Η ΡΗΓΑΙΝΑ Α΄.

Μαρία Χατζηνικολάου

φιλόλογος

(Φωτογραφία: Αλεξία Φιλίππου)

Μια γυναίκα που τραχιά είχε δεχτεί τη ζωή σ’ όλες τις καθημερινές εναλλαγές της κι έγινε σήμα κατατεθέν του χωριού της και ίσως μιας εποχής.

Ξεχωριστή από τις άλλες, είχε τη φήμη συμφιλιώτρας και γιάτρισσας. Δεν ασχολείτο με τις γυναικείες δουλειές, το κέντημα και το ράψιμο, παρά μόνο με τον αργαλειό. Μα ήξερε να δίνει συμβουλές, συμβουλές σοφές, μάτια μου. Όπου διαφωνίες, όπου λογομαχίες, όπου ζήλειες και κακίες, παθαινόταν να πει το δικό της λόγο το σοφό, το συμφιλιωτικό, τον καίριο. Πέθαινε και γεννιόταν και ξανάκτιζε τη ζωή με όρεξη πρωτόγνωρη.

Η Ρήγαινα! Μια γυναίκα που ήταν αδύνατο να την αντικρίσεις χωρίς ένα δυνατό αίσθημα να γεννηθεί στην καρδιά σου γ’ αυτήν, που σ’ έκανε να την ευλογείς και να την ερωτεύεσαι. Θέλεις για τα μεγάλα γαλανά, της γαλήνης μάτια της, τα ειρηνικά, τα καλοσυνάτα, της αγάπης. Θέλεις για την κορμοστασιά της, τη λεβέντικη. Θέλεις για τη σοφή σιωπή της, που μιλούσε πιο πολύ απ’ τα λόγια της.

Έτσι την ερωτεύτηκε ο Γιάννης ο Μαντάς, όταν την είδε στο χωριό της, το Κάρμι και την παντρεύτηκε και την έφερε στο δικό του το χωριό, την όμορφη Δευτερά. Θαυμαστό βιβλίο η Ρήγαινα. Σάστιζες με τη σαγήνη της ζωντάνια της, με την πλούσια όψη της ζωής της, που παρουσίαζε με τις καθημερινές της.

(συνεχίζεται)