2.2.3. Μέση κατάσταση των ψυχών. Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

     Μετά τον τελωνισμό τους, οι ψυχές όλων των κεκοιμημένων ανθρώπων, ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων, ως ζωντανές και αθάνατες που είναι, μεταβαίνουν σε ένα κοινό διμερή τόπο παραμονής και αναμονής  και, όπως εξηγούν οι Πατέρες, ο τόπος αυτός, δεν προσδιορίζεται τοπογραφικά αλλά νοείται περισσότερο ως τόπος πνευματικός και νοερός, ως κατάσταση πραγμάτων και τρόπος ζωής. Ο τόπος αυτός, διαφωτίζει ο Μέγας Φώτιος, είναι «ἀκατασκεύαστος» δηλαδή είναι κατάσταση πραγμάτων, όπου «συνέχονται αἱ  ψυχαί τῶν δικαίων τε καί ἀδίκων» μέχρι «την προωρισμένην ὑπό τοῦ Θεοῦ ἡμέραν», που είναι η ημέρα της κοινής ανάστασης των σωμάτων και της τελικής κρίσης. Παρόλο που οι ψυχές «συνέχονται», συνυπάρχουν δηλαδή,  εντούτοις δεν βιώνουν όλες την ίδια κατάσταση πραγμάτων διότι, συνεχίζει να λέει ο Μέγας Φώτιος, οι ψυχές των δικαίων προγεύονται τα αγαθά «τῆς ἀφθάρτου καί ἀνεκλείπτου βασιλείας» του Θεού γι’αυτό και ο τόπος αυτός λέγεται «κόλπος τοῦ Ἀβραάμ», ή κατά άλλους Πατέρες αποκαλείται Παράδεισος. Οι ψυχές των αδίκων που έζησαν αποκομμένοι από τον Θεό, προγεύονται την απουσία του Θεού, δηλαδή «τῆς ἀϊδίου κολάσεως», γι’αυτό και η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται ως «τόπος τῆς βασάνου» και ονομάζεται «Ἅδης», που οι Πατέρες ερμηνεύουν σαν κατάσταση «ἀφόρητης σύνθλιψης καί ταλαιπωρίας»[1].

---

[1] Μ. Φωτίου, Ἰωσήπου ἐκ τοῦ πρὸς Ἕλληνας λόγου τοῦ ἐπιγεγραμμένου κατά Πλάτωνα περί τῆς τοῦ παντός αἰτίας, P. G. 104, 361.