Μαρία Χατζηνικολάου
φιλόλογος
Ξαφνικά, έβγαλε μια
δυνατή κραυγή και έπεσε προς τα πίσω. Κατάλαβε
πού την πήγαιναν. Όταν ήταν μικρή είχε
ακούσει να ψιθυρίζουν ότι στο ναό των Ιεροσολύμων υπάρχει ένας τόπος φρίκης,
όπου κανένας δεν έμπαινε με τη θέλησή του.
Ήταν μια στενή, τετράγωνη αυλή, με μαύρο χώμα κάτω, περιτριγυρισμένη από
γερούς πέτρινους τοίχους. Δεν υπήρχαν
εκεί θυσιαστήρια, ούτε κλουβιά για περιστέρια, ούτε τραπέζια, όπου οι
προμηθευτές ζύγιζαν και λογάριαζαν. Μόνο
ένας πελώριος σωρός από πέτρες, από αυτές που βλέπουμε παντού, έξω στα χωράφια,
γκριζωπές, στο μέγεθος ενός ανθρώπινου κεφαλιού. Δεν είχε δει ποτέ η ίδια τον τόπο αυτό, αλλά
τώρα, καθώς άνοιξε μια φαρδιά πόρτα και είδε μπροστά της σωρό από γκρίζες
πέτρες, ήξερε πού βρισκόταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου