Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Τον Χαραλάμπη τον έχει πάρει πια μαζί της. Τρώνε μαζί και τη
βοηθά στις κουτσοδουλειές. Με την ηλικία της είναι καλοστεκούμενη,
μαρμαροκολώνα, ροδαλή και ζωηρή. Και τον άντρα της, το Γιάννη τον Μαντά, τον
έχει καμάρι της. Καλώς τον νοικοκύρη μου. Καλώς τον στύλο του σπιτιού μου. Και
τρώει το καταπέτασμα. Έχει πίεση, όμως ούτε όλα του παπά ούτε όλα του γιατρού.
Δεν μπορεί να νοηθεί πως γέρασε πια και πρέπει να προσέχει. Είναι ικανή μαθές και
με το Χάρο να τα συμφωνήσει, να την ξεχάσει. Και τρώει κάθε λίγο και λιγάκι το
χαλούμι της, τα χοιρινά λουκάνικα, που τα φτιάχνει μόνη της με τα γουρουνάκια,
που μεγαλώνει στην αυλή της, το χοιρινό με κολοκάσι και σέλινο, το στιφάδο της,
τον καπαμά, τα μπουρέκια, το γλυκό καϊσί κι ό,τι άλλο τραβήξει η ψυχή της.
Και τρέχει όπου ανάγκη. Η ζωή και η φήμη της, σαν συντρέχτρας
και άξιας έχει απλωθεί τόσο, όσο δεν προλαβαίνει πια να φτάνει η ίδια. Πίστευε
πως όταν τσιγκουνεύεσαι στο φτωχό, τσιγκουνεύεσαι στο Θεό. Μάνα έξι παιδιών, η
Ρήγαινα, δεκαπέντε εγγονών και δεκάδων δισεγγονών. Συνήθιζε να λέει πως η
γυναίκα γερνά, αλλά η μάνα δεν γερνά. Και πως η γυναίκα συντρέχει στο δέσιμο
του ανθρώπου με τη γη, ενώ η μάνα στην ανύψωσή του στον ουρανό. Γι’αυτό και
μόνο στον Παράδεισο καταλαβαίνεις πόσο αγαπήθηκες από τη μάνα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου