«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου Γ΄.

 

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

*

Ταῦτα, ἐν ἀκροτάτῃ περιλήψει, τὰ ἀφορῶντα τὴν ποικίλην καὶ πολλαπλὴν παραχάραξιν τῆς Ἀληθείας, τῆς Διδασκαλίας τοῦ Θεανθρώπου, τὴν παρατηρουμένην καὶ διαπιστουμένην εἰς κορυφαίαν ἰδιαιτέρως ἔξαρσιν κατὰ τὰς σημερινὰς λίαν πονηρὰς ἡμέρας τῆς Μεγάλης Ἀποστασίας.

Ἐξ ἀντιθέτου πρὸς τὰς ἀναριθμήτους ἀλλοτρίας διδασκαλίας τῶν πολυποικίλων καὶ πολυμόρφων αἱρέσεων, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία, οὐδόλως ἀποτελοῦσα θνησιγενὴν “ἐκ τῶν κάτω” ἀνθρωπίνην ἐπινόησιν, ἀλλὰ ἀνατέλλουσα “Ἄνωθεν”, Ἀνατολὴ ἐξ ὕψους, ὡς πάμφωτος καὶ σῴζουσα Ἀποκάλυψις Θεοῦ, ξυπνᾷ ξανὰ καὶ ἀνασταίνει τὰ ἔνθεα στοιχεῖα τῆς αὐθεντικῆς Ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκείνου δηλαδὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀναζητᾷ, μὲ τὰς σωστὰς καὶ σωστικὰς προϋποθέσεις, τὴν Ὄντως Ἀλήθειαν, δηλαδὴν Αὐτὸν Τοῦτον τὸν Σωτῆρα, τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν!

Τὸ θηριῶδες καὶ δαιμονιῶδες σύμπλεγμα “Οἰκουμενισμοῦ-Νικολαϊτισμοῦ” εἶχεν ἤδη ἀναφανεῖ, ἐπισημανθεῖ καὶ καταγραφεῖ ἀπὸ τοὺς πρώτους ἤδη χρόνους τῆς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, ἐνδόξου καὶ ἐν δυνάμει Ἐπιφανίας τῆς Ἐκκλησίας μας! 

(συνεχίζεται)

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

β. Οἱ χειροτονοῦντες ἀναξίους ὑπόκεινται στὴν ἴδια τιμωρία καὶ ἂν ἀκόμη ἀγνοοῦν τὸ ποιὸν τῶν χειροτονουμένων. α΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Διότι, ὅπως στοὺς ἐκλεγέντες δὲν εἶναι ἀρκετοι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κσξστοποιεὴ γιὰ νὰ ἀπολογηθοῦν ἡ πρόφαση, δὲν ἦλθα αὐτόκλητος, οὔτε γνώριζα ἐκ τῶν προτέρων τὶς δυσκολίες τοῦ ἀξιώματος γιὰ νὰ ἀποφύγω, ἔτσι καὶ τοὺς χειροτονοῦντες δὲν θὰ τοὺς ὠφελοῦσε σὲ τίποτα ἂν ἔλεγαν ὅτι ἀγνοοῦν τὸν χειροτονηθέντα. Ἀκριβῶς ὅμως γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ σφάλμα τους μεγιστοποιεῖται, διότι ἐξέλεξαν κάποιον ποὺ ἀγνοοῦσαν καὶ ἡ θεωρούμενη ὡς ἀπολογία αὐξάνει τὸ βάρος τῆς κατηγορίας.

Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ κατανοηθῆ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐνῶ ὅταν πρόκειται νὰ ἀγοράσουν κάποιον δοῦλο τὸν ὑποβάλλουν σὲ ἰατρικὲς ἐξετάσεις, ἀπαιτοῦν τὴν ὕπαρξη ἐγγυητῶν γιὰ τὴν ἀγορά τους αὐτή, ζητοῦν πληροφορίες ἀπὸ τοὺς γείτονες καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἀκόμη ἀμφιβάλλουν καὶ ἀπαιτοῦν μακρὺ χρόνο δοκιμασίας τοῦ δούλου, ἀντίθετα, ὅταν πρόκειται νὰ ἐκλέξουν κάποιον σὲ τόσο ὑψηλὸ λειτούργημα ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχε ἐγκρίνουν ὁποιονδήποτε, ἐπειδὴ ἔτσι φάνηκε καλὸ στὸν δείνα νὰ δώση τὴ μαρτυρία του ὑπὲρ κάποιου ἢ διότι ἀπεχθανόταν τοὺς ἄλλους ὑποψηφίους, χωρὶς νὰ προβαίνουν σὲ καμμία ἄλλη ἐξέταση; Ποιὸς λοιπὸν θὰ μᾶς προστατεύση τότε, ὅταν αὐτοὶ ποὺ ὀφείλουν νὰ παρέχουν προστασία χρειάζονται οἱ ἴδιοι προστάτες;

(συνεχιζεται)

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Τὸ ἀποκρουστικὸν τοῦτο σύμπλεγμα, Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ τὸ ἀπεικονιζόμενον ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν ἀποκαλυπτικὴν εἰκόνα τῆς «γυνῆς καὶ τοῦ θηρίου» (Ἀποκ. ιζ´, 1-18), ἀνακυκλούμενον ποικιλοτρόπως καὶ ἐπανεμφανιζόμενον πολυτρόπως, πάλιν καὶ πολλάκις, μέσα εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἱστορίας, καθὼς μάλιστα τοῦτο περιγράφεται εἰς τὸ ιζ´ κεφάλαιον τοῦ θεοπνεύστου βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ἐπανεμφανίζεται τοῦτο καὶ πάλιν εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν λίαν δριμυτάτῃ μορφῇ, ἕτοιμον καὶ πάλιν νὰ κατασπαράξῃ, νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπωλέσῃ!!!

Κατὰ τὰ περιγραφόμενα εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς συναντήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ δαιμονισμένου «ὅς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν» (Λουκ. η´, 27), ἐκεῖνος ὁ δαιμονιζόμενος κατείχετο ὑπὸ δαιμονίων πολλῶν. Λεγεὼν πονηρῶν πνευμάτων κατεταλαιπώρη ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Ἀπεχθής, τρόπόν τινα, προσομοίωσις πρὸς τὸ πλῆθος πασῶν τῶν αἱρέσεων συνηθροισμένων δαιμονιωδῶς εἰς συναγωγήν μίαν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνιαίῳ συμπλέγματι! Πλῆθος δαιμονίων, προσομοιάζον πρὸς τὸ πλῆθος τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, τῶν συνηθροισμένων καὶ δυναμένων νὰ ἐκφρασθοῦν συμπεπυκνομένως εἰς τὴν φρικτὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ ἡ καταναγκαστικὴ ἔξοδος τῆς “λεγεῶνος τῶν δαιμονίων” ἐκ τοῦ ταλαιπωρουμένου ἐκείνου δαιμονισμένου, μὲ τὴν ἀδιαμφισβήτητον καὶ αὐστηρὰν προσταγὴν τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου μας, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡδήγησε καταναγκαστικῶς τὰ δαιμόνια ἐντὸς τῆς βρωμερᾶς ἀγέλης τῶν χοίρων, τῶν κυλιομένων εἰς τὰς σαρκικὰς δυσωδίας των, ἀπεικονιζόντων, τρόπόν τινα, τὴν κατάστασιν τῆς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἀνακυκλουμένης βδελυρᾶς Νικολαϊτικῆς αἱρέσεως.

Συνοπτικῶς καὶ ἐμφαντικῶς ἐπανατονίζομεν:

Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς ἐν ἑνὶ συμπλέγματι!

Αὐτὸ τὸ ἀλληλοπεριχωρούμενον καὶ ἀλληλοεπανατροφοδοτούμενον δαιμονικὸν σύμπλεγμα Οἰκουμενισμοῦ καὶ Νικολαϊτισμοῦ, ἀπαρτίζει καὶ συνιστᾷ ἕνα ἐκρηκτικὸν μεῖγμα, ἕναν “δούρειον καὶ δόλιον ἵππον” διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ποὺ ἐπιζητᾷ στανικῶς καὶ σατανικῶς νὰ τὴν ἁλώσῃ οὐχὶ μόνον προφανῶς ἔξωθεν, ἀλλὰ καὶ ὑποχθονίως ἔσωθεν.

Καὶ αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἀποτελεῖ τὸν δόλιον καὶ πονηρὸν καρπὸν τοῦ “πνεύματος τῆς ἐκκοσμικεύσεως”, ποὺ ἀπειλεῖ καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκοσμίκευσις) νὰ ὑποδουλώσῃ ὑπούλως τὴν Ἐκκλησίαν!

*

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ - ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ Γ΄. γ) ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. Z΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας του Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Καὶ τί ἄλλο ἀνώτερο ὑπάρχει, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη δύναμη, ἀπὸ τὸ ν᾽ ἀναδείξει αὐτὸ τὸ σῶμα ἀντάξιο τῆς πανάχραντης καὶ μακαρίας κεφαλῆς;

Γιατὶ ἂν οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴν ἀθλητικὴ ἐκγύμναση ἔχουν ἀνάγκη καὶ ἀπὸ γιατροὺς καὶ γυμναστὲς καὶ ἀπὸ εἰδικὸ διαιτολόγιο καὶ ἀπὸ συνεχῆ ἄσκηση καὶ πολλὲς ἄλλες φροντίδες (γιατὶ καὶ τὸ μικρότερο λάθος ἂν παραβλέψουν ἀνατρέπει καὶ καταστρέφει τὰ πάντα), αὐτοὶ ποὺ ἀνέλαβαν νὰ περιποιοῦνται τὸ σῶμα αὐτό, ποὺ πρόκειται ν᾽ ἀγωνισθεῖ ὄχι μὲ ἄλλα σώματα ἀλλὰ μὲ τὶς ἀόρατες δυνάμεις, πῶς θὰ μπορέσουν νὰ τὸ διαφυλάξουν ἀκέραιο καὶ ὑγιές, ἂν δὲν ξεπερνοῦν κατὰ πολὺ τὴν ἀνθρώπινη ἀρετὴ καὶ δὲν γνωρίζουν καλὰ κάθε θεραπεία ποὺ εἶναι κατάλληλη γιὰ τὴν ψυχή;[1]

Μὴ σὲ παρακαλῶ, εἶπα, μὴ καταβάλλεις τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό σου. Ὑπάρχει ἀσφαλὴς τρόπος νὰ ἀποφύγουμε τὴν καταδίκη· σὲ μένα τὸν ἀσθενὴ ἡ παντοτινὴ ἀποφυγὴ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, σὲ σένα δὲ τὸν δυνατὸ ἡ ἀνάθεση τῆς ἐλπίδας γιὰ τὴ σωτηρία σὲ τίποτα ἄλλο, μετὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, παρὰ μόνο στὸ νὰ μὴ πράττης τίποτα ἀνάξιο τῆς δωρεᾶς αὐτῆς καὶ τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος τὴν ἔδωσε. Εἶναι δὲ ἄξιοι μεγαλύτερης τιμωρίας ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μὲ ἰδία πρωτοβουλία καὶ προσπάθεια ἀνέβηκαν στὸ ἀξίωμα αὐτὸ καὶ ἀκολούθως ἢ ἀπὸ ραθυμία ἢ ἀπὸ πονηρία καὶ ἀπειρία ἔκαναν κακὴ διαχείριση τῆς ἐξουσίας ἡ ὁποία τοὺς ἀνατέθηκε.

Βέβαια, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι παρὰ τὴ θέλησή τους ἀνῆλθαν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα συγχωροῦνται, ἀντίθετα μάλιστα καὶ αὐτοὶ στεροῦνται ὁποιασδήποτε δικαιολογίας. Νομίζω, ὅτι πρέπει ὁ ὑποψήφιος, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν προκαλοῦν καὶ τὸν ἐκβιάζουν, νὰ μὴ βλέπη ἐκείνους, ἀλλὰ ἀφοῦ βασανίση τὴν ψυχή του καὶ διερευνήση μὲ ἀκρίβεια ὅλα τὰ δεδομένα, τότε νὰ δέχεται τὴν ἄποψη αὐτῶν.

Στὴν περίπτωσή μας κανεὶς δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ὑποσχεθῆ ὅτι θὰ οἰκοδομήση οἰκία ἂν δὲν ἦταν οἰκοδόμος, οὔτε θὰ ἐπιχειροῦσε νὰ ἀγγίξη σώματα ἀσθενῶν ἂν δὲν γνώριζε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, ἀντίθετα μάλιστα, ἀκόμη καὶ ἂν πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τὸν ὠθοῦν βίαια νὰ προβῆ σὲ ἀπονενοημένη πράξη, θὰ πρέπει νὰ παραιτηθῆ καὶ νὰ μὴν ντραπῆ νὰ δηλώση ἄγνοια. Ὅταν τώρα πρόκειται νὰ ἀναλάβη τὴν ἐπιμέλεια τόσων πολλῶν ψυχῶν δὲν θὰ ἐξετάση προηγουμένως τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι ὁ πλέον ἄπειρος ὅλων, θὰ ἀποδεχθῆ τὴ διακονία, ἐπειδὴ τὸν διατάσσει ὁ δείνα ἢ τὸν πιέζει ὁ δείνα, ἢ δὲν θὰ ἐπιθυμῆ νὰ προσκρούση στὸν δείνα; Πῶς δὲν θὰ ἐπιφέρη μεγάλο κακό τόσο στὸν ἑαυτό του, ὅσον καὶ σ᾽ ἐκείνους; Ἀντὶ νὰ σώση τὸν ἑαυτό του, τώρα θὰ ὁδηγήση στὴν ἀπώλεια μαζὶ μὲ αὐτὸν καὶ ἄλλους.

Ἀπὸ ποῦ μπορεῖ νὰ ἐλπίση τὴ σωτηρία του; Ἀπὸ ποῦ θὰ τύχη συγγνώμης; Ποιοὶ θὰ μᾶς ὑποστηρίξουν τότε; Αὐτοὶ ποὺ τώρα μᾶς ἐκβιάζουν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν ἀναγκαστικὰ στὸ ἀξίωμα; Αὐτοὺς δὲ τοὺς ἴδιους ποιὸς θὰ τοὺς διασώση ἐκείνη τὴ στιγμή; Καὶ αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἀνάγκη κάποιων ἄλλων γιὰ νὰ διαφύγουν τὸ πῦρ. Ὅτι δὲ δὲν σοῦ τὰ λέγω αὐτὰ τώρα προσπαθώντας νὰ σὲ φοβίσω, ἀλλὰ γιὰ νὰ δείξω τὴν ἀληθινὴ διάσταση τῆς καταστάσεως, ἄκου τί λέγει ὁ μακάριος Παῦλος στὸν μαθητή του Τιμόθεο, τὸ γνήσιο καὶ ἀγαπητὸ πνευματικό του τέκνο· Τὰ χέρια σου μὴ ἐπιθέτης γρήγορα σὲ κανέναν, γιὰ νὰ μὴ κοινωνήσης ἁμαρτίες ἄλλων (Α´ Τιμ. 5,52). Εἶδες λοιπὸν ἀπὸ πόσες κατηγορίες ἀπήλλαξα ὅσουν θέλουν νὰ μὲ ὁδηγήσουν στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀπὸ πόση κατάκριση καὶ τιμωρία, ὅσο αὐτὸ βέβαια μοῦ εἶναι δυνατό.

(συνεχίζεται)

---

[1] ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Οἱ ἕξι περὶ ἱερωσύνης λόγοι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, (μτφρ. Ἠλίας Γ. Διακουμάκος), ἐκδ. Παρρησία, σσ. 239-253.

«Οἰκουμενισμὸς» καὶ «Νικολαϊσμὸς»: Τὰ ῾῾δύο κέρατα᾽᾽τοῦ Ψευδοπροφήτου Α΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

«Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων» (Ἀποκ. ιγ´, 11)

Κατὰ μίαν ἑρμηνείαν τῆς τραγικῆς καὶ φοβερᾶς αὐτῆς εἰκόνος:

(α) Τὸ «ἕνα κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθῆς Πίστεως [= ἄρνησι τῆς Ὀρθοδοξίας (π.χ. Οἰκουμενισμός)].

(β) Τὸ «ἕτερον κέρατο» ἐκφράζει τὴν πολεμικὴν τοῦ θηρίου κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ζωῆς [= ἄρνησις τῆς Ὀρθοπραξίας (π.χ. Νικολαϊτισμός)].

Μέσα εἰς τὸ μέγα πλῆθος τῶν φοβερῶν αἱρέσεων κατὰ τὰς ἡμέρας μας, δεσπόζουσαν καὶ κυρίαρχον θέσιν κατέχουν σήμερον:

(α) Ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεσις τοῦ «οἰκουμενισμοῦ», ἥτις ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποδεικνύεται καὶ εἶναι ὄντως παναίρεσις.

Ἐμπεριέχει αὕτη ἐγγενῶς καὶ ἀναδύεται δυσωδῶς μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα της, σὺν τοῖς ἄλλοις, καί:

(β) Ὁ ἐπαναεπανεμφανιζόμενος εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐν ἀπαισίᾳ μορφῇ καὶ ἐν φοβερᾷ δυνάμει, ὁ πολυπρόσωπος καὶ διαχρονικὸς «Νικολαϊτισμός». Δηλαδὴ τὸ συνονθύλευμα τῶν ἄκρως ψυχοσωματοφθόρων (καὶ πλειστάκις ἕως καὶ “θεοποιημένων” κατὰ τὰς ἡμέρας μας) σαρκικῶν παθῶν καὶ ἡδονῶν.

Τὰ δύο ταῦτα, Οἰκουμενισμὸς καὶ Νικολαϊτισμὸς οὐδόλως εἶναι “γραμμικῶς ἀνεξάρτητα”, ἀλλὰ ἐμφανίζονται καὶ δροῦν ἀλληλενδέτως, ἀλληλοτροφοδοτούμενα καὶ ἀλληλοεπηρεαζόμενα. Τὰ δύο κέρατα ὑφίστανται καὶ δροῦν ἀλληλοεξαρτόμενα, ὡς ἀναφυόμενα καὶ ἀναδυόμενα ἐπάνω ἀπὸ τὴν μίαν καὶ τὴν αὐτὴν ἑνιαίαν κεφαλὴν τοῦ Ψευδοπροφήτου!

*

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».

ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ - ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ Γ΄. γ) ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. ΣΤ΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ὄχι, σᾶς παρακαλῶ, ἂς μὴν ἐξαπατοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἂς μὴν ὑποκρινόμαστε ὅτι ἀγνοοῦμε πράγματα, ποὺ καὶ στὰ μωρὰ παιδιὰ εἶναι ὁλοφάνερα. Γιατὶ ἡ προσποίηση τῆς ἄγνοιας δὲν πρόκειται νὰ μᾶς βοηθήσει τὴν ὥρα τῆς λογοδοσίας.

Δὲν φρόντισες προσωπικὰ ν᾽ ἀναλάβεις αὐτὸ τὸ ἀξίωμα μόνος σου, ἐπειδὴ συναισθανόσουν τὴν ἀδυναμία σου; Πολὺ καλά. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν μὲ τὴν ἴδια σκέψη νὰ τὸ ἀρνηθεῖς ὅταν οἱ ἄλλοι σοῦ τὸ πρότειναν. Ἤ, ὅταν κανεὶς δὲν σὲ καλοῦσε, τότε ἤσουν ἀσθενὴς καὶ ἀκατάλληλος, μόλις ὅμως βρέθηκαν κάποιοι νὰ σοῦ δώσουν τὸ τιμητικὸ ἀξίωμα, ἔγινες ξαφνικὰ ἰσχυρός;

Αὐτὰ εἶναι μωρολογίες γιὰ γέλια καὶ ἀξίζουν τὴ μεγαλύτερη τιμωρία. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος προτρέπει, ὅποιος θέλει νὰ κτίσει ἕναν πύργο, νὰ καθίσει πρῶτα νὰ ὑπολογίσει τὴ δαπάνη, γιὰ νὰ δεῖ ἂν τοῦ φτάνουν τὰ χρήματα νὰ τὸν τελειώσει, γιὰ νὰ μὴ δώσει μύριες ἀφορμὲς γιὰ εἰρωνεῖες.

Ἀλλὰ ἐκείνου μὲν ἡ ζημιὰ περιορίζεται σὲ εἰρωνικὰ γέλια· ἐνῶ στὴν περίπτωσή μας ἡ τιμωρία εἶναι ἡ ἄσβεστη φωτιὰ καὶ τὰ σκουλήκια ποὺ ποτὲ δὲν θὰ σταματήσουν, καὶ τὸ τρίξιμο τῶν δοντιῶν καὶ τὸ σκοτάδι τὸ ἐξώτερο καὶ ὁ χωρισμὸς καὶ τὸ νὰ τὸν βάλουν μεταξὺ τῶν ὑποκριτῶν.

Τίποτε ὅμως ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ δὲν θέλουν νὰ καταλάβουν οἱ κατήγοροι· γιατὶ ἂν πραγματικὰ τὰ καταλάβαιναν, θὰ σταματοῦσαν νὰ κατηγοροῦν αὐτὸν ποὺ δὲν θέλει νὰ χαθεῖ χωρὶς λόγο.

Ἡ περίπτωσή μας δὲν ἀφορᾶ τὸ πῶς θὰ οἰκονομήσουμε σιτάρι ἢ κριθάρι, οὔτε βόδια καὶ πρόβατα ἢ ὁτιδήποτε ἄλλα παρόμοια πράγματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν αὐτὴ τὴ στιγμή, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.

Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν μακάριο Παῦλο, εἶναι σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρέπει ὅποιος τοῦ τὸ ἔχει ἐμπιστευθεῖ, νὰ τὸ διατηρήσει σὲ καλή ὑγεία καὶ ἀσύγκριτο κάλλος καὶ νὰ προσέχει παντοῦ μήπως ὑπάρχει κάποια κηλίδα ἢ ζαρωματιὰ ἢ καμιὰ ἄλλη τέτοια ἀσχήμια ποὺ νὰ καταστρέφει ἐκείνη τὴν ὡραιότητα.

Περὶ Ἱεραποστολῆς Β΄.

ὑπὸ τοῦ Πατρὸς καὶ Καθηγουμένου
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου

Προοριζόμεθα ὅμως καὶ καλούμεθα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνανήψωμεν ἐν ταπεινώσει, ὥστε τελικῶς νὰ καταστοῦμεν καὶ πάλιν, ἐὰν τὸ θελήσωμεν καὶ ἐὰν τὸ ἐπιδιώξωμεν, πολίτες τῆς ἐνδόξου Βασιλείας Του!

Ὁ Χριστός ἐνηνθρώπησεν διὰ τὴν Σωτηρίαν μας, ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν, ὑπέστη ἑκουσίως τὴν Ἐσχάτην Ταπείνωσιν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη εἰς τοὺς Οὐρανούς. Καὶ μᾶς ἀπέστειλε τὸ Πανάγιόν Του Πνεῦμα, ἀναμένοντας διακαῶς τὴν ἀληθινήν μας μετάνοια καὶ τὴν εἰλικρινήν μας ἐπιστροφὴν εἰς τὰς Πατρικάς Του ἀγκάλας!

*

Οἱ διάφορες “θρησκεῖες” ἀποτελοῦν ἀνθρώπινα ἐφευρήματα καὶ κατασκευάσματα τοῦ θηριώδους καὶ ἀποτροπαίου ἐγωϊσμοῦ μας, μὲ τὴν συμβουλὴ καὶ τὴν συμβολή, κατὰ κανόνα, τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ τῶν δαιμονίων του.

Ὅλαι αἱ λεγόμεναι “θρησκεῖαι” ἀναδύονται “ἔσωθεν” μέσα ἀπὸ τὴν συμπλεγματικὴν καὶ ἐνοχικὴν συνείδησιν τοῦ ἀλλοτριωμένου ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἀνεφάνη καὶ ἐγκατεστάθη ἐντός μας ἕνεκα τῆς πτώσεώς μας εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τῆς ἐν ἀλαζονίᾳ ἐθελουσίας ἐμμονῆς μας εἰς τὴν ἀμετανοησίαν.

Ἀλλὰ καὶ ἅπασαι αἱ αἱρέσεις, ὡς ἀποκλίνουσαι ἀπὸ τῆς γνησίας, τῆς ἐκ τοῦ μόνου Δημιουργοῦ Ἀποκαλύψεως τῆς Ἀληθείας (π.χ. ὁ ἐπηρμένος παπισμός μὲ τὰ ἐπάρατα “ἀλάθητά” του καὶ τὰ ἀποτρόπαια “πρωτεῖα” του, ὁ πολυώνυμος προτεσταντισμός, ποὺ ἀποτελεῖ ἐπανακυκλούμενον καὶ ἐπανατροφοδοτούμενον παπισμὸν ἐν τῷ προσώπῳ ἑνὸς ἑκάστου τῶν αὐτοπροβαλλομένων ὡς τάχα “θεοπνεύστων” ἀρχηγίσκων του ἀλλά, καὶ γενικῶς, ἅπαν τὸ συνονθύλευμα τῶν ἀλλοτριωμένων ποικίλων καὶ αὐτοαποκαλουμένων “χριστιανισμῶν”), ἀποτελοῦν ὀδυνηρὰν ἐκτροπὴν ἀπὸ τὴν σῴζουσαν Ἀλήθεια καὶ συνιστοῦν παρεφθαρμένην ἀντίληψιν τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Ἀπαρτίζουν παρδαλὰς ἐκφάνσεις καὶ θηριώδεις ἐκφράσεις τοῦ «παρδαλοῦ θηρίου», δηλαδὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, τὸν ὁποῖον εἶδεν ἀναδυόμενον ἐκ τῆς πολυταράχου θαλάσσης τοῦ “νῦν αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος”, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ τὰ καταγράφει θεοπνεύστως εἰς τὸ βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως (Ἀποκ. ιγ´, 1-2).

 Ἀπὸ τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ».