του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
Ταυτόχρονα μαζί με το
άγγελμα της απελευθερώσεως του ανθρώπινου γένους από την τυραννία του διαβόλου
και του Άδη, πραγματοποιείται και το όνειρο του ελληνικού έθνους, δηλαδή η
αποτίναξη από τους ελληνικούς ώμους του τουρκικού ζυγού. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να παρουσιάσω
κάποιες αθέατες, αλλά σημαντικές, πτυχές του απελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Ο πατέρας του Γέρου του
Μοριά, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, υπήρξε από τους πιο ένδοξους πολεμάρχους του
ελληνικού έθνους. Αυτός έσωσε την
Πελοπόννησο από τον ολοκληρωτικό αφανισμό.
Αν δεν αναχαίτιζε τον αλβανικό κίνδυνο, δεν θα υπήρχαν οι προϋποθέσεις,
για να ξεκινήσει η επανάσταση.
Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί ο
θάνατός του. Κατά τη διάρκεια συμπλοκής
με τους Τούρκους τραυματίσθηκε και, τρεκλίζοντας, κρύφτηκε σε ένα λόγγο. Καθώς όμως υπέφερε από την δίψα, βγήκε από
την κρυψώνα, για να αναζητήσει νερό. Τον
εντόπισαν όμως επτά Μπαρδουνιώτες Τούρκοι.
Ο Κωνσταντής τότε, κρατώντας το σπαθί στο χέρι, ζήτησε να τον αφήσουν να
φύγει, φωνάζοντας: «Βρέ Τούρκοι, και εγώ θα χαθώ, μα κι από σας θα φάγω όσους
μπορέσω».
Από τους επτά εκείνους στρατιώτες ο
ένας είχε υπηρετήσει παλιά ως εθελοντής στο κλέφτικο σώμα του Κωνσταντή. Τότε
οι Τούρκοι άφησαν κάτω τα όπλα τους, και ορκίσθηκαν στους πιο ιερούς όρκους της
θρησκείας τους πως όχι μόνο δεν θα τον συλλάμβαναν, αλλά θα τον φυγάδευαν
κιόλας. Ο πληγωμένος ήρωας έδειξε εμπιστοσύνη, κάθισε μαζί τους, και συζητούσε
τον τρόπο διαφυγής τους. Παίρνοντας
θάρρος, ζήτησε λίγο νερό. Τρείς από
αυτούς σηκώθηκαν πρόθυμα να του φέρουν.
Όμως την κατάλληλη στιγμή του επιτέθηκαν ύπουλα και τον σκότωσαν. Αφού τον λήστεψαν, έκοψαν το κεφάλι του, και
το πέταξαν σε ένα πηγάδι.
Πόσο εύκολη είχαν από παλιά οι Τούρκοι
την καταπάτηση των πιο ιερών όρκων και υποσχέσεων της θρησκείας τους, προκειμένου
να σκοτώσουν ένα γκιαούρη!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου