ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Ζ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Στη «Φλογέρα του Βασιλιά» δεσπόζει η μορφή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου στις καλύτερες στιγμές των εθνικών προσδοκιών.  Το μαγευτικό του ταξίδι ευσέβειας στην Αθήνα, για να αναπέμψει δέηση ευχαριστήρια στον Παρθενώνα, ναό της Παναγίας τώρα, είναι κατά τον Παπανούτσο «αδέλφωση του Χριστιανικού και του κλασσικού κόσμου μέσα στα ελληνικά πεπρωμένα».  Από τα διαυγή νερά τού βυζαντινού Ελληνισμού αναδύεται η Ιστορική μορφή του Αυτοκράτορα με θρησκευτική έκφραση.  Πολύχορδη η λύρα του Παλαμά σκύβει με ιλαρότητα πάνω στους κραδασμούς του ιστορικού προσώπου και καλωσορίζοντάς τον από το παρελθόν ανοίγει προοπτική για το ιστορικό μέλλον.

 

Λόγος όγδοος (Απόσπασμα)

«Κοίτα! Σε θρόνο κάθεται βασιλικό η Παρθένο κι από τη μια του θρόνου τη μεριά κι από την άλλη, την παραστέκουνε πιστοί και σκλάβοι τη δουλεύουν Άγγελοι δύο.  Από πάνου της το Πνεύμα του Κυρίου μια λάμψη καβαλλάρισσα στα γνέφια κατεβαίνει.  ..Κι απάνωθέ της, γύρο της και πλάι της κι από πίσω προφήτες, ευαγγελιστές, απόστολοι, μάρτυρες, της αγιοσύνης αρχηγοί, του ασκητισμού κορώνες».

Οι λόγοι ένατος, δέκατος και ενδέκατος εμπεριέχουν τη δέηση του Βουλγαροκτόνου στην Παναγία, στην οποία εναποθέτει τα διαπιστευτήριά του κρατώντας από το χέρι την Αυτοκρατορία του και οδηγώντας την να κλίνει γόνυ στη χάρη Της.  Σύμβολο της στοχαστι­κής εναπόθεσης των ελπίδων τού Γένους στη μεγάλη προστασία Της.  Εδώ εκφράζεται μέσα στο χρόνο η ελληνορθόδοξη λατρεία από στόμα αυτοκρατορικό κι η ελληνική Ορθοδοξία χαράσσεται μέσα στην ελληνική διάρκεια:

«Μαρία, Κυρά Αθηνιώτισσα, πιο γαληνή, πιο ωραία στον πιο ωραίο, πιο γαληνό μέσα στους θρόνους θρόνο, νικήτρα Εσύ της Αθηνάς και σκέπη της Αθήνας»...  «Στον πόλεμο οδηγήτρα εσύ μεσίτρα στην ειρήνη, Υπέρμαχη Στρατήγισσα, σ’ εσέ τα νικητήρια...  Μ’ εσέ ξημέρωσε η χαρά και σβει η κατάρα, πήρε μ’ εσέ Μητέρα κι ο Θεός την ομορφιά του Βρέφους κι ο γέρο κόσμος άλλαξε και νιός ξαναστηλώθη».

(συνεχίζεται)