Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2021

Λόγοι γερόντων

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

«Ὅποιος θεοποιεῖ τὴν σαρκικὴ ἡδονή, καταντᾶ εἰδωλολάτρης!
Δὲν μπορεῖ νὰ κατοικήση ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτόν,
ὁ ὁποῖος εἶναι προσκολλημένος στὶς παράνομες σαρκικὲς ἡδονές».

(Ἅγιος Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος)

 

«Ὅπως ὁ χοῖρος χαίρεται νὰ κυλιέται μέσα στὸν βοῦρκο καὶ τὸν βόρβορο, ἔτσι καὶ τὰ δαιμόνια διασκεδάζουν μὲ τὴν δυσωδία
τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, ποὺ διαπράττουν οἱ ἄνθρωποι».

(Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος)

 

«Τὸ πλῆθος τῶν σαρκικῶν μας ἡδονῶν,
θὰ τὸ πληρώσουμε ἀναποφεύκτως
μὲ πλῆθος ψυχοσωματικῶν ὀδύνων
».

(Ἀββᾶς Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής)


Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

Ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Κόνωνος τοῦ Βαπτιστῆ καὶ τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Κόνωνος τοῦ Βαπτιστῆ:

(Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 19ην Φεβρουαρίου)

«Ὅποιος ὑποφέρει τὸν πόλεμο τῆς σάρκας
καὶ δὲν συγκατατίθεται στοὺς πορνικοὺς λογισμούς,
αὐτὸς θὰ ἀξιωθῆ νὰ λάβη ἀπὸ τὸν Θεό στέφανον Μαρτυρίου.»

(ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ)

 

Ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ:

(Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται τὴν 21ην Ἰανουαρίου)

«Ὅπως τὶς ἡμέρες διαδέχονται οἱ νύκτες,
καὶ τὰ καλοκαίρια οἱ χειμῶνες,
ἔτσι καὶ τὴν ἡδονὴν διαδέχονται ὀδύνες καὶ λύπες,
ποὺ θὰ συμβοῦν εἴτε στὴν παροῦσα ζωή, εἴτε στὴ μέλλουσα».

(ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ)


Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΠΟΚΑΛΥΨΙ» ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Τὸ δέσιμο τοῦ Σατανᾶ γιὰ 1000 χρόνια (Ἀποκ. κ´, 1-3)

Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης βλέπει ἐν πνευματικῇ ἐκστάσει ἕναν Ἄγγελον, ὁ ὁποῖος δένει μὲ βαρυὰν ἁλυσίδα τὸν δράκοντα, τὸν διάβολον καὶ τὸν ρίχνει εἰς τὴν Ἄβυσσον, ὅπου παραμένει ἁλυσοδεμένος γιὰ “χίλια χρόνια” (Ἀποκάλυψις, κ´, 1-3).

Τοιχογραφία τοῦ 1783 μ.Χ. ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ξηροποτάμου, Ἅγιον Ὅρος


Ὁ μακαριστὸς Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (†23/5/2006), ὁ ἁγιόλεγκτος λάρυγξ τῆς Λαρίσσης, τὸ προφητόφθεκτο στόμα τοῦ Στομίου Θεσσαλίας (Ἱ. Μονὴ Κομνηνείου), ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν λίαν ἀξιομνημόνευτον μαρτυρίαν αὐτοῦ τούτου τοῦ κορυφαίου Ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας Παϊσίου Ἁγιορείτου, εἶναι «ἕνας ἐκ Θεοῦ ἐμπνευσμένος χαρισματοῦχος ἑρμηνευτὴς τῶν Ἁγίων Γραφῶν». Οὗτος ὁ μακαριστὸς Γέρων, ἑρμηνεύει ἐν προκειμένῳ ὡς ἑξῆς τὸ “δέσιμο τοῦ Σατανᾶ γιὰ χίλια χρόνια” (Ἀποκ. κ´, 1-3):

«Χωρὶς πάντα νὰ ὑπάρχη ἱστορικὴ ἀλληλουχία εἰς τὰ γεγονότα, ἀλλὰ περιγραφόμενα ἐν ἐπαλληλία (δηλ. ὑπερθετικὰ) τὰ γεγονότα, εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν εἰκόνα:

Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς βλέπει ἕναν Ἄγγελον ὁ ὁποῖος δένει μὲ βαρυὰ ἁλυσίδα τὸν Δράκοντα, τὸν Διάβολον καὶ τὸν ἔρριψε εἰς τὴν ἄβυσσον ἐπὶ “χίλια χρόνια”.

Τὸ δέσιμο” τοῦ Σατανᾶ» δὲν εἶναι τί ἄλλο παρὰ ὅτι οὗτος μένει ἀνενέργητος, μὲ ἀκρωτηριασμένη δύναμι, μὲ δέσμευσι τῆς τόλμης του, καὶ φυσικὰ μόνον διὰ τοὺς ἐν συνειδήσει βαπτισμένους Χριστιανούς, ποὺ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Πρώτην του Παρουσίαν τὸν ἔδεσε.

Τὰ “χίλια χρόνια” εἶναι ἕνας “στρογγυλὸς ἀριθμός”, ποὺ φανερώνει τὸν μεταξὺ τῶν Δύο Παρουσιῶν τοῦ Χριστοῦ χρόνον, ἢ τὸν χρόνον τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ δΕν εΙναι 1000 χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴν παρουσίαν τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅπως (λανθασμένως) διδάσκουν παλαιοὶ καὶ νεώτεροι Χιλιασταί!

Μετὰ ἀπὸ τὴν μακρὰν Περίοδον τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἔχουν ἀρχίσει (σὲ ὑπέρτατο βαθμὸ) νὰ κοσμικοποιοῦνται, ΤΟΤΕ θὰ λυθῆ ὁ Σατανᾶς γιὰ λίγο, ὁπότε θὰ ἐπισυμβῆ καὶ ἡ Μεγάλη Ἀποστασία κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας θὰ δράση ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ Ψευδοπροφήτης του. Ὅμως, εὐθὺς μετά, θὰ ἔλθη ἡ Κρίσις καὶ τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας.

Ὅλα αὐτὰ συνοψίζονται εἰς τὸν λόγον τοῦ ἀγγέλου: “Τὸ θηρίον ὃ εἶδες, ἧν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν” (Ἀποκ. 17, 8).

Τὸ “ἧν” δηλ. ἧτο δηλώνει τὸν «πρὸ τοῦ Χριστοῦ χρόνον», ποὺ δροῦσε ὁ διάβολος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὴν εἰδωλολατρείαν.

Τὸ “Οὐκ ἔστι” δηλ. δὲν ὑπάρχει εἶναι «ὁ Χρόνος τοῦ Εὐαγγελίου», ὁ χρόνος μεταξὺ τῶν δύο τοῦ Χριστοῦ Παρουσιῶν ἢ (συμβολικὰ) ὁ χρόνος τῶν “1000 ἐτῶν”.

Καὶ τὸ “μέλλει ἀναβαίνειν” δηλ. πρόκειται νὰ ἀνέλθη ἐκ τῆς ἀβύσσου, εἶναι τὸ “λύσιμο” τοῦ Διαβόλου καὶ εἶναι ὁ χρόνος τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδὴ τὰ “3,5 χρόνια” τῆς κορυφώσεως τῆς ἐκ Θεοῦ Ἀποστασίας κατὰ τὰ Ἔσχατα τῶν Ἐσχάτων.

Τὸ δὲ “εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν” δηλ. ὅτι μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ διάβολος ἐξαποστέλλεται εἰς ὁριστικὴν ἀπώλειαν, τὴν αἰώνιαν καὶ ἀτελεύτητον πλέον κόλασιν».

(Μακαριστοῦ πατρὸς Ἀθανασίου Μυτιληναίου, “Ἐπιτομὴ ἑρμηνείας τῆς Ἀποκαλύψεως”, ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», ἔκδοσις Η´, Μάρτιος 2012, σ.σ. 55-56, ἀπομαγνητοφώνησις προφορικῆς του ὁμιλίας.)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Ἀνδρέας Κουζούπης (25/06/1939-24/07/2015) Πρότυπο ἀγωνιστῆ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος Γ

Μετὰ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἐκπαίδευσί του στὴν Ἀμμόχωστο, κατέληξε εὐσυνείδητος καὶ ἀκούραστος τεχνίτης σὲ μηχανουργεῖο τῆς Λεμεσοῦ καὶ τότε ἐμυήθη στὴν μυστικὴ ἀπελευθερωτικὴ ὀργάνωσι. Ἀξιοποίησε στὸ ἔπακρο τόσο τὶς τεχνικές του γνώσεις ὅσο καὶ φυσικές του δεξιότητες, ὥστε μπόρεσε, σὲ συνεργασία μὲ ἔμπιστους καὶ ἔμπειρους συναγωνιστές του, καὶ ἔλαβε μέρος σὲ λίαν ἐπικίνδυνες γιὰ τὴ ζωή του ἀποστολές. Ὁ ἀέναος ὅμως Ἐφιάλτης ἀνεφάνη καὶ πάλι. Προδόθηκε ὁ Ἀνδρέας Κουζούπης καὶ συνελήφθη στὶς 2 Αὐγούστου τοῦ 1958 στὴ Λεμεσό. Ἐπεφυλάσσοντο γιὰ τὸν ἀνδρειωμένο πολλὰ βασανιστήρια, γιὰ τὰ ὁποῖα «φρικτόν ἐστιν καὶ λέγειν». Ὁ ἡρωικὸς συγκρατούμενος καὶ συναγωνιστής του Πλάτων Στυλιανοῦ ἀπὸ τὸ χωριὸ Βουνὶ τῆς Λεμεσοῦ, ὑπέκυψε μετὰ ἀπὸ πολύωρο βασανισμὸ στὰ ἐξωφρενικῶς ἀπάνθρωπα ψυχοσωματικὰ μαρτύρια, ποὺ εἰς ἀμφοτέρους τοὺς συναγωνιστὰς ἐπέβαλλαν οἱ τέως “εὐγενεῖς μας σύμμαχοι”. Αὐτοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ Ἑλλὰς θυσιάστηκε (καὶ πάλιν), κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, γιὰ νὰ τοὺς σώση, ὅταν θανασίμως ἀπειλοῦντο ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ φασιστοναζιστικοῦ τέρατος.

Μὲ τὸν θάνατο τοῦ συναγωνιστοῦ Πλάτωνα Στυλιανοῦ, οἱ “gentlemen” βασανισταί, ἠναγκάσθησαν νὰ διακόψουν τὴν βασανιστικὴ διαδικασία στὸν ἀνδρεῖον Ἀνδρέαν, ποὺ ἄντεχε ἀκόμα, προσπαθοῦντες νὰ ἀποκρύψουν τὸ φοβερό τους πρόσωπο καὶ νὰ διασώσουν πρὸς τὸν ἔξω κόσμο τὸ “πολιτισμένο” τους προσωπεῖο.

Στὴν παρωδία δίκης ποὺ ἐπηκολούθησε ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους δικαστὰς γιὰ τὸν θάνατο τοῦ ἡρωϊκοῦ Πλάτωνα Στυλιανοῦ, ποὺ ἄντεξε καὶ ἔμεινε “Στύλος τοῦ Νοός”, ὁ θρυλικὸς Στυλιανός, ἄχρι θανάτου καὶ οὐδὲν ἀπολύτως ἐπρόδωσε, “ἀθωώθησαν” ἀσφαλῶς ἀπὸ τοὺς καθόλου ἀδεκάστους, οἱ φοβεροὶ θῦτες. Καὶ ἡ κράτησις στὶς φυλακὲς τοῦ Ἀνδρέα διήρκεσε μέχρι καὶ τὸ πέρας τοῦ Ἀγῶνος.

Ὁ Ἀνδρέας εἶχε σαφῶς ἀποφασίσει νὰ πεθάνη κι αὐτός, παρὰ νὰ προδώση ὅ,τιδήποτε ἀπὸ τὰ μυστικὰ τῆς ἀπελευθερωτικῆς ὀργανώσεως.

* * *

Τελειώνοντας τὴν προσωπική του “Ὀδύσσεια” στὰ φουρτουνιασμένα πελάγη τῆς μέχρι τότε ζωῆς του, ὁ Ἀνδρέας Κουζούπης ἐπέστρεψε, μετὰ τὴν λῆξι τοῦ Ἀγῶνος, στὸ λιμάνι τῆς ἰδικῆς του Ἰθάκης”.

Ἐκεῖ ἐπεδόθη ὁλοψύχως καὶ ἀπερισπάστως, στὴν συνέχισι τῶν ἀγώνων του, αὐτὴν ὅμως τὴ φορὰ δοσμένος μέχρι τελευταίου κυττάρου τῆς ὑπάρξεώς του, στὴν ἁγία ἐν Κυρίῳ Ἱεραποστολή, κηρύττοντας ἀκούραστα, μὲ τοὺς ἀγαπημένους συντρόφους καὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του, καὶ τὴν ἀμέριστον ἔνθερμον ὑποστήριξιν τῆς τιμιοτάτης καὶ καρτερικοτάτης συζύγου του Εὐανθίας καὶ τῶν ἐν Κυρίῳ ἀγωνιζομένων πεφιλημένων τέκνων καὶ ἐγγονῶν τους, τὰ μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου, σὲ σπίτια καὶ σὲ τρῶγλες, σὲ φυλακὲς καὶ σὲ νοσοκομεῖα, σὲ δρόμους καὶ σὲ πλατεῖες, παντοῦ καὶ πάντοτε, ἀδιαλείπτως προσευχόμενος καὶ ἀενάως διδάσκων καὶ διδασκόμενος.

Κηρύττοντας τὸν Χριστὸν καὶ τὴν ἐν Χριστῷ Ἐλευθερίαν, πρῶτος σὲ κάθε κάλεσμα ἁγίων ἀγώνων, τὰ ξημερώματα τῆς 24ης Ἰουλίου, 2015, ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΟΡΘΙΟΣ!

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ Μνήμη!

Ἀνδρέας Κουζούπης

Ὁλόκληρος ἡ ζωή του ἀφιερωμένη στοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς πατρίδος καὶ τῆς πίστεως στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Ἀνδρέας Κουζούπης (25/06/1939-24/07/2015) Πρότυπο ἀγωνιστῆ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος B

Ἡ ἐκδίωξι τῶν καταδυναστῶν καὶ ἡ ἐπιδίωξι τῆς Ἐλευθερίας καθόλου δὲν ἀποτελεῖ στόχο ἀσφυκτικῶς ἐγκλωβισμένον σὲ ὑλιστικὲς συντεταγμένες καὶ φθαρτὲς συνιστῶσες.

Ἀντιθέτως: Ἡ πεμπτουσία τοῦ νοήματος ἐκείνου τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος ἦταν θαυμάσια συμπυκνωμένη καὶ ἐκπεφρασμένη μέσα στὰ λιτὰ μέν, ἀλλὰ μεστὰ οὐσιαστικοῦ περιεχομένου λόγια τοῦ ἐκ τῶν ὑπερόχων πρωταγωνιστῶν ἐκείνης τῆς ἀντιστάσεως καὶ ἀνατάσεως καὶ ἀναστάσεως, ποὺ ξεκίνησε τὴν Πρώτην Ἀπριλίου 1955, δηλαδὴ τοῦ ἡρωιερομάρτυρος Κυριάκου Μάτση, ποὺ θαρραλέως πέταξε κατάμουτρα στὸν ἐγκάθετο τῶν εὐγενῶν πολιτισμένων “gentlemen”, τὸν “χάρτινο στρατηγό”, τὰ προσφερθέντα “τριάκοντα ἀργύρια” τῆς ἀνακυκλωμένης ἀνὰ τοὺς αἰῶνες προδοσίας, τὸν “μάτσο” δηλαδὴ τῶν χιλιάδων ἐγγλέζικων λιρῶν, ποὺ εἶχε τὸ ἀναίσχυντο θράσος νὰ τοῦ προτείνη ἐν προκειμένῳ σὰν “δῶρο” γιὰ νὰ προδώση τὸν “ὑπὲρ τῆς Πίστεως καὶ Πατρίδος” θρυλικὸν ἀγώνα. Ἐκφράζοντας μὲ ἀπέριττα λόγια τὸ βαθύτατο φρόνημα ὅλων τῶν γνησίων ἀγωνιστῶν, ἀπέρριψε πάραυτα τὸν “βρώμικο παρά”, ἀπαντώντας μὲ “μπάτσο πνευματικό” στὸν “μάτσον τῶν λιρῶν” ὁ Κυριάκος Μάτσης, ἀνασύροντας μέσα ἀπὸ τὸ ἀστείρευτο πηγάδι τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, τὸ περίφημο λόγιο τῆς ἀειθαλοῦς Ἑλληνορωμαιοσύνης, ποὺ περίφανα καὶ περίτρανα ἔχει διασώσει ὁ “πατὴρ τῆς Ἱστορίας”, Ἡρόδοτος “Οὐ περὶ χρημάτων τῶν Ἀγῶνα ποιούμεθα –ὦ ταλαίπωρε Χάρτιγκ– ἀλλὰ περὶ Ἀρετῆς!” Καὶ Ἀρετή, ἐν προκειμένῳ, εἶναι Μία:

Ἡ ὑπέρβασις τῶν ἐφημέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν!

Ἡ ὑπέρβασις τῶν βρώμικων ἡδονῶν!

Ἡ ὑπέρβασις τῆς προσκαίρου καὶ ματαίας δόξης!

Δηλαδή:

Ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία!!!

Ἐκεῖνος ὁ ἀγώνας δὲν ἦταν μόνον “ἀπελευθερωτικός”, περιοριζόμενος ἀποκλειστικῶς σὲ ὑλικὲς ἐγκόσμιες διαστάσεις καὶ ὑπεράσπισι καταπατημένων ἐδαφῶν, ἀλλ᾽ ἦταν ἀγώνας ἐνάντια κυρίως στὸ ἀλλοτριωμένο ἦθος, τὴν πνευματικὴ σκλαβιά, τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα, ὅ,τι δηλαδὴ προσπαθοῦσαν νὰ ἐπιβάλουν εἴτε μὲ τὴν βία, εἴτε μὲ τὸν δόλο, στὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ λαό μας οἱ καταπατητὲς τῆς πατρίδος μας.

Καὶ ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω, ἀναδύεται τώρα καυτὸ καὶ ἀμείλικτο τὸ ἐρώτημα:

Πῶς οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν θυσιασθέντων ἀγωνιστῶν ἔχουν τὴν ἰταμότητα νὰ προωθοῦν καὶ νὰ συνευδοκοῦν καὶ νὰ συμπαρατάσσονται σὲ ἀποκαλούμενες “παρελάσεις ὑπερηφανείας(;)”, γιὰ ἤθη καὶ ἰδεολογήματα ἐντελῶς ἀντίθετα πρὸς ἐκείνη τὴν Πίστι γιὰ τὴν ὁποία ἐθυσίασαν τὰ πάντα, ἡδονές, δόξες, χρήματα καὶ ἅπασαν τὴν ἐπὶ γῆς ζωή τους οἱ πατεράδες τους;

Μήπως διαπράττεται «θέατρο τοῦ παραλόγου» μόνον; Δυστυχῶς ὄχι μόνον, ἀλλά ἀκολουθεῖται, τραγικότατα, ἐξασφαλισμένη ὁδὸς πρὸς ὁριστικὴ καταστροφὴ τῆς Πατρίδος μας, ἐὰν δὲν μετανοήσωμεν εἰλικρινῶς καὶ ἐὰν δὲν κάνωμεν μεταβολὴν ἀπὸ τὴν ἐπάρατον ὁδὸν τοῦ ἀντιχρίστου, ἐπὶ τῆς ὁποίας δυστυχῶς πορευόμεθα. Καὶ ἐὰν δὲν ἐπανατοποθετηθοῦμε στὴν ὁδὸν τῶν Ἀρετῶν, δηλαδὴ τὴν ὁδὸν τοῦ μόνου Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!

(συνεχίζεται)

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2021

Ἀνδρέας Κουζούπης (25/06/1939-24/07/2015) Πρότυπο ἀγωνιστῆ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος

ΕΠΕΣΕ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΟΡΘΙΟΣ, ὁ ἀκαταμάχητος μαχητὴς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, τὴν ὥρα ποὺ χάραζε τὸ φῶς. Ἡμέρα Παρασκευή, 24η Ἰουλίου, 2015, ὥρα πέμπτη πρωϊνή.

Ταγμένος ἀταλάντευτα στὰ πνευματικὰ χαρακώματα, τοῦ ἀδιάλειπτου ἐν Χριστῷ ἀγώνα, πέταξε στοὺς οὐρανούς, ὅταν ἑτοιμαζόταν καὶ πάλιν γιὰ τὴν πρωϊνή του καθιερωμένη προσευχή, προτοῦ ἐξέλθει στοὺς δρόμους τοῦ καθημερινοῦ του καθήκοντος.

Ἡρπάγη ὁλόρθος, ὄρθρου βαθέως, ὑπὸ τῆς γλυκείας ἁρπάγης τοῦ κορυφαίου του Ἡγαπημένου, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ προηγηθῆ ὁποιαδήποτε συγκεκριμένη κατ᾽ ἄνθρωπον προειδοποίησι. Ἐξ ἄλλου δὲν τὴν χρειαζόταν, καθ᾽ ὅσον ὁ συνεχὴς προσανατολισμός του πρὸς τὰ Ἄνω Αἰώνια ἦταν γιὰ τὸν Ἀνδρειωμένον Ἀνδρέαν πάντα ἀμετάθετος, προσδοκώμενος καὶ ἐκ βαθέων περιπόθητος.

Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια ὑπῆρξε πολὺ πτωχὸς ὡς πρὸς τὰ μάταια τοῦ προσκαίρου τούτου βίου ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ πολὺ πλούσιος ὡς πρὸς τὰ μακάρια ἐκεῖνα, ποὺ δύνανται νὰ ὁδηγήσουν τοὺς βουλομένους στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ξεκίνησε πολὺ νωρὶς τὰ βήματά του μέσα στὴ βιοπάλη. Ἐγκατέλειψε δωδεκαετὴς τὴν γενέτειρά του Πάφο καὶ βάδισε πρὸς τὸ Βαρώσι, ἀπὸ τὴν Δύσι στὴν Ἀνατολή, στὸ ἄλλο ἄκρο, ἐπάνω σὲ τοῦτο τὸ νησί.

Ἐπέλεξε νὰ μαθητεύση στὴν βιοποριστικὴ τέχνη τοῦ «μηχανικοῦ», ἀλλὰ σὺν τῷ χρόνῳ ἀνακάλυψε καὶ τὸ «ἀμήχανο κάλλος» αὐτῶν, ποὺ ὑποσυνείδητα ἀναζητοῦσε ἡ καλοπροαίρετη ἁγνή του ψυχή. Ἡ ἅγια δίψα φλόγιζε πάντα τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδία του, ἀναζητώντας τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὰ νήματα, ποὺ συνδέουν τὸ πρόσκαιρο μὲ τὸ αἰώνιο.

Κι ὅταν βρῆκε τὸ «ἀκρότατο τῶν ἐφετῶν», ἡ καρδιά του πλημμύρισε Χριστό. Σ᾽ Αὐτὸν παρέμεινε ἀμετάθετα πιστός, μέσα σὲ ὅλες τὶς φουρτοῦνες καὶ τὶς καταιγίδες τῆς ζωῆς, πιστικῶς πιστὸς γιατὶ ἦταν ἀδιαφθόρως αὐθεντικὸς.

Ἀειθαλὴς καὶ πρώτιστος στόχος τῆς Ἀγάπης του, τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου. Ἦταν πάντοτε ἕτοιμος νὰ θυσιάζη τὰ πάντα γιὰ τὸν Χριστό, καὶ γι᾽ αὐτὸ θυσιαζόταν γνησίως καὶ αὐθεντικῶς γιὰ τοὺς συνανθρώπους του, καὶ συνεπῶς, καὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος του!

Αἰσθανόταν τὴν προσφιλῆ, προσωρινή, προσωπική του Ἐπίγειο Πατρίδα, τὴν Κύπρο μας, ὡς τὸν προθάλαμο γιὰ τὴν Ἄνω Πατρίδα, ὡς τὴν μήτρα τῆς «ἄλλης Γεννήσεως», ὡς τὸ ἐφαλτήριο, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ ἐκτινάξη ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ αἰώνια, ὡς ἀρένα τοῦ ἀνδρειωμένου ἀγώνα γιὰ τὴν Ἄνω Βασιλείαν, ὅπου χοροὶ ἁγίων καὶ ἀγγέλων.

Γι᾽ αὐτοὺς τοὺς λόγους, ὡς πλήρως συνειδητοποιημένος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ἦταν καὶ αὐθεντικὸς πατριώτης. Μὲ ἀκεραίαν τὴν Πίστι καὶ μὲ ἄκρως συγκινητικὴν ἀνιδιοτέλεια, συνετάχθη ἀκαριαίως καὶ ὁλοθύμως, μὲ τὸ πρῶτο κι ὅλας κάλεσμα τῆς Πατρίδος, σὲ ὁμάδα αἰχμῆς τῶν μαχίμων ἀγωνιστῶν, ἕτοιμος ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴ νὰ θυσιάση καὶ τὴν ζωή του «γιὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστι τὴν ἁγίαν καὶ τὴν τῆς Πατρίδος Ἐλευθερία».

Ἔνθερμος ἀντανάκλασις αὐτή του ἡ κλῆσις τοῦ “Μολὼν λαβέ” τῶν Θερμῶν Πυλῶν καὶ ἔνθεος ἀντίλαλος τῆς Κορυφαίας Παρακαταθήκης “κοινῇ γὰρ αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν”, τοῦ ἀενάως νέου καὶ ἐν ταὐτῷ “παλαιοῦ λόγου” τοῦ Κωνσταντίνου ΙΑ´ τοῦ Παλαιολόγου.

Χριστὸς καὶ Ἐλεύθερη Πατρίδα ἀποτελοῦν ἐν πολλοῖς ἔννοιες καὶ βιώματα ἀρρήκτως ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀρρήτως ἀλληλένδετα.

Ὡς ἐκ τούτων, οἱ λεγόμενες καὶ προβαλλόμενες σὰν «παρελάσεις ὑπερηφανείας», γιὰ πράξεις, ὅπου ὁ ἀδιάψευστος, ἀναλλοίωτος καὶ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ τὶς χαρακτηρίζει σαφέστατα ὅτι· «αἰσχρὸν ἐστὶ καὶ λέγειν», μᾶς χωρίζουν, ἄμεσα ἀπὸ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν Χριστό μας. Ἑπομένως ὁδηγοῦν μετὰ “μαθηματικῆς ἀκριβείας” στὴν ἑδραίωσι τῆς σκλαβιᾶς, πνευματικῆς τε καὶ ἐθνικῆς, τῆς πολυφιλήτου καὶ πολυπάθου μας Πατρίδος.

Ὅσοι ὑποστηρίζουν τὰς τοιαύτας “παρελάσεις” ἀπεργάζονται ἀναμφιβόλως τὴν ἐθνικήν μας “παράλυσι” καὶ ὑποσκάπτουν συνθέμελα τὶς “ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ” προϋποθέσεις γιὰ νὰ ζήσουμε καὶ νὰ Ζήσουμε!


Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὁμιλεῖ γιὰ τὸν στρατηγὸ τοῦ Γένους τῶν Ῥωμηῶν Ἰωάννη Μακρυγιάννη

 

«Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχη ἡρωισμός, δὲν γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξέρετε, ὁ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος.

Ὁ Μακρυγιάννης ὁ καημένος τί τράβηξε! Καὶ σὲ τί χρόνια!

Κάπνισαν τὰ μάτια του, ἀπὸ τὴν ἔνταση καὶ τὴν ἀγωνία ποὺ εἶχε, ἦταν σὰν νὰ ἔβγαζαν ὑδρατμοὺς τὰ μάτια του. Βρέθηκε σ᾽ ἐκείνη τὴν κατάσταση καὶ ἀπὸ πόνο καὶ ἀγάπη θυσιαζόταν συνέχεια. Δὲν σκέφθηκε, δὲν ὑπολόγισε ποτὲ τὸν ἑαυτό του. Δὲν φοβήθηκε μὴν τὸν σκοτώσουν, ὅταν ἀγωνιζόταν γιὰ τὴν πατρίδα. Ὁ Μακρυγιάννης ζοῦσε πνευματικὲς καταστάσεις. Ἂν γινόταν καλόγερος, πιστεύω ὅτι ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο δὲν θὰ εἶχε μεγάλη διαφορά. Τρεῖς χιλιάδες “μετάνοιες” ἔκανε (κάθε μέρα) καὶ εἶχε καὶ τραύματα καὶ πληγές. Ἄνοιγαν οἱ πληγές του, ἔβγαιναν (ἀπὸ τὴν κοίλη) τὰ ἔντερά του, ὅταν ἔκανε “μετάνοιες” (=“γονυκλισίες”), καὶ τὰ ἔβαζε (τὰ ἔντερά του, ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν κοίλη) μέσα ξανά. Τρεῖς δικές μου “μετάνοιες” κάνουν (= ἰσοδυναμοῦν μὲ) μία δική του.

Ἔβρεχε τὸ πάτωμα μὲ τὰ δάκρυα (τῆς προσευχῆς) του. Ἐμεῖς, ἂν ἤμασταν στὴν θέση του, θὰ πηγαίναμε στὸ νοσοκομεῖο νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν. Θὰ μᾶς κρίνουν οἱ κοσμικοί!»

(Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμος Β´: Πνευματικὴ Ἀφύπνιση. Ἔκδοση: Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 1999, σ.σ. 205-206)


Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.



Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

- Πάτερ, γιατί κάνουμε τα μνημόσυνα, αφού «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια»;

- Διάβασες την επιμνημόσυνη Ακολουθία προσεκτικά;

- Οχι!

- Δεν μιλά πουθενά για μετάνοια. Αναφέρει μόνο εκφράσεις όπως: «Ανάπαυσον την ψυχήν του δούλου Σου…Ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός συγχώρησον…» κ.τ.τ…Αυτό που συμβαίνει, καλό μου παιδί, είναι το εξής: Ένας υπόδικος καταδικάζεται σε θάνατο (ο αμαρτωλός για την κόλαση). Οι συγγενείς του και η μητέρα του (η Εκκλησία) κάνουν αίτηση χάριτος (επιμνημόσυνη δέηση) στον ανώτατο άρχοντα (τον Θεό). Αν Αυτός θέλει, χαρίζει την ποινή στον κατάδικο. Αν δεν θέλει η ποινή εκτελείται.

- Μα καλά, Γέροντα, το έλεος του Θεού επεκτείνεται και στην κόλαση;

- Αφού, παιδάκι μου, είναι άπειρο, υπάρχει χώρος ή κατάσταση που να το εμποδίσουν να επεκταθεί; 

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» - Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας, σελ. 243.)

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021

Τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης - Ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Κάποτε πῆγαν οἱ Πατέρες στὸν ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ, γιὰ νὰ τὸν χειροτονήσουν Πρεσβύτερο. Αὐτὸς μόλις τὸ πληροφορήθηκε, ἔφυγε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἐκρύβετο σὲ ἕνα ἀγρὸ μέσα στὰ χόρτα. Οἱ Πατέρες ὅμως δὲν τὸν ἄφησαν ἥσυχο· τὸν κατεδίωξαν καὶ κατὰ σύμπτωση, ἔφθασαν σὲ ἐκεῖνο τὸν ἀγρὸ ὅπου καὶ ἐκάθησαν γιὰ νὰ ξεκουραστοῦν λίγο, γιατὶ ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε νυκτώσει. ῎Αφησαν καὶ τὸ γαϊδουράκι τους ἐλεύθερο νὰ βοσκήσῃ στὸ χωράφι. 

Τὸ γαϊδουράκι ἐλεύθερο πῆγε καὶ ἔβοσκε στὸ σημεῖο ἀκριβῶς ποὺ ἐκρυβόταν ὁ Γέροντας. Τὸ πρωῒ οἱ Πατέρες, ἐνῷ ἀναζητοῦσαν τὸ γαϊδούρι, βρῆκαν κατὰ σύμπτωση καὶ τὸν κρυβόμενο ᾿Αββᾶ ᾿Ισαάκ. Οἱ Πατέρες τότε τὸν συνέλαβαν καὶ έπεχείρησαν νὰ τὸν δέσουν. Ὁ ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ὅμως δὲν τοὺς ἄφησε λέγοντας σ᾿ αὐτούς: «Δὲν φεύγω πλέον, διότι εἶναι θέλημα Θεοῦ, καὶ ὅπου νὰ καταφύγω θὰ μὲ συναντᾶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021

Επικήδειος λόγος στον Γέροντα Αθανάσιο από τον Κιτίου Νεκτάριο Γ

Τό «ἄκρον ἀντικείμενον τοῦ νοός του», «τὸ μελέτημα τῆς καρδίας του» καί τό «ἐντρύφημα τῆς γλώσσης του» ἦταν ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Άγιοι. Ἀπότοκο αὐτοῦ ἦταν ἡ μεγάλη του ἀγάπη γιά τούς βίους τῶν ἁγίων καί τίς ἱερές ἀκολουθίες. Ἀγαποῦσε πολύ τούς βίους τῶν ἁγίων. Μέχρι τό τέλος τοῦ βίου του, παρόλο που ὁ ἴδιος εἶχε φτάσει «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 13), δέν σταμάτησε νά ἐντρυφᾶ στούς βίους τῶν ἁγίων. Τίς ἱερές ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου ἀνελλιπώς παρακολουθοῦσε στό καθολικό τῆς μονῆς. Ὡς ἐπί τό πλεῖστον παρέμενε ὄρθιος ἐπί τοῦ στασιδίου του καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἀκολουθίας. Ἀκόμα καί στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ὑγείας του ἐπέμενε «ὡς ζηλωτὴς μανικώτατος» νά παρακολουθεῖ καί νά συμμετέχει στίς ἀκολουθίες καί στή Θεία Λειτουργία γενόμενος τύπος ὑπομονῆς, φιλοπονίας καί ἀκρίβειας γιά τούς ὑποτακτικούς του.

Ἔτσι δίδασκε καί διοικοῦσε ὁ γέροντας. Μέ τό παράδειγμα καί κυρίως μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωσή του κατά τό βιβλικό «ἀπ’ ἐμοῦ ὄψεσθε καὶ οὕτω ποιήσετε» (Κριτ. 7, 17).

Αὐτό πού αἰσθανόμαστε ὡς ὑποχρέωσή μας νά μαρτυρήσουμε γιά τόν μακαριστό γέροντα ἐμεῖς προσωπικά, καθώς μαρτυρεῖ καί ὁ προκάτοχός μας, μητροπολίτης πρώην Κιτίου Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐνθρόνισε τόν γέροντα ὡς ἡγούμενο καί πολλά χρόνια ὑπῆρξε ἐπίσκοπός του, ἦταν ὁ σεβασμός τοῦ μακαρίου γέροντος στόν θεσμό τοῦ ἐπισκόπου. Σεβασμός καί ἀγάπη πού ἐκδηλωνόταν μέ πολλούς τρόπους. Αὐτό φανέρωνε ἀφενός τή βαθιά γνώση ἐκκλησιολογίας πού εἶχε ὁ γέροντας, λόγῳ τῆς βιωματικῆς θεολογίας, τῆς ὁποίας ἦταν κάτοχος, καί ἀφετέρου τή μεγάλη ταπείνωση πού τόν χαρακτήριζε.

Αὐτό τόν σεβασμό καί συνεργασία μέ τόν ἐπίσκοπο τόν ἐνέπνευσε καί σέ ὅλη τήν περί αὐτόν συνοδεία του.

Ὁ ἀείμνηστος ἡγούμενος Σταυροβουνίου Ἀθανάσιος ὑπῆρξε μεγάλη Ἐκκλησιαστική μορφή τοῦ αἰῶνα μας. Ἡ προσφορά τοῦ σεμνοῦ καί θεοφόρου αὐτοῦ ἀνδρός στόν μοναχισμό τῆς Κύπρου εἶναι τεράστια. Ὅταν ὁ μακαριστός καί ἐνάρετος ἡγούμενος Σιμωνόπετρας Ἁγίου Ὄρους πατήρ Αἰμιλιανός συνάντησε τόν γέροντα Ἀθανάσιο, εἶπε χαρακτηριστικά «αὐτός δέν εἶναι γέροντας, αὐτός εἶναι Ἀββάς». Ἄς δοξάσουμε τόν Θεό πού ἀνέδειξε καί στήν ἐποχή μας ἀνθρώπους αὐθεντικούς, ταπεινούς, ἀληθινούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, μέ γνήσιο ἀσκητικό φρόνημα, ὅπως τόν ἀείμνηστο γέροντα Ἀθανάσιο. Αὐτό τό πνεῦμα καταλείπει ὁ γέροντας ὡς κληρονομιά καί παρακαταθήκη στούς πατέρες τῆς μονῆς του, πού μέ πολλή ἀγάπη καί αὐταπάρνηση τόν διακόνησαν, ἰδιαίτερα τά τελευταῖα του χρόνια.

Ἀείμνηστε καί μακάριε γέροντα Ἀθανάσιε πορεύου ἐν εἰρήνῃ καὶ εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου.

Μακαρισθείη ἡ ψυχή σου, ἡ δὲ εὐχή σου εἴη μεθ’ ἡμῶν.

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021

Επικήδειος λόγος στον Γέροντα Αθανάσιο από τον Κιτίου Νεκτάριο B

Ὁ μακαριστός Ἡγούμενος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στό χωριό Ἄσσια στή Μεσαορία. Ἦταν ὁμοχώριος τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τόν ὁποῖο ὑπερβαλλόντως εὐλαβεῖτο καί τιμοῦσε. Οἱ γονεῖς του, γεωργοί, ἄνθρωποι ἁπλοί καί φιλόθεοι. Ἐτελειώθησαν καί οἱ δύο διά τοῦ μοναχικοῦ σχήματος. Προτοῦ ἀκόμα ἐνηλικιωθεῖ ὁ ἔφηβος Ἀνδρέας (αὐτό ἦταν τό ὄνομα πού ἔλαβε στή βάπτισή του), ἄναψε μέσα στήν ἀγαθή ψυχή του ὁ πόθος τοῦ μοναχισμού. Ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά του στό εὐλογημένο Κοινόβιο τοῦ Σταυροβουνίου. Ἦρθε στό μοναστήρι μέ ἐφόδιο τήν ἁπλότητα καί τή λαϊκή πίστη του, πού κληρονόμησε ἀπό τούς γονεῖς του καί τήν ἐκκλησιαστική παράδοση τοῦ χωριού του. Σάν δέντρο ῥίζωσε ὁ γέροντας Ἀθανάσιος στό μοναστήρι τῆς μετανοίας του κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ «εὐσκιόφυλλου δένδρου» τοῦ «μακαρίου Ξύλου» τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ἀπό τά ἐνενῆντα πέντε χρόνια πού ἔζησε ἐπί τῆς γῆς ὁ γέροντας τά ὀγδόντα τά πέρασε στό μοναστήρι.

Ἔγινε μέλος μιᾶς ἀδελφότητας μέ ἀγωνιστές, ἀσκητές πατέρες, κληρονόμος καί συνεχιστής τοῦ ἀρχαίου ἀσκητικοῦ μοναχισμοῦ, δωρικοῦ, μέ ἁπλότητα, ὅπως τόν συναντοῦμε στό γεροντικό. Εἶναι μέσα σ’ αὐτό τό περιβάλλον στό ὁποῖο ὁ γέροντας ἔζησε καί ἀγωνίστηκε, πού ἐξυφάνθη ἡ θεοΰφαντος χλαῖνα τῶν ἱερῶν ἀρετῶν του. Πρᾶος, σεμνός καί ξένος ἀπό κάθε μορφή ἄκαιρου ζηλωτισμοῦ ἐκτιμήθηκε ἀπό τούς παλαιότερους πατέρες τῆς Μονῆς, οἱ ὁποῖοι τόν προέκριναν ὡς κατάλληλο γιά τό ὕψιστο χάρισμα τῆς ἱεροσύνης. Μέχρι τό τέλος τοῦ βίου του διατήρησε ἀμείωτη τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό γιά τούς μακαριστούς γέροντές του, τῶν ὁποίων τους πνευματικούς λόγους πάντοτε διατηροῦσε ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.

Μετά, δέ, τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Γερμανοῦ, τό 1982, καί τήν ἐκλογή τοῦ ἱερομονάχου Ἀθανασίου στή θέση τοῦ Ἡγουμένου, ὁ λύχνος «ἐτέθη ἐπὶ τὴν λυχνίαν». Ἕνας ἀκόμα κρίκος προστέθηκε στήν πολύτιμη ἁλυσίδα τῶν προκατόχων του. Ὁ γέροντας Ἀθανάσιος ἀπό τήν κορυφή τοῦ Σταυροβουνίου ἔχει ἀποτελέσει πνευματικό φάρο, πού φώτιζε τήν Κύπρο ὁλόκληρη. Ὁ Θεός τόν εὐλόγησε ἐπί τῆς ἡγουμενίας του νά δεῖ τό μοναστήρι του νά ἐπανδρώνεται μέ νέους πατέρες. Ὡς ἑπόμενος τῶν προγενέστερων μεγάλων πνευματικῶν ἀναστημάτων τῆς Μονῆς καί μέ γνώμονα τή γνήσια καί ἀνεπιτήδευτη ἀγάπη καί ταπείνωσή του, νουθετοῦσε καί καθοδηγοῦσε ὄχι μόνο τούς μοναχούς του, ἀλλά καί τά πολυάριθμα πνευματικά τέκνα του, πού ἔφταναν ἀπ’ ὅλες τίς περιοχές τῆς Κύπρου.

Πόσοι καί πόσοι δέν βρῆκαν παρηγορία καί ἀνάπαυση κοντά σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ; Πόσοι ἄνθρωποι δέν ἔφυγαν ξαλαφρωμένοι καί ἀνανεωμένοι μέσα ἀπό τό ἐξομολογητήριό του; Εὔσπλαχνος, ἐπιεικής καί ἀνθρώπινος. Κατά τή διάρκεια τῆς ἐξομολόγησης ἄκουγε περισσότερο καί μιλοῦσε λιγότερο, ἀλλά ὁ λόγος του ἦταν καρπός προσευχῆς. Ὁ γέροντας μιλοῦσε, ὅπως μιλοῦν οἱ τέλειοι. Καί νά μήν ἔλεγε τίποτα, σέ ἀρκοῦσε μόνο νά τόν βλέπεις. «Ἀρκεῖ μοι τὸ βλέπειν σε πάτερ» εἶχε πεῖ κάποτε ἕνας μοναχός στόν μέγα Ἀντώνιο. Στόν μακαριστό γέροντα ἔβρισκε ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου «Τίς σὲ ἰδὼν οὐκ ἠγάπηκε; Τίς δὲ συντυχὼν οὐ γεγλύκαται;».

(συνεχίζεται)

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2021

Επικήδειος λόγος στον Γέροντα Αθανάσιο από τον Κιτίου Νεκτάριο

Ἡ σημερινή ἐπίσκεψή μας στήν Ἱερά Μονή Σταυροβουνίου δέν εἶναι ὅπως τίς προηγούμενες. Σήμερα, δέν ἤρθαμε μέ τήν εὐκαιρία ἑορτῆς ἤ πανήγυρης.

Χρέος ἱερό, ἀλλά, καί συνάμα θλιβερό ὁδήγησε τά βήματά μας σ’ αὐτό τόν ἁγιασμένο τόπο. Ἤρθαμε, γιά νά προπέμψουμε στήν αἰωνιότητα τόν, γιά σχεδόν σαράντα χρόνια, εὐλαβέστατο καί σεβάσμιο Ἡγούμενο τῆς Μονῆς αὐτῆς, Γέροντα Ἀθανάσιο. Καί ἐνῷ ἡ ψυχή τοῦ ἀοιδίμου γέροντος περιχορεύει ἐν οὐρανίοις θαλάμοις, ἐμεῖς, ἄλλοι αἰσθητώς καί ἄλλοι νοερώς, στεκόμαστε αὐτή τήν ὥρα κύκλῳ τοῦ τιμίου αὐτοῦ λειψάνου, γιά νά ἀσπαστούμε γιά τελευταία φορά τήν τιμία δεξιά του, ἡ ὁποία μᾶς εὐλόγησε ὅλους πολλές φορές. «Καὶ ἐτελεύτησε Μωυσὴς ὁ οἰκέτης Κυρίου καὶ ἔκλαυσαν αὐτόν οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ» ( Δευτερονομ. ΛΔ΄, 78).

Πενθεῖ σήμερα ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς γιά τόν ἀποχωρισμό ἀπό τόν πνευματικό της πατέρα, μακαριστό Ἡγούμενο Ἀθανάσιο. Πενθεῖ ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας γιά τήν ἀπώλεια ἑνός τέτοιου μεγάλου πνευματικοῦ ἀναστήματος. Πενθεῖ ἡ Κύπρος ὁλόκληρη, κληρικοί, μοναχοί, μοναχές καί ἁπλοί ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ, ὅλοι ὅσοι τόν γνώρισαν καί ἐναπέθεσαν τίς ἁμαρτίες τους στό πετραχήλι του λαμβάνοντας ἄφεση ἁμαρτιῶν καί ψυχική ἀνάπαυση ἤ μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο ἐλεήθηκαν ἀπό τόν φιλόθεο καί φιλάνθρωπο γέροντα.

Γνωρίζαμε καλά ὅτι καί ὁ ἀείμνηστος πατήρ, ὡς ἄνθρωπος, κάποτε θά ἐγκατέλειπε τόν πρόσκαιρο αὐτό κόσμο, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τό ἀποστολικό «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν» (Ἑβρ. 9, 27). Ἀνθρωπίνως θλιβόμαστε γιά τόν ἀποχωρισμό καί τή στέρηση τῆς φυσικής του παρουσίας. Παρηγορούμαστε, ὅμως, ἀπό τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, «Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καί οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ» (Θεσσαλ. 4, 13-14). καί ὁ ἀοίδιμος γέροντας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἔζησε καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐκοιμήθη. Εὑρισκόμενος, πλέον, ὁ γέροντας πλησίον τοῦ Θεοῦ θά δέεται μέ μεγαλύτερη παρρησία ὑπέρ τῶν ἀπορφανισθέντων αὐτοῦ τέκνων.

Δύσκολο νά γραφτεῖ ἐπικήδειος γιά τόν μακαριστό Ἡγούμενο Ἀθανάσιο. Αἰσθανόμαστε ὅτι ἀπορεῖ ἡ γλώσσα νά μιλήσουμε γιά τόν γέροντα. Ὅσα καί νά ποῦμε, δέν μποροῦμε νά περιγράψουμε τό μέγεθος τῆς πνευματικότητας καί τό ὕψος τῆς ταπεινοφροσύνης του. Ἐξωτερικά ἡ ζωή τοῦ γέροντα ἦταν ἁπλή, χωρίς ἴχνος ἐκκοσμίκευσης ἤ διάθεση προβολῆς. Ὁ γέροντας συνεχίζοντας τήν παράδοση τῶν Σταυροβουνιωτῶν γερόντων του, ἔκρυβε ἐπιμελώς τήν ἀρετή του ἐφαρμόζοντας τό γραφικό λόγιο «Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν» (Α΄ Πέτρ. γ΄, 4). Ὅσο καί νά ἤθελε νά κρύψει τήν ἀρετή του, ἦταν δύσκολο, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου μας «Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. ε΄, 14).

(συνεχίζεται)

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2021

Γρηγόρης Αὐξεντίου

Θυσιαστήριο στὸν Μαχαιρᾶ

(3 Μαρτίου, 1957)

«Φλεγομένη λαμπάδα Ἀναστάσιμη

στὸ Εἰκονοστάσι τὸ Ἀκοίμητο

τῆς “Ἀφλέκτου Βάτου” τῆς Μαχαιριώτισσας,

προσέφερεν ἑαυτὸν στὸν Κύριον

καὶ διέλυσε τὸν τύραννον·

Ρωμαλέος τῆς Ρωμηοσύνης λέων,

ἐλλάμπουσα ἑλληνοπρεπῶς λαμπάς,

λαμπρὸς τοῦ χωρίου Λύσης γόνος,

ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου»

Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

Ἀνακοίνωση τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς περὶ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

Ἡρωϊκοὶ ἀγωνιστὲς στὸ θρυλικὸ Μεσολόγγι, μεταλαμβάνουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, πρὶν ἀπὸ τὴν Μεγάλην Ἔξοδο.

Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος καὶ Πίστις στὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦν Χριστό, ἀπαρτίζουν ἀναποσπάστως, ἐννοίας ἀρρήκτους κατὰ τοὺς Ἐθνικούς μας ἀγῶνες.

Πῶς σημερινοὶ ἡγέτες τῆς Κύπρου, δύνανται νὰ εὐελπιστοῦν σὲ ἀπελευθέρωσι τῆς πατρίδος μας προωθῶντας, μὲ ἐπαισχύντους “παρελάσεις ὑπερηφανείας”, τὸ ξεπούλημα τῆς Ἁγίας μας Πίστεως, ποὺ θὰ ἐπιφέρει συνεπῶς καὶ ἀναποφεύκτως καὶ τὸ ξεπούλημα τῆς «Νήσου τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Μαρτύρων»;


Ἀνακοίνωση τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς περὶ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων


Η

  Συνέλευση τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς διαφωνεῖ ἔντονα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς 26ης Ἰουνίου 2015, στὴν ὁποία τὸ Δικαστήριο ἐφευρίσκει συνταγματικὸ δικαίωμα γιὰ δύο μέλη τοῦ ἴδιου φύλου νὰ “παντρεύονται”, καὶ ἐπιβάλλει σὲ ὅλες τὶς Πο­λι­τεῖ­ες τὴν εὐθύνη νὰ χορηγήσουν ἄδεια καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν τέτοιους ῾῾γάμους᾽᾽.

Τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο, μὲ ὁριακὴ πλειοψηφία, ὑπερέβη ἁρμοδιότητά του καὶ οὐσιαστικὰ ἐπαναορίζει τὴν ἔννοια τοῦ γάμου.

Εἶναι ἀνήθικο καὶ ἄδικο γιὰ τὴν κυβέρνησή μας γιὰ τὴν καθιέρωση τοῦ νόμου ῾῾δικαίωμα᾽᾽ γιὰ δύο μέλη τοῦ ἴδιου φύλου νὰ παντρευτοῦν.

Ἡ ἐν λόγῳ νομοθεσία βλάπτει τὴν κοινωνία καὶ ἰδιαίτερα ἀπειλεῖ τὰ παιδιά μας πού, στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ, ἀξίζουν τὴν προστασία τῆς ἀγάπης μας καὶ δικαιοῦνται ἕναν πατέρα καὶ μιὰ μητέρα, σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ Ἐπίσκοποι, ποὺ μᾶς ἔχει ἀνατεθεῖ ἀπὸ τὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦν Χριστὸ ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ ποίμνιό Του, θὰ συνεχίσουμε νὰ διατηροῦμε καὶ νὰ διακηρύσσουμε τὴ Διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας ὅτι ὁ Γάμος, ἀπὸ τὴν ἵδρυσή του, εἶναι ἡ διὰ βίου μυστηριακὴ ἕνωση ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναίκας.

Καλοῦμε ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς τῆς χώρας νὰ παραμείνουν σταθεροὶ στὴν Ὀρθόδοξή μας Πίστη, καὶ νὰ ἀνανεώσουν τὴ βαθιὰ εὐλάβειά τους καὶ τὴ δέσμευσή τους γιὰ τὸ Γάμο, ὅπως αὐτὸς διδάσκεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Καλοῦμε ἐπίσης τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες τοῦ ἔθνους νὰ σέβονται τὸ δίκαιο τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ καὶ νὰ ὑποστηρίζουν τὶς βαθιὰ ριζωμένες πεποιθήσεις τῶν ἑκατομμυρίων Ἀμερικανῶν.

Ἡ Συνέλευση τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων
τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς

Ἰούνιος 2015


Πηγή: O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Ἀπρίλιος 2016, 'Αρ. τεύχους 122-131, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.