2.7.1. Παράδεισος Γ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

     Στην Καινή Διαθήκη  ο Παράδεισος περιγράφεται με διάφορες συμβολικές εκφράσεις και εικόνες, όπως  νύμφη ετοιμασμένη σε γάμο  (Αποκ.21^ον και 22^ον κεφ), σκηνή, όπου ο Θεός κατοικεί αιώνια με τους ανθρώπους σε «μονάς  πολλάς» ( Ἱω. 14, 2 ), μέλλουσα πόλη (Εβρ. 13, 14), μέγα δείπνον ( Λουκ. 14, 15, 16.) κ.λπ. Η λέξη Παράδεισος όμως, αναφέρεται μόνο τρείς φορές στην Καινή Διαθήκη, σε τρία αντίστοιχα χωρία, γιατί, την εποχή της επίγειας ζωής του Χριστού, η λέξη είχε προσλάβει καθαρά υλιστική έννοια και εξομοίωνε τα υπέργεια και άϋλα και θεία, με πράγματα υλικά[1]. Και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ερμηνεύοντας τις Επιστολές του Παύλου και συγκεκριμένα το χωρίο της αρπαγής του Παύλου στον Παράδεισο, λέγει ότι «Παράδεισος εἶναι λέξις Περσική καί θέλει νά εἰπῇ κῆπος κατάφυτος ἀπό διάφορα δένδρα»[2].

     Το πρώτο χωρίο, που γίνεται λόγος για τον Παράδεισο, είναι η διαβεβαίωση του Εσταυρωμένου Χριστού στον εκ δεξιών του ληστή, που τον παρεκάλεσε με το «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου», λέγοντάς του, «ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»[3]. Από αυτά τα χωρία είναι φανερό, ότι η Βασιλεία του Θεού και ο Παράδεισος ταυτίζονται.

(συνεχίζεται)

---

[1] Ν. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Τό μυστήριο τοῦ θανάτου,  σ. 547.

[2] ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ἐρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄Ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, σ. 113, σημ. 3.

[3] Λουκ. 23, 42-43.