Δ) Ο ερχομός του αντιχρίστου. Δ΄.

του Άριστου Θουκυδίδη

Χημικού, M.Th.

(Πίνακας: Χριστόδουλου Βασιλειάδη)

    Kατά την επανεμφάνιση του Χριστού στη Δευτέρα Παρουσία Του, θα επισυμβεί «σημεῖον ἀληθείας»[1], όπως ο ίδιος ο Χριστός το προδήλωσε στούς μαθητές του στο όρος των ελαιών, λέγοντάς τους: «καί τότε φανήσεται τό σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καί τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ὄψονται τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς»[2]. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επεξηγεί ότι το «σημεῖον» που αναφέρεται ο Χριστός ως δηλωτικό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας Του, είναι το σημείο του Σταυρού που θα καλύψει τους ορίζοντες όλου του συμπαντικού κόσμου και θα είναι ορατό σε όλο το στερέωμα[3]. Διότι, λέγει ο Δαμασκηνός,  ο άγγελος της αναστάσεως είπε στις μυροφόρες γυναίκες: «Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον;»[4]∙ και ο Απόστολος Παύλος, προσθέτει ο Άγιος, έγραψε στους Κορίνθιους: «ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον»[5] και συνεχίζει, λέγοντας: «Πολλοί μέν γάρ Χριστοί και Ἰησοί, ἀλλ’ εἷς ὁ ἐσταυρωμένος. Οὐκ εἶπε λελογχευμένον, ἀλλ’ἐσταυρωμένον. Προσκυνητέον τοίνυν τό σημεῖον τοῦ Χριστοῦ. Ἔνθα γάρ ἄν ᾖ τό σημεῖον, ἐκεῖ καί αὐτός ἔσται»[6]. Στο αρχαίο πρωτοχριστιανικό κείμενο (95μ.Χ.), «Διδαχή τῶν δώδεκα Ἀποστόλων» το «σημεῖο τοῦ Χριστοῦ» αναφέρεται ως «σημεῖον ἐκπετάσεως»[7], που διερμηνεύεται ως το σημείο του  Σταυρού, διότι με τον σταυρικό του θάνατο ο Χριστός «ἥπλωσε τάς παλάμας καί ἥνωσε τά τό πρίν διεστῶτα», που σημαίνει ότι ο Χριστός με τη σταυρική του θυσία αποκατέστησε τη ζωτική σχέση του ανθρώπου και της κτίσης με τον Θεό, που είχε διακοπεί με το προπατορικό αμάρτημα[8].

(συνεχίζεται)

---

[1] Διδαχή τῶν Ἀποστόλων, 16, 6, ΒΕΠ, τ. 2, σ. 220.

[2] Ματθ. 24, 30.

[3] ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἔκδοσις ἀκριβής, 84, P. G. 94, 1132B.

[4] Μάρκ. 16, 6.

[5] Α΄ Κορ. 1, 23.

[6] ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Ἔκδοσις άκριβής, 84, P. G. 94, 1132B.

[7] Διδαχή τῶν Ἀποστόλων, 16, 6, ΒΕΠ, τ. 2, σ. 220.

[8] Ν. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ,  Γιατί ὁ Θάνατος,  σ. 204.