του Χριστόδουλου Βασιλειάδη
Ἀκόμη, πολλὲς φορές, ποιμένες καὶ λαϊκοί, ἀλλὰ πιὸ πολὺ οἱ ἱεροψάλτες, βρισκόμαστε στὴ θέση νὰ μὴν εἴμαστε προσεκτικοὶ στὰ νοήματα τῶν ψαλλομένων ἀλλὰ νὰ περιφέρεται ἡ σκέψη μᾶς ἀλλοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ἕνα ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας, ποῦ λέγει τὰ ἑξῆς: «Πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν, εὑρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν, τὴ μὲν γλώττη ἄσματα φθεγγόμενος, τὴ δὲ ψυχὴ ἄτοπα λογιζόμενος»[i]. Δηλαδή: Πολλὲς φορὲς ἐνῶ ἔψαλλα ἕνα ὕμνο, βρέθηκα νὰ ἁμαρτάνω, διότι μὲ τὴ γλώσσα μου ἔψαλλα ἄσματα ἐνῶ μὲ τὴ ψυχή μου σκεφτόμουν ἄτοπα. Ἡ σκέψη μας καὶ ὁλόκληρος ὁ ἐαυτὸς μᾶς πρέπει νὰ βρίσκεται προσηλωμένος στὰ λόγια τῶν ὕμνων καὶ νὰ βιώνουμε συνεχῶς τὶς ἀλήθειες ποῦ κρύβει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ποίηση καὶ τὶς ὁποῖες προσπαθεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ νὰ τονίσει μὲ τὸν δικό της τρόπο.
Ἡ ψαλμωδία εἶναι ὑπόθεση ὄχι
μόνο των ἱεροψαλτῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ποιμένων. Οἱ ποιμένες, ἀσκώντας τὸ ποιμαντικό
τους ἔργο στὴν ἐπισκοπὴ καὶ στὴν ἐνορία, πρέπει νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν
ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ στὴν καθημερινὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας. Μποροῦν νὰ
συγκροτήσουν βυζαντινὲς χορωδίες, νὰ διοργανώσουν ἡμερίδες καὶ συνέδρια, μὲ
σκοπὸ τὴν προβολὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καθὼς καὶ τῆς ὑμνογραφίας τῆς
Ἐκκλησίας μας, νὰ ἐκδώσουν ποικίλα βιβλία, ποῦ νὰ περιέχουν μετάφραση ἢ ἑρμηνεία
τῶν ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι σημαντικὸ οἱ νέοι νὰ ἔχουν μιὰ σωστὴ
προσέγγιση στὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ μποροῦν νὰ κατανοοῦν τὴ γλώσσα,
ποῦ χρησιμοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία μας.
(συνεχίζεται)
[i] Παρακλητική, Στιχηρὸ ἀπόστιχο, ὄρθρου Δευτέρας πρωί, ἦχος Γ΄.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου