Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Όταν η Κύπρος περιέπεσε στην τουρκοκρατία το 1571, 118
χρόνια μετά την αποφράδα μέρα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης δύο ισχυρές
ευεργετικές δυνάμεις για την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού άρχισαν να
υποφώσκουν και να εκκολάπτονται με ραγδαίο ρυθμό. Ήταν η πανίσχυρη “ἀφανής
ἁρμονία” που
κατά τον Ηράκλειτο “Aρμονίη ἀφανής φανερᾱς κρείττων”. Αυτές οι
άδηλες εθνικές δυνάμεις ήταν η αδιάσπαστη ομοθυμία και ενότητα του ελληνικού
πληθυσμού, κάτω από καταπιεστικές και βάναυσες συνθήκες ζωής και η δεύτερη ήταν
η ανάδειξη της Εκκλησίας του Αποστόλου Βαρνάβα ως εθναρχούσας δύναμης,
αναγνωριζόμενης επίσημα από τον κυρίαρχο Δυνάστη. Κι ενώ πριν από την τουρκική
κατάκτηση της Κύπρου οι Φράγκοι Ηγεμόνες του νησιού είχαν προβεί σε ανελέητες
διώξεις του υπόδουλου ελληνικού πληθυσμού και της ορθοδοξίας, στην περίοδο της
Τουρκοκρατίας η Εθναρχούσα Εκκλησία ανέλαβε δυναμικά την προστασία του
Ελληνορθόδοξου πληθυσμού της Κύπρου, που δεν υπερέβαινε τότε τις 80.000, ώστε η
περίοδος αυτή να χαρακτηριστεί ως “ὁ χρυσός αιώνας τῆς
Κυπριακῆς Ἐκκλησίας”.
Παράλληλα με την παθητική αντίσταση ο υπόδουλος
ελληνισμός του νησιού ανέπτυξε ενεργό δράση στα βουνά της μεγαλονήσου. Από τα
λαϊκά στρώματα και από τα σπλάχνα της ηρωικής αγροτιάς, εμψυχωμένοι χωρικοί
πήραν τα βουνά με το όπλο στο χέρι, για να υπερασπιστούν τους καταπιεσμένους
συντοπίτες τους. Έτσι, στα βουνά της Κύπρου σχηματίστηκαν ομάδες “Kαπετάνων”, κι όταν περνούσαν οι
Τούρκοι φορατζήδες και τα όργανα της Κατοχής τους έστηναν ενέδρες και τους
εξόντωναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου