Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης Ἀρχαγγὲλσκ 1829 - Ἁγία Πετρούπολι 1908, Α΄.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης

Κρητιδογραφία (ἔργον μὲ ῾῾παστέλ᾽᾽), ὑπὸ τῆς Μονῆς μας (2016)

Ἅγιος θαυματουργός, ποὺ ὅλη του ἡ ζωὴ περιελουζόταν μέσα στὸ θαῦμα ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ἀποτελοῦσε ἕναν καθ᾽ ἑαυτὸν ὁλοζώντανο ἔνθεο θαῦμα!

Γεννήθηκε τὴν 19ην Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1829 στὸ χωριὸ Σούρα τῆς ἐπαρχίας Ἀρχαγγέλσκ, μίας ἀκραίας βορεινῆς περιοχῆς τῆς Ῥωσίας. Οἱ πάμπτωχοι ὡς πρὸς τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ γονεῖς του, τὸν ἀνέθρεψαν μέσα στὰ πλουσιοπάροχα νάματα, τῆς ῥέουσας ἰάματα, Ὀρθοδόξου Πίστεως!

Ἂν καὶ κατὰ τὰ παιδικά του χρόνια παρουσίαζε μονίμως μίαν νοητικὴν ἀδυναμίαν, ὡσὰν ὑστέρησιν, ἐντούτοις ὅμως, κατόπιν τῶν ταπεινῶν καὶ ἐνθέρμων προσευχῶν πρὸς τὸν ζῶντα Θεόν, τοῦ ἰδίου καὶ τῶν γονέων του, Ἠλία καὶ Θεοδώρας, ἐντελῶς ξαφνικά, μέσα σὲ μίαν καὶ μόνο νύκτα, τὸ μέχρι τότε “σκοτισμένο” του μυαλὸ «ξεκαθάρισε» καὶ διέλαμψε θαυματουργικά! Ἐξεδήλωνε πλέον ὅλως ἰδιαίτερην πεφωτισμένην ὀξύνοιαν, γιὰ νὰ λάμπῃ, ἀπὸ τότε καὶ στὸ ἑξῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ πάντα, μέσα στὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς! Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ τὸ πρωτάκουστο καὶ ἐξαίσιο θαῦμα μπόρεσε καὶ ἀπεφοίτησε ἀριστοῦχος ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ ἀκολούθως σπούδασε, ὅπως ποθοῦσε, τὰ Ἱερὰ Γράμματα, ἀγωνιζόμενος ταυτοχρόνως νὰ διάγῃ μίαν ἁγίαν βιοτή, μὲ ἐγκράτεια, νηστεία, προσευχή, σύνεσι, ταπείνωσι, ἀνεξικακία, ὁλόθερμη πίστι καὶ ἀπροσμέτρητον βαθείαν ἐν Χριστῷ ἀγάπην!

Μὴ δυνάμενος, κατὰ τὰ τότε εἰωθότα στὴν ῥωσικὴν ἐπικράτειαν νὰ ὑπηρετήσῃ μέσα στὸν κόσμο ὡς ἄγαμος κληρικός, ἐπέλεξε νὰ νυμφευθῇ μίαν σεμνὴν καὶ ἁγνὴν θυγατέρα, καὶ μὲ κοινὴν ἀπόφασί τους, καὶ τὴν εὐλογημένην συναίνεσιν τοῦ πνευματικοῦ τους πατρός, ἐπέλεξαν ἐνσυνειδήτως καὶ ἀπαρεγκλίτως νὰ ζήσουν σὲ ἀπόλυτον καὶ καθαρὰν παρθενία καθόλη τὴν διάρκεια τῆς ἐγγάμου ἐπίγειας ζωῆς τους, ὅσα χρόνια θὰ τοὺς χάριζε ὁ Θεός, οὕτως ὥστε ἀπερίσπαστα ἀπὸ βιοτικὲς μέριμνες νὰ δύναται νὰ ἀφιερώνωνται ὁλοκληρωτικὰ στὸ μέγα ἔργο τῆς διακονίας τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 142-149, Μάιος, 2020 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 1068-1074.

(συνεχίζεται)

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία H΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὡδηγοῦσε τὸν μεγάλο διηγηματογράφο. Ὑπάρχουν γλωσσικὰ στοιχεῖα ἔκφρασης καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχαΐζουσα, τόσο στὰ ἔργα του, ὅσο καὶ σὲ ἄλλα γραπτὰ κείμενα (ὅπως ἐπιστολές). Εἶχε ἀφομοιώσει τὰ ἐνεργὰ στοιχεῖα της ἀρχαίας γλώσσας.

          ῞Οτι ἦταν πρόμαχος τῆς «Καθαρεύουσας» δὲν διαφαίνεται ἀπὸ πουθενά. Ἡ Καθαρεύουσα, ποὺ κατασκευάστηκε ἀπὸ τὸν Κοραῆ στὸ γραφεῖό του, στὸ Παρίσι, ἦταν ψεύτικη γλῶσσα. ῞Οτι καταργήθηκε ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ πρόσφατα (1976) ἀπὸ τὰ δημόσια ἔγγραφα εἶναι ἕνα μεγάλο βῆμα τῆς Παιδείας πρὸς τὴν ἄρση τοῦ διχασμοῦ, ποὺ ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ ἐπεκτείνεται καὶ στὴ γλῶσσα. Οἱ ἀρχαΐζοντες θεωροῦνταν οἱ «ἐθνικόφρονες», ἐνῷ οἱ δημοτικιστὲς οἱ «ἀριστεροί».

          ᾿Αλλά! «Ἡ κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχαίων στὰ σχολεῖα εἶναι μιὰ ῥιζικὴ ὑπονόμευση αὐτοῦ τοῦ ἐπιτεύγματος». Ἡ δημοτική, ξεκομμένη ἀπὸ τὴν ἀρχαΐζουσα, εἶναι ἕνα καράβι στὸ πέλαγο χωρὶς φάρο! Ἡ δημοτικὴ δὲν λύνει τὸ γλωσσικὸ πρόβλημα, ἂν δὲν καθοδηγῆται ἀπὸ τὴν ἀρχαΐζουσα: «Μιὰ αἰτία, ποὺ κρατήθηκε σὲ τόση πολυαίωνη νεότητα ὁ ἀρχαῖος Ἑλληνικὸς πολιτισμός, εἶναι ἡ ἀδιάκοπη ἀναθεώρηση τῆς παραδόσεως καὶ ἀναπροσαρμογή του», καὶ συνεπῶς καὶ ἡ ἀναπροσαρμογὴ τοῦ μέσου ἔκφρασης τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ πνεύματος, τῆς γλώσσας!

          Ὁ Παπαδιαμάντης εἶχε ὑποτάξει τὴ γλῶσσα στὴ ζωή, καὶ ὄχι τὴ ζωὴ στὴ γλῶσσα - γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀρχαΐζουσα ἔκφραση ἦταν ἐξίσου ἀληθινὴ μὲ τὸ δημοτικὸ τραγούδι»!

          Ὁ Παπαδιαμάντης δὲν εἶχε πιαστῆ ἀπὸ τὰ πλοκάμια τοῦ συβαριτισμοῦ τοῦ μαμωνᾶ, ἀλλ’ ἐπλούτιζε «εἰς Θεόν». «Γεννήθηκε φτωχός, ἔζησε φτωχὸς καὶ πέθανε φτωχός». Ἦταν φτωχὸς σωματικά, ἀλλὰ δὲν εἶχε οὔτε τὸν καημὸ καὶ τὴ λαχτάρα τοῦ πλούτου. Ἦταν τύπος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν φτωχῶν καὶ παραπεταμένων.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων…» (Ἀποκ. ιγ´, 11).

[Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν γῆν καὶ εἶχε δύο κέρατα, ὅμοια μὲ κέρατα ἀρνίου, ὅμως ὡμιλοῦσε ὡσὰν δράκων. Πρόκειται γιὰ τὸν ψευδοπροφήτην τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ παραπλανητικὸν φαινόμενο τοῦ “προβάτου” ὑποκρύπτει λύκον καὶ τὸν σατανᾶν…]

Τὰ περιγραφόμενα στὸ χωρίον αὐτὸ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, ὅπως ἀπεικονίζονται σὲ μικρογραφία τοῦ “κώδικα 724” τῆς βιβλιοθήκης Châteam (ἔτη 1451-1475), στὸ Chantilly τῆς Γαλλίας.

Τὸ “ἕνα κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, π.χ. Οικουμενισμος)

Τὸ “ἕτερον κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοπραξίας, π.χ. Νικολαϊτισμος)

Ἐν προκειμένῳ παρουσιάζονται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι!

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι «ἀνεξάρτητα». Ἀναφύονται καὶ ἀναδύονται ἀμφότερα ἐκ τῆς μίας καὶ ἐνιαίας κεφαλῆς τοῦ Ψευδοπροφήτου. Ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλένδετα, ἀλληλοεξαρτώμενα, ἀλληλοτροφοδοτούμενα, ἀλληλοεπηρεαζόμενα καὶ ἐνεργοῦντα ἀμφιδρόμως, ὠσὰν συμπεπλεγμέναι Παναιρέσεις!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Z΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          «Ὁ Παπαδιαμάντης τραγούδησε τοὺς φτωχούς, καὶ τὸ ἔργο του στάθηκε τὸ μεγάλο χρονικὸ τῆς Ἑλληνικῆς φτωχολογιᾶς». Ὁ κῦρ-᾿Αλέξανδρος, παρὰ τὴν ἀσθενική του κράση, ἐτηροῦσε τὶς νηστεῖες μὲ ὅλη τους τὴν αὐστηρότητα.

          Εἶναι ἕνα «χαστούκι» γιὰ μᾶς σήμερα, ποὺ προφασιζόμαστε διάφορους λόγους, γιὰ νὰ μὴ νηστεύουμε. Βέβαια ἡ νηστεία δὲν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλὰ ἕνα μέσο, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν καθυπόταξη τῶν σαρκικῶν καὶ ἄλλων ἐπιθυμιῶν τοῦ σώματος.

          ῎Εψαλλε στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ ἁγίου ᾿Ελισσαίου δεξιά καὶ ἐγνώριζε τὸ τυπικό, καθὼς καὶ τὴν Βυζαντινὴ Μουσική, ὅσο πολὺ λίγοι. Εἶναι μεγάλο ψέμα ἡ κατηγορία, ποὺ τοῦ προσάπτουν μερικοὶ ἄθεοι ἢ ὁπαδοὶ τοῦ Μακράκη, ὅτι ἦταν οἰνόφλυγας καὶ ἐρωτύλος. Ὁ ᾿Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ἦταν καθ’ ὅλα ἀσκητικώτατος καὶ ἐγκρατέστατος.

          Ὁ ἰδιόμορφος ἐκφραστικὸς χαρακτῆρας τοῦ Παπαδιαμάντη καθιστᾷ τὸν λόγο του πολὺ γλαφυρό. Γιὰ τὴν κατανόηση τῶν διηγημάτων του σὲ βάθος χρειάζεται ἡ ἐξάσκηση στὴν «ἀνάγνωση» ἀρχαίων συγγραφέων ἀπὸ τὸ πρωτότυπο, γιατὶ ἡ μετάφραση δὲν ἐξασκεῖ τὸ μυαλό μας, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾷ, τὶς περισσότερες φορές, παθητικοὺς δέκτες ὁποιασδήποτε συνθηματολογίας!

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ.

 

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος, ἐγένετο εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ. (Πρξ. ιε ´, 1-35 & Γαλ. β´) ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ αὐτὴ Σύνοδος τὸν Θεμέλιον Λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ διετύπωσε σαφέστατα ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταδικάζει ἀπεριφράστως:

(α) τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, ἐντέλλουσα: “Ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ”. Ὑπὸ τὴν ἐνδεικτικὴν αὐτὴν ἀπόφανσιν καταδικάζεται ὁ οἱοσδήποτε συγκερασμὸς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰς ποικίλας ἐκδηλώσεις τύπου “Συγκριτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ”,

(β) ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐντέλλουσα: “(Ἀπέχεσθαι) πορνείας”, δεδομένου ὅτι ὑπὸ τὸν συνοπτικὸν ὅρον “πορνεία” ἐννοοῦνται, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅπασαι αἱ σαρκικαὶ ἁμαρτίαι.

Ὅλαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, διαπνέονται, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, πλὴν ὅμως σαφῶς, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ Ἀντινικολαϊτισμοῦ.

Ἐάν ποτε ἤθελε ἐμφανισθῇ Σύνοδος, διεκδικοῦσα τὸν ῥόλον καὶ τὸν τίτλον “Οἰκουμενικῆς” καὶ δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ πνεῦμα Ἀντι-οικουμενιστικὸ καὶ Ἀντι-νικολαϊτικό, ἡ τοιαύτη “Σύνοδος” θὰ ἦτο ποτε δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσῃ νὰ καταγραφῇ ὡς “Οἰκουμενική”;;;

Ἀσφαλέστατα ΟΧΙ!!!

Διαχρονικῶς τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ἀπὸ τὸ θεμελιωδεστάτης σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀποτελεῖ διαυγεστάτην καὶ μόνιμον τοποθέτησιν τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία ΣΤ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          ᾿Εγὼ θὰ τὸ εὐχόμουν νὰ ὑπῆρχε σήμερα, ἔστω καὶ ἐλάχιστος, προβληματισμὸς σὲ ἕνα νέο ἢ μία νέα τῶν εἴκοσι ἑπτὰ χρόνων γύρω ἀπὸ τὸ ποιὸ δρόμο νὰ ἀκολουθήσῃ. Τέτοια πολυτέλεια χρόνου δὲν ὑπάρχει.

          Μόλις παρουσιαστῇ κάτι μπροστὰ στὰ αἰσθητήριά μας ὄργανα, ἀμέσως λειτουργοῦν ἐνστικτωδῶς τὰ πάθη μας, καί, ἐὰν εἶναι κάτι, ποὺ διεγείρει τὰ τελευταῖα, τότε τὸ ἐνστερνιζόμαστε καὶ τὸ κάνουμε κτῆμα καὶ πάθος μας.

          Θὰ τὸ εὐχόμουν, ἔστω νὰ ὑπῆρχε αὐτὸς ὁ προβληματισμός, καὶ δὲν θὰ μ’ ἐνωχλοῦσε καθόλου, ἐὰν διάλεγε ὁ νέος ἢ ἡ νέα τὸν δρόμο τῆς παγανιστικῆς ἀρχαιότητας ἢ τῆς Ῥωμαιοκαθολικῆς Δύσεως, καὶ λέγω ὅτι δὲν θὰ μὲ πείραζε, διότι, ἐὰν ὑπῆρχε εἰλικρίνεια στὸν ἄνθρωπο, θὰ καταλάβαινε τὴ ματαιότητα τοῦ παγανιστικοῦ ἀνθρωπισμοῦ τῶν ἀρχαίων, οἱ ὁποῖοι θεοποιοῦν τὴν ὕλη καὶ τὰ πάθη τους, καθὼς καὶ τὴν ματαιότητα τῆς ῾Ρωμαιοκαθολικῆς Δύσεως, ποὺ εἶναι γεμάτη ἐξωτερικὴ ὑποκρισία καὶ εὐγένεια, χωρὶς ὅμως πραγματικὸ περιεχόμενο.

          Ὁ Παπαδιαμάντης ἔγραφε κυρίως διηγήματα. Τὰ μυθιστορήματά του, ὅπως «Οἱ ῎Εμποροι τῶν ᾿Εθνῶν» καὶ «Ἡ Γυφτοπούλα», εἶναι χωρὶς μεγάλη λογοτεχνικὴ ἀξία, καὶ εἶναι ἕνα ξέσπασμα τοῦ ψυχικοῦ του κόσμου κατὰ τῆς ᾿Αρχαιοπληξίας καὶ τῆς ῾Ρωμαιοκαθολικῆς Δύσης.

          Μεγαλούργησε ὅμως σὰν διηγηματογράφος. Τὰ διηγήματά του ὑπολογίζονται σὲ διακόσια. «Τὰ ἀριστουργήματά του εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ σκιαθίτικα διηγήματά του, ὅπως τὸ «῎Ονειρο στὸ κῦμα», «Ὑπὸ τὴν Βασιλικὴν δρῦν», «Φτωχὸς ῞Αγιος», «Νοσταλγὸς» κ.ἄ. Στὰ ἀριστουργήματά του κατατάσσεται καὶ τὸ μεγάλο διήγημά του (νουβέλλα) «Ἡ Φόνισσα», ποὺ μερικοὶ τὸ θεωροῦν τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἔργα του».

          Ἡ Θεολογία τοῦ Παπαδιαμάντη, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὰ διηγήματά του, εἶναι ἡ Θεολογία τῆς Μεταμορφώσεως, τῆς λειτουργικῆς ἀλλοιώσεως ἑνὸς λαοῦ σὲ σῶμα Χριστοῦ. Εἰκονογραφεῖ ὁ Παπαδιαμάντης κάτω ἀπὸ ταπεινὸ καὶ ἀπέριττο ἔνδυμα αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, ἔχοντας ταυτόχρονα σαφέστατη ἐπίγνωση ὅτι ἐπέρχεται ῥαγδαία ἡ διάβρωσή της. Ὁ Εὐρωπαϊκὸς διαφωτισμὸς εἶχε ἀφήσει τοὺς πάντες γύρω του σὲ ἐκστατικὸ παραλήρημα, καὶ ὁ Παπαδιαμάντης ἀντιτάσσει σ’ αὐτὴ τὴν ἔκσταση τὶς ταπεινὲς μορφὲς τῶν τελευταίων ἀληθινῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ ψηλαφήσῃ μέσα στὸ ᾿Ορθόδοξο ἦθος τοῦ νησιοῦ του. Φιλακόλουθες γριοῦλες τοῦ νησιοῦ, ἁπλοϊκοὶ παπᾶδες, τσοπάνηδες καὶ βαρκάρηδες, παράνομοι καὶ μέθυσοι, παρουσιάζονται ὅλοι δικαιωμένοι καὶ ἁγιασμένοι μέσα στὴν ᾿Εκκλησία, ποὺ ἀκόμα λειτουργεῖ σωστά.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα τῶν «δύο κεράτων» τοῦ «θηρίου-ψευδοπροφήτου» εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 11) ἐπισημαινόμενον καὶ καταπολεμούμενον ὡσαύτως κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Ἀποστόλων

Ὡς τοιοῦτον παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὴν θεόπνευστον Ἐπιστολήν, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν ὑπογραφομένην ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου Ἰούδα (“κατὰ σάρκα” ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου).

Εἰς τὴν μικρῆς μὲν ἐκτάσεως, ἀλλὰ τεραστίων θεολογικῶν διαστάσεων ἐν λόγῳ “Ἐπιστολὴν τοῦ Ἰούδα”, κατέχουσαν τὴν 26ην θέσιν εἰς τὸν “Κανόνα” τῶν 27 βιβλίων, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν “Καινὴν Διαθήκην”, ὁ ἀδελφόθεος οὗτος Ἰούδας διευκρινίζει ἐναργέστατα ὅτι ἡ σῴζουσα Ἀλήθεια, ποὺ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐξαγγέλλει σαφέστατα καὶ διαυγέστατα, ὅ,τι ἡ ἀληθὴς Πίστις συνίσταται:

(α) Εἰς τὴν ἀποδοχὴν τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Δόγματος, καθόσον οἱ καταπολούμενοι ἐν προκειμένῳ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται «τὸν μόνον Δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰούδ. 4) καὶ

(β) Εἰς τὴν καταδίκην τῶν τάχα “χριστιανῶν”, ποὺ “ἐπιδίδονται εἰς ἀσελγείας καὶ μιαίνουν τὴν σάρκα” (Ἰούδ. 4, 7, 8). Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Ἤθους.

Ἑπομένως: Ἡ τεραστίας σωτηριολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας Ἐπιστολὴ αὐτὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, καταδεικνύει θεοπνεύστως  ὅτι ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις εἰς τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀπαιτεῖ ἀδιαμφισβητήτως συναμφότερα, Ὀρθοδοξίαν καὶ Ὀρθοπραξίαν, τοὐτέστιν:

(α) Καθαρότητα Δόγματος (Ἀντιοικουμενισμός), καὶ

(β) Καθαρότητα Ἤθους (Ἀντινικολαϊτισμός)!

Ταῦτα γράφω ὑμῖν,
πεφιλημένοι μοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
μετὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπης,
ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Ε΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Καὶ ἦταν μία πραγματικὰ ἁγία ψυχὴ ὁ Παπαδιαμάντης. ᾿Ασκητὴς σωστός. Δίκαια τοῦ δόθηκε τὸ προσωνύμιο ὁ «κοσμοκαλόγερος». ᾿Αγαποῦσε τὶς ἀκολουθίες, ὅσο ἐλάχιστοι. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι παράξενο ὅτι τὸν ἀπέῤῥιψαν οἱ σύγχρονοί του καὶ ἡ κατοπινὴ γενιά, ποὺ ἦταν ἄνθρωποι ψωριασμένοι ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ διανόηση, ἀκαδημαϊκοί, θεολόγοι, λόγιοι διαφωτιστὲς καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῆς νεοελληνικῆς νεοειδωλολατρίας.

          Στὰ 1878 γράφει τὸ πρῶτό του μυθιστόρημα «Ἡ Μετανάστις» καὶ ὕστερα ἀπὸ τέσσερα χρόνια στὰ 1882 τὸ δεύτερό του μυθιστόρημα «Οἱ ἔμποροι τῶν ἐθνῶν». Μὲ αὐτὰ τὰ δύο μυθιστορήματα ἐξοφλεῖ τοὺς λογαριασμούς του μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Δύση.

          Στὴ συνέχεια γράφει τὸ τρίτο του μυθιστόρημα «Τὴ Γυφτοποῦλα», μὲ τὸ ὁποῖο λυτρώνεται ἀπὸ τὴν ἀρχαιοπληξία, καθὼς καὶ ἀπὸ τὴν γοητεία του παγανιστικοῦ ἀνθρωπισμοῦ τῶν ἀρχαίων, καθὼς καὶ τῶν νεωτέρων ἀπομιμήσεών του.

          Δηλαδὴ βλέπουμε τὸν ᾿Αλέξανδρο στὴν ἠλικία τῶν εἴκοσι ἑπτὰ μόλις χρόνων νὰ προβληματίζεται ποιὸ δρόμο νὰ ἀκολουθήσῃ. Αὐτὸν τῆς Δύσεως; Τὸν παγανιστικὸ ἀνθρωπισμὸ τῶν ἀρχαίων ἢ τὴν Ἑλληνικὴ ᾿Ορθοδοξία; Καὶ προτιμᾶ τὸν τελευταῖο.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα “Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς “Ἀποκαλύψεως”Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ψευδοπροφήτης αὐτοῦ, καθὼς καὶ ὁ ἐν αὐτοῖς ὑποκρυπτόμενος καὶ ὑποδαυλίζων, δηλαδὴ ὁ Διάβολος (τοὐτέστιν κατὰ μίαν ἀπεχθὴν πιθηκιστικὴν ἀπομίμησιν τῆς Παναγίας Τριάδος: τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος), θὰ ἐνεργήσουν καὶ θὰ ἀναδυθοῦν μέσα ἀπὸ τὸ “Ἱστορικὸν γίγνεσθαι”, ὡς τὸ φοβερὸν καὶ ἀποτρόπαιον σύμπλεγμα: “ἡ Πόρνη καὶ τὸ Θηρίον” (Ἀποκ. ιζ´, 3-9).

Ἄγγελος Κυρίου ἀποκαλύπτει ἐν προκειμένῳ εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην· «Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες (=ὢν), ἦν (=ἦτο) καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου [δηλαδὴ ἡ ἀνάβασις καὶ ἡ ἀνάδυσις κατὰ τοὺς “Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας”, ποὺ ἀνακυκλικῶς ἐπανεμφανίζονται μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας, μὲ μεγιστοποιημένην ἢδη ἔξαρσιν κατὰ τοὺς Ἐσχάτους Χρόνους (= “Οἱ Καιροὶ τῆς Μεγίστης Ἀποστασίας”)].

«Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται» (Ἀποκ. ιζ´, 8).

Καὶ ὅμως:

Τὸ ἀντίχριστον τοῦτο θηρίον, τελικῶς καὶ τελεσιδίκως, εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. ιζ´, 7-8)!!!

Ἑπομένως ἐμφαίνεται σαφῶς ἡ ὑφισταμένη ἀνὰ τοὺς αἰώνας ἀέναος σφοδρὰ ἀντιπαλότης μεταξὺ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (δηλαδὴ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ συμπλέγματος τοῦ «Ἀντιχρίστου-Ψευδοπροφήτου-Διαβόλου» ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐπιλεξάντων τὴν βιοτὴν κατὰ τὰς ἑλκυστικὰς μέν, καταστροφικὰς δέ, ἐπιταγὰς τῆς τοιαύτης Ἀντιχρίστου Τριάδος!

 *

Ταῦτα γράφω ὑμῖν,
πεφιλημένοι μοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
μετὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπης,
ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Δ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Μὲ τὴν παρθενία νικᾷ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις, ποὺ ἐμφωλεύουν βαθιὰ μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ οὐσία καὶ τραβοῦν τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὰ κάτω, πρὸς τὰ γήϊνα καὶ ὑλικά. Μὲ τὴν ἀκτημοσύνη ὁ μοναχὸς νικᾷ τὸ μεγαλύτερο πάθος, ὅπως τὸ ὀνομάζει ὁ ῞Αγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, καὶ τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ φιλαργυρία - ἡ ἀγάπη πρὸς τὰ χρήματα καὶ τὰ πλούτη του κόσμου τούτου. Μὲ τὴν ὑπακοὴ ὁ ἀληθινὸς καὶ πραγματικὸς μοναχὸς νικᾷ τὴ φιλοδοξία, τὴν κενοδοξίαν καὶ ὅλα τὰ συναφῆ πάθη, ποὺ ἐμφωλεύουν μέσα στὸ λογιστικὸ μέρος της συνειδήσεώς μας.

          Στὸν Παπαδιαμάντη μερικοὶ ἀπένειμαν τὴν προσωνυμία «ὁ ἐν κόσμῳ Καλόγηρος» ἢ «κοσμοκαλόγερος». Καὶ πράγματι ἦταν τέτοιος.

          Κάποτε ἡ μητέρα τοῦ Παπαδιαμάντη, ἡ ᾿Αγγελικὴ ἡ Γκιουλώ, ὅπως τὴν φώναζαν, κόρη τοῦ ᾿Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη, καταγομένη ἀπὸ ἀρχοντικὴ οἰκογένεια τοῦ νησιοῦ, ἐρώτησε τὸν μικρὸ ᾿Αλέξανδρο τί ἤθελε νὰ γίνῃ σὰν μεγαλώσει καὶ ἐκεῖνος ἀπερίφραστα ἀπάντησε πὼς θὰ γίνῃ κοσμοκαλόγηρος!

          Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς λαϊκῆς πνευματικότητας καὶ εὐλάβειας τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου, προτοῦ «βελτιωθεῖ» καὶ «διαφωτιστεῖ». Γνώριζε καλὰ τὰ πατερικὰ κείμενα, καὶ προπαντὸς τὸ ᾿Ορθόδοξο λειτουργικὸ τυπικό. (Τὸ ἔμαθε, ὅταν, νέος εἴκοσι δύο χρόνων, πῆγε γιὰ λίγο καιρὸ στὴ χερσόνησο τοῦ Ἁγίου ῎Ορους). Παραμένει ἴσαμε σήμερα ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικώτερους Θεολόγους τοῦ Νεώτερου Ἑλληνισμοῦ, στὸν ὁποῖο δίκαια δόθηκε ὁ χαρακτηρισμὸς «Ὁ ῞Αγιος τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων».

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα “Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον τῆς “Ἀποκαλύψεως”Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Εἰς τὸ θεόπνευστον Βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως», γράφει, καθ᾽ ὑπαγόρευσιν Αὐτοῦ Τούτου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου «…ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαὰμ (=Νικολαϊτισμός), ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ (= σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (=Συγκρητισμὸς-Οἰκουμενισμὸς) καὶ πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμός). Οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. Μετανόησον οὖν. Εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου…» (Ἀποκ. β´, 14-16).

Ἄρα:

Οὗτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποῤῥίπτει ἀναφανδὸν καὶ ἀπροκαλύπτως τὸ ἀπαίσιον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ». Καὶ σαφῶς καλεῖ εἰς Μετάνοιαν! Μάλιστα δέ, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν δηλαδὴ δὲν ἐπιδειχθῇ καὶ δὲν ὑπάρξῃ Μετάνοια, δηλοῖ ὅτι θὰ τιμωρήσῃ αὐτοπροσώπως, τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν!

Ἐν συνεχείᾳ, γράφει καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων· «…ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναίκά σου Ἰεζάβελ (= πλανεμένην γυναίκα, ἡ ὁποία ἐδροῦσε εἰς τὸν χῶρον τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἐπισκόπου Θυατείρων, ἐξ οὗ καὶ τὸ “σου”), ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμὸς) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (= Συγκρητισμός-Οἰκουμενισμός)…» (Ἀποκ. β´, 20).

Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν ἐνεφανίσθη καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔδρασε καὶ συνεχίζει νὰ δρᾷ καὶ νὰ ἐπιτελῇ τὸ ἀντίχριστον ἔργο του τὸ φοβερὸν καὶ ἀπαίσιον “δίδυμον” “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”: Ἤτοι, καθὼς προεξηγήσαμεν, δροῦν καὶ ἐπιτελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀντίχριστο ἔργο τους τὰ “δύο κέρατα” τοῦ ψευδοπροφήτου (Ἀποκ. ιγ´, 11).

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

(συνεχίζεται)

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ξυπνᾶμε τὸ πρωῒ καὶ τρέχομε νὰ προλάβουμε. Τώρα τὸ τί θὰ προλάβουμε δὲν ξέρω οὔτε καὶ ἐγώ. Δουλεύουμε ἀπὸ τὸ πρωῒ μέχρι τὸ βράδυ, γιὰ νὰ γίνουμε πλουσιώτεροι. Καὶ ὅμως ὁ Παπαδιαμάντης εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ γίνῃ πολὺ πλούσιος καὶ δὲν τὸ θέλησε.

          Προσπαθοῦμε νὰ γίνουμε διασημότεροι, νὰ ἀνεβοῦμε σὲ πιὸ μεγάλα ἀξιώματα καὶ τρέχουμε ξοπίσω ἀπὸ τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας. Καὶ ὅμως ὁ ᾿Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μποροῦσε νὰ γίνῃ πολὺ διάσημος ἐν ὅσῳ ζοῦσε, καὶ ὅμως δὲν τὸ θέλησε, παρὰ μόνο πήγαινε καὶ ἔψελνε σὲ μικρὰ ξωκκλήσια, ὅταν γίνονταν συχνὰ ἀγρυπνίες.

          Σήμερα, ὅσο ποτὲ ἄλλοτε, περιποιούμεθα τὸ σῶμά μας, γεμίζουμε τὴν κοιλιά μας, προτοῦ κἂν πεινάσουμε, βλέπουμε τὴ γυναῖκα σὰν μέσο ἡδονῆς καὶ κάνουμε τόσες αἰσχρὲς πράξεις, ὅσες ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ φανταστῇ κανείς.

          Καὶ ὅλο τρέχομε καὶ ποτὲ δὲν σταματᾶμε. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινὰ ἀπὸ τόσες εἰκόνες ἀπὸ τὴν τηλεόραση, καὶ οὔτε κἂν ἔχουμε τὸν χρόνο νὰ σκεφτοῦμε αὐτό, ποὺ βλέπουμε, διότι σὲ δέκατο τοῦ δευτερολέπτου ἀλλάζουν οἱ εἰκόνες. Καὶ γι’ αὐτὸ ἔχουμε γίνει παθητικοὶ δέκτες στὴν κοινωνία μας καὶ πιόνια, ποὺ μᾶς παίρνουν, ὅπου θέλουν.

          Λοιπὸν ἔχουμε γίνει ἄνθρωποι χωρὶς περιεχόμενο καὶ χωρὶς νόημα στὴ ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεός μᾶς τιμωρεῖ καὶ θὰ μᾶς τιμωρήσῃ περισσότερο. Μέχρι ποὺ νὰ καταλάβουμε ὅτι χρειαζόμαστε σὰν ἔθνος πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴ βοήθεια τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ.

          Ὁ μοναχός, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πρέπει νὰ ἔχῃ καὶ νὰ φυλάττῃ τρεῖς ἀρετές: τὴν παρθενία, τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν ὑπακοή.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ» ἐπισημαινόμενον καὶ κατατροπούμενον θεοπνεύστως ὑπὸ τῆς «Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου» Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἡ Ἁγία Σύνοδος, ποὺ συνῆλθεν κατὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ.

Αὐτὴ ἡ «Σύνοδος τῶν Ἀποστόλων» συνιστᾷ τὸν θεμέλιον λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν ἢ καὶ ἐπακολουθησομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ σαφέστατα διετύπωσε ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στηλιτεύει σαφέστατα καὶ ἐν ταυτῷ τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ” ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ “Νικολαϊτισμοῦ”:

«Ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας· ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε, ἔῤῥωσθε.» (Πράξ. ιε´, 29).

Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα ὑπὸ τῶν Ἁγιοτάτων Ἀποστόλων, ἀποφαίνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπεριφράστως:

(α) Ἀποχὴν ἀπὸ τὸ «φύρδην-μίγδην» τῶν συγκρητιστικῆς-οἰκουμενιστικῆς φύσεως συναγελασμῶν (ὅπως θὰ τὸ ἐκφράζαμεν μὲ σημερινὴν ὁρολογίαν), ποὺ συνέβαιναν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀποστόλων καὶ ἄρα, κατ᾽ ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν ἐποχῶν, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας), καὶ

(β) Ἀποχὴν ἀπὸ τὴν πορνείαν, λαμβανομένου ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ὑπὸ τὸν ὅρον “πορνεία” νοεῖται σύνολον τὸ φάσμα τῶν πάσης φύσεως σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἑπομένως:

Τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται ἤδη ἀπὸ τὸ θεμελιώδους σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων!

Ἅπασαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, διαπνέονται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο, δηλαδὴ τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ἀντινικολαϊτισμοῦ!

Καὶ τίθεται προφανῶς τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:

Ἐάν, παρ᾽ ἐλπίδαν, ἤθελεν ποτὲ ἀναφανεῖ μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, οἱαδήποτε σύνοδος, ποὺ δεν θὰ διαπνεόταν σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου τούτου πνεύματος, αὐτὴ ἡ σύνοδος θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθῇ καὶ νὰ ἐπικληθῇ, σὰν τάχα “Οἰκουμενική”;;;

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

(συνεχίζεται)

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ὁ Θεὸς δὲν προδιαγράφει, οὔτε προκαθορίζει τὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀλλὰ προγνωρίζει, ὡς παντογνώστης, τὴν θετικὴ ἢ ἀρνητικὴ θεληματικὴ τάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ κάθε γεγονός, ποὺ τοῦ συμβαίνει. Ὁ ἀπειροτέλειος Θεός, ἐπειδὴ εἶναι ἐλεύθερος ὁ ἴδιος, ἔπλασε καὶ τὸν ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση δική του, δηλαδὴ ἐλεύθερο νὰ ἀποφασίζῃ ὁ ἴδιος γιὰ τὴν προσωπική του στάση ἀπέναντι σὲ κάθε γεγονὸς τῆς ζωῆς.

          Ὁ Θεὸς θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ μετέχουν καὶ νὰ μετάσχουν τῆς δικῆς του βασιλείας καὶ δόξας. ῞Ομως δὲν μπορεῖ νὰ παραβιάσῃ τὴ θέληση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, γιατὶ κάθε ἕνας ἀπὸ μᾶς εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ προσωπικότητα, καὶ ἡ ᾿Εκκλησία, δηλαδὴ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι κοινωνία προσώπων.

          Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ μικρὸς ἦταν εὐαίσθητο παιδί, φιλάσθενο καὶ ἀδύνατο. «Μικρὸς ἐζωγράφιζα ἁγίους», μᾶς λέγει, «καὶ μετὰ ἔγραφα στίχους». Δύο φορὲς ἐκινδύνευσε ἡ ὑγεία του. Τὴ μιά, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ μιὰ συκιὰ καὶ ἐκτύπησε στὸ ἀριστερό του χέρι, καὶ τὴν ἄλλην, ὅταν ἔπεσε ἀπὸ μιὰ ἀφηνιασμένη φοράδα.

          Ἀπὸ παιδὶ ὁ ᾿Αλέξανδρος γνώριζε τὴ φτώχεια καὶ τὴ δυστυχία, ἀλλὰ οὐδέποτε ἐγόγγυσε, οὔτε εἶπε ποτὲ ὁποιονδήποτε λόγο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Πάντοτε ἐδοξολογοῦσε τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό.

          Καὶ ἂς ἔρθωμε διαχρονικὰ στὴ σύγχρονη ἐποχή μας, καὶ ἔτσι νὰ μιλήσωμε πολὺ θετικὰ καὶ ξεκάθαρα γιὰ τὸ Κυπριακὸ ζήτημα.

          Μήπως σκέφτηκε ποτὲ κανεὶς ἀπὸ μᾶς ὅτι ἡ μισὴ Κύπρος εἶναι σκλαβωμένη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὄχι ἐπειδὴ μποροῦσαν οἱ Τοῦρκοι νὰ τὴν πάρουν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἐμεῖς τοὺς ἀνοίξαμε διάπλατα τὶς πόρτες; Καὶ δὲν ἀναφέρομαι στὰ γεγονότα τοῦ 1974, διότι αὐτὰ εἶναι μόνο τὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα. Καὶ ἐπειδὴ πάντοτε βλέπουμε μόνο ἐπιφανειακά, κατηγοροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, καὶ ἔτσι βρίσκει δικαίωση ὁ καθένας γιὰ τὸν ἑαυτό του.

          Οὐδέποτε θὰ καταλάβουμε ὅτι γιὰ ὁτιδήποτε περνᾶμε σὰν ἔθνος τὴν εὐθύνη φέρομε ὁ καθένας μας. ῞Οταν βρεθοῦμε μόνοι μας, τότε ἂς κοιτάξουμε τὸν ἑαυτό μας στὸν καθρέφτη, καὶ ἀμέσως θὰ δοῦμε τὸν μεγάλο ἔνοχο καὶ τὸν μεγαλύτερό μας ἐχθρό. Διότι ὁ μεγαλύτερός μας ἐχθρὸς δὲν εἶναι οὔτε ὁ διάβολος, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11), Γ΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!

Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.

Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!

*

Ταῦτα, ἐν ἀκροτάτῃ περιλήψει, τὰ ἀφορῶντα τὴν ποικίλην καὶ πολλαπλὴν παραχάραξιν τῆς Ἀληθείας, τῆς Διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου, τὴν παρατηρουμένην καὶ διαπιστουμένην εἰς κορυφαίαν ἰδιαιτέρως ἔξαρσιν κατὰ τὰς σημερινὰς λίαν πονηρὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας.

Ἐξ ἀντιθέτου πρὸς τὰς ἀναριθμήτους ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν πολυποικίλων καὶ πολυμόρφων αἱρέσεων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδόλως ἀποτελοῦσα θνησιγενὴν “ἐκ τῶν κάτω” ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν, ἀλλὰ ἀνατέλλουσα “Ἄνωθεν”, Ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ὡς πάμφωτος καὶ σῴζουσα Ἀποκάλυψις Θεοῦ, ξυπνᾷ ξανὰ καὶ ἀνασταίνει τὰ ἔνθεα στοιχεῖα τῆς αὐθεντικῆς Ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκείνου δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾷ, μὲ τὰς σωστὰς καὶ σωστικὰς προϋποθέσεις, τὴν Ὄντως Ἀλήθειαν, δηλαδὴν Αὐτὸν Τοῦτον τὸν Σωτῆρα, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν!

Τὸ θηριῶδες καὶ δαιμονιῶδες σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” εἶχεν ἤδη ἀναφανεῖ, ἐπισημανθεῖ καὶ καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τῆς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ἐνδόξου καὶ ἐν δυνάμει Ἐπιφανίας τῆς Ἐκκλησίας μας! 

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

Παπαδιαμάντης καὶ Ὀρθοδοξία Α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης εἶναι μία μεγάλη λογοτεχνικὴ φυσιογνωμία τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου καὶ σὰν τέτοια πρέπει νὰ τὴ δοῦμε μέσα στὰ σωστὰ πλαίσια.

          Ὁ καθορισμὸς τῆς χρονολογίας, ποὺ γεννήθηκε (1851 μ.Χ.), ἢ τοῦ τόπου, ποὺ τὸν γέννησε -Σκίαθος- δὲν εἶναι τόσο ἀπαραίτητα, ὅσο ὁ καθορισμὸς τοῦ πνευματικοῦ χώρου, ποὺ τὸν γέννησε. Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν πνευματικὸς γόνος τῶν Κολλυβάδων.

          Τὸ κίνημα τῶν Κολλυβάδων ἦταν ἕνα πνευματικὸ κίνημα τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ 18ου αἰώνα καὶ τῶν πρώτων δεκαετιῶν τοῦ 19ου αἰώνα στὸ ῞Αγιον ῎Ορος. Φαινομενικά του αἰτήματα ἦταν ἡ τέλεση τῶν μνημοσύνων τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, στὴν οὐσία ὅμως ἤθελε καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση, τὴ Βιβλική, τὴν ᾿Εκκλησιαστική, τὴν Ἁγιοπατερική.

          ῞Ενα πνευματικὸ τέκνο καὶ ἀνάστημα τῶν Κολλυβάδων (Ἀθανάσιος Πάριος, ἅγιος Μακάριος Νοταρᾶς, ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης) εἶναι ὁ ᾿Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Τὸ ὅτι ἔγινε «θεμελιωτὴς τοῦ θρησκευτικοῦ διηγήματος εἰς τὴν Ἑλλάδα», αὐτὸ τὸ ὀφείλει κυρίως σὲ δύο παράγοντες: Στὸ θρησκευτικὸ περιβάλλον τῆς οἰκογένειάς του -ὁ πατέρας του ἦταν ἱερέας- καὶ στὴν ἀτμόσφαιρα τῶν Κολλυβάδων, ποὺ γνώρισε. «Αἱ ἀγρυπνίαι εἰς τὸν ἱερὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου ᾿Ελισσαίου μετὰ τοῦ Νικολάου Πλανᾶ καὶ τοῦ κύκλου τῶν φιλακολούθων καὶ τῶν ἁπλοϊκῶν ἀποδεικνύουν τὴν αὐστηρὰν παραδοσιακὴν θέσιν του».

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

(συνεχίζεται)

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11), Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

*

Τὸ ἀποκρουστικὸν τοῦτο σύμπλεγμα, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ τὸ ἀπεικονιζόμενον ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν εἰκόνα τῆς «γυνῆς καὶ τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. ιζ´, 1-18), ἀνακυκλούμενον ποικιλοτρόπως καὶ ἐπανεμφανιζόμενον πολυτρόπως, πάλιν καὶ πολλάκις, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, καθὼς μάλιστα τοῦτο περιγράφεται εἰς τὸ ιζ´ κεφάλαιον τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐπανεμφανίζεται τοῦτο καὶ πάλιν εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν λίαν δριμυτάτῃ μορφῇ, ἕτοιμον καὶ πάλιν νὰ κατασπαράξῃ, νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπωλέσῃ!!!

Κατὰ τὰ περιγραφόμενα εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ δαιμονισμένου «ὅς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν» (Λουκ. η´, 27), ἐκεῖνος ὁ δαιμονιζόμενος κατείχετο ὑπὸ δαιμονίων πολλῶν. Λεγεὼν πονηρῶν πνευμάτων κατεταλαιπώρη ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Ἀπεχθής, τρόπόν τινα, προσομοίωσις πρὸς τὸ πλῆθος πασῶν τῶν αἱρέσεων συνηθροισμένων δαιμονιωδῶς εἰς συναγωγήν μίαν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι! Πλῆθος δαιμονίων, προσομοιάζον πρὸς τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, τῶν συνηθροισμένων καὶ δυναμένων νὰ ἐκφρασθοῦν συμπεπυκνομένως εἰς τὴν φρικτὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἡ καταναγκαστικὴ ἔξοδος τῆς “λεγεῶνος τῶν δαιμονίων” ἐκ τοῦ ταλαιπωρουμένου ἐκείνου δαιμονισμένου, μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητον καὶ αὐστηρὰν προσταγὴν τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡδήγησε καταναγκαστικῶς τὰ δαιμόνια ἐντὸς τῆς βρωμερᾶς ἀγέλης τῶν χοίρων, τῶν κυλιομένων εἰς τὰς σαρκικὰς δυσωδίας των, ἀπεικονιζόντων, τρόπόν τινα, τὴν κατάστασιν τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀνακυκλουμένης βδελυρᾶς Νικολαϊτικῆς αἱρέσεως.

Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!

Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.

Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

(συνεχίζεται)

Ὀρθόδοξη παιδεία καὶ ἀγωγὴ Γ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

          Ἡ Ὀρθόδοξη τέλος ἀγωγὴ νοηματίζει τὸν πόνο, ἐξαλείφει τὴν ἐνοχὴ καὶ ὁδηγεῖ στὴν νίκη πάνω στὸν φόβο τοῦ θανάτου. Αὐτὴ ἡ νίκη μπορεῖ καὶ γίνεται πραγματικότητα ἀπὸ τούτη τὴ ζωή, ἀλλὰ ὁλοκληρώνεται στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

          ῎Ετσι ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς σκέψεις ἀναφύονται τρία ἐρωτήματα, στὰ ὁποῖα ἂς δώσῃ ἀπάντηση ὁ καθένας μας στὸν ἑαυτό του: Πρῶτο: Πόσο ἀνταποκρίνεται τὸ σημερινὸ μορφωτικὸ ἰδεῶδες στὴν Κύπρο, ὅπως καθορίζεται ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς Πολιτείας, καὶ πιὸ εἰδικὰ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, μὲ τὴν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση καὶ ἀγωγὴ τοῦ τόπου μας; Δεύτερο: Πόσο μᾶς βοήθησε ἡ κοινωνία σὰν σύνολο, καὶ πιὸ εἰδικὰ οἱ δάσκαλοί μας καὶ τὸ σχολεῖο, πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση; Καὶ Τρίτο: Τί πῆρε ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, ποὺ ἀποφοιτοῦμε σήμερα, ἀπὸ αὐτά, ποὺ ἔπρεπε νὰ πάρουμε, σὰν ῞Ελληνες καὶ σὰν ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί;

          Ἡ ἀπάντηση στὸ τελευταῖο ἐρώτημα καθορίζει ἀποφασιστικὰ τὴ δυνατότητα νὰ πορευτοῦμε σωστὰ στὴ μελλοντικὴ ἐπίγεια ζωή μας στὴν Αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11), Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Κατὰ μίαν ἑρμηνείαν τῆς τραγικῆς καὶ φοβερᾶς αὐτῆς εἰκόνος:

(α) Τὸ «ἕνα κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθῆς Πίστεως [= ἄρνησι τῆς Ὀρθοδοξίας (π.χ. Οἰκουμενισμός)].

(β) Τὸ «ἕτερον κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ζωῆς [= ἄρνησις τῆς Ὀρθοπραξίας (π.χ. Νικολαϊτισμός)].

Μέσα εἰς τὸ μέγα πλῆθος τῶν φοβερῶν αἱρέσεων κατὰ τὰς ἡμέρας μας, δεσπόζουσαν καὶ κυρίαρχον θέσιν κατέχουν σήμερον:

(α) Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεσις τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», ἥτις ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποδεικνύεται καὶ εἶναι ὄντως παναίρεσις.

Ἐμπεριέχει αὕτη ἐγγενῶς καὶ ἀναδύεται δυσωδῶς μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, σὺν τοῖς ἄλλοις, καί:

(β) Ὁ ἐπαναεπανεμφανιζόμενος εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν ἀπαισίᾳ μορφῇ καὶ ἐν φοβερᾷ δυνάμει, ὁ πολυπρόσωπος καὶ διαχρονικὸς «Νικολαϊτισμός». Δηλαδὴ τὸ συνονθύλευμα τῶν ἄκρως ψυχοσωματοφθόρων (καὶ πλειστάκις ἕως καὶ “θεοποιημένων” κατὰ τὰς ἡμέρας μας) σαρκικῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν.

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι “γραμμικῶς ἀνεξάρτητα”, ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλενδέτως, ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀλληλοεπηρεαζόμενα. Τὰ δύο κέρατα ὑφίστανται καὶ δροῦν ἀλληλοεξαρτόμενα, ὡς ἀναφυόμενα καὶ ἀναδυόμενα ἐπάνω ἀπὸ τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἑνιαίαν κεφαλὴν τοῦ Ψευδοπροφήτου!

*

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

(συνεχίζεται)

Ὀρθόδοξη παιδεία καὶ ἀγωγὴ B΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Σκίτσο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη

᾿Ορθόδοξη ἀγωγὴ σημαίνει τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Σταυρὸ καὶ τὴν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ δόγματα τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Τὰ δόγματα δὲν τὰ πιστεύουμε μόνο, ἀλλὰ τὰ ἐφαρμόζουμε στὴ ζωή μας. ῎Ετσι ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πτώση καὶ ἀνόρθωση, σταυρὸς καὶ ἀνάσταση. Ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ μᾶς χάρισε αἰώνια ζωὴ καὶ ἐμεῖς θὰ ἀναστηθοῦμε, γιὰ νὰ ζήσουμε αἰώνια, ὅταν σταυρώσουμε τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὰ πάθη μας.

          Ἀκόμη ᾿Ορθόδοξη ἀγωγὴ σημαίνει τὴν κοινωνία μὲ τὸν προσωπικὸ Θεό. Αὐτὴ ἡ κοινωνία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, καὶ ἡ αἰώνια ἀγάπη μιλᾷ προσωπικὰ στὸν καθένα μας. Ἑπομένως καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, τὴν ψυχὴ καὶ τὴ διάνοια στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε καὶ ἐμεῖς. Ὁ Χριστὸς ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμά Του, τοῦ ὁποίου ἡ ἀξία εἶναι ἄπειρη, γιὰ νὰ καθαρίσῃ τὴ ψυχή του κάθε ἀνθρώπου. Ἑπομένως καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἄπειρη ἀξία.

          Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ σημαίνει ἐπίσης τὴ μεταμόρφωση μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς κοινωνίας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατος καὶ δὲν μπορεῖ ἀπὸ μόνος του νὰ μεταμορφώσῃ τὸν ἑαυτό του, γι’ αὐτὸ καὶ ζητᾷ τὴ δύναμη ἀπὸ τὸν Παντοδύναμο καὶ τὸ ἔλεός Του, λέγοντας: «Κύριε, ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἡ Μεταμόρφωση αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται μέσα στὴ Θεία Λειτουργία, ὅπου ἕνας λαὸς μεταμορφώνεται σὲ σῶμα Χριστοῦ.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης, Κείμενα ἐπὶ ζητημάτων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, Ἐορτολόγιο, Τριώδιο-Πεντηκοστάριο, Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί, ἐκδόσεις Ἁγία Ταϊσία, Λευκωσία 2017.

συνεχίζεται

Περὶ Ἱεραποστολῆς Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Προοριζόμεθα ὅμως καὶ καλούμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνανήψωμεν ἐν ταπεινώσει, ὥστε τελικῶς νὰ καταστοῦμεν καὶ πάλιν, ἐὰν τὸ θελήσωμεν καὶ ἐὰν τὸ ἐπιδιώξωμεν, πολίτες τῆς ἐνδόξου Βασιλείας Του!

Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησεν διὰ τὴν Σωτηρίαν μας, ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν, ὑπέστη ἑκουσίως τὴν Ἐσχάτην Ταπείνωσιν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη εἰς τοὺς Οὐρανούς. Καὶ μᾶς ἀπέστειλε τὸ Πανάγιόν Του Πνεῦμα, ἀναμένοντας διακαῶς τὴν ἀληθινήν μας μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινήν μας ἐπιστροφὴν εἰς τὰς Πατρικάς Του ἀγκάλας!

*

Οἱ διάφορες “θρησκεῖες” ἀποτελοῦν ἀνθρώπινα ἐφευρήματα καὶ κατασκευάσματα τοῦ θηριώδους καὶ ἀποτροπαίου ἐγωϊσμοῦ μας, μὲ τὴν συμβουλὴ καὶ τὴν συμβολή, κατὰ κανόνα, τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ τῶν δαιμονίων του.

Ὅλαι αἱ λεγόμεναι “θρησκεῖαι” ἀναδύονται “ἔσωθεν” μέσα ἀπὸ τὴν συμπλεγματικὴν καὶ ἐνοχικὴν συνείδησιν τοῦ ἀλλοτριωμένου ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἀνεφάνη καὶ ἐγκατεστάθη ἐντός μας ἕνεκα τῆς πτώσεώς μας εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τῆς ἐν ἀλαζονίᾳ ἐθελουσίας ἐμμονῆς μας εἰς τὴν ἀμετανοησίαν.

Ἀλλὰ καὶ ἅπασαι αἱ αἱρέσεις, ὡς ἀποκλίνουσαι ἀπὸ τῆς γνησίας, τῆς ἐκ τοῦ μόνου Δημιουργοῦ Ἀποκαλύψεως τῆς Ἀληθείας (π.χ. ὁ ἐπηρμένος παπισμός μὲ τὰ ἐπάρατα “ἀλάθητά” του καὶ τὰ ἀποτρόπαια “πρωτεῖα” του, ὁ πολυώνυμος προτεσταντισμός, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπανακυκλούμενον καὶ ἐπανατροφοδοτούμενον παπισμὸν ἐν τῷ προσώπῳ ἑνὸς ἑκάστου τῶν αὐτοπροβαλλομένων ὡς τάχα “θεοπνεύστων” ἀρχηγίσκων του ἀλλά, καὶ γενικῶς, ἅπαν τὸ συνονθύλευμα τῶν ἀλλοτριωμένων ποικίλων καὶ αὐτοαποκαλουμένων “χριστιανισμῶν”), ἀποτελοῦν ὀδυνηρὰν ἐκτροπὴν ἀπὸ τὴν σῴζουσαν Ἀλήθεια καὶ συνιστοῦν παρεφθαρμένην ἀντίληψιν τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Ἀπαρτίζουν παρδαλὰς ἐκφάνσεις καὶ θηριώδεις ἐκφράσεις τοῦ «παρδαλοῦ θηρίου», δηλαδὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸν ὁποῖον εἶδεν ἀναδυόμενον ἐκ τῆς πολυταράχου θαλάσσης τοῦ “νῦν αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος”, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ τὰ καταγράφει θεοπνεύστως εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 1-2).

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σ. 915-925.

(συνεχίζεται)