Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Περί της συνόδου του Κολυμβαρίου

Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Δρ Θεολογίας - Μουσικολόγος

Έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό τα σχόλια επαϊόντων και μη για τη σύνοδο του Κολυμβαρίου και για τα όσα αποφασίστηκαν εκεί. Θα θέλαμε να σχολιάσουμε κάποια σημεία από τις αποφάσεις της συνόδου, καθώς και τόν τρόπο που διεξήχθησαν τα της συνόδου.

Κατ’ αρχήν είναι κοινός θεολογικός τόπος ότι μια σύνοδος δεν κατοχυρώνεται εκκλησιολογικά ως ορθοτομούσα ή όχι τον λόγο της αληθείας από κανένα άλλο παρά μόνο από τη συνείδηση της Εκκλησίας. Επομένως οτιδήποτε και να πούμε εμείς, θα έλθει η συνείδηση της Εκκλησίας να δώσει τον τελευταίο λόγο. Οποιεσδήποτε προσπάθειες και να κάνει η κάθε πλευρά για να κατοχυρώσει τις θέσεις της θα πέσουν στο κενό, αφού τον τελευταίο λόγο τον έχει το πιστό πλήρωμα της Εκκλησίας. Πάντοτε έτσι συνέβαινε στην Εκκλησία και τώρα έτσι θα συμβεί. Υπήρξαν πλείστες σύνοδοι στην ιστορία της Εκκλησίας, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν σαν ψευδοσύνοδοι και μερικές ληστρικές. Όμως υπήρξαν και άλλες τοπικές σύνοδοι, οι οποίες κατoχυρώθηκαν από οικουμενικές συνόδους και έτσι οι τοπικές αυτές σύνοδοι επέχουν οικουμενικό κύρος. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η σύνοδος του Κολυμβαρίου δεν εκφράζει σε μερικούς τομείς την συνείδηση της Εκκλησίας.

Μια σύνοδος, όταν συμμετέχουν όλες οι ορθόδοξες τοπικές Εκκλησίες και όλοι οι επίσκοποι και έχουν κάθε επίσκοπος και μία ψήφο, είναι πανορθόδοξη και επομένως οικουμενική. Είναι ατόπημα να θεωρήσουμε ότι για να είναι οικουμενική μια σύνοδος πρέπει να συμμετέχουν και οι αιρετικοί ή σχισματικοί. Με την ίδια λογική, που τίθεται αυτή η θέση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε μια οικουμενική σύνοδο πρέπει να συμμετέχουν όλες οι χριστιανικές ομολογίες, μεταξύ των οποίων και οι προτεστάντες, πεντηκοστιανοί, ατβεντιστές (της εβδόμης ημέρας), μάρτυρες του ιεχωβά κλπ. Αυτό όμως, πάλιν εκκλησιολογικά ομιλούντες, είναι παράλογο. Επίσης στη σύνοδο του Κολυμβαρίου απουσίαζαν οι επίσκοποι τεσσάρων τοπικών Εκκλησιών. Ακόμη οι επίσκοποι δεν είχαν κάθε ένας και μία ψήφο, αλλά κάθε τοπική εκκλησία και ένα ψήφο. Προς τι λοιπόν εκλήθησαν τόσοι επίσκοποι από τις τοπικές Εκκλησίες να παρευρεθούν στη σύνοδο του Κολυμβαρίου;

Ερχόμενοι τώρα και στο κύριο θέμα, που είναι η σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τις άλλες χριστιανικές ομολογίες, θα θέλαμε να προβληματίσουμε τους αναγνώστες μας με τα πάρα κάτω. Κατ’ αρχήν, πρέπει να διαχωρίσουμε στις αποφάσεις μιας συνόδου τις αποφάσεις εκείνες, που άπτονται κανονικών θεμάτων και τις αποφάσεις εκείνες που άπτονται δογματικών θεμάτων. Η νηστεία δεν είναι δόγμα, αλλά έχει αποφασιστεί από κάποιες συνόδους της ορθοδόξου Εκκλησίας ή είναι μέρος και βίωμα της Παράδοσης της Εκκλησίας μας. Όμως μη ξεχνούμε ότι η Ιερά Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει το ίδιο κύρος όσο και η Αγία Γραφή. Επομένως μέσα στα πλαίσια μιας πανορθόδοξης συνόδου θα μπορούσε ο θεσμός της νηστείας να ρυθμιστεί ανάλογα, εάν υπάρχει και τίθεται τέτοιο θέμα, ανάλογα με τις απαιτήσεις των καιρών. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει ο τρόπος νηστείας, αφού αυτή βρίσκεται στα χέρια του πνευματικού και μέσα στα πλαίσια της οικονομίας, που χειρίζεται ο πνευματικός, ανάλογα με την κάθε περίπτωση.

Ερχόμενοι τώρα και στο θέμα αν οι άλλες χριστιανικές ομολογίες είναι Εκκλησίες, θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής. Στην Καινή Διαθήκη και στην Ιερά Παράδοση τονίζεται ότι η Εκκλησία είναι ότι είναι το σώμα στον άνθρωπο και ο Χριστός η κεφαλή. Επομένως κεφαλή και σώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Όταν αποκοπεί ένα μέλος από το σώμα, αυτό σαπίζει και θεωρείται νεκρό. Έτσι γίνεται και με τους αιρετικούς, είτε αυτοί ονομάζονται ρωμαιοκαθολοικοί, είτε προτεστάντες είτε οτιδήποτε άλλο. Εφόσον έχουν αποκοπεί από την Εκκλησία θεωρούνται νεκρά μέλη και όχι Εκκλησίες. Ο Κύριος έχει μία Εκκλησία όχι εκατοντάδες και μέσα στην Εκκλησία αυτή υπάρχει σωτηρία. Επομένως δεν μπορούν οι αιρετικοί να ονομάζονται εκκλησίες, εφόσον έχουν αποκοπεί από την κεφαλή που είναι ο Χριστός.


Αναμένομε και από άλλους εκκλησιαστικούς φορείς και μονές, όπως το Άγιο Όρος, να λάβουν θέση στο τόσο σοβαρό θέμα, που ταλανίζει την Εκκλησία και διχάζει το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ

Με μεγάλη μας λύπη διαβάσαμε το κείμενο της Εκκλησίας της Κύπρου για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω όλο το κείμενο, πράγμα το οποίο πιστεύω ότι θα το πράξουν λίαν συντόμως συνάδελφοι θεολόγοι. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε ένα μόνο σημείο.
Γράφει στην απόφασή της η σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου μεταξύ άλλων: «Παράγραφος 22. Στο τέλος της παραγράφου να προστεθεί η φράση “καθ’ όσον κάθε Επίσκοπος, μέλος της Συνόδου, είναι φορέας της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας”».
Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι αυτή η τοποθέτηση είναι, το λιγώτερο που θα μπορούσαμε να την κατονομάσουμε, αθεολόγητη! Ο Επίσκοπος, όταν βιώνει το μυστήριο της Εκκλησίας και του Χριστού, είναι φορέας της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας. Εάν ο Επίσκοπος είναι κατ’ όνομα επίσκοπος, και όνομα έχει μόνο της ευσεβείας, την δε δύναμην αυτής ηρνημένος, τότε δεν είναι φορέας της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας.
Μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία υπήρξαν εκατοντάδες επίσκοποι, οι οποίοι όντως ζούσαν ζωή αγία και εν προσευχή. Αυτοί λοιπόν ήσαν φορείς της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας. Όμως παράλληλα υπήρξαν και πάρα πολλοί άλλοι επίσκοποι, οι οποίοι δεν ήσαν συνεπείς προς τις εντολές και το παράδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των αγίων του.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, που τεκμηριώνουν αυτή τη θέση. Δεν θα αναφερθώ σε αυτά, που είναι σε όλους γνωστά, παρά μόνο σε ένα, το οποίο κατονομάζει ο ίδιος ο Κύριος. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο Κύριος διά μέσου του μαθητή του Ιωάννη, απευθύνεται στους επτά επισκόπους της Μικράς Ασίας. Και άλλους μεν επαινεί γιατι βαδίζουν στην όδο του Κυρίου την στενή και τεθλιμμένη και άλλους τους προειδοποιεί για επερχόεμνες τιμωρίες, αν δεν μετανοήσουν.
Στον επίσκοπο π.χ. της Εκκλησίας της Λαοδικείας γράφει τα εξής: «Γνωρίζω καλά τα έργα σου, ότι δηλαδή ούτε ψυχρός είσαι στην πίστη και τον ζήλο, ούτε ζεστός και θερμός. Είθε να ήσουν ή ψυχρός, διότι τότε θα υπήρχε ελπίδα να μετανοήσεις κάποτε και να γίνειες ζηλωτής ή να ήσουν θερμός και ζεστός. Έτσι επειδή είσαι χλιαρός και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, θα σε ξεράσω από το στόμα μου. Λέγεις εξ αιτίας της αυταρέσκειάς σου, ότι είμαι πλούσιος σε αρετές και έχω πλουτίσει και δεν μου χρειάζεται τίποτα. Κια δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο πράγματι ταλαίπωρος και ελεινός και πτωχός σε αρετές και τυφλός, ώστε να μη βλέπεις την πραγματική πνευματική σου κατάσταση και γυμνός».
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζει τον επίσκοπο της Εκκλησλίας της Λαοδικείας με πέντε κοσμητικά επίθετα, που κάθε άλλο παρά φορέα της συνειδήσεως του πληρώματος της τοπικής Εκκλησίας δείχνουν:  «ταλαίπωρος, ελεεινός, πτωχός, τυφλός και γυμνός».

Παρακαλούμε λοιπόν τους σεβαστούς μας επισκόπους να ξαναδούν το όλο κείμενο της αποφάσεώς των και να ορθοτομήσουν το λόγο της αληθείας, με βάση την Αγία Γραφή, τους Πατέρες της Εκκλησίας και γενικά την Ιερά Παράδοση της Εκκλησάις μας. Είναι κρίμα να έχουμε όντως τόσο καλούς θεολόγους-επισκόπους και να γράφουν μια τέτοια απόφαση, που μόνο θλίψη μας προξενεί.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016



ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΕΣΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΑΡΓΥΡΟΥ

Δρ. Χριστόδουλος Βασιλειάδης

Εκοιμήθη χθες Κυριακή, 31 Ιανουαρίου στις 4 το απόγευμα ο εν Χριστώ αδελφός Δημητράκης Αργυρού. Ο Δημητράκης αγωνιζόταν με μεγάλη αυταπάρνηση να ακολουθεί, όσο ήταν δυνατό, κατά γράμμα τα λόγια του Κυρίου και προσπαθούσε με όλη τη ψυχή του να εφαρμόζει στη ζωή του, ει δυνατόν, όλες τις εντολές του Κυρίου. Αγάπησε τον Θεό και τον συνάνθρωπο με μία απέραντη αγάπη, που σπάνια βρίσκεις σε άνθρωπο σήμερα: Αφιλάργυρος, ταπεινός και εγκρατής. Όλη του η ζωή ήταν μια προσφορά στον πονεμένο συνάνθρωπό του.
            Ο Δημητράκης Αργυρού έζησε σε αυτό τον μάταιο κόσμο σαν άγγελος, υπακούοντας στις εντολές του Κυρίου κατά γράμμα και κατά πνεύμα. Ο Κύριος λέγει στον νεαρό, που ήθελε να τον ακολουθήσει: Πώλησον πάντα τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοις και δεύρο ακολούθει μοι. Ο Δημητράκης εφάρμοσε την εντολή αυτή στο έπακρο: Ουδέποτε απέκτησε τίποτα δικό του, ούτε οικία, ούτε αυτοκίνητο ούτε τίποτα άλλο, που θεωρούμε αναγκαίο για την διαβίωση του ανθρώπου. Πήγαινε με το ποδήλατό του κάθε Κυριακή στο Μετόχι του Αγίου Προκοπίου στην Λευκωσία, όπου διακονούσε σαν νεωκόρος αφιλοκερδώς. Το μισθό που έπαιρνε από την εργασία που έκανε τα έδινε σε ευαγή ιδρύματα, σε φτωχούς, σε γηροκομεία και στην ιεραποστολή.
Για χρόνια υπηρέτησε αφιλοκερδώς τον μακαριστό Κυριάκο, τον παράλυτο, ο οποίος διέμενε στον άγιο Δομέτιο. Αργότερα υπηρέτησε και φρόντιζε πολλούς πάσχοντας ηλικιωμένους και ασθενείς, μεταξύ αυτών και τον ήδη κοιμηθέντα επίσκοπο Κυρηνείας, όταν λόγω γήρατος και ασθενειών δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Και όλα αυτά γινόντουσαν τελείως αφιλοκερδώς «για την αγάπη του Χριστού», όπως συνήθιζε να λέγει πάντα ο ίδιος.
            Όσο και αν μας φαίνεται απίθανο, μιλούσε με τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Μια φορά μου λέγει: «Ο Κύριος μιλά άπταιστα την κυπριακή διάλεκτο». Και εγώ τον ρώτησα: «Και τι σου λέγει ο Κύριος». «Μου λέγει» απάντησε ο Δημητράκης «ότι κόφκω χίλια μίλια για λόου σου» (δηλαδή διανύω χίλια μίλια για να εξυπηρετήσω τα δίκαια αιτήματά σου προς τους πάσχοντας). Αγάπησε και αγαπήθηκε από τον Κύριο.
            Στα τελευταία του τον επισκέφθηκα δυο φορές στο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου νοσηλευόταν. Μου λέγει ότι όταν θα γίνει η κηδεία μου θα μου ψάλλουν το «Αναστάσεως ημέρα» και θα προπορεύεται Σταυρός. Ασφαλώς ο Δημητράκης προέβλεπε την κοίμησή του και την πορεία του προς συνάντηση του Κυρίου μας;
            Ευχόμαστε ο Κύριος να αναπαύσει την ψυχή του εν σκηναίς δικαίων, αφού τόσο τον αγάπησε και αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι σ’ Αυτόν!

Υ.Γ. Εξ όσων πληροφορούμαστε η κηδεία του μεταστάντος δούλου του Θεού Δημητράκη θα τελεστεί την ερχόμενη Τετάρτη, 3 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 13.00 στον Ιερό Ναό Παναγίας Μακεδονίτισσας Λευκωσία.