἀσωτότατος ποὺ ἔγινε ὁσιώτατος!

«Ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην,
καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν» (ᾎσμα ᾎσμ. η´, 7)

Δευτερον παράδειγμα ἂς εἶναι ὁ ὅσιος Ἰουλιανός, ὁ ὁποῖος ἦτον πρότερον ἕνας ἀσωτότατος ἄνθρωπος, ἀλλ’ ὕστερον ἔγινε μέγας ἀσκητὴς καὶ Ὁσιώτατος. Οὗτος λοιπόν, κοντὰ εἰς τὰς ἄλλας ἀρετὰς ποὺ τὸν ἐκοσμοῦσαν, εἶχεν ἐπιπροσθέτως καὶ μίαν ὑπερβολικὴν ἀγάπην εἰς τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ ἄναπτεν ἡ καρδία του ἀπὸ ἔνθεον ἔρωτα. Ὑπὸ τοῦ ὁποίου τούτου ἔρωτος παρακινούμενος ὁ μακάριος, ἐκεῖ ὅπου συναντοῦσε μέσα εἰς τὰ βιβλία τὰ ὁποῖα ἀνεγίνωσκε, γεγραμμένον τὸ Ὄνομα Ἰησοῦς, ἢ Χριστός, ἢ Σωτήρ, ἢ Θεός, ἔκλαιε παρευθύς, καὶ βγάζοντας δάκρυα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του, κατέβρεχε τὸν τόπον ἐκεῖνον τοῦ χαρτιοῦ, ὅπου ἦσαν γεγραμμένα τὰ ὡς ἄνω θεῖα Ὀνόματα. Τόσον πολύ μάλιστα ἔκλαιγε, ὥστε ἔσβυναν καὶ ἐχαλοῦσαν τελείως τὰ γράμματα εἰς τὸ χαρτί. Βλέποντας δὲ ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας τὰ βιβλία ἔτσι χαλασμένα εἰς ἐκεῖνα τὰ συγκεκριμένα σημεῖα, ἠρώτησεν αὐτὸν καὶ τοῦ λέγει: «Ποῖος εἶναι ἐκεῖνος, ὅπου χαλᾷ ἐδῶ τὰ βιβλία;». Ὁ δὲ ἅγιος Ἰουλιανὸς ἀπεκρίθη εἰς αὐτόν καὶ εἶπε: «Δὲν θέλω νὰ κρύψω ἀπὸ ἐσένα τίποτε, πάτερ. Ἡ πόρνη, ὅταν ἐπῆγεν εἰς τὸν Σωτήρά μας Χριστόν, ἔβρεξε τοὺς πόδας του μὲ τὰ δάκρυά της, καὶ τοὺς ἐσφόγγισε μὲ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς της, καὶ ἔτσι ἔλαβε παρ’ Αὐτοῦ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν της. Καὶ ἐγώ, ὅταν κάμνω ἀνάγνωσιν εἰς τὰ βιβλία, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκω γεγραμμένον τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μου, τὸ βρέχω μὲ τὰ δάκρυά μου, διὰ νὰ λάβω παρ’ Αὐτοῦ τὴν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν μου»! Τότε ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας χαριέντως τοῦ λέγει: «Ὁ Θεὸς εἶναι φιλάνθρωπος, καὶ δέχεται τὴν προαίρεσίν σου, ὅμως τὰ βιβλία παρακαλῶ σε νὰ μὴν τὰ χαλᾷς». Ὁ δὲ Ἰουλιανὸς τοῦ ἀπεκρίθη καὶ πάλιν: «Πίστευσόν μοι, ὅτι ἐὰν δὲν κλαύσω ἔτσι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου, δὲν ἠμπορεῖ νὰ δροσισθῇ ἡ καρδία μου ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης, ὁποὺ ἀνάπτει καὶ καίει ἐντός μου».

Ταῦτα διηγεῖται ὁ Ἀββᾶς Ἠσαΐας καὶ εἶναι καταγραμμένα εἰς τὴν Συλλογὴν Ἰωάννου Πατριάρχου Ἀντιοχείας, ἐν τῇ πρώτῃ ὑποθέσει τῇ «περὶ θανάτου καὶ τῶν ἐκεῖ δικαιωτηρίων», ἐν χειρογράφοις σῳζομένῃ.

* * *

Γ Ὁ ἔνθεος Λαργάτης, ἔνθερμος ἐργάτης
τῆς ἀκαταπαύστου προσευχῆς!

«Ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος Ἀγάπη» (ᾎσμα ᾎσμ. η´, 6)

Τριτον παράδειγμα ἂς εἶναι ὁ χαριτωμένος καὶ θεοφιλὴς Χριστιανός, ὁ ὀνομαζόμενος Λαργάτης. Διὰ τὸν ὁποῖον ἀναγινώσκομεν εἰς τὰς ἐκκλησιαστικὰς ἱστορίας, ὅτι εἶχε ἀμέτρητον ἀγάπην εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ πάντοτε δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τὸ νὰ μελετᾷ μὲ ὑπερβολικὸν πόθον τὸ γλυκύτατον καὶ πολυτιμολιθομαργαρόχρυσον Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα εἰς τὴν καρδίαν του.

Οὗτος λοιπὸν ὁ τρισμακάριστος ἄνθρωπος, παρακινούμενος ἀπὸ τὴν ἄσβεστον φλόγα τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν ἀγάπης, ἀποφάσισε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διὰ νὰ προσκυνήσῃ μὲ ἄκραν εὐλάβειαν τὸν ἅγιον καὶ ζωοποιὸν Τάφον τοῦ ἠγαπημένου του Ἰησοῦ, καὶ μὲ τὴν προσκύνησιν αὐτὴν νὰ δροσίσῃ ὀλίγόν τι τὴν κάμινον τῆς εἰς Αὐτὸν ἀγάπης του. Ὅθεν ἔφθασεν ἐκεῖ μὲ πολλὴν δίψαν, καὶ ἀγκαλιάζοντας τὸν Θεοδόχον Τάφον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ καταφιλῶντας αὐτὸν πυκνὰ-πυκνὰ, μὲ δάκρυα πολλὰ καὶ ἀναστεναγμούς, τόσον ἐχάρη, ὁποὺ ἀπὸ τὴν ὑπερβολικήν του χαρὰν ἔμεινε ξεψυχισμένος! Οἱ δὲ σύντροφοί του, βλέποντες τοιοῦτον θαυμαστὸν καὶ παράδοξον θέαμα, καὶ θέλοντες νὰ μάθουν διὰ ποίαν ἀφορμὴν ἴσως νὰ ἀπέθανε, τὸν ἔσχισαν καί, ὢ τοῦ θαύματος! Εὑρῆκαν γεγραμμένα εἰς τὴν καρδίαν του ταῦτα τὰ ἐρωτικὰ καὶ θεῖα λόγια: «ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΓΑΠΗ».

Καὶ ἐκ τούτου ἔγινεν εἰς αὐτοὺς φανερόν, πόσην σφιγκτὴν ἀγάπην καὶ ἕνωσιν εἶχε μὲ τὸν Χριστὸν ἡ τετρωμένη ἐκείνη καὶ μακαρία ψυχή του, ὁποὺ κάλλιον ἐπρόκρινε νὰ τὴν χωρήσῃ βιαίως ἀπὸ τὸ σῶμα ὁ θάνατος, παρὰ νὰ χωρισθῇ πλέον αὐτὴ θεληματικῶς ἀπὸ τὸν πανάγιον Τάφον τοῦ τόσον ἐρωμένου της Νυμφίου Χριστοῦ! Καὶ πὼς τόσον ἐχάρη, καὶ τόσον εὐχαριστήθη, διότι ἠξιώθη νὰ ἀπολαύσῃ τὸ πανίερον Μνῆμα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἐδέχθη μέσα του τὸν ἠγαπημένον Ἰησοῦν, εἰς τρόπον ὥστε ἡ φύσις καὶ ἡ καρδία μὴ δυναμένη νὰ χωρέσῃ τὴν τόσην ὑπερβολικὴν εὐχαρίστησιν καὶ χαράν, ἔκαμε ὥστε νὰ πετάξῃ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὰ Οὐράνια, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ ἐκεῖ τὴν τελείαν ἀγάπην καὶ χαρὰν μὲ τὴν ἄμεσον ἕνωσιν μετὰ τοῦ ἠγαπημένου Χριστοῦ της.

(Διασκευὴ ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, ἀπὸ τὸ βιβλίο· «Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἀόρατος Πόλεμος», ἐκδ. ΤΗΝΟΣ, Ἀθῆναι 1965, σσ. 263-265).

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Απρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

---

[1] Οἱ ὑπέροχοι αὐτοὶ «Χαιρετιστήριοι Οἶκοι» εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν περιλαμβάνονται εἰς τὸν τόμον «ΥΜΝΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟ ΧΑΡΜΟΣΥΝΟΝ, ἤγουν χαιρετιστήριοι οἶκοι εἰς Ἁγίους καὶ Ἑορτὰς τῆς Ἐκκλησίας» (σελ. 633-649), τὸν ὁποῖον ἐξέδωσε καὶ ἐκυκλοφόρησε ἡ Μονή μας, ἐν ἔτει 1996, μὲ πρόλογο ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας Κιτίου κ. Χρυσοστόμου καὶ μὲ εἰσαγωγὴ ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ἰωάννου Φουντούλη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Ἀνήκουν τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ διαστροφὲς στὸ ῾῾γονιδίωμά᾽᾽ μας;

Οἱ ῾῾διαστροφικοὶ τύποι᾽᾽ μποροῦν νὰ δικαιολογοῦνται, διότι φέρουν (τάχα) ἐκ γενετῆς τὸ πάθος τους;

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ “παστέλ”), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2015)

Μποροῦμε νὰ δικαιολογοῦμε τὰ ῾῾πάθη᾽᾽ μας, καὶ νὰ μὴν τὰ καταπολεμοῦμε, διότι (δῆθεν) τὰ φέρουμε ἐκ γενετῆς καὶ μᾶς εἶναι κληρονομικά;

Μποροῦμε νὰ τὰ θεωροῦμε σὰν ἀμετακλήτως ἀναπόφευκτα, ἀφοῦ τάχα ῾῾ἔτσι γεννηθήκαμε᾽᾽, καὶ γι᾽ αυτὸ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τὰ πολεμήσουμε;

Ἂς ἀκούσουμε καὶ γι᾽ αὐτὸ τὸ ἄκρως φλέγον καὶ πολυσυζητούμενο ἐπίκαιρο θέμα τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, διὰ στόματος τοῦ θεοφόρου συγχρόνου μεγάλου Ἁγίου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου:

Διδάσκει ὁ Ἅγιος·

«Μερικοὶ λένε ὅτι τοὺς βαραίνουν πάθη ῾῾κληρονομικὰ᾽᾽ καὶ ἔτσι δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτόν τους, στὶς πτώσεις καὶ τὶς ἁμαρτίες τους.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει κληρονομικὲς καταβολὲς καλὲς καὶ κακές. Πρέπει νὰ ἀγωνισθῆ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά του καὶ νὰ καλλιεργήση τὰ καλὰ ποὺ ἔχει, ὥστε νὰ γίνη μιὰ ἀληθινὴ καὶ χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ κακὲς κληρονομικὲς καταβολὲς (σ.σ. αὐτὸ ποὺ συνηθίζεται νὰ λέγεται στὶς μέρες μας ῾῾γονιδίωμα᾽᾽ ἢ ῾῾DNA᾽᾽, κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἐμπόδιο γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο. Διότι, ὅταν ἀγωνίζεται κανεὶς ἔστω καὶ λίγο, ἀλλὰ μὲ πολὺ φιλότιμο, τότε αὐτὸς κινεῖται στὸν χῶρο τὸν πνευματικό, δηλ. στὸ θαῦμα, καὶ ὅλα τὰ ἄσχημα κληρονομικὰ τὰ διαλύει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς πολὺ συγκινεῖται καὶ πολὺ βοηθάει μία ψυχή, ποὺ ἔχει μὲν κακὲς κληρονομικὲς καταβολές, ἀλλ᾽ ὅμως ἀγωνίζεται φιλότιμα στὸ οὐράνιο πέταγμα μὲ αὐτὴ τὴν ἀτροφική της φτερούγα - τὴν κακὴ κληρονομικότητα.

Γνωρίζω πολλοὺς ποὺ μὲ τὴ μικρὴ προσπάθεια, ποὺ κατέβαλαν καὶ μὲ τὴ μεγάλη βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ αὐτά.

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι γιὰ τὸν Θεὸ μεγάλοι ἥρωες.

Διότι, αὐτὸ ποὺ θὰ συγκινήση τὸν Θεὸ εἶναι ἡ ἐργασία (σ.σ. ὁ πνευματικὸς ἀγώνας), ποὺ θὰ κάνουμεν στὸν παλαιόν μας ἄνθρωπον.

- Γέροντα, τὸ Βάπτισμα δὲν ἐξαλείφει τὶς κακὲς κληρονομικὲς (σ.σ. γενετικὲς) καταβολές;

- Τὸ Βάπτισμα μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἁμαρτίες.

Ὅταν βαπτίζεται ὁ ἄνθρωπος, ντύνεται τὸν Χριστό, ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἔρχεται ἡ Θεία Χάρις. Οἱ κακὲς ὅμως κληρονομικὲς καταβολὲς μένουν. Μήπως ὁ Θεὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὶς ἐξαλείψη καὶ αὐτὲς μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα; Τὶς ἀφήνει ὅμως, γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ νικήσουμε καὶ νὰ στεφανωθοῦμε.

- Γέροντα, ἐγώ, ὅταν διακατέχομαι ἀπὸ κάποιο πάθος λέγω: «Ἔτσι γεννήθηκα, ἔτσι εἶμαι, δὲν μπορῶ νὰ ἀλλάξω».

- Αὐτὸ ἔλειψε! Νὰ μᾶς πῆς ὅτι οἱ γονεῖς σου σοῦ μετέφεραν (σ.σ. κληρονομικὰ) ὅλα τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔχεις… Μήπως τὰ βάζεις καὶ μὲ τὸν Θεό;

Ὅποιος λέει: ῾῾Ἐγὼ αὐτὸν τὸν χαρακτῆρα ἔχω, ἔτσι γεννήθηκα, ἔχω ἄσχημες κληρονομικὲς καταβολές, μ᾽ αὐτὲς γεννήθηκα, μ᾽ αὐτὲς τὶς συνθῆκες μεγάλωσα, ἄρα, δὲν μπορῶ νὰ διορθωθῶ…᾽᾽, εἶναι σὰν νὰ λέη: ῾῾Φταίει ὄχι μόνο ὁ πατέρας μου καὶ ἡ μάνα μου, ἀλλὰ (φταίει) καὶ ὁ Θεός᾽᾽!

Ὅταν ἀκούω τέτοια, ξέρετε πόσο στενοχωριέμαι; Ἔτσι βρίζει κανεὶς καὶ τοὺς γονεῖς του καὶ τὸν Θεό. Ἀπὸ τὴν στιγμή, ποὺ σκέφτεσαι ἔτσι, παύει νὰ ἐνεργῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

- Γέροντα, μερικοὶ λένε ὅτι, ὅταν ἕνα ἐλάττωμα εἶναι στὴν δομὴ τοῦ ἀνθρώπου (σ.σ. ὅπως λέμε σήμερα στὸ ῾῾γονιδίωμα᾽᾽, στὸ ῾῾DNA᾽᾽ του), δὲν διορθώνεται.

- Ξέρεις τί γίνεται; μερικοὶ τοὺς ῾῾συμφέρει᾽᾽ νὰ λένε ὅτι κάποιο ἐλάττωμα ὀφείλεται στὴν δομή τους, διότι ἔτσι δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν κάνουν καμμιὰ προσπάθεια νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτό….

…Δικαιολογοῦν τὸν ἑαυτό τους, ἀναπαύουν τὸν λογισμό τους καὶ βαδίζουν μὲ τὸν «χαβά» τους.

Ἐὰν ποῦμε: ῾῾αὐτὰ εἶναι κληρονομικά, τὰ ἄλλα (εἶναι) τοῦ χαρακτῆρα μου᾽᾽, τότε πῶς θὰ διορθωθοῦμε;

Αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπισι διώχνει τὴν πνευματικὴ λεβεντιά.» 

(Ἀπὸ τὴν ἔξοχη αὐθεντικὴ σειρὰ βιβλίων τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, ΛΟΓΟΙ, Τόμος Ε´, Πάθη καὶ Ἀρετές, σ.σ. 23-25, ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ῾Ἑὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος᾽᾽, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 3η ἀνατύπωσις, 2010).

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Απρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.