Η ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ. Γ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

      Στην παρομοίωση του αγαλματοποιού τά ίδια ακριβώς συμβαίνουν, αφού «τόν διεφθαρμένον καί ἀποτεθλασμένον ἀνδριάντα εἰς τό χωνευτήριον ἐμβάλλει καί, τήξας λαμπρότερον ἀποδίδωσιν»[1]. Όπως η διάλυση στο χωνευτήριο του φθαρμένου ανδριάντα δεν αφανίζει το μέταλλο, αλλά αυτό γίνεται για να επιτευχθεί καλύτερη κατασκευή νέου ανδριάντα, έτσι και η διάλυση του σώματος δεν σημαίνει απώλεια ή εκμηδενισμό, αλλά ανανέωση και ανακαίνιση, αφού, αν ο ανδριάντας είναι χάλκινος, μετά τη τήξη στο χωνευτήριο, ο Θεός θα κατασκευάσει αντί χάλκινο, χρυσό ανδριάντα για να μη φθείρεται, δηλαδή, άφθαρτο, αθάνατο, και ακήρατο  αναστημένο σώμα.

     Η Χριστιανική ανθρωπολογία δεν περιφρονεί ούτε υποτιμά το ανθρώπινο σώμα, αλλά το τιμά και το σέβεται, διότι έχει απροσμέτρητη αξία ως κατασκεύασμα του Θεού και «ὡς τό συναποτελοῦν μέ τήν ψυχή ἕνα ὅλο, ἕνα σύνολο»[2]. Ο Απ. Παύλος θεωρεί το σώμα, ως θυσιαστήριο και θυσιαστικό τόπο της λογικής λατρείας του Θεού, λέγοντας: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν»[3]. Ακόμα θέλοντας να τονίσει την αξία του σώματος,  ερωτά: «οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν;»[4]. Και επιτιμώντας τους Κορίνθιους  λέγει: «Εἴ τις τόν ναόν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός»[5]. Έτσι το ανθρώπινο σώμα έχει ανυπολόγιστη αξία όχι μόνο γιατί είναι το τελειότερο δημιούργημα, σαν σύνθεση, αρμονία καί κάλλος, αλλά και γιατί είναι το κατοικητήριο της ψυχής, χαρακτηρίζοντας το η Αγία Γραφή «οἰκίαν», «σκηνήν» και «ἱμάτιον τῆς ψυχῆς»[6]. Ακόμα και ο Υιός και Λόγος του Θεού, για να δείξει την αξία του, το προσέλαβε κατά την ενανθρώπησή του, χωρίς να το βδελυχθεί, όμοιο με μας ως προς τη φύση του, αλλά αναμάρτητο, προκειμένου να συμμετάσχει και αυτό στο μυστήριο της θείας οικονομίας.

(συνεχίζεται)

---

[1] ό.π.,

[2] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ,  Γιατί ὁ θάνατος,  σ. 95-96.

[3] ΡΩΜ. 12, 1.

[4] Α΄Κορινθίους 6, 19.

[5] ό.π., 3, 17.

[6] ΓΕΝ. 2, 7.