ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Γ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Στο ποίημά του «Το τραγούδι του Σταυρού» με απροκατάληπτη ενόραση οριοθετεί την πορεία κάθε χριστιανού αγωνιζόμενου, που έχει αφετηρία και τέρμα χωρίς αποτελμάτωση τη σταυρική θυσία του Χριστού, με όλο το νόημά της συμπυκνωμένο στη βιβλική φράση: «ο λόγος ο του Σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού έστι».

«Κι έγειρε Εκείνος το άχραντο κεφάλι

καί ξεψύχησε στο μαύρο το κορμί μου απάνου.

Άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου Του,

άστραψα κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου.

Οι καταφρονεμένοι μ’ άγκαλιάσανε

καί σαν βουνά και σαν Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου.

Οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν,

γονάτισα στον ίσκιο μου τούς δυνατούς του κόσμου.

Τον κόσμο αν εμαρμάρωσα, τον κόσμο τον ανάστησα».

 

Στο μεγάλο και ώριμο ποιητικό του έργο «Δωδεκάλογος του Γύφτου» μεταβάλλει ένδον τον ετερόκλιτο ρυθμό του ελληνικού κόσμου, τον καθηλωμένο σε βάση φθοράς, γιατί πιστεύει πώς, για να αναστηλωθεί η ταπεινωμένη από την ήττα τού 1897 Πατρίδα, πρέπει να αποφλοιωθεί από την προγονοπληξία και τη θρησκοληψία.  Ανατρέπει το οικοδόμημα σαθρών αξιών και με ύφος που χλευάζει αναστρέφει τα καθιερωμένα, ενατενίζει την προϊούσα του νέου ελληνικού κόσμου χωρίς να χάνει τα ιστορικά του βήματα και με στοχασμό άτρομο ξεχωρίζει το γνήσιο από το κίβδηλο.  Κατά το μελετητή «περπατάει από της πικρής άρνησης τα πειράγματα και τα μοιρολόγια στα θριαμβευτικά σαλπίσματα της πίστης κι από την αμφιβολία και το μηδενισμό στο διαλάλημα της Ενέργειας, της προκοπής».

(συνεχίζεται)