2.7.2. Η Κόλαση ΣΤ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Παρόμοια τοποθετείται και ο Μ. Βασίλειος, που, ερμηνεύοντας το ψαλμικό χωρίο, «φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός», παρατηρεί ότι το πυρ που ετοιμάσθηκε για τον διάβολο και τους αγγέλους του, διακόπτεται με τη φωνή του Κυρίου. Και επειδή το πυρ έχει δύο δυνάμεις, την καυστική και την φωτιστική δύναμη και ενέργεια, οι άξιοι της φωτιάς θα αισθανθούν την καυστική ενέργειά της και οι άξιοι φωτισμού θα αισθανθούν τη φωτιστική ιδιότητα της φωτιάς. Γράφει χαρακτηριστικά: «Φωνή οὖν Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός καί μερίζοντος, ὡς ἀλαμπές μέν εἶναι τό πῦρ τῆς κολάσεως, ἄκαυστον δέ τό φῶς τῆς ἀναπαύσεως ἀπομεῖναι»[1]. Έτσι το πυρ της Κόλασης θα είναι «ἀλαμπές», θα στερείται δηλαδή της φωτιστικής ιδιότητας, ενώ το φως των δικαίων θα είναι «ἄκαυστον», θα στερείται δηλαδή της καυστικής ιδιότητας. Επομένως, ο αυτοτιμωρούμενος άνθρωπος, θα στερείται του θείου φωτός, που θα περιλούζει τους δικαίους, και θα το εισπράττει αυτό το θείο φως «ὡς πῦρ καταναλίσκον»[2].

(συνεχίζεται)

---

[1] Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Ὁμιλίαι εἰς τούς ψαλμούς, 5, ΕΠΕ, σ σ. 120-122.

[2] Ἑβρ. 12, 29.