Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι. Δ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Εικόνα: Αρχιμ. Γαβριήλ Σιόκουρος)

Η διακονία είναι η λάμψη της αγάπης· κι όταν μας αγγίζει, μεταμορφώνει την ύπαρξή μας και σφραγίζει την ψυχή μας. Κι όταν μας δοθεί η χάρη να τη δούμε, η καρδιά μας λαχταρά, η ψυχή μας σκιρτά και δοξάζουμε το Θεό ότι και στην εποχή μας υπάρχουν άνθρωποι, που δεν αλλοτριώνουν το Λόγο σε λόγια κενά ή σε επίδειξη, ή σε θέαμα ή σε υποκρισία. Τι επίδειξη μπορεί να υπάρχει στα χέρια της ψυχούλας που τρέφει κρυφά τον πεινασμένο; Όταν ο άνθρωπος διακονεί, γίνεται ιερέας της Κτίσης, προσφέρει λογική λατρεία, είναι η θεληματική προσφορά μέσα στη βαρβαρότητα. «Είναι να πλένεις τα πόδια του Ιούδα».

Εμείς κοιτούμε το Σταυρό ανάποδα, τον χρησιμοποιούμε για να σταυρώνουμε τους άλλους.  Και την αγάπη; Οι άλλοι να μας αγαπούν. Και την υπηρεσία; Οι άλλοι να μας υπηρετούν. Κρατήσαμε τη διδασκαλία του Χριστού ως φλύαρα λόγια και διώξαμε τη διακονία. Η κόπωση, ο ανθρώπινος υπολογισμός, η αγνωμοσύνη, η προδοσία, μας τσάκισαν. Αστόλιστη κι αμύριστη, αφτιασίδωτη κι ακαλλώπιστη σαν τη Σφίγγα είναι η πραγματικότητα της εποχής μας.

Σήμερα, μηνύματα και εικόνες κυβερνούν τον κόσμο, που τέμνουν το ανθρώπινο πρόσωπο και μεταλλάσσουν την ουσία της ψυχής μας και μόνο η εφαρμοσμένη διακονία ζωογονεί τις καρδιές των ανθρώπων.

Ιδού η φωνή του Λυτρωτή: «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι»