ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΕΞ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ γιὰ τὸν διάλογον Ὀρθοδόξων-Παπικῶν: A΄.

(Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος)

«…Δι᾽ αὐτὸ καὶ αἱ γενόμεναι ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων παραχωρήσεις δὲν εἶναι κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωποι. Δὲν εἶναι διὰ τὸ καλὸν οὔτε τῶν (αἱρετικῶν) Ῥωμαιοκαθολικῶν οὔτε τῶν Ὀρθοδόξων.

Μετακινοῦν ἀπὸ τὴν «ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου» (Κολ. α´, 23) τοῦ μόνου Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰς τὸ εἴδωλον τοῦ ἀνθρωποθέου Πάπα τοῦ δυτικοῦ οὐμανισμοῦ.

Ἠμεῖς εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, χάριν καὶ (αὐτῶν) τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, διὰ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνόθευτος Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἐσχάτη ἐλπίς, οὐδέποτε νὰ ἀποδεχθῶμεν ἕνωσιν, ἢ χαρακτηρισμὸν τῆς “Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας” ὡς (τάχα) “ἀδελφῆς Ἐκκλησίας”, ἢ τοῦ Πάπα ὡς κανονικοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἢ τῆς “ἐκκλησίας” τῆς Ῥώμης ὡς ἐχούσης κανονικὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν, Ἱερωσύνην καὶ Μυστήρια, χωρὶς τὴν ῥητὴν ἐκ μέρους των ἀποκήρυξιν τοῦ «FILIOQUE», τοῦ «ἀλαθήτου», τοῦ «πρωτείου», τῆς «κτιστῆς χάριτος», καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν (συνεπαγομένων) κακοδοξιῶν των, τὰς ὁποίας οὐδέποτε θὰ θεωρήσωμεν ὡς διαφορὰς χωρὶς σημασίαν ἢ ὡς θεολογούμενα, ἀλλὰ ὀρθοδόξως πιστεύομεν ὅτι ἀλλοιώνουν ἀνεπανορθώτως τὸν θεανθρώπινον χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνιστοῦν βλασφημίας…»

Τὸ ἀνωτέρω κείμενο εἶναι χαρακτηριστικὸ μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἐξαιρετικὰ βαρυσήμαντον ἐπιστολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ἡμερ. 8.12.1993, μὲ ἀφορμὴ τὴν «Κοινὴ Δήλωσι» τῆς «Μικτῆς ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικῶν», ποὺ ἔγινε στὸ BALAMAND τοῦ Λιβάνου τὸν Ἰούνιο τοῦ ἔτους 1993.

(συνεχίζεται)

Ἀπὸ τὸ τεῦχος 132-141, Δεκέμβριος, 2019 τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ». σσ. 982-983.