Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Τότε είδε η γυναίκα
πως δύο Γραμματείς, δύο ηλικιωμένοι άνδρες με άσπρη γενειάδα και γούνινους
γιακάδες στους μανδύες, προχώρησαν προς τον ξένο με τα λευκά ρούχα και
υποκλίθηκαν μπροστά του. «Κύριε» είπε ο
ένας απ’ αυτούς «αυτή η γυναίκα συνελήφθηκε επ’ αυτοφώρω για μοιχεία» «Ο Νόμος
του Μωϋσέως προστάζει τέτοιες γυναίκες να λιθοβολούνται. Συ τι λέγεις;»
Τότε αυτός, που
αποκάλεσαν Κύριο, κοίταξε τους δύο που τον ρώτησαν, τον πατέρα, τον αδερφό,
τους άνδρες της πόλης, που την είχαν ακολουθήσει στο Ναό, τους Γραμματείς, τους
Φαρισαίους, όλους εκείνους που ανήκουν στο Ναό και περνούσαν εκεί τη ζωή τους. Όταν ο Κύριος χάϊδεψε με το βλέμμα του όλα τα
πρόσωπα, έσκυψε και έγραψε με το δάκτυλό του στο χώμα, σαν να μην του φαινόταν
σωστό να δώσει απάντηση. Αλλά οι δύο
Γραμματείς τον ανάγκασαν να τους απαντήσει.
Τότε ο Κύριος όρθωσε το ανάστημά του και τους είπε: «Όποιος από σας δεν
έχει αμαρτήσει, ας ρίξει τον πρώτο λίθο».
Όταν οι άνδρες άκουσαν αυτά, ξέσπασαν σ’ ένα ηχηρό γέλιο. Τι είδους απάντηση ήταν αυτή; Αν αυτό γινόταν
κανόνας, τότε κάθε εγκληματίας θα έμενε ατιμώρητος. Η μοιχαλίδα αναστέναξε σιγά. Είχε ελπίσει τώρα ότι ο ξένος θα έλεγε κάτι,
που θα την έσωζε. Άφησε το κεφάλι της να
γείρει και μαζεύτηκε, περιμένοντας τη βροχή από λιθοβολισμούς. Εκείνοι, που θα λάμβαναν μέρος στην τιμωρία,
έβγαλαν τους μανδύες τους. Ο ξένος
στεκόταν πάντα στο ίδιο σημείο και έδειχνε σαν να μην συμμετείχε σε ό,τι
συνέβαινε γύρω του. Είχε σκύψει και
έγραφε στο μαύρο χώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου