Η ΓΡΑΦΗ ΣΤΟ ΧΩΜΑ της Σέλμα Λαγκερλέφ (βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Γ΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Σχέδιο: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

Αλλά τι ωφελούσε που φώναζε και δερνόταν; Οι άνδρες την έμπασαν, μ’ ένα δυνατό σπρώξιμο, μέσα στην πόρτα κι έπειτα την άφησαν να πέσει κάτω στο έδαφος.  Σύρθηκε σε μια γωνιά κι εκεί κοίτονταν αξιοθρήνητη, απελπισμένη, με τα μάτια στραμμένα προς το σωρό με τα λιθάρια.  Αλλά, παρ’ όλο που ήταν τόσο φοβισμένη, συγχρόνως μέσα της έβραζαν το μίσος και η οργή αδιάκοπα κι αυτό την εμπόδιζε να δει τη δική της αμαρτία.  Αν μπορούσε να μιλήσει, δεν θα ζητούσε συγγνώμη, δεν θα εκλιπαρούσε για έλεος.  Θα φώναζε στους μανιασμένους άνδρες ότι εκείνοι είχαν αμαρτήσει περισσότερο απέναντι της, παρά αυτή απέναντι τους και ότι ο Θεός του Ισραήλ θα τους τιμωρούσε, αν την σκότωναν.  Δεν ήταν ικανή να σκεφτεί τίποτε άλλο από τις πέτρες και γι’ αυτό δεν κατάλαβε από πού είχεν έρθει ο άνθρωπος, που στάθηκε ξαφνικά εμπρός από το σωρό.  Βρισκόταν άραγε ήδη εκεί μέσα, όταν εκείνη ήρθε ή ήταν κάποιος από τους περίεργους, από τη μεγάλη αυλή του ναού και την ακολούθησε ως εδώ;

(συνεχίζεται)