2.7.1. Παράδεισος Ε΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

      Το τρίτο χωρίο βρίσκεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, όταν γράφει στον επίσκοπο της Εφέσου παραγγέλοντας του να ακούσει τι λέγει το Πνεύμα το Άγιον: «Τῷ  νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου»[1]. Σύμφωνα με τόν Ανδρέα Καισαρείας και τον μαθητή του Αρέθα Καισαρείας, το ξύλο της ζωής νοείται η αιώνια και μακαρία ζωή και ταυτίζεται με το Παράδεισο: «Παράδεισον τήν μακαρίαν καί αἰωνίζουσαν ἐκληπτέον ζωήν»[2], και ο Θεός επαγγέλλεται «μετασχεῖν τῶν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ἀγαθῶν»[3]. Επομένως Παράδεισος και αιώνια ζωή ταυτίζονται, αφού ο Παράδεισος είναι η  αιώνια παραμονή του ανθρώπου σε κοινωνία και ενότητα με τον Τριαδικό Θεό.

      Ας δούμε, όμως, πώς εκφράζονται οι Πατέρες της Εκκλησίας για τον Παράδεισο.

     O Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, διδάσκει ότι στον Παράδεισο θα κυριαρχεί η συνεχής απόλαυση «τῆς πρός τόν Χριστόν ὁμιλίας», «μετά ἀγγέλων, μετά ἀρχαγγέλων, μετά τῶν ἀνωτέρων δυνάμεων» και δεν θα υπάρχει πουθενά επανάσταση και μάχη, διότι θα κυριαρχεί η αγάπη, η συμφωνία γνώμης, ενότητα στενή μεταξύ όλων των Αγίων, των πολιτών της βασιλείας[4]. Κάπου αλλού ο Άγιος λέγει ότι στον Παράδεισο είναι «πάντα χαρά, πάντα εἰρήνη, πάντα ἀγάπη, πάντα εὐθυμία, καί πάντα εὐφροσύνη, πάντα ἀληθῆ καί εἰλικρινῆ»[5], και εκεί δεν υπάρχει «θυμός, οὐ λύπη, οὐ χρημάτων ἔρως, οὐ σωμάτων πόθος, οὐ πενία, οὐ πλοῦτος, οὐκ ἀτιμία, οὐκ ἄλλο τῶν τοιούτων οὐδέν»[6].

(συνεχίζεται)

---

[1] Ἀποκ. 2, 7.

[2] ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ καί ΑΡΕΘΑ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ, Τά Εὑρισκόμενα Πάντα, P. G. 106, 529.

[3] ό.π., P. G. 106, 233.

[4] ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,  Εἰς Θεόδωρον ἐκπεσόντα Α΄, 11 P. G. 47, 291.

[5] ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Ψαλμούς, 114, 3, P. G. 55, 319.

[6] ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Περί κατανύξεως καί ὑπομονῆς...P. G. 63, 883-885.