Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέγει, ότι η απόλαυση και η μακαριότητα των δικαίων και αγίων που απολαμβάνουν με την έξοδο της ψυχής από το σώμα είναι «ἀτελής ...καί ἐλλειπής ὡς πρός ἐκείνην τήν ἐλπιζομένην κατάστασιν», διότι οι ψυχές περιμένουν και τα σώματα, κατά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού, για να δοξασθούν με αυτά τελείως[1], δεδομένο που στοιχεί με το αγιογραφικό χωρίο: «καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Θεοῦ, περί ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσιν»[2]. Ο ίδιος Πατέρας για το ίδιο θέμα συνεχίζει λέγοντας ότι «εἶναι ἑκατέρους ἐν τοῖς προσήκουσι τόποις» καί οι δίκαιοι ζουν άνετοι στον ουρανό με τούς αγγέλους και τον Θεό στον Παράδεισο, ενώ οι αμαρτωλοί βρίσκονται στον Άδη και ζουν με στενοχώρια και λύπη, χωρίς οι δίκαιοι να απολαμβάνουν τελείως της Βασιλείας των Ουρανών, ούτε οι αμαρτωλοί να βιώνουν τελείως της κολάσεως[3]. Και ο Άγιος Αθανάσιος διδάσκει ότι οι δίκαιοι μετά θάνατον δοκιμάζουν «μερικήν ἀπόλαυσιν» και οι αμαρτωλοί «μερικήν κόλασιν», φέρνοντας το παράδειγμα του βασιλιά που καλεί τους φίλους του να συμφάγουν και τους κατάδικους που είναι στη φυλακή, να τούς τιμωρήσει. Οι φίλοι περιμένουν με χαρά και ευφροσύνη την ώρα του δείπνου, οι δε κατάδικοι στη φυλακή «ὑπάρχουσιν ἐν λύπῃ» μέχρι να «ἔλθη ὁ κριτής» για να τους τιμωρήσει. Έτσι λέγει ο Άγιος πρέπει να νοούμε ότι ζούν οι ψυχές των δικαίων και των αμαρτωλών που έφυγαν από τον κόσμο αυτό πρίν από εμάς[4]. Επομένως έχουμε μια διάκριση μεταξύ Παραδείσου ή κόλπου του Αβραάμ ή κήπου της Εδέμ, και της Βασιλείας των Ουρανών, καθώς και μεταξύ Άδου και Κόλασης. Οι ψυχές των δικαίων μετά τον θάνατο, εισέρχονται στον Παράδεισο, αναμένοντας την είσοδό τους στη Βασιλεία των Ουρανών, μετά την ανάσταση των σωμάτων και οι αμαρτωλοί εισέρχονται στον Άδη, μέχρις ότου εισέλθουν στην Κόλαση, αφού προηγηθεί η ανάσταση των νεκρών και η τελική κρίση. Αυτή η κατάσταση των ψυχών, μετά την έξοδό τους, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, οπότε και θα ενωθούν με τα αναστημένα σώματα, λέγεται μέση κατάσταση των ψυχών[5]. Βέβαια όταν χρησιμοποιούμε τους όρους Παράδεισος και Άδης δεν εννοούμε αισθητούς τόπους αλλά νοερούς, προκειμένου να δείξουμε τον τρόπο και την κατάσταση ζωής των ψυχών των δικαίων, μετέχοντας στη δόξα του Θεού και των ψυχών των αμαρτωλών που δέχονται την καυστική ενέργεια της απουσίας του Θεού. Και ο νοερός και νοητός τόπος που αναφερόμαστε, κατά τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, είναι ο τόπος που ενεργεί ο Θεός και φανερώνει τη δόξα του[6].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου