2.7.1. Παράδεισος Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Το δεύτερο χωρίο σχετίζεται με την αποκάλυψη της εμπειρίας που είχε ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας σχετικά στους Κορίνθιους: «καί οἶδα τόν τοιοῦτον ἄνθρωπον∙ εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτός τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεός οἶδεν∙ ὅτι ἡρπάγη εἰς τόν Παράδεισον καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι»[1]. Ερμηνεύοντας το χωρίο ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, λέγει ότι η αρπαγή του Αποστόλου Παύλου στον Παράδεισο σημαίνει ότι «ἐμυήθη τούς περί τοῦ Παραδείσου μυστικούς, καί ἀπορρήτους λόγους, οἵτινες μέχρι τῆς σήμερον εἶναι ἀπόκρυφοι εἰς ἡμᾶς»[2]. Έτσι ο Απόστολος Παύλος, κατά τον Άγιο Νικόδημο, εμυήθηκε στο τι ήταν το ξύλο της Ζωής στο μέσον του Παραδείσου, τι ήταν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού, και όλες τις αλήθειες του Παραδείσου που παρουσιάζει η Παλαιά Διαθήκη.

(συνεχίζεται)

---

[1] Β΄Κορ. 12, 3-4.

[2] ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ἐρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄Ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, σ. 113.