Τους αμαρτωλούς, λέγει ο Παλαμάς, τους
αποκαλεί ο Χριστός στην ευαγγελική περικοπή της Κρίσεως, ερίφια «ὡς θρασεῖς καί
ἀτάκτους καί κατά κρημνῶν φερομένους τῆς ἁμαρτίας». Όπως τα ερίφια ανεβαίνουν
σε κρημνώδεις τόπους και είναι άτακτα και ανυπάκουα, έτσι και οι αμαρτωλοί δεν υπακούουν στον αληθινό ποιμένα
και δεν απέκτησαν φρόνημα Χριστού, ζώντας μια άτακτη και θρασεία ζωή, μη
μπορώντας έτσι να αποκτήσουν θυσιαστικό ήθος για τους αδελφούς τους. Αυτό
σημαίνει ότι δεν είχαν αναγεννηθεί από το Άγιον Πνεύμα και καταδικάζονται για τη μισανθρωπία τους που
προκαλεί όλες τις κακίες. Καταδικάζονται ακόμα και για την υπερηφάνειά τους,
γιατί, όταν τους απαριθμεί ο Κριτής τις πράξεις ασυμπάθειάς τους, αντί να
προσέλθουν ταπεινωμένοι και μετανοημένοι, αντιλέγουν και προσπαθούν να
δικαιολογήσουν και δικαιώσουν τον εαυτό τους. ΄Ετσι, καταλήγει ο Άγιος, οι
δίκαιοι «ζωήν ἕξουσι καί περισσόν ἕξουσι», δηλαδή θα συνυπάρχουν οι δίκαιοι με
τον Θεό (που είναι η Ζωή) και θα μετέχουν της δόξης και βασιλείας του Θεού (το
περισσό), οι δε αμαρτωλοί, μη έχοντας μέθεξη Θεού, θα συνυπάρχουν με τους
δαίμονες, παραδομένοι στο κολαστικό πυρ[1].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου