Β) Νεκρώσιμα
Ευλογητάρια.
Λέγονται Ευλογητάρια, διότι στην αρχή κάθε τροπαρίου προτάσσεται ο 12ος στίχος του Αμώμου (118ου ψαλμού), «Εὐλογητός εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου». Ψάλλονται σε ήχο πλάγιο του πρώτου σε θρηνητικό τόνο και πένθιμο ύφος, σε αντίθεση με τα Αναστάσιμα Ευλογητάρια που ψάλλονται στον Όρθρο κάθε Κυριακής και που έχουν χαρούμενο τόνο και θριαμβευτικό ύφος. Χαρακτηρίζονται για το βαθύ θεολογικό περιεχόμενό τους, αφού σ΄αυτά τονίζεται «ἡ θεία καταγωγή τοῦ ἀνθρώπου, ἡ παραπλάνησή του καὶ ἡ ἐπιστροφή του στὸν Θεὸν καί ἡ δέηση τῆς Ἐκκλησίας ὅπως ὁ Κύριος, στήν μεγάλη φιλανθρωπία του, συγχωρήση τά ἀμαρτήματα τοῦ κοιμηθέντος δούλου του καί τόν κάμει καί πάλιν πολίτην τοῦ Παραδείσου, ἀπό τόν ὁποῖον τόν ἀπομάκρυνε ἡ παρακοή»[1].
Γ) Κοντάκιον
Σε ήχο πλάγιο του τετάρτου, με ύφος
ικετευτικό και κατανυκτικό, ψάλλεται το κοντάκιον, «Μετά τῶν ἁγίων ἀνάπαυσον
Χριστέ, τήν ψυχήν τοῦ δούλου σου, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλά
ζωή ἀτελεύτητος». Η Εκκλησία προσεύχεται να αναπαύσει τη ψυχή του κεκοιμημένου,
εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, λύπη και
στεναγμός, στοιχεία που εισήλθαν στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση και να την
αναπαύσει εκεί που είναι η ατελεύτητη ζωή, δηλαδή στον Παράδεισο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου