Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας, 28 Σεπτεμβρίου 480 π.Χ. Ε΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Αλεξία Φιλίππου)

Η ελληνική παράταξη είχε στο δεξιό μέρος, κοντά στην Κυνόσουρα, τις 16 Σπαρτιατικές τριήρεις και δίπλα τους τις 30 τριήρεις των εμπειροπόλεμων Αιγινητών. Απέναντί τους, στην περσική παράταξη, ήταν οι Ίωνες, οι Έλληνες ναυτικοί, που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον Ξέρξη. Στο άλλο άκρο, αριστερά της ελληνικής παράταξης, στην είσοδο του κόλπου της Ελευσίνας ήταν οι 180 αθηναϊκές τριήρεις, με ναύαρχο το Θεμιστοκλή και με αντιπάλους του τους Φοίνικες, την πιο εκλεκτή μοίρα του περσικού στόλου. Οι Έλληνες διέθεταν συνολικά 378 (ή 310 κατά τον Αισχύλο) πολεμικά πλοία, δηλαδή το ένα τέταρτο του στόλου των Περσών.

Η τριήρης, το ελληνικό πολεμικό πλοίο, στους χρόνους της ναυμαχίας, αποτελείτο από το ξύλινο σκαρί, που δεν είχε ακόμη συνεχές κατάστρωμα. Είχε 3 σειρές κωπηλατών, εξασκημένων στο κοπιώδες αυτό έργο. Το κουπί της κάτω σειράς είχε μήκος 5 μέτρων, ενώ της τρίτης είχε μήκος 7,20 μέτρων. Οι κωπηλάτες ήταν Έλληνες, ελεύθεροι πολίτες και αγωνιζόντουσαν με το κουπί, όπως οι στρατιώτες με το ξίφος ή το ακόντιό τους.  Πάνω στο πρόστεγο ήσαν οι πολεμιστές, οι λεγόμενοι «επιβάται» δηλαδή 14 βαρέως οπλισμένοι οπλίτες και 4 τοξότες. Όμως, το κύριο όπλο του πλοίου «η τορπίλλη» της εποχής εκείνης ήταν το έμβολον, δηλαδή η συνέχεια του σκελετού της πρώρας, που στην άκρη ήταν ντυμένο με μέταλλο κι όταν έπληττε στα πλευρά τα εχθρικά πλοία, προξενούσε ζημιά ανεπανόρθωτη.

(συνεχίζεται)