Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Η Ρήγαινα, η γιαγιά του, του’στρωνε το τραπέζι με ποικιλία
ορεκτικών και φαγητών, το μεσημέρι. Μετά ο Χαραλάμπης χανόταν κι εξαφανιζόταν,
ως την άλλη και την παράλλη μέρα, να εμφανιστεί ξανά. Ξενοκοιμόταν, πότε σε καμιά παράγκα, πότε σε
μισογκρεμισμένα σπίτια, πότε σε αχυρώνες, πότε στης αδερφής του, της
Παντελίτσας, που ιδιαίτερα την αγαπούσε, γιατί ήταν ολόιδια η γιαγιά του, στα
μάτια, στην απλοχεριά, στη γνώση, στη σοφία, στην καλοσύνη. Τον ειρήνευε, τον
φίλευε, τον αποδεχόταν μέσα στο χάλι του. Κι όταν εμφανιζόταν, τα πιτσιρίκια
της γειτονιάς το διαλαλούσαν: ήρθεν ο Χαραλάμπης! Τράβαγε τον μπελά της η
Ρήγαινα, για να καθαριστεί και ν’ αλλάξει ρούχα. Καμιά δε θα μπορούσε να τον
φροντίζει καλύτερα και σοφώτερα. Αλλά και σε καμιάς την ανεπιτήδευτη αγάπη δεν
παραδιδόταν με τόση εμπιστοσύνη και σε καμιάς την αγκαλιά δεν ένιωθε τόση
ζεστασιά και ασφάλεια. Για χάρη του φρόντιζε τόσα λουλούδια, τόσα κλωσσοπούλια,
τόσα περιστέρια, μόνο και μόνο γιατί τάκανε χάζι και χαμογελούσε μαζί τους.
Τού’ δείχνε τα εγγόνια της, που το ένα διαδεχόταν το άλλο και τα δισέγγονά της.
Κι όταν την ρωτούσες τι κάνουν τα εγγόνια και τα δισέγγονά σου, απαντούσε. Καλά
είναι. Νά, παντρεύτηκαν κι αρραβωνιάστηκαν. Οι Ουρανίτσες, οι Ρήγαινες, οι
Ανδριάνες, οι Παντελίτσες, οι Θόδωροι, οι Κωστήδες. Και μια αράδα απ’ αυτούς
και απ’ αυτές έχουν τα μάτια της, τα μεγάλα, τα θαλασσιά, της γαλήνης γαλανά,
που μέσα τους απλώνεται η θάλασσα της Κερύνειας. Κατά τα λεγόμενά της, στην
οικογένειά της παντρεύονται μικρές και στα είκοσι τους τις βρίσκεις παντρεμένες
ή το λιγότερο αρραβωνιασμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου