Στην Αγία Γραφή μόνο δύο χωρία αναφέρονται ρητά στην Κόλαση. Το ένα ευρίσκεται στην ευαγγελική περικοπή για τη μέλλουσα Κρίση, όπου ο Χριστός λέγει: «καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον»[1]. Συνδυάζοντάς το, με προηγούμενο χωρίο της ίδιας ευαγγελικής περικοπής, όπου ο Χριστός είπε: «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[2], φαίνεται ότι η Κόλαση ταυτίζεται με το αιώνιο πυρ και, κατά συνέπεια, με όλες τις άλλες εκφράσεις και συμβολισμούς που αναφέρθησαν πιο πάνω. Η αιώνια Κόλαση και το αιώνιο πυρ, κατά τον λόγο του Χριστού δεν έχει την έννοια της ετοιμασίας της από τον Θεό. Ο Θεός, ως πανάγαθος, τα έργα του είναι μόνο αγαθά. Ωστόσο, ο διάβολος, ως επινοητής του κακού και λόγω της ‟συντριβήςˮ του, δηλαδή της πτώσης του, κατέστρεψε κάθε ίχνος αγαθού στο πρόσωπό του, γι’αυτό και δεν μπορεί να μετανοήσει, ενώ ο άνθρωπος, και μετά την πτώση του δεν απώλεσε το «κατ’ εἰκόνα». Γι’αυτό όσοι εκ των ανθρώπων, μετά τη πτώση των πρωτοπλάστων και την εις Άδου κάθοδο και Ανάσταση του Χριστού, επιλέγουν να μένουν αμετανόητοι και επιλέγουν να ζουν χωρίς τον Θεό και μακρυά από Αυτόν, με αμαρτωλό και μη θεοειδή τρόπο ζωής, κατασκευάζουν οι ίδιοι τη δική τους κόλαση, ζώντας την αδυνατότητά τους να μεθέξουν του Θεού που είναι η ζωή και η πηγή της ζωής και επομένως βιώνουν τη νέκρωσή τους, τον βασανιστικό και ατέλειωτο θάνατό τους[3], ακολουθώντας τον διάβολο στο πυρ το αιώνιον.΄
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου