ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Δ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

                   Ο θάνατος των Αρχαίων (από τον Ε' Λόγο)

«Κι' ένας ένας κι από δύο

κι από τρεις ανταμωμένοι

κι από τέσσεροι κι ακόμα

πιο πολλοί κρατούν και σφίγγουν τυλιγάδια και βιβλία...

Καί πηγαίνουνε με κείνα

και στα χέρια και στους ώμους

και στους κόρφους τα βαστάνε

λείψανα άγια σάμπως να ’ναι και θαυματουργές εικόνες...»

 

Στο ποίημα «Οι Πατέρες» ανασύροντας από τα χριστιανικά έθιμα τη δοξασία για τη δύναμη των αγιασμάτων, κινείται δυνητικά στην πράξη της κάθαρσης.  Με το χριστιανισμό το ήθος του κόσμου μεταβλήθηκε έσωθεν, υπάρχει τώρα ο εξαγνισμός.  Ο κόσμος ψάχνει να μεταλάβει τούτη την καινή αίσθηση, που μεταβάλλεται σε πράξη ζωής.

«Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν».

Στο ποίημα «Θεσσαλονίκη» αναφέρεται στον Πολιούχο Φανό της πόλης Δημήτριο, από τούς μεγαλύτερους Αγίους, που διεργάστηκαν τη χριστιανική αυτοσυνειδησία μας.  Οι ποιητικοί στοχασμοί του Παλαμά λειτουργούν εδώ σε δύο επίπεδα, αναφερόμενοι στη φοβερή όψη του Αγίου ως πολεμάρχου και στην ιλαρή ανάλυση της αγιοσύνης του.  Ο ποιητής ανοίγει βάθος στις θρησκευτικές μας εμπειρίες με μορφές σαν το Μυροβλύτη Άγιο, που αποκαλύπτουν τα μεταφυσικά σύνορα της ζωής μας.

«Καί πάντα πρωτοστάτης, παραστάτης του θείος οπλίτης,

 για το μάτωμα τρόμος, για το θρίαμβο Μυροβλήτης».

(συνεχίζεται)