ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ Θ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Ένας νηφάλιος θρησκευτικός αισθησιασμός, ευλάβεια και ιλαρότητα, που επιμηκύνονται σε μια εξαίσια αίσθηση οικογενειακής χαράς, αναδύονται από άλλους χριστουγεννιάτικους στίχους του ποιητή. Αποσταγμένες μνήμες από γεύση θεοσέβειας τον συνοδεύουν σ’ όλα τα χρόνια της ζωής του:

«Αχ, αχ χριστουγεννιάτικο της φαμελιάς τραπέζι,

που ταίρι-ταίρι η όρεξη με την αγάπη παίζει.

Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα.

Γύρω φαιδρά γεράματα και προκομμένα νιάτα...

 

Νά’ μουν του στάβλου ένα άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι

την ώρα π’ άνοιξε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του

το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του...».

 

Κατά τον Γ. Σεφέρη: «Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που δεν πεθαίνουν.  Γιατί η ζωή τους στάθηκε τέτοια, που ανοίγεται σαν τις ρίζες των μεγάλων δένδρων, σαν τις φλέβες του κρυφού νερού ανάμεσα στο λαό τους.  Ο Παλαμάς στάθηκε μια δύναμη της φύσης, της ελληνικής πνευματικής φύσης».  Γι’ αυτό όσο άγρυπνη κι αν είναι η επίγνωσή μας της αξίας της ποίησής του, δε θα προφταίναμε να παίρνουμε τη σωρεία των μηνυμάτων του μ’ όλη την περιδιάβασή μας στις συλλογές του.  Άλλωστε ποτέ δε θα πούμε την τελευταία λέξη για τον ποιητή, παρ’ όλες τις τόσες ενδοσκοπήσεις που έγιναν ως τώρα στο έργο του.  Αρκεί ως κέρδος η κάθε μετάληψη, όταν αυτή γίνεται με προδιάθεση σεβασμού και ειλικρίνειας.