Περὶ Ἱεραποστολῆς

 

Περὶ Ἱεραποστολῆς

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

 

H῾ Ἱεραποστολὴ δὲν ἐξαντλεῖται ἁπλῶς καὶ μόνον στὴν πρόσδοσι στοὺς κατηχουμένους ἑνὸς “ἐξωτερικοῦ θεσμοῦ”, ἀλλὰ κυρίως στὴν ἀνάδυσι μέσα ἀπὸ τὸ βαθύτερο “εἶναι” τοῦ κάθε κατηχουμένου καὶ βαπτιζομένου ἀνθρώπου, τοῦ ἀρχέγονού του μεγαλείου, τῆς προπτωτικῆς αὐθεντικῆς του ὑποστάσεως. Ὅ,τι δηλαδή, θὰ τὸν ὁδηγήσῃ ἀπὸ τὸ “κατ᾽ εἰκόνα” εἰς τὸ “καθ᾽ ὁμοίωσιν”.

Ἡ Πίστις εἰς τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ εἰς τὴν Διδασκαλία Του οὐδόλως ἀποτελεῖ κάποιαν ἀνούσιαν “τυπικὴν θεώρησιν” καὶ ἀποδοχὴν “ἀψύχου κηρύγματος”, ἀλλ᾽ ἀποτελεῖ κατ᾽ οὐσίαν πορείαν ἀνιοῦσαν: Ἔγερσις καὶ ἀνέγερσις αὐτοῦ, ποὺ ἤδη ἐνυπάρχει “ἐν ὑπνώσει” καὶ εἶναι ἤδη κατακεκρυμένο μέσα εἰς τὴν κάθε ἀνθρωπίνην ὕπαρξι, ὡς σύμφυτο καὶ ἐγγενὲς στοιχεῖον αὐτῆς, ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς Δημιουργίας της ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Σημειωτέον ὅτι συναφὴς ἐπὶ τούτου εἶναι καὶ ἡ περίφημος σοφὴ καὶ σαφὴς διδασκαλία περὶ “σπερματικοῦ λόγου”, τοῦ ἁγίου φιλοσόφου, ἀπολογητοῦ καὶ Μάρτυρος τῆς Ἐκκλησίας Ἰουστίνου, γεννηθέντος περὶ τοῦ 100 μ.Χ. καὶ μαρτυρήσαντος περὶ τὸ 165 μ.Χ. (Ἡ ἁγία αὐτοῦ μνήμη ἑορτάζεται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας μας τὴν 1ην Ἰουνίου).

Τὸ κήρυγμα τῆς Ἱεραποστολῆς, εἶναι ἡ ἀποκάλυψις καὶ ἡ φανέρωσις αὐτοῦ, ποὺ ἤδη δόθηκε ἐξ ὑπαρχῆς εἰς τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ του, ἀλλὰ (αὐτὸ) καταχώθη καὶ ἀπεκρύβη, βεβαρυμένο ὑπὸ τῶν ἀλλοτρίων καὶ τοξικῶν ὑλικῶν, ἕνεκα τῆς παραμορφώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, μετὰ τὴν πτῶσι του εἰς τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀμετανόητον ἐμμονήν του νὰ ζῇ καὶ νὰ κυλίεται μέσα εἰς αὐτήν.

Ἱεραποστολὴ εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ ἀπὸ τὸ σκότος τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς διαφθορᾶς, εἰς τὸ φῶς τοῦ αὐθεντικοῦ μας “εἶναι”. Αὐτοῦ δηλαδὴ τοῦ “εἶναι”, ποὺ μᾶς ἐδωρήθη ἐξ ὑπαρχῆς, ἀλλ᾽ ὅμως ἐν συνεχείᾳ δυστυχῶς τὸ διεστραβλώσαμεν λόγῳ τῆς πτώσεώς μας εἰς τὴν ἁμαρτίαν, τῆς ἐγωϊστικῆς μας ἐμμονῆς μας εἰς αὐτὴν (δηλαδὴ ἡ ἀνοησία τῆς ἀμετανοησίας) καὶ ὡς ἐκ τούτου τῆς ἐξώσεώς μας ἐκ τοῦ Παραδείσου.

Προοριζόμεθα ὅμως καὶ καλούμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνανήψωμεν ἐν ταπεινώσει, ὥστε τελικῶς νὰ καταστοῦμεν καὶ πάλιν, ἐὰν τὸ θελήσωμεν καὶ ἐὰν τὸ ἐπιδιώξωμεν, πολίτες τῆς ἐνδόξου Βασιλείας Του!

Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησεν διὰ τὴν Σωτηρίαν μας, ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν, ὑπέστη ἑκουσίως τὴν Ἐσχάτην Ταπείνωσιν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη εἰς τοὺς Οὐρανούς. Καὶ μᾶς ἀπέστειλε τὸ Πανάγιόν Του Πνεῦμα, ἀναμένοντας διακαῶς τὴν ἀληθινήν μας μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινήν μας ἐπιστροφὴν εἰς τὰς Πατρικάς Του ἀγκάλας!

*

Οἱ διάφορες “θρησκεῖες” ἀποτελοῦν ἀνθρώπινα ἐφευρήματα καὶ κατασκευάσματα τοῦ θηριώδους καὶ ἀποτροπαίου ἐγωϊσμοῦ μας, μὲ τὴν συμβουλὴ καὶ τὴν συμβολή, κατὰ κανόνα, τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ τῶν δαιμονίων του.

Ὅλαι αἱ λεγόμεναι “θρησκεῖαι” ἀναδύονται “ἔσωθεν” μέσα ἀπὸ τὴν συμπλεγματικὴν καὶ ἐνοχικὴν συνείδησιν τοῦ ἀλλοτριωμένου ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἀνεφάνη καὶ ἐγκατεστάθη ἐντός μας ἕνεκα τῆς πτώσεώς μας εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τῆς ἐν ἀλαζονίᾳ ἐθελουσίας ἐμμονῆς μας εἰς τὴν ἀμετανοησίαν.

Ἀλλὰ καὶ ἅπασαι αἱ αἱρέσεις, ὡς ἀποκλίνουσαι ἀπὸ τῆς γνησίας, τῆς ἐκ τοῦ μόνου Δημιουργοῦ Ἀποκαλύψεως τῆς Ἀληθείας (π.χ. ὁ ἐπηρμένος παπισμός μὲ τὰ ἐπάρατα “ἀλάθητά” του καὶ τὰ ἀποτρόπαια “πρωτεῖα” του, ὁ πολυώνυμος προτεσταντισμός, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπανακυκλούμενον καὶ ἐπανατροφοδοτούμενον παπισμὸν ἐν τῷ προσώπῳ ἑνὸς ἑκάστου τῶν αὐτοπροβαλλομένων ὡς τάχα “θεοπνεύστων” ἀρχηγίσκων του ἀλλά, καὶ γενικῶς, ἅπαν τὸ συνονθύλευμα τῶν ἀλλοτριωμένων ποικίλων καὶ αὐτοαποκαλουμένων “χριστιανισμῶν”), ἀποτελοῦν ὀδυνηρὰν ἐκτροπὴν ἀπὸ τὴν σῴζουσαν Ἀλήθεια καὶ συνιστοῦν παρεφθαρμένην ἀντίληψιν τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Ἀπαρτίζουν παρδαλὰς ἐκφάνσεις καὶ θηριώδεις ἐκφράσεις τοῦ «παρδαλοῦ θηρίου», δηλαδὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸν ὁποῖον εἶδεν ἀναδυόμενον ἐκ τῆς πολυταράχου θαλάσσης τοῦ “νῦν αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος”, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ τὰ καταγράφει θεοπνεύστως εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 1-2).

 

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»:

Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11)

Κατὰ μίαν ἑρμηνείαν τῆς τραγικῆς καὶ φοβερᾶς αὐτῆς εἰκόνος:

(α) Τὸ «ἕνα κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθῆς Πίστεως [= ἄρνησι τῆς Ὀρθοδοξίας (π.χ. Οἰκουμενισμός)].

(β) Τὸ «ἕτερον κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ζωῆς [= ἄρνησις τῆς Ὀρθοπραξίας (π.χ. Νικολαϊτισμός)].

Μέσα εἰς τὸ μέγα πλῆθος τῶν φοβερῶν αἱρέσεων κατὰ τὰς ἡμέρας μας, δεσπόζουσαν καὶ κυρίαρχον θέσιν κατέχουν σήμερον:

(α) Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεσις τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», ἥτις ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποδεικνύεται καὶ εἶναι ὄντως παναίρεσις.

Ἐμπεριέχει αὕτη ἐγγενῶς καὶ ἀναδύεται δυσωδῶς μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, σὺν τοῖς ἄλλοις, καί:

(β) Ὁ ἐπαναεπανεμφανιζόμενος εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν ἀπαισίᾳ μορφῇ καὶ ἐν φοβερᾷ δυνάμει, ὁ πολυπρόσωπος καὶ διαχρονικὸς «Νικολαϊτισμός». Δηλαδὴ τὸ συνονθύλευμα τῶν ἄκρως ψυχοσωματοφθόρων (καὶ πλειστάκις ἕως καὶ “θεοποιημένων” κατὰ τὰς ἡμέρας μας) σαρκικῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν.

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι “γραμμικῶς ἀνεξάρτητα”, ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλενδέτως, ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀλληλοεπηρεαζόμενα. Τὰ δύο κέρατα ὑφίστανται καὶ δροῦν ἀλληλοεξαρτόμενα, ὡς ἀναφυόμενα καὶ ἀναδυόμενα ἐπάνω ἀπὸ τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἑνιαίαν κεφαλὴν τοῦ Ψευδοπροφήτου!

*

Τὸ ἀποκρουστικὸν τοῦτο σύμπλεγμα, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ τὸ ἀπεικονιζόμενον ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν εἰκόνα τῆς «γυνῆς καὶ τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. ιζ´, 1-18), ἀνακυκλούμενον ποικιλοτρόπως καὶ ἐπανεμφανιζόμενον πολυτρόπως, πάλιν καὶ πολλάκις, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, καθὼς μάλιστα τοῦτο περιγράφεται εἰς τὸ ιζ´ κεφάλαιον τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐπανεμφανίζεται τοῦτο καὶ πάλιν εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν λίαν δριμυτάτῃ μορφῇ, ἕτοιμον καὶ πάλιν νὰ κατασπαράξῃ, νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπωλέσῃ!!!

Κατὰ τὰ περιγραφόμενα εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ δαιμονισμένου «ὅς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν» (Λουκ. η´, 27), ἐκεῖνος ὁ δαιμονιζόμενος κατείχετο ὑπὸ δαιμονίων πολλῶν. Λεγεὼν πονηρῶν πνευμάτων κατεταλαιπώρη ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Ἀπεχθής, τρόπόν τινα, προσομοίωσις πρὸς τὸ πλῆθος πασῶν τῶν αἱρέσεων συνηθροισμένων δαιμονιωδῶς εἰς συναγωγήν μίαν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι! Πλῆθος δαιμονίων, προσομοιάζον πρὸς τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, τῶν συνηθροισμένων καὶ δυναμένων νὰ ἐκφρασθοῦν συμπεπυκνομένως εἰς τὴν φρικτὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἡ καταναγκαστικὴ ἔξοδος τῆς “λεγεῶνος τῶν δαιμονίων” ἐκ τοῦ ταλαιπωρουμένου ἐκείνου δαιμονισμένου, μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητον καὶ αὐστηρὰν προσταγὴν τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡδήγησε καταναγκαστικῶς τὰ δαιμόνια ἐντὸς τῆς βρωμερᾶς ἀγέλης τῶν χοίρων, τῶν κυλιομένων εἰς τὰς σαρκικὰς δυσωδίας των, ἀπεικονιζόντων, τρόπόν τινα, τὴν κατάστασιν τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀνακυκλουμένης βδελυρᾶς Νικολαϊτικῆς αἱρέσεως.

Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!

Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.

Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!

*

Ταῦτα, ἐν ἀκροτάτῃ περιλήψει, τὰ ἀφορῶντα τὴν ποικίλην καὶ πολλαπλὴν παραχάραξιν τῆς Ἀληθείας, τῆς Διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου, τὴν παρατηρουμένην καὶ διαπιστουμένην εἰς κορυφαίαν ἰδιαιτέρως ἔξαρσιν κατὰ τὰς σημερινὰς λίαν πονηρὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας.

Ἐξ ἀντιθέτου πρὸς τὰς ἀναριθμήτους ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν πολυποικίλων καὶ πολυμόρφων αἱρέσεων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδόλως ἀποτελοῦσα θνησιγενὴν “ἐκ τῶν κάτω” ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν, ἀλλὰ ἀνατέλλουσα “Ἄνωθεν”, Ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ὡς πάμφωτος καὶ σῴζουσα Ἀποκάλυψις Θεοῦ, ξυπνᾷ ξανὰ καὶ ἀνασταίνει τὰ ἔνθεα στοιχεῖα τῆς αὐθεντικῆς Ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκείνου δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾷ, μὲ τὰς σωστὰς καὶ σωστικὰς προϋποθέσεις, τὴν Ὄντως Ἀλήθειαν, δηλαδὴν Αὐτὸν Τοῦτον τὸν Σωτῆρα, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν!

Τὸ θηριῶδες καὶ δαιμονιῶδες σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” εἶχεν ἤδη ἀναφανεῖ, ἐπισημανθεῖ καὶ καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τῆς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ἐνδόξου καὶ ἐν δυνάμει Ἐπιφανίας τῆς Ἐκκλησίας μας!

 

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα
«Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ»
ἐπισημαινόμενον καὶ κατατροπούμενον θεοπνεύστως
ὑπὸ τῆς «Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου»

Ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἡ Ἁγία Σύνοδος, ποὺ συνῆλθεν κατὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ.

Αὐτὴ ἡ «Σύνοδος τῶν Ἀποστόλων» συνιστᾷ τὸν θεμέλιον λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν ἢ καὶ ἐπακολουθησομένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ σαφέστατα διετύπωσε ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, στηλιτεύει σαφέστατα καὶ ἐν ταυτῷ τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ” ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ “Νικολαϊτισμοῦ”:

«Ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν μηδὲν πλέον ἐπιτίθεσθαι ὑμῖν βάρος πλὴν τῶν ἐπάναγκες τούτων, ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ καὶ πορνείας· ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε, ἔῤῥωσθε.» (Πράξ. ιε´, 29).

Ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, ἡ Πρώτη Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, συνελθοῦσα ὑπὸ τῶν Ἁγιοτάτων Ἀποστόλων, ἀποφαίνεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπεριφράστως:

(α) Ἀποχὴν ἀπὸ τὸ «φύρδην-μίγδην» τῶν συγκρητιστικῆς-οἰκουμενιστικῆς φύσεως συναγελασμῶν (ὅπως θὰ τὸ ἐκφράζαμεν μὲ σημερινὴν ὁρολογίαν), ποὺ συνέβαιναν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῶν Ἀποστόλων καὶ ἄρα, κατ᾽ ἐπέκτασιν, ὅλων τῶν ἐποχῶν, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας), καὶ

(β) Ἀποχὴν ἀπὸ τὴν πορνείαν, λαμβανομένου ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ὑπὸ τὸν ὅρον “πορνεία” νοεῖται σύνολον τὸ φάσμα τῶν πάσης φύσεως σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἑπομένως:

Τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται ἤδη ἀπὸ τὸ θεμελιώδους σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων!

Ἅπασαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας, διαπνέονται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο, δηλαδὴ τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ τοῦ Ἀντινικολαϊτισμοῦ!

Καὶ τίθεται προφανῶς τὸ ἀμείλικτον ἐρώτημα:

Ἐάν, παρ᾽ ἐλπίδαν, ἤθελεν ποτὲ ἀναφανεῖ μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, οἱαδήποτε σύνοδος, ποὺ δεν θὰ διαπνεόταν σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου τούτου πνεύματος, αὐτὴ ἡ σύνοδος θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀναγνωρισθῇ καὶ νὰ ἐπικληθῇ, σὰν τάχα “Οἰκουμενική”;;;

 

Τὸ ἀντίχριστο σύμπλεγμα
“Οἱκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”
καταδικαζόμενον εὐθαρσῶς καὶ ἀπεριφράστως διὰ στόματος Αὐτοῦ Τούτου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ θεόπνευστον βιβλίον

τῆς “Ἀποκαλύψεως”

Εἰς τὸ θεόπνευστον Βιβλίον τῆς «Ἀποκαλύψεως», γράφει, καθ᾽ ὑπαγόρευσιν Αὐτοῦ Τούτου τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου «…ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαὰμ (=Νικολαϊτισμός), ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ (= σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (=Συγκρητισμὸς-Οἰκουμενισμὸς) καὶ πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμός). Οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως. Μετανόησον οὖν. Εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου…» (Ἀποκ. β´, 14-16).

Ἄρα:

Οὗτος ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποῤῥίπτει ἀναφανδὸν καὶ ἀπροκαλύπτως τὸ ἀπαίσιον σύμπλεγμα «Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ». Καὶ σαφῶς καλεῖ εἰς Μετάνοιαν! Μάλιστα δέ, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἐὰν δηλαδὴ δὲν ἐπιδειχθῇ καὶ δὲν ὑπάρξῃ Μετάνοια, δηλοῖ ὅτι θὰ τιμωρήσῃ αὐτοπροσώπως, τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὴν τοιαύτην ἁμαρτίαν!

Ἐν συνεχείᾳ, γράφει καὶ πάλιν ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος πρὸς τὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Θυατείρων· «…ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναίκά σου Ἰεζάβελ (= πλανεμένην γυναίκα, ἡ ὁποία ἐδροῦσε εἰς τὸν χῶρον τῆς πνευματικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἐπισκόπου Θυατείρων, ἐξ οὗ καὶ τὸ “σου”), ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι (= Νικολαϊτισμὸς) καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα (= Συγκρητισμός-Οἰκουμενισμός)…» (Ἀποκ. β´, 20).

Ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅταν ἐνεφανίσθη καὶ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ἔδρασε καὶ συνεχίζει νὰ δρᾷ καὶ νὰ ἐπιτελῇ τὸ ἀντίχριστον ἔργο του τὸ φοβερὸν καὶ ἀπαίσιον “δίδυμον” “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ”: Ἤτοι, καθὼς προεξηγήσαμεν, δροῦν καὶ ἐπιτελοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὸ ἀντίχριστο ἔργο τους τὰ “δύο κέρατα” τοῦ ψευδοπροφήτου (Ἀποκ. ιγ´, 11).

Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ Ψευδοπροφήτης αὐτοῦ, καθὼς καὶ ὁ ἐν αὐτοῖς ὑποκρυπτόμενος καὶ ὑποδαυλίζων, δηλαδὴ ὁ Διάβολος (τοὐτέστιν κατὰ μίαν ἀπεχθὴν πιθηκιστικὴν ἀπομίμησιν τῆς Παναγίας Τριάδος: τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος), θὰ ἐνεργήσουν καὶ θὰ ἀναδυθοῦν μέσα ἀπὸ τὸ “Ἱστορικὸν γίγνεσθαι”, ὡς τὸ φοβερὸν καὶ ἀποτρόπαιον σύμπλεγμα: “ἡ Πόρνη καὶ τὸ Θηρίον” (Ἀποκ. ιζ´, 3-9).

Ἄγγελος Κυρίου ἀποκαλύπτει ἐν προκειμένῳ εἰς τὸν ἅγιον Ἰωάννην· «Ἐγὼ ἐρῶ σοι τὸ μυστήριον τῆς γυναικὸς καὶ τοῦ θηρίου τοῦ βαστάζοντος αὐτήν… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες (=ὢν), ἦν (=ἦτο) καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου [δηλαδὴ ἡ ἀνάβασις καὶ ἡ ἀνάδυσις κατὰ τοὺς “Καιροὺς τῆς Ἀποστασίας”, ποὺ ἀνακυκλικῶς ἐπανεμφανίζονται μέσα εἰς τὸν ῥοῦν τῆς Ἱστορίας, μὲ μεγιστοποιημένην ἢδη ἔξαρσιν κατὰ τοὺς Ἐσχάτους Χρόνους (= “Οἱ Καιροὶ τῆς Μεγίστης Ἀποστασίας”)].

«Καὶ θαυμάσονται οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐπὶ τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, βλεπόντων τὸ θηρίον ὅτι ἦν καὶ οὐκ ἔστι καὶ παρέσται» (Ἀποκ. ιζ´, 8).

Καὶ ὅμως:

Τὸ ἀντίχριστον τοῦτο θηρίον, τελικῶς καὶ τελεσιδίκως, εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν» (Ἀποκ. ιζ´, 7-8)!!!

Ἑπομένως ἐμφαίνεται σαφῶς ἡ ὑφισταμένη ἀνὰ τοὺς αἰώνας ἀέναος σφοδρὰ ἀντιπαλότης μεταξὺ ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (δηλαδὴ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου τοῦ συμπλέγματος τοῦ «Ἀντιχρίστου-Ψευδοπροφήτου-Διαβόλου» ὁμοῦ μετὰ τῶν ἐπιλεξάντων τὴν βιοτὴν κατὰ τὰς ἑλκυστικὰς μέν, καταστροφικὰς δέ, ἐπιταγὰς τῆς τοιαύτης Ἀντιχρίστου Τριάδος!

 

Τὸ ἀντίχριστον σύμπλεγμα τῶν «δύο κεράτων» τοῦ
«θηρίου-ψευδοπροφήτου» εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 11) ἐπισημαινόμενον καὶ καταπολεμούμενον
ὡσαύτως κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Ἀποστόλων

Ὡς τοιοῦτον παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὴν θεόπνευστον Ἐπιστολήν, ἡ ὁποία περιλαμβάνεται εἰς τὸ Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν ὑπογραφομένην ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀδελφοῦ τοῦ Κυρίου Ἰούδα (“κατὰ σάρκα” ἀδελφοῦ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου).

Εἰς τὴν μικρῆς μὲν ἐκτάσεως, ἀλλὰ τεραστίων θεολογικῶν διαστάσεων ἐν λόγῳ “Ἐπιστολὴν τοῦ Ἰούδα”, κατέχουσαν τὴν 26ην θέσιν εἰς τὸν “Κανόνα” τῶν 27 βιβλίων, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν “Καινὴν Διαθήκην”, ὁ ἀδελφόθεος οὗτος Ἰούδας διευκρινίζει ἐναργέστατα ὅτι ἡ σῴζουσα Ἀλήθεια, ποὺ ἀπεκάλυψεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐξαγγέλλει σαφέστατα καὶ διαυγέστατα, ὅ,τι ἡ ἀληθὴς Πίστις συνίσταται:

(α) Εἰς τὴν ἀποδοχὴν τοῦ Θεανθρωπίνου Προσώπου τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Δόγματος, καθόσον οἱ καταπολούμενοι ἐν προκειμένῳ αἱρετικοὶ ἀρνοῦνται «τὸν μόνον Δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν» (Ἰούδ. 4) καὶ

(β) Εἰς τὴν καταδίκην τῶν τάχα “χριστιανῶν”, ποὺ “ἐπιδίδονται εἰς ἀσελγείας καὶ μιαίνουν τὴν σάρκα” (Ἰούδ. 4, 7, 8). Ἄρα αὕτη ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις ἀπαιτεῖ τὴν καθαρότητα τοῦ Ἤθους.

Ἑπομένως: Ἡ τεραστίας σωτηριολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας Ἐπιστολὴ αὐτὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, καταδεικνύει θεοπνεύστως  ὅτι ἡ ἀληθὴς καὶ σῴζουσα Πίστις εἰς τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστὸν ἀπαιτεῖ ἀδιαμφισβητήτως συναμφότερα, Ὀρθοδοξίαν καὶ Ὀρθοπραξίαν, τοὐτέστιν:

(α) Καθαρότητα Δόγματος (Ἀντιοικουμενισμός), καὶ

(β) Καθαρότητα Ἤθους (Ἀντινικολαϊτισμός)!

Ταῦτα γράφω ὑμῖν,
πεφιλημένοι μοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
μετὰ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπης,
ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος

 

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος
Ἱεροσόλυμα, περὶ τὸ 49 μ.Χ.

Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος, ἐγένετο εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα περὶ τὸ ἔτος 49 μ.Χ. (Πρξ. ιε ´, 1-35 & Γαλ. β´) ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτου ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἀποτελεῖ ἡ Ἀποστολικὴ αὐτὴ Σύνοδος τὸν Θεμέλιον Λίθον ὅλων τῶν ἐπακολουθεισῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Δόγμα, ποὺ διετύπωσε σαφέστατα ἡ Πρώτη αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καταδικάζει ἀπεριφράστως:

(α) τόσον τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-Συγκρητισμοῦ, ἐντέλλουσα: “Ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνικτοῦ”. Ὑπὸ τὴν ἐνδεικτικὴν αὐτὴν ἀπόφανσιν καταδικάζεται ὁ οἱοσδήποτε συγκερασμὸς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰς ποικίλας ἐκδηλώσεις τύπου “Συγκριτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ”,

(β) ὅσον καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Νικολαϊτισμοῦ, ἐντέλλουσα: “(Ἀπέχεσθαι) πορνείας”, δεδομένου ὅτι ὑπὸ τὸν συνοπτικὸν ὅρον “πορνεία” ἐννοοῦνται, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ κατὰ τους Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅπασαι αἱ σαρκικαὶ ἁμαρτίαι.

Ὅλαι ἀνεξαιρέτως αἱ ἐπακολουθήσασαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, διαπνέονται, εἴτε ἀμέσως, εἴτε ἐμμέσως, πλὴν ὅμως σαφῶς, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ καὶ Ἀντινικολαϊτισμοῦ.

Ἐάν ποτε ἤθελε ἐμφανισθῇ Σύνοδος, διεκδικοῦσα τὸν ῥόλον καὶ τὸν τίτλον “Οἰκουμενικῆς” καὶ δὲν ἐμφορεῖται ἀπὸ πνεῦμα Ἀντι-οικουμενιστικὸ καὶ Ἀντι-νικολαϊτικό, ἡ τοιαύτη “Σύνοδος” θὰ ἦτο ποτε δυνατὸν νὰ ἀπαιτήσῃ νὰ καταγραφῇ ὡς “Οἰκουμενική”;;;

Ἀσφαλέστατα ΟΧΙ!!!

Διαχρονικῶς τὸ σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” καταδικάζεται σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως ἀπὸ τὸ θεμελιωδεστάτης σημασίας Πρῶτον καὶ Κορυφαῖον Δόγμα τῆς Πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἀποτελεῖ διαυγεστάτην καὶ μόνιμον τοποθέτησιν τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας!

 

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων…» (Ἀποκ. ιγ´, 11).

[Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον νὰ βγαίνῃ ἀπὸ τὴν γῆν καὶ εἶχε δύο κέρατα, ὅμοια μὲ κέρατα ἀρνίου, ὅμως ὡμιλοῦσε ὡσὰν δράκων. Πρόκειται γιὰ τὸν ψευδοπροφήτην τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ κάτω ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸν καὶ παραπλανητικὸν φαινόμενο τοῦ “προβάτου” ὑποκρύπτει λύκον καὶ τὸν σατανᾶν…]

Τὰ περιγραφόμενα στὸ χωρίον αὐτὸ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην τὸν Θεολόγον, ὅπως ἀπεικονίζονται σὲ μικρογραφία τοῦ “κώδικα 724” τῆς βιβλιοθήκης Châteam (ἔτη 1451-1475), στὸ Chantilly τῆς Γαλλίας.

Τὸ “ἕνα κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, π.χ. Οικουμενισμος)

Τὸ “ἕτερον κέρατο” ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ “Θηρίου-Ψευδοπροφήτου” τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς (δηλαδὴ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοπραξίας, π.χ. Νικολαϊτισμος)

Ἐν προκειμένῳ παρουσιάζονται ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι!

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι «ἀνεξάρτητα». Ἀναφύονται καὶ ἀναδύονται ἀμφότερα ἐκ τῆς μίας καὶ ἐνιαίας κεφαλῆς τοῦ Ψευδοπροφήτου. Ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλένδετα, ἀλληλοεξαρτώμενα, ἀλληλοτροφοδοτούμενα, ἀλληλοεπηρεαζόμενα καὶ ἐνεργοῦντα ἀμφιδρόμως, ὠσὰν συμπεπλεγμέναι Παναιρέσεις!

Ο ΖΩΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, Αρ. τεύχους 132-141, Περιοδική έκδοσις της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου.

Χριστόδουλος Βασιλειάδης chrvassiliades.blogspot.com

Ἀντινικολαϊτικὰ κείμενα

Ἡ οὐσιώδης διαφορὰ[*]

τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων,

ποὺ τὰ διακρίνει ἀπὸ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα

 

Ὑπὸ Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

Κύπρος

 

Γενικὰ

Κάθε ἁμαρτία εἶναι παράβασι τῶν θείων ἐντολῶν. Ἀποτελεῖ τραγικὸ γεγονός, διότι ἀπομακρύνει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸ ὄντως ἀγαθό, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός! Ἡ ἁμαρτία ἐξαλείφεται μὲ τὴν εἰλικρινὴ Μετάνοια καὶ μέσῳ τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως.

Κάθε εἴδους ἁμαρτία εἶναι φοβερή, ἀφοῦ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Χριστό. Τὰ σαρκικὰ ὅμως ἁμαρτήματα ἔχουν μιὰ ἰδιάζουσα σημασία, μιὰ οὐσιώδη διαφορὰ ἀπὸ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα, τὴν ὁποία ἐπεξηγεῖ κατὰ τρόπο ἄριστο ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος! Τονίζοντας αὐτὴ τὴν ἰδιαιτερότητα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, γράφει· «Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα, ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος, ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν· ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει» (Α΄ Κορ. στ΄, 18). Δηλαδή· «Μακριὰ (λοιπὸν) ἀπὸ τὴν πορνεία (ἐδῶ μὲ τὸν ὅρο πορνεία ἐννοεῖται κάθε εἴδους σαρκικὴ ἁμαρτία, ὅπως ἐπεξηγήθηκε σὲ προηγούμενα κείμενα)! Κάθε ἄλλη ἁμαρτία, ποὺ μπορεῖ νὰ διαπράξη κάποιος, βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του· αὐτὸς ὅμως ποὺ πορνεύει, βεβηλώνει τὸ ἴδιό του τὸ σῶμα»!

Τὴν ἰδιαιτερότητα αὐτὴ τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων ὑπογραμμίζει καὶ ὁ Κύριός μας, ὅπως π.χ. στὴν περίφημη «ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία» Του, ὅπου ἐπιτρέπει (ὅμως δὲν ἐπιβάλλει) τὸ δικαίωμα διαζυγίου ὄχι γιὰ ὁποιανδήποτε ἄλλη ἁμαρτία κάποιου ἀπὸ τοὺς συζύγους, παρὰ μόνο στὴν περίπτωση τῆς πορνείας: «παρεκτὸς λόγου πορνείας»! (Ματθ. ε΄, 32)

Τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα ὡς κώλυμα (=ἐμπόδιο) γιὰ τὴν Ἱερωσύνη

Ἐπεξηγῶντας καὶ ἀναλύοντας τὴν ἰδιαιτερότητα αὐτὴ τῶν σαρκικῶν ἁμαρτιῶν ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέροντας Γερμανός, γράφει σὲ μιά του ἐπιστολή: «Μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι κατὰ κάποιο μυστηριώδη καὶ ὑπερφυσικὸ τρόπο τὸ σῶμα αὐτοῦ, ποὺ πορνεύει, μολύνεται ἀνεξίτηλα μὲ ἕνα μόνιμο ψεγάδι. Ὑπάρχει δηλαδὴ μιὰ οὐσιαστικὴ καὶ βαθιὰ διαφορὰ μεταξὺ τῶν σαρκικῶν ἀπὸ τὰ ἄλλα ἁμαρτήματα. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος μετανοήση, ἐξομολογηθῆ καὶ ἀλλάξη ζωή, συγχωροῦνται ὅλες οἱ ἁμαρτίες του, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως καὶ τῶν σαρκικῶν· καὶ ὅταν ἀλλάξη ζωή, μπορεῖ ἀκόμη καὶ ἅγιος νὰ γίνη! Ὅμως ἱερέας δὲν μπορεῖ νὰ γίνη αὐτός, ποὺ ἔπεσε σὲ βαριὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ὅπως εἶναι π.χ. οἱ σαρκικὲς σχέσεις, εἴτε πρίν, εἴτε ἔξω ἀπὸ τὸν Γάμο. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνη ἱερέας, διότι «τὸ σκεῦος» τοῦ σώματός του ἔγινε ἀκατάλληλο γιὰ τὴ διακονία τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ὅπως δηλαδὴ τὸ ἀγγεῖο, ποὺ ἔσπασε, πού, κι ἂν ἀκόμα τὸ συναρμολογήσης καὶ τοῦ κολλήσης τὰ κομμάτια, τὸ ξαναφτιάχνεις μέν, καὶ γίνεται πάλι ἀκέραιο, ἔχει ὅμως ἀνεξίτηλα σημάδια τῶν παλιῶν θραυσμάτων. Τὸ ξανασυναρμολογημένο αὐτὸ ἀγγεῖο μπορεῖ νὰ χρησιμεύση γιὰ ὁποιαδήποτε ἄλλη δουλειά, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ νὰ χρησιμοποιηθῆ στὴν Ἁγία Τράπεζα» (ἀπὸ τὸ βιβλίο· «Ὁ Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης (1906-1982)», ἔκδοση Β΄, σελ. 203).

Ἡ ἁγνότητα τοῦ σώματος ὡς θυσία στὸν Θεό!

Μᾶς διδάσκει καὶ πάλιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι» (Α΄ Κορ. στ΄, 13). Δηλαδή, τὸ σῶμα μας δὲν μᾶς τὸ ἔδωσε ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε στὶς σαρκικὲς παρεκτροπὲς (δηλαδὴ σὲ «σχέσεις» ἔξω ἀπὸ τὸν εὐλογημένο Γάμο), ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ἁγιάζουμε, ἐκτελῶντας καὶ μὲ τὸ σῶμα μας τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ ἀγώνας αὐτός, ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θυσία πρὸς τὸν Θεό, κρίνεται ἀπαραίτητος μέσα στὰ πλαίσια τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἄσκησης. Καὶ τοῦτο γιατὶ ὁ στόχος τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς θείας Χάριτος. Καὶ ἡ Χάρις αὐτὴ τοῦ Θεοῦ ἁγιάζει, ὄχι μόνο τὴν ψυχή, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀγωνιζομένου ἐν Κυρίῳ πιστοῦ, τὸν ὅλο δηλ. ἄνθρωπο! Τρανὴν ἀπόδειξη τῆς βασικῆς αὐτῆς ἀλήθειας τῆς Πίστης μας ἀποτελοῦν τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων μας, ποὺ ἀποπνέουν συχνὰ ἄρρητη εὐωδία, ἐνῷ ἄλλοτε μυροβλύζουν, ἐνίοτε δὲ παραμένουν θαυματουργικῶς ἄφθαρτα, ἀλλὰ πάντοτε ἐκπέμπουν ποικιλοτρόπως τὴν ἐνοικοῦσα σ’ αὐτὰ θεία Χάρι.

Ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων

Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας τελειώνει, ὡς γνωστό, μὲ τὴ φράσι, «...προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ Μέλλοντος Αἰῶνος». Τόσο μεγάλη λοιπὸν εἶναι ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος (σὲ πεῖσμα κάθε πλανεμένου «σοφιστή», «νεοπλατωνιστή», «παγανιστή», «φιλοσόφου» καὶ ὁποιουδήποτε ἄλλου παλαιότερου ἢ νεώτερου αἱρετικοῦ ἢ ἄλλου ἀλλοθρήσκου, ποὺ ἀπαξιώνει τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ὡς ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ὅλης ψυχοσωματικῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου), ποὺ καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, προορίζεται νὰ ἀναστηθῆ ἔνδοξο καὶ «πνευματικό», δηλαδὴ διεπόμενο ἀπὸ τοὺς νόμους, ὄχι τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἰσχύουν τώρα (μετὰ τὴν πτῶσι), ἀλλὰ κυβερνόμενο ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ θὰ ἰσχύουν στὴν «Καινὴν Κτίσιν», δηλαδὴ τὴν μετὰ τὴν κοινὴ Ἀνάστασι ἔνδοξη καθιέρωσι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!

Τονίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἔνδοξης ἀναστάσεως τῶν σωμάτων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας πρὸς τοὺς Κορινθίους· «Ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Α΄ Κορ. στ΄, 14). Δηλαδή, καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἀνέστησε τὸν Κύριο, μὲ τὴ θεϊκή του δύναμι θὰ ἀναστήση καὶ ἐμᾶς, ποὺ πιστεύουμε καὶ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστό!

Καὶ τὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου, σὲ σχέσι μὲ τὴν ὅλη συνάφεια τοῦ χωρίου, εἶναι τὸ ἑξῆς: Καθὼς τὰ σώματά μας δὲν ἀποτελοῦν μιὰ προσωρινότητα, ἀλλὰ προορίζονται γιὰ τὴν αἰωνιότητα, γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν λόγο ὀφείλουμε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦμε μὲ τρόπο ἁγιαστικό, μὲ τὶς ἀγαθές μας πράξεις. Γιὰ παράδειγμα, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, ποὺ οἱ πιστοὶ προσευχόμενοι «ἐξαναγκάζουν», τρόπον τινά, καὶ τὸ σῶμα νὰ συμμετέχη καὶ αὐτὸ στὴν Προσευχή, μὲ ὀρθοστασίες, «μετάνοιες» κ.ἄ. Ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ σώματά μας στὴ διάπραξι τῆς ἁμαρτίας. Ὄντας ὁ ἄνθρωπος πνευματικοσωματικὴ ἑνότητα καὶ ὁλότητα, διαπράττει πλειστάκις τὴν ἁμαρτία, ὄχι μόνο «πνευματικῶς», ἀλλὰ καὶ «σωματικῶς». Ἀλλὰ καὶ ὁ μετανοῶν καὶ ἀγωνιζόμενος πιστὸς ἐπιτελεῖ τὴν ἀρετή, ὄχι μόνο «πνευματικῶς», ἀλλὰ καὶ «σωματικῶς», δηλαδὴ μὲ τὴ συμμετοχὴ καὶ τοῦ σώματος.

Τὸ σῶμα τοῦ κάθε ἐνταγμένου στὴν Ἐκκλησία πιστοῦ
δὲν εἶναι «δικό του», ἀλλὰ ἀνήκει στὸν Χριστό!

«Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ΄, 27), γράφει πρὸς τοὺς Γαλάτας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, ὅσοι βαπτιστήκαμε στὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε ἐνδυθῆ τὸν Χριστό! Μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἔχουμε καταστεῖ «μέλη Χριστοῦ». Καταθέτοντας ὑπερφυέστατα ὁ Παῦλος ἀκόμη ἕνα σημαντικότατο θεολογικὸ λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο τὰ λεγόμενα σαρκικὰ ἁμαρτήματα καθίστανται ἐντελῶς ἀπαράδεκτα γιὰ τὸν κάθε πιστό, γράφει πρὸς τοὺς Κορινθίους: «Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. Ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστιν.» (Α΄ Κορ. στ΄, 15-17) Δηλαδή· Δὲν γνωρίζετε ὅτι τὰ σώματά σας εἶναι μέλη (τοῦ σώματος) τοῦ Χριστοῦ; Ἔχω λοιπὸν τὸ δικαίωμα νὰ πάρω κάτι, ποὺ εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ τὸ καταστήσω μέλος τοῦ σώματος μιᾶς πόρνης; Ποτὲ τέτοιο πρᾶγμα!!! Ἢ μήπως δὲν ξέρετε ὅτι αὐτός, ποὺ ἑνώνεται μὲ μία πόρνη, γίνεται ἕνα σῶμα μαζί της; Διότι, καθὼς λέει ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ δύο θὰ γίνουν ἕνα σῶμα. Ὅποιος ὅμως ἑνώνεται μὲ τὸν Κύριο, γίνεται ἕνα πνεῦμα μαζί Του.

Ἀδιαμφισβήτητα μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: Διαλέξετε καὶ πάρετε: εἴτε τὸν Χριστό, εἴτε (μὴ γένοιτο!) τὴν πορνεία. Τὰ δύο αὐτὰ εἶναι ἐκ διαμέτρου καὶ παντελῶς ἀντίθετα! Μὲ τίποτα δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ συμβιβασθοῦν μεταξύ τους! Εἶναι ἀδύνατο κάποιος νὰ πορνεύη ἀμετανοήτως καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχη τὴν ψευδαίσθησι ὅτι μπορεῖ νὰ συνεχίση νὰ εἶναι μέλος τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ!

«Φεύγετε τὴν πορνείαν»

Ἐνῶ σαφέστατα καὶ ἀπροκάλυπτα μᾶς διδάσκει ἡ Γραφὴ «φεύγετε τὴν πορνείαν» (Α΄ Κορ. στ΄, 18) (= μακριὰ ἀπὸ τὴν πορνεία, δηλ. τὶς ἐκτὸς τοῦ εὐλογημένου Μυστηρίου τοῦ Γάμου σαρκικὲς σχέσεις), σήμερα ὅμως, στὴν ἀλλοτριωμένη κοινωνία ποὺ καταντήσαμε νὰ ζοῦμε, θεωρεῖται μειονέκτημα ἡ εὐλογημένη ἐγκράτεια, ποὺ δύναται νὰ μᾶς ὁδηγήση στὸν Χριστό! Καὶ θεωρεῖται δῆθεν «κατόρθωμα» ἡ ἁμαρτία, ὅπως οἱ ἐκτὸς τοῦ Γάμου σεξουαλικὲς σχέσεις, οἱ ποικίλες σαρκικὲς «κατὰ φύσιν» καὶ «παρὰ φύσιν» παρεκτροπές, κ.ἄ. Οἱ συνήθεις δικαιολογίες, ποὺ προβάλλονται γιὰ τὸ ψυχοφθόρο αὐτὸ αἶσχος, εἶναι συνήθως οἱ ἑξῆς: «Ὅλοι ἔτσι κάνουν», «σὺ γιατί νὰ στερῆς τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τέτοια εὐχαρίστηση;», «πῶς δέχεσαι νὰ μὴν εἶσαι καὶ σὺ ἔξυπνος καὶ προοδευτικός, ὅπως οἱ ἄλλοι;», «γιατί μένεις καθυστερημένος, μὴ ἔχοντας καὶ σὺ ῾δεσμό᾿;», «πῶς ἀντέχεις τὴ μοναξιά, χωρὶς νὰ ἔχης καὶ σὺ ἕνα ῾σύντροφο᾿;», «δὲν τὸ ξέρεις ὅτι ἡ ἰατρικὴ θεωρεῖ ὅτι βλάπτει ἡ ἐγκράτεια;», καὶ ἄλλα παρόμοια διαβολικὰ «ἐπιχειρήματα»! Καὶ εὑρίσκονται δυστυχῶς πλῆθος τὰ θύματα, ποὺ ἀκολουθοῦν τὸν εὔκολο καὶ πλατὺ δρόμο τῆς καταστροφῆς! Προτιμοῦμε νὰ «ξεχνοῦμε» ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἄσκησι, θυσία, στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός, ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος, ταπείνωσι, ἐν Χριστῷ ἀγάπη κ.λπ., τὰ ὁποῖα ἀκολούθησαν μέσα στοὺς αἰῶνες τὸ ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἐνῶ ἡ «ἄλλη ὁδός», τοῦ «κόσμου» (ἐὰν δὲν ὑπάρξη μετάνοια καὶ ἀλλαγὴ πορείας), ὁδηγεῖ στὸν γκρεμὸ τῆς αἰώνιας ἀπώλειας.

Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τοῦ πιστοῦ εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Γράφει ἀκόμα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· «Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;» (Α΄ Κορ. στ΄, 19) Δηλαδή· «Ἢ μήπως δὲν ξέρετε ὅτι τὸ σῶμα σας εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο κατοικεῖ μέσα σας καὶ τὸ ἔχετε λάβει ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ἑπομένως δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας;» Μὲ τὸ ὑπερβατικὸ δηλαδὴ γεγονὸς ὅτι τὸ σῶμα τοῦ κάθε βαπτισμένου πιστοῦ ἀποτελεῖ ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι τελείως ἀνεπίτρεπτο νὰ βεβηλώνουμε, νὰ μολύνουμε μὲ τὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες μας ἕνα τέτοιο ἀπείρου ἀξίας ναό! Ἐὰν εἶναι ἀδιανόητο γιὰ τὸν πιστὸ νὰ βεβηλώση μὲ ὁποιεσδήποτε ἀκαθαρσίες ἕνα συμβατικὸ ναό, κτισμένο ἀπὸ ἀνθρώπινα χέρια, μὲ τὰ φθαρτὰ οἰκοδομικὰ ὑλικὰ (πέτρες, σίδερα, τσιμέντο, σουβάδες, ξύλα, κ.λπ.), πόσο ἀπείρως περισσότερο εἶναι ἀνεπίτρεπτο γιὰ τὸν πιστὸ νὰ μολύνη τὸ σῶμα του; Αὐτό, ποὺ εἶναι ἀφενὸς μὲν πλασμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφετέρου ἔχει προορισμὸ νὰ ἀναστηθῆ, ὅταν πραγματοποιηθῆ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ποὺ προορίζεται νὰ λειτουργῆ ὡς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο στὴν παροῦσα (τὴ βιολογικὴ) ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν αἰωνιότητα!

Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀνήκει στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ στὸ Δημιουργό του!

Συνεχίζοντας τὸ θεόπνευστό του λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σχετικὰ μὲ τὴ θεολογικὴ διάστασι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, γράφει· «Καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν. Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς» (Α΄ Κορ. στ΄, 19-20). Δηλαδή· «Δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας. Σᾶς ἀγόρασε ὁ Θεός, πληρώνοντας τὸ τίμημα»! Τὰ σώματά μας ἔχουν ἐξαγορασθῆ μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ. Ἑπομένως δὲν ἀνήκουν σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἔχουν ἰδιοκτήτη τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ποὺ θυσίασε τὸν ἑαυτό Του, καὶ μάλιστα μὲ τὸν πιὸ ἐπώδυνο καὶ ἐπαίσχυντο θάνατο (ἀφοῦ, ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, «εἶναι κατηραμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καθένας, ποὺ κρέμμαται νεκρὸς ἐπάνω σὲ ξύλο [τοῦ σταυροῦ]» [Δευτ. 21,23], ποὺ ἔχει δηλ. καταδικασθεῖ σὲ σταυρικὸ θάνατο). Καὶ τοῦτο, γιὰ νὰ μᾶς παράσχη τὴ δυνατότητα τῆς ἀναστάσεως καὶ τῶν ἰδικῶν μας σωμάτων κατὰ τὴ Δευτέρα ἔνδοξη ἔλευσί Του στὴ γῆ! Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχουμε κανένα δικαίωμα νὰ βεβηλώνουμε καὶ νὰ βρωμίζουμε μὲ τὶς σαρκικές μας ἁμαρτίες αὐτό, ποὺ ἀνήκει οὐσιαστικὰ καὶ ὀντολογικὰ ὄχι σὲ μᾶς, ἀλλὰ ἀποτελεῖ πολύτιμη ἰδιοκτησία τοῦ φιλανθρώπως θυσιασθέντος θεανθρώπου Χριστοῦ! Καὶ ἐφόσον ὁ Χριστὸς παρέδωσε τὸν ἑαυτό Του στὴ φοβερὴ Σταυρικὴ θυσία, ἡ πρόκλησι γιὰ τὸν κάθε πιστὸ εἶναι ἀδιαμφισβήτητη: Εἴτε τιμοῦμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμενοι στὸν ἅγιο ἀγώνα τῆς ἁγνότητας τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, εἴτε ἀφινόμαστε ἀμετανόητα στὸν κατήφορο τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων, περιφρονῶντας κατάφορα μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ γιὰ χάρη μας, προσβάλλοντας δηλαδὴ τὴ Σταυρική Του θυσία!

Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἐξαγόρασε τὸν καθένα μας μὲ τίμημα ἀτίμητο, μὲ τὸ τίμιο καὶ πανάχραντο αἷμα Του, ποὺ ἔχυσε ἐπάνω στὸ Σταυρό, ἀπελευθερώνοντάς μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ διαβόλου, τοῦ πονηροῦ κόσμου, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἶναι ἀδιανόητο γιὰ μᾶς νὰ ἀπαρνηθοῦμε καὶ νὰ προδώσουμε (χάριν τῆς ψεύτικης, ψυχοφθόρας, σωματοφθόρας καὶ ἀνθρωποφθόρας ἡδονῆς τῶν σαρκικῶν ἁμαρτιῶν) τὴν δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς μας ἐλευθερίας, ποὺ μᾶς δώρησε ὁ Χριστός! Γιὰ τοῦτο καὶ ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐμφυτεύει ἐμφαντικὰ μέσα στὸ «εἶναι» μας τὴν ὑπόμνησι: «Φεύγετε τὴν πορνείαν... ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς». Δηλαδή· Μακριὰ ἀπὸ τὴν πορνεία!... Διότι σᾶς ἐξα­γό­ρα­σε ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν αἰώνια σκλαβιὰ (τῆς ὅλης ὑπάρξεώς σας, ψυχῆς καὶ σώματος) πληρώνοντας (κατὰ τρόπον ὑπερφυὴν καὶ ἄρρητον), Ἐκεῖνος (ἀντὶ ἐμεῖς), τὸ βαρύτατο τίμημα, θυσιάζοντας τὸν ἑαυτό Του ἐπάνω στὸ Σταυρό!

Ὁ Θεὸς δοξολογεῖται μὲ ὅλη μας τὴν ψυχοσωματικὴ
ὕπαρξι, ἐὰν ἀποφεύγουμε τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα

«Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. στ΄, 20). Δηλαδή· «Δοξάζετε τὸν Θεὸ μὲ τὸ σῶμα σας καὶ τὸ πνεῦμα σας, ποὺ ἀνήκουν σ’ Ἐκεῖνον». Κάθε δυαλισμός, ποὺ ὑποτιμᾶ τὸ σῶμα σὲ σχέσι μὲ τὸ πνεῦμα, καταπολεμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ τὸ χωρίο αὐτὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἐνδεικτικό. Τόσο τὸ σῶμα, ὅσο καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν ἀμφότερα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν προσδοκόμενη ἀνάστασι τῶν νεκρῶν, ποὺ κατέστη πλέον ὀντολογικὰ δυνατὴ μὲ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, δοξάζεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος, ψυχῇ τε καὶ σώματι!

Ἀφοῦ λοιπὸν καὶ τὸ σῶμα προορίζεται γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ πνεῦμα, γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο περιγράφει μὲ συμπυκνωμένο μὲν τρόπο, ἀλλ’ ὅμως σαφέστατα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοὺς βαθύτερους θεολογικοὺς καὶ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους κάθε πορνεία εἶναι, ὄχι ἁπλῶς μία ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα μία πτῶσι, ποὺ ἔχει ἰδιαζόντως ὀντολογικὸ βάθος. Καὶ αὐτὸ τὸ βάθος, ἀφενὸς μὲν ἅπτεται ὑπερφυῶς τοῦ ὅλου ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ἑνότητας, ἀφετέρου δὲ ἐπηρεάζει βαθύτατα τὴν ὕπαρξι τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὄχι μόνο στὴ διάρκεια τῆς παρούσας σύντομης βιολογικῆς του ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ προπαντὸς πέραν τοῦ τάφου, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὴν ἀποφυγὴ κάθε σαρκικῆς ἁμαρτίας, τόσο σωματικῶς, ὅσο καὶ πνευματικῶς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποδίδεται ἀληθινὴ δοξολογία στὸν ἀληθινὸ Θεό, ὄχι μόνο μὲ τὰ χείλη, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νοῦ, τὴν καρδία, τὰ αἰσθήματα, τὴ βούλησι. Δηλαδὴ δοξολογεῖται ὁ Κύριος, μὲ τὴν ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ὕπαρξης ἁγνότητα, τόσο τῶν σωμάτων, ὅσο καὶ τῶν ψυχῶν!

Ὀφείλουμε μάλιστα νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, τόσο μὲ τὸ σῶμα μας, ὅσο καὶ μὲ τὸ πνεῦμα μας, δηλαδὴ μὲ τὴν ὅλη ψυχοσωματική μας ὕπαρξι, διότι δὲν ἀνήκουμε στὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ ἀνήκουμε στὸν Θεό! «Τὸν Θεὸ λοιπὸν νὰ δοξάζετε μὲ τὸ σῶμα σας καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σας, τὰ ὁποῖα ἀνήκουν στὸν Θεό»! (Α΄ Κορ. στ΄, 20) Καὶ ἀκόμη· «τὸ σῶμα δὲν ἔγινε γιὰ νὰ πορνεύουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Κύριο! Καὶ ὁ Κύριος θὰ δοξάση τὰ σώματά μας» (Α΄ Κορ. στ΄, 13). Ἄρα δοξάζεται ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἁγνότητα, μὲ τὴν ἐγκράτεια, μὲ τὴν πιστότητα στὸ Γάμο καὶ μὲ τὴν ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστὸν παρθενία!

Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ σωθῆ, μέσῳ τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας!

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἀρκεῖται μόνο στὸ νὰ κατακρίνη μὲ δριμύτητα τὰ ποικίλα σαρκικὰ ἁμαρτήματα, ἀποκαλύπτοντας μάλιστα τὸ ἰδιάζον θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιολογικὸ βάθος τοῦ ζητήματος αὐτοῦ, ἀλλὰ ταυτόχρονα προσφέρει καὶ τὴν βέβαιη ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μὲ τὴν ἔνταξί μας στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως, μὲ τὸν προσωπικὸ ἀγώνα γιὰ τὸν ἁγιασμό μας! «Μὴν ἔχετε αὐταπάτες! Στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἔχουν θέση, οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτρες, οὔτε μοιχοί, οὔτε θηλυπρεπεῖς, οὔτε ἀρσενοκοῖτες, οὔτε πλεονέκτες, οὔτε κλέφτες, οὔτε μέθυσοι, οὔτε ὑβριστές, οὔτε ἅρπαγες. Καὶ τέτοιοι ἤσασταν κάποτε μερικοί! Ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ καὶ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καθαριστήκατε (ἀπὸ τὴν ἁμαρτία), ἁγιασθήκατε καὶ δικαιωθήκατε» (Α΄ Κορ. στ΄, 9-11)!

ΠΗΓΗ: Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Δεκέμβριος 2019, Ἀρ. Τεύχους: 132-141, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

---

[*] Ἀπὸ τὸ τεῦχος 98-100, Δεκέμβριος, 2007 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».