2.2.7. Έχουν οι ψυχές των κεκοιμημένων την αίσθηση του χρόνου; Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

       Ο χρόνος είναι έννοια σχετική και συνδέεται με την ανθρώπινη πραγματικότητα, με το γεγονός της αύξησης του σώματος, αλλά και της φθοράς και του θανάτου του. Στον Παράδεισο πρό της πτώσης δεν υπήρχε ο χρόνος, ούτε και στην εσχατολογική μας προοπτική θα υπάρχει η αίσθηση του χρόνου. Επομένως, ούτε και οι κεκοιμημένοι έχουν την αίσθηση του χρόνου, όπως εμείς οι ζώντες, αφού για τον Θεό και, κατ’επέκταση, για τους κεκοιμημένους, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή, τα χίλια χρόνια επί της γης, υπολογίζονται στην άλλη ζωή ως μια μέρα ή ακόμα ως μια φρουρά της νύχτας: «Χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου(Κύριε) ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καί φυλακή ἐν νυκτί»[1]. Οι κεκοιμημένοι, μάλιστα οι προ αιώνων, ακριβώς επειδή δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου, δεν αποκάμνουν να περιμένουν την ανάσταση όλων, που σύμφωνα με τους «λόγους τῶν ὄντων», δηλαδή σύμφωνα με τα προαιώνια σχέδια του Θεού, θα πραγματοποιηθεί όταν συντελεσθεί «ὁ συναπαρτισμός τῆς γεννήσεως»[2], τόσων ανθρώπων όσο το σχέδιο του Θεού προνοεί.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ψαλμ. 89, 4.

[2] ΓΡ. ΝΥΣΣΗΣ, Θεωρία τις ἰατρικωτέρα περί τῆς τοῦ σώματος ἡμῶν κατασκευῆς δι’ ὁλίγων, P. G. 44, 205.