Οι ψυχές των κεκοιμημένων, επειδή από μόνες τους δεν μπορούν να καλυτερεύσουν τη θέση τους, βοηθούνται με την προσευχή των ζώντων, με τη μνημόνευσή τους «ἐπί τῶν φρικτῶν μυστηρίων»[1], όπως προαναφέρθηκε, αποτελώντας η πράξη αυτή της Εκκλησίας παράδοση και θεσμό από τους Αποστολικούς χρόνους. Γράφει σχετικά ο Άγιος Νεκτάριος: «Ἐξ ὅλων δή τούτων(τῶν σχετικῶν μαρτυριῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων) δῆλον γίνεται, ὅτι ἡ ψυχή μετά θάνατον ἀδυνατεῖ νά κάμη τι ἔργον σωτηριῶδες καί νά ἀπαλλαγῇ τῶν τοῦ Ἅδου ἀλύτων δεσμῶν, καί ὅτι μόνον αἱ θεῖαι λειτουργίαι, αἱ προσευχαί τῶν οἰκείων, τῶν δικαίων, αἱ ὑπέρ αὐτῶν γινόμεναι καί αἱ ἐλεημοσύναι γίνονται πρόξενοι σωτηρίας καί ἐλευθερίας ἀπό τῶν δεσμῶν τοῦ Ἅδου»[2]. Μιλώντας πάντα για τις ψυχές των κεκοιμημένων που, κατά κάποιο τρόπο, είναι ‟ὑπόδικεςˮ, ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρει, ότι έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια αλλά επειδή δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους, βοηθιούνται θετικά με τις προσευχές των πιστών και τα μνημόσυνα. Ανακουφίζονται οι ψυχές τους, όπως ανακουφίζονται οι φυλακισμένοι, όταν τους παίρνουμε αναψυκτικά κ.λπ. ή όταν μετακομίζουν από μια φυλακή σε άλλη καλύτερη, ή σε δωμάτιο, ή διαμέρισμα. Συνεχίζοντας, αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά: «Ὁ Θεός θέλει νά βοηθήση τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει γιά τή σωτηρία τους, ἀλλά δέν τό κάνει, γιατί ἔχει ἀρχοντιά. Δέν θέλει νά δώση δικαίωμα στόν διάβολο νά πῆ:‟Πῶς τόν σώζεις αὐτόν, ἐνῶ δέν κοπίασε;ˮ. Ὅταν ὅμως ἐμεῖς προσευχώμαστε γιά τούς κεκοιμημένους, Τοῦ δίνουμε τό δικαίωμα νά ἐπεμβαίνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου