2.2.5. Έχουν οι ψυχές μετά θάνατο γνώση του παρόντος κόσμου και έχουμε αύξηση των γνώσεών τους; Α΄. 2.2.6. Θλίβονται οι ψυχές των κεκοιμημένων δικαίων στον άλλο κόσμο; Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

       Έτσι οι δίκαιοι και ιδιαίτερα οι Άγιοι, επειδή έχουν κοινωνία με τον Θεό είναι δεκτικοί της «ἀποκάλυψις τοῦ Παναγίου Πνεύματος»[1] και πληροφορούνται ως μέλη του σώματος της Εκκλησίας, όσα θέλει να αποκαλύψει σ’αυτούς ο Θεός, δια μέσου της κεφαλής της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός, έτσι γνωρίζουν όσα συμβαίνουν στον παρόντα κόσμο και στους ζώντες, καθώς και τα αιτήματα που υποβάλλουν τα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας σ’αυτούς.

      Στούς δίκαιους, οι γνωστικές τους ικανότητες είναι ασύγκριτα πιο ψηλές από τις δικές μας, γιατί η ζόφωση που υπέστη το «κατ’εἰκόνα» στον άνθρωπο, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος, με τον θάνατο απαλείφεται, επειδή η αμαρτία φυγαδεύεται και έτσι υπερέχουν οι δεδικαιωμένοι, του Αδάμ προ της παρακοής[2]. 

     Στη νεκρώσιμη ακολουθία, μετά τα νεκρώσιμα Ευλογητάρια, ψάλλουμε τον ικετευτικό ύμνο:«Μετά τῶν ἁγίων, ἀνάπαυσον, Χριστέ, τήν ψυχήν τοῦ δούλου σου, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος»[3]. Επομένως, εκεί που αναπαύονται οι ψυχές των δικαίων, δεν χωρεί πόνος, λύπη ή στεναγμός, αλλά ατελεύτητη ζωή, όπου βασιλεύει απερίγραπτη και ανεκλάλητη χαρά, αιώνια ευφροσύνη και αγαλλίαση, μέσα στο φως και στην απέραντη αγάπη του Τριαδικού Θεού. Αφού όμως λαμβάνουν γνώση οι ψυχές των κεκοιμημένων δικαίων για όσα συμβαίνουν στον κόσμο, επομένως, και των θλιβερών γεγονότων, ποιά η επίδρασή τους στό χαρμόσυνο περιβάλλον τους;

      Οι δίκαιοι και ιδιαίτερα οι Άγιοι, έχοντας γνώση των όσων θλιβερών συμβαίνουν στον παρόντα βίο, όχι μόνον δεν λυπούνται, αλλά εντείνουν τις προσευχές τους, για να φανεί ο Θεός ελεήμονας, φιλάνθρωπος και μακρόθυμος γι’αυτούς που παρεκτρέπονται, γιατί οι θλίψεις και τα θλιβερά γεγονότα έχουν σαν αιτία τις παρεκτροπές και την αμαρτία των ανθρώπων. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης σε σχετική ερώτηση που του υποβλήθηκε, αν οι Άγιοι που τους επικαλούμαστε να μας βοηθήσουν, συμπάσχουν μαζί μας, απάντησε κατηγορηματικά:«Ἐκεί(που αναπαύονται οι Άγιοι), δέν ἔχει πόνο... Στόν Παράδεισο ὑποφέρουν;‟Ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμόςˮδέν λέει; Ὕστερα οἱ Ἅγιοι ἔχουν ὑπ’ ὄψιν τους τήν θεία ἀνταμοιβή πού θά λάβουν ὅσοι ἄνθρωποι βασανίζονται σ’αὐτήν τήν ζωή καί αὐτό τούς κάνει νά χαίρωνται...»[4]. Επομένως οι ψυχές των δικαίων δεν λυπούνται, ούτε στενοχωρούνται, αλλά αναφέρουν προς τον Θεό για τους ζώντες, αδιάλειπτες δοξολογίες και δεήσεις και ικεσίες[5].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΔΟΣΙΘΕΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ,  Ὁμολογία, Ὅρος η΄είς Ι.Ν. Καρμίρη, σ. 571.

[2] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί ὁ θάνατος; σ. 143.

[3] Μικρόν Εὐχολόγιον,  σ. 204.

[4]  ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΟΣΙΟΥ, Οἰκογενειακή Ζωή, Λογοι,  σ. 281.

[5] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ,  Γιατί ὁ θάνατος;  σ.142.