Η ψυχή του Χριστού ενωμένη και αυτή με τη θεότητα του Λόγου, κατέβηκε στον Άδη, τον οποίο και ενέκρωσε «τῇ ἀστραπῇ τῆς θεότητος»[1]. Όπως λέγει και ο Άγιος Έπιφάνιος Κύπρου, ο Κύριος κατήλθε, στα «καταχθόνια ἐν θεότητι καί ἐν ψυχῇ»[2], καταλύοντας έτσι το κράτος του Άδη, αφού ευαγγελίσθησαν οι ψυχές των ανθρώπων την απολύτρωση. Στο τρισάγιο που ψάλλομεν για τους κεκοιμημένους, σε ένα τροπάριο αναφέρεται σχετικά: «Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ καταβάς εἰς Ἅδην, καί τάς ὀδύνας λύσας τῶν πεπεδημένων»[3]. Η κάθοδος του Θεού Λόγου στον Άδη συνέτριψε και κατέλυσε την εξουσία του, συνέτριψε το θάνατο και εξαφάνισε τη φθορά, με φυσική συνέπεια την ανάσταση. Όπως όταν τα δεσμά ενός δεσμίου συντρίβονται, ακολουθεί φυσικά η απελευθέρωση, έτσι όταν καταλυθεί η φθορά, η ανθρώπινη φύση ανίσταται και προχωρεί σταθερά προς τη μόνιμη αφθαρσία και την αιώνια ζωή[4]. Έτσι όταν συμπληρώθηκε το έργο του Θεού Λόγου στον Άδη, όταν δηλαδή θανάτωσε τον θάνατο με τον θάνατό του και όταν οι δέσμιοι άκουσαν το λυτρωτικό κήρυγμα και έλαβαν τη σωτηρία, η τεθεωμένη ψυχή του, «ἀναλαβοῦσα καί πάλιν τό ἅγιον σῶμά της, τό κατάστικτον ἀπό τούς μώλωπες τοῦ μαρτυρικοῦ πάθους, τό ἀνέστησε ἐκ τῶν νεκρῶν ἀφθαρτοποιημένο καί ἔνδοξο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου