2.7.2. Η Κόλαση Α΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Η Κόλαση αναφέρεται στην Αγία Γραφή και την Πατερική Παράδοση με την έννοια της κατάστασης πραγμάτων, όπου αυτοτιμωρείται ο  άνθρωπος, εξαιτίας της μή δυνατότητάς του, να έχει κοινωνία με το Θεό. Αν ληφθεί υπόψη μάλιστα ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» του Θεού, τότε η ακοινωνησία  του με τον Θεό αποτελεί πραγματική τιμωρία.

     Η ζωή της Κόλασης, αποδίδεται στην Αγία Γραφή με διάφορες εικόνες, όρους και συμβολισμούς, όπως «πῦρ ἄσβεστον»[1], «πῦρ αἰώνιον»[2], «τόπος βασάνου»[3], «γέεννα τοῦ πυρός»[4], «σκότος ἐξώτερον»[5], «κάμινος πυρός...κλαυθμός καί βρυγμός τῶν ὀδόντων»[6], προκειμένου να ζωντανέψουν την πραγματικότητά της,  βίωμα μεγάλης οδύνης, θλίψης, πόνου, πικρίας, ονειδισμού, αισχύνης, πένθους, θανάτου αθανάτου, αγωνίας αφόρητης και ατέλειωτης απελπισίας και όλων των κακών που προκαλεί η στέρηση της δυνατότητας «τοῦ κοινωνεῖν» του Θεού.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ματθ. 3, 12, Μάρκ. 9, 43.

[2] Ματθ. 18, 8.

[3] Λουκ. 16, 28.

[4] Ματθ. 18, 9.

[5] Ματθ.  25, 30.

[6] Ματθ. 13,  42.