2.3. Τα Ιερά Μνημόσυνα και η ωφέλειά τους. 2.3.1. Πού στηρίζεται η τέλεση των μνημοσύνων; Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου) 

    Ο άνθρωπος με τη βάπτισή του εντάσσεται στο σώμα της Εκκλησίας, και παραμένει μέλος της και μετά τον θάνατό του. Ο θάνατος δηλαδή δεν διαγράφει τα μέλη της Εκκλησίας αλλά μόνον αισθητά αλλάζει τις σχέσεις μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων, διότι μέσα απο τις πολλές  Αγιογραφικές μαρτυρίες, αλλά και μέσα απο την Εκκλησιαστική παράδοση, πληροφορούμαστε ότι μεταξύ τους υφίσταται μυστική και υπερφυσική κοινωνία ζωής, προσευχής και αδελφικής αγάπης[1]. Ο θείος Παύλος κηρύττει ότι όλοι, ζώντες και κεκοιμημένοι, είμαστε «σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους»[2], και ακόμα, «...ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν»[3]. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος, είτε είναι μεταξύ των ζώντων ή των κεκοιμημένων δεν εμποδίζεται η χάρη του Θεού να τον επισκέπτεται και να τον χαριτώνει, φθάνει να τήν επιδέχεται και αποδέχεται[4]. Έτσι η Εκκλησία, στηριζόμενη στον σύνδεσμο αγάπης που υπάρχει μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων, αλλά και στη δυνατότητα των κεκοιμημένων να αποδέχονται της δωρεάς της χάριτος του Θεού, προσεύχεται και εύχεται γι’αυτούς, τελώντας τα μνημόσυνα. Σημειώνει σχετικά ο καθηγητής Α.Θεοδώρου:«Ἡ δυνατότητα τῶν μνημοσύνων στηρίζεται στή δογματική ἀλήθεια, ὅτι ὁ θάνατος δέν καταστρέφει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι μέγεθος διαχρονικό, αἰώνιο καί ἀκατάλυτο. Οἱ ζῶντες συνδέονται μέ τούς κεκοιμημένους διά τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀγάπης, πού ἐνεργοποιοῦνται στόν χαρισματικό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό μυστικό καί ἄχραντο σῶμα τοῦ Σωτῆρος»[5].

(συνεχίζεται)

---

[1] ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, Τά μνημόσυνα καί ἡ ὠφέλειά τους,  σ σ. 10-11. 

[2] Α΄Κορ, 12, 27.

[3] Ρωμ. 14, 8.

[4] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ, Γιατί τά μνημόσυνα;  σ. 22. 

[5] Α.ΘΕΟΔΩΡΟΥ,  Ἄμωμοι,  σ. 209.