του Άριστου Θουκυδίδη
Χημικού, M.Th.
(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)
Το τι ήταν ο Παράδεισος των πρωτοπλάστων,
έχει αναλυθεί στα προηγούμενα, καθώς και ποιός θα είναι ο Παράδεισος που θα
αποκτήσουν οι δίκαιοι, έγινε μερική αναφορά
σε προηγούμενα κεφάλαια. Στη νεκρώσιμη ακολουθία αναφέρεται, ότι είναι ο
«τόπος» όπου αναπαύονται οι ΄Αγιοι, όπου «οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ
στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Και ο ιερέας που προΐσταται
της νεκρώσιμης ακολουθίας εύχεται, μετά
το Ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Κύριε, ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ κεκοιμημένου δούλου
σου(τοῦδε), ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλοερῷ, ἐν τόπῳ ἀναψύξεως, ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη,
λύπη καί στεναγμός».
Επομένως ο Παράδεισος είναι τόπος, ή
καλύτερα, κατάσταση πραγμάτων ευφροσύνης ατελεύτητης, χαράς και αγαλλίασης, φωτισμού
και ανάπαυσης, μακριά από κάθε πόνο, λύπη και στεναγμό. Εκεί δεν θα υπάρχει
πλέον ο κίνδυνος της πτώσης, γιατί ο Πανάγαθος Θεός προέκρινε με την επαναγωγή
του ανθρώπου στο Παράδεισο, να ζει, μόνιμα πλέον, τη θεοτερπή, άνετη και
ανέκφραστη ανάπαυσή του. Αυτή την ανέκφραστη
ευφροσύνη και γλυκύτητα του Παραδείσου αδυνατούμε να την εννοήσουμε, έστω και
αν οι Άγιοί μας μιλούν κάποτε για κάποια πτυχή του, που τους έχει αποκαλυφθεί
από τον Θεό, διότι, όπως διερωτάται και o Μάρκος
ο Ευγενικός, πώς είναι δυνατόν να εννοήσει τη γλυκύτητα του μέλιτος εκείνος που
δεν γνωρίζει τι είναι το μέλι; Και ο Απόστολος Παύλος
διδάσκει στους Κορίνθιους, ότι όσα ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν,
«ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη». Και κοινοποιώντας τους
τις αποκαλύψεις που είχε από τον Θεό, τους πληροφορεί ότι ανέβηκε μέχρι τρίτου
ουρανού και «ἤκουσε ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου