Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: Β΄.

(Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος)

Στὴν ἐν λόγῳ συνδιάσκεψιν στὸ BALAMAND ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν, καὶ κατὰ συνέπεια δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δήλωσης», τὰ Πατριαρχεῖα: Ἰεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας καὶ οἱ Ἐκκλησίες: Ἑλλάδος καὶ Τσεχοσλοβακίας.

Τὰς ἀπὸ ἐκκλησιολογικῆς, δογματικῆς, ποιμαντικῆς, ἁγιολογικῆς, ἠθικῆς καὶ ἱστορικῆς ἀπόψεως, τρωτὰς θέσεις τοῦ κειμένου τῆς «Κοινῆς Δήλωσης» τῆς ἐν λόγῳ «Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν» ἐπεσήμαναν καὶ ἐπέκριναν μὲ ἐμπεριστατωμένες καὶ ἀξιολογώτατες ἐπιστολές τους ὄχι μόνον τὸ σύνολο τῶν εἴκοσιν ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους - Ἄθω, ἀλλὰ καὶ ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ἐπίσης οἱ καθηγητὲς τοῦ Πανεπιστημίου π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης, κ. Ἀνδρέας Θεοδώρου, κ. Μέγας Φαράντος κ.ἄ.

Ἡ ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑγιὴς αὐτὴ ἀντίδρασις Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ ἐπαϊόντων λαϊκῶν στὸ κείμενο τῆς «Κοινῆς Δηλώσεως» τῆς πιό πάνω ἀναφερομένης συνδιασκέψεως στὸ BALAND, διαδηλώνει περίτρανα πρὸς κάθε κατεύθυνσιν ὅτι:

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ διατηρεῖ ἀδιαλείπτως ζωντανὴν καὶ ἀλώβητον τὴν εὐαισθησία του σὲ θέματα Πίστεως καὶ Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν εἶναι καθόλου διατεθειμένος νὰ δεχθῇ ψευδοενώσεις μὲ οἱουσδήποτε αἱρετικοὺς (παπικούς, κόπτες, κ.ἄ.), δηλαδὴ “ἑνώσεις” τύπου «Φερράρας-Φλωρεντίας» καὶ τὰ παρόμοια. 

Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου, Ἅγιον Ὄρος

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

Β. Ο Απελευθερωτικός αγώνας του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης A΄.

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης) 

          Ταυτόχρονα μαζί με το άγγελμα της απελευθερώσεως του ανθρώπινου γένους από την τυραννία του διαβόλου και του Άδη, πραγματοποιείται και το όνειρο του ελληνικού έθνους, δηλαδή η αποτίναξη από τους ελληνικούς ώμους του τουρκικού ζυγού.  Θα ήθελα στο σημείο αυτό να παρουσιάσω κάποιες αθέατες, αλλά σημαντικές, πτυχές του απελευθερωτικού αγώνα του 1821.

          Ο πατέρας του Γέρου του Μοριά, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, υπήρξε από τους πιο ένδοξους πολεμάρχους του ελληνικού έθνους.  Αυτός έσωσε την Πελοπόννησο από τον ολοκληρωτικό αφανισμό.  Αν δεν αναχαίτιζε τον αλβανικό κίνδυνο, δεν θα υπήρχαν οι προϋποθέσεις, για να ξεκινήσει η επανάσταση.

          Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί ο θάνατός του.  Κατά τη διάρκεια συμπλοκής με τους Τούρκους τραυματίσθηκε και, τρεκλίζοντας, κρύφτηκε σε ένα λόγγο.  Καθώς όμως υπέφερε από την δίψα, βγήκε από την κρυψώνα, για να αναζητήσει νερό.  Τον εντόπισαν όμως επτά Μπαρδουνιώτες Τούρκοι.  Ο Κωνσταντής τότε, κρατώντας το σπαθί στο χέρι, ζήτησε να τον αφήσουν να φύγει, φωνάζοντας: «Βρέ Τούρκοι, και εγώ θα χαθώ, μα κι από σας θα φάγω όσους μπορέσω».

          Από τους επτά εκείνους στρατιώτες ο ένας είχε υπηρετήσει παλιά ως εθελοντής στο κλέφτικο σώμα του Κωνσταντή. Τότε οι Τούρκοι άφησαν κάτω τα όπλα τους, και ορκίσθηκαν στους πιο ιερούς όρκους της θρησκείας τους πως όχι μόνο δεν θα τον συλλάμβαναν, αλλά θα τον φυγάδευαν κιόλας. Ο πληγωμένος ήρωας έδειξε εμπιστοσύνη, κάθισε μαζί τους, και συζητούσε τον τρόπο διαφυγής τους.  Παίρνοντας θάρρος, ζήτησε λίγο νερό.  Τρείς από αυτούς σηκώθηκαν πρόθυμα να του φέρουν.  Όμως την κατάλληλη στιγμή του επιτέθηκαν ύπουλα και τον σκότωσαν.  Αφού τον λήστεψαν, έκοψαν το κεφάλι του, και το πέταξαν σε ένα πηγάδι.

          Πόσο εύκολη είχαν από παλιά οι Τούρκοι την καταπάτηση των πιο ιερών όρκων και υποσχέσεων της θρησκείας τους, προκειμένου να σκοτώσουν ένα γκιαούρη!

(συνεχίζεται)

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: A΄.

(Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος)

«…Δι᾽ αὐτὸ καὶ αἱ γενόμεναι ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων παραχωρήσεις δὲν εἶναι κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωποι. Δὲν εἶναι διὰ τὸ καλὸν οὔτε τῶν (αἱρετικῶν) Ῥωμαιοκαθολικῶν οὔτε τῶν Ὀρθοδόξων.

Μετακινοῦν ἀπὸ τὴν «ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. α´, 23) τοῦ μόνου Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ ἀνθρωποθέου Πάπα τοῦ δυτικοῦ οὐμανισμοῦ.

Ἠμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καὶ (αὐτῶν) τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, διὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς, οὐδέποτε νὰ ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν, ἢ χαρακτηρισμὸν τῆς “Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας” ὡς (τάχα) “ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”, ἢ τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἢ τῆς “ἐκκλησίας” τῆς Ῥώμης ὡς ἐχούσης κανονικὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καὶ Μυστήρια, χωρὶς τὴν ῥητὴν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ «FILIOQUE», τοῦ «ἀλαθήτου», τοῦ «πρωτείου», τῆς «κτιστῆς χάριτος», καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν (συνεπαγομένων) κακοδοξιῶν των, τὰς ὁποίας οὐδέποτε θὰ θεωρήσωμεν ὡς διαφορὰς χωρὶς σημασίαν ἢ ὡς θεολογούμενα, ἀλλὰ ὀρθοδόξως πιστεύομεν ὅτι ἀλλοιώνουν ἀνεπανορθώτως τὸν θεανθρώπινον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν βλασφημίας…»

Τὸ ἀνωτέρω κείμενο εἶναι χαρακτηριστικὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὰ βαρυσήμαντον ἐπιστολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ἡμερ. 8.12.1993, μὲ ἀφορμὴ τὴν «Κοινὴ Δήλωσι» τῆς «Μικτῆς ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν», ποὺ ἔγινε στὸ BALAMAND τοῦ Λιβάνου τὸν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 1993.

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.

25η Μαρτίου, Διπλῆ γιορτὴ - διπλῆ χαρὰ, Α. Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου Γ΄.

«᾿Ιδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου».

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Η συγκατάθεση της Παρθένου Μαρίας να γεννήσει τον Χριστό έχει πανανθρώπινο και παγκόσμιο χαρακτήρα. Μαζί με τον λόγο της Μαρίας μπαίνει όλος ο Λόγος του Θεού μέσα στην κοιλιά της κόρης.  Με τη φωνή του αρχαγγέλου και την αποδοχή της Παρθένου σαρκούται ο Κτίστης και Δημιουργός.

          Η γιορτή του Ευαγγελισμού στην αρχαία Εκκλησία δεν εορταζόνταν παντού την ίδια ημέρα.  Στο Μιλάνο γιορταζόταν την τελευταία Κυριακή των νηστειών, ενώ σε άλλες περιοχές την 5η Ιανουαρίου - παραμονή της εορτής της Βαπτίσεως και Γεννήσεως του Χριστού - αφού και οι δύο εορτές γιορτάζονταν την ίδια ημέρα, δηλαδή στις έξι Ιανουαρίου.

          Το 376 μ.Χ. οι Άγιοι Πατέρες όρισαν να γιορτάζονται παντού τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, και ως εκ τούτου ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εννέα μήνες πριν από αυτήν, δηλαδή στις 25 Μαρτίου.  Η ημέρα, κατά την οποία δέχθηκε η Θεοτόκος τον χαιρετισμό του Αρχαγγέλου, ήταν ημέρα Κυρίου και αυτή, δηλαδή Κυριακή.

          Και όμως βρισκόμαστε μπροστά στο συγκλονιστικότερο μυστήριο.  Τι μπορεί να σημαίνει όμως για μας το γεγονός αυτό;  Από τη μια την άκρα συγκατάβαση, την «κένωση» και την ταπείνωση του Κυρίου και Θεού μας και από την άλλη την καθαρότητα και αγνότητα της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας.  Αν θέλουμε να εορτάζουμε πραγματικά αυτό το μέγα μυστήριο, τότε ας καθαρίσουμε την ψυχή μας από κάθε πάθος, που εμφωλεύει μέσα της, για να γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.  Οι σκέψεις και οι λογισμοί μας να γίνουν άγιες σκέψεις και άγιοι λογισμοί.  Τα συναισθήματά μας να γίνουν αγνά συναισθήματα.  Οι επιθυμίες μας να μη στρέφονται προς τα κάτω, αλλά πάντοτε να καθαρίζουμε τη ψυχή και το σώμα μας από κάθε πάθος, για να μπορέσει έτσι να ζήσει μέσα μας ο Χριστός. Η απάντησή της· «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» ας γίνει και δική μας απάντηση.

(συνεχίζεται)

Τρίτη 26 Μαρτίου 2024

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς Δ΄.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Στὸ διάστημα αὐτὸ ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα συνεχίσθηκε ἀπὸ τοὺς διαδόχους του μὲ νέες συναντήσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, μὲ ἀνταλλαγὲς δώρων, φιλοφρονήσεις, ἀσπασμοὺς ἀκόμη καὶ στὴν ἱερότατη καὶ φρικτὴ ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, μὲ τραυματισμὸ τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς μίας καὶ μοναδικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ θεμελιώθηκε στὴν ἀποστολικὴ πίστη καὶ πατερικὴ Παράδοση, μὲ οἰκουμενιστικὰ συμπόσια καὶ συμπροσευχὲς ὄχι μόνο μὲ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους, μὲ ἀποδυνάμωση τῆς σημασίας τοῦ δόγματος καὶ ὑπερτονισμὸ μιᾶς ἀγάπης «κοσμικῆς», ὅπως τὴ χαρακτηρίζει ὁ ἁγιορείτης Ὅσιος, ἡ ὁποία δὲν ἑνώνει τὰ διεστῶτα, ἀλλὰ μᾶλλον διευρύνει τὰ χάσματα.

Τί θὰ ἔλεγε σήμερα ὁ Ἅγιος; Πῶς θὰ ἤλεγχε αὐτοὺς ποὺ ἐκπροσωποῦν σήμερα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς συναντήσεις καὶ στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους; Ποιοὺς λόγους θὰ ἀπηύθυνε σ᾽ αὐτοὺς ποὺ τὸν κατέταξαν μεταξὺ τῶν Ἁγίων, δὲν ἐγκολπώνονται ὅμως τὸ πνεῦμα του καὶ δὲν ἀκολουθοῦν τὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Τὶ θὰ ἔλεγε καὶ σὲ μᾶς, τοὺς ἁπλοὺς πιστούς, ποὺ παρακολουθοῦμε μὲ ἀγωνία ὅσα γίνονται στὶς μέρες μας καὶ ἀνησυχοῦμε;

Ἀσφαλῶς θὰ μᾶς ἔλεγε κάτι σχετικὸ μ᾽ αὐτὸ ποὺ γράφει στὴ συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς του: «…ἂς γνωρίζωμεν καλὰ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ Ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές. Εἶναι ῾ὀλίγοι οἱ ἐκλεκοί᾽᾽· ὅμως δὲν εἶναι ἀνησυχητικό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ Αὐτὸς τὴν κυβερνάει. Δὲν εἶναι ναός, ποὺ κτίζεται μὲ πέτρες, ἄμμο καὶ ἀσβέστη ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ καταστρέφεται μὲ φωτιὰ βαρβάρων, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· ῾῾καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾽ ὃν δ᾽ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτὸν» (Ματθ. κα´, 44). Ὁ Κύριος, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσιάση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικοὺς καὶ τοὺς Γρηγορίους Παλαμάδες διὰ νὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, νὰ στερεώσουν τὴν Παράδοσιν καὶ νὰ δώσουν χαρὰν μεγάλην εἰς τὴν Μητέρα μας (βλ. Κείμενα-Ἐπιστολὲς Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ἐκδ. «Ἁγιοτόκος Καππαδοκία», Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 18-21).

(Ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιοδικὸ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ὄργανο ὁμωνύμου Ἀδελφότητος Θεολόγων
τεῦχος ἀρ. 2106, 1 Μαρτίου 2015)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 989-991.

25η Μαρτίου, Διπλῆ γιορτὴ - διπλῆ χαρὰ, Α. Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου B΄.

«᾿Ιδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου».

του Χριστόδουλου Βασιλειάδη

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

          Ο Θεός, αφού έπλασε τον Αδάμ, δημιούργησε τη σύντροφο της ζωής του, την Εύα, χωρίς να τον προειδοποιήσει. Αντίθετα, για να προχωρήσει στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου, προετοίμασε κατάλληλα την Παρθένο Μαρία και περίμενε, μέχρις ότου εκδηλώσει τη θέλησή της για αποδοχή της σωτηρίας. Ο πρώτος Αδάμ πεθύμησε να γίνει Θεός, και όμως απέτυχε. Και όμως ο Θεός γίνεται άνθρωπος, «ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται».

          Έτσι η Σάρκωση του Λόγου ήταν έργο, όχι μόνο του Τριαδικού Θεού, του Πατέρα δηλαδή, ο οποίος «ευδόκησε», της δυνάμεώς Του, η οποία «επεσκίασε», και του Πανάγιου Πνεύματος, το οποίο «επεδήμησε», αλλά και της θελήσεως της Παρθένου Μαρίας.  Όπως ο πρώτος Αδάμ πλάστηκε κατ’ ευθείαν από τον Θεό – δεν είχε άνθρωπο πατέρα - έτσι και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο νέος Αδάμ, όπως αναφέρει ο Άγιος Ειρηναίος, με άμεση επέμβαση του Θεού πλάστηκε ως άνθρωπος από το παρθενικό αίμα της Παναγίας.

          Η Παναγία μας ήταν Παρθένος, γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός έπρεπε να γεννηθεί υπερφυσικά, και όχι σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως.  «Ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του ήλθε στη γη, για να καταργήσει τις συνέπειες της πτώσης και να αποκαταστήσει την ευλογημένη προπτωτική κατάσταση, γι’  αυτό ο Ίδιος γεννήθηκε χωρίς τους ¨όρους¨ της μεταπτωτικής κατάστασης, χωρίς δηλαδή συζυγική συνεύρεση.  Γεννήθηκε ασπόρως από μητέρα Αειπάρθενο».

          Το ακάλυπτο αυτό μυστήριο δεν εγνώριζε ούτε ο Σατανάς, ούτε και οι Άγγελοι.  Εγνώριζαν βέβαια, όπως μας λέγει ο Άγιος Μάξιμος, την έλευση Μεσσίου, της οποίας μοναδικός σκοπός ήταν η σωτηρία των ανθρώπων.  Τους διέφευγε όμως η ακατάληπτη σύλληψη του Κυρίου και ο τρόπος της συλλήψεως.

(συνεχίζεται)

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς Γ΄.

Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ»

(Σκίτσο: Χριστόδουλος Βασιλειάδης)

Μὲ τέτοια περίπου κοσμικὴ ἀγάπη καὶ ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στὴ Ρώμη. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ δείξη ἀγάπη πρῶτα σὲ μᾶς τὰ παιδιά του καὶ στὴ Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τὴν ἀγάπη του πολὺ μακριά. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ἀναπαύση μὲν ὄλα τὰ κοσμικὰ παιδιά, ποὺ ἀγαποῦν τὸν κόσμον καὶ ἔχουν τὴν κοσμικὴν αὐτὴν ἀγάπην, νὰ κατασκανδαλίση ὅμως ὄλους ἐμᾶς, τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρὰ καὶ μεγάλα, ποὺ ἔχουν φόβον Θεοῦ.

Μετὰ λύπης μου, ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν Τὸν ἔχουν ἀγαπήσει».

Λόγος χωρὶς ἐμπάθεια, χωρὶς φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία. Λόγος ὅμως σαφής, ξεκάθαρος, ἀληθινός, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ προφητικὴ παρρησία καὶ τόλμη. Ἕνας ἁπλὸς μοναχὸς ποὺ θεωρεῖ ὅτι δὲν εἶναι «οὔτε ἅγιος οὔτε θεολόγος», ἐνῶ καὶ ἅγιος εἶναι καὶ θεολόγος ἀποδεικνύεται, γράφει μὲ φρόνημα ταπεινό, μὲ βαθὺ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, μὲ σεβασμὸ καὶ τιμὴ καὶ γιὰ τὸν ἐκτραπέντα «πατέρα μας», τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα.

Ἕνας τέτοιος λόγος συγκινεῖ τὶς ψυχές μας, φωτίζει τοὺς δρόμους μας καὶ διδάσκει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ ὅραμα «τῆς τῶν πάντων ἐνώσεως».

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ γράφτηκε ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ τοῦ ὁσίου Παϊσίου, πέρασαν περίπου πενήντα χρόνια.

(Ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ περιοδικὸ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ὄργανο ὁμωνύμου Ἀδελφότητος
 Θεολόγων
τεῦχος ἀρ. 2106, 1 Μαρτίου 2015)

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 989-991.